Διβάζοντας τα σχόλια στο χθεσινό post και στο buzz, νομίζω ότι πρέπει να διευκρινίσω μερικά πράγματα.
Το post δεν ήταν σε καμία περίπτωση επιθετικό προς την Σταυρούλα με την οποία επικοινώνησα από την πρώτη στιγμή και με mail, γνωστοποιώντας της ότι έχω γράψει σχετικά.
Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβήτησα την εγκυρότητα της έρευνας, η πρότασή μου για να δημοσιευθούν και τα raw data έχει να κάνει με όσους θα ήθελαν στο μέλλον να κάνουν μία αντίστοιχη έρευνα και για τους οποίους θα ήταν πολύ χρήσιμο να έχουν τα δεδομένα. Όπως και σε όποιον θα ήθελε να τα αναλύσει με διαφορετικό τρόπο.
Η “ένστασή” μου ήταν (με μία δόση υπερβολής) στο να προβάλω την έρευνα από το blog μου, όχι στο να απαντήσω στο ερωτηματολόγιο.
Για εμένα η θετική κατάληξη αυτής της συζήτησης θα ήταν να δούμε παρόμοιες έρευνες να δημοσιεύονται στο internet ώστε να είναι προσβάσιμες από όλους μας, να υπάρχουν τα στοιχεία ώστε να διευκολυνθούν οι επόμενοι που θα ασχοληθούν με το θέμα και να είναι όλα αυτά κάτω από μία άδεια χρήσης που θα διευκολύνει την αναπαραγωγή τους και την δημιουργία νέων.
Έχω την εντύπωση ότι έχουν γίνει και άλλες (2-3) παρόμοιες εργασίες τα τελευταία χρόνια, οι οποίες είναι σε κάποιο ράφι, κάποιας βιβλιοθήκης, κάποιου πανεπιστημίου… Γιατί να μην αλλάξει αυτό;
Παναγιώτη συμφωνώ και με το προηγούμενο post σου και με το παραπάνω. Έλεος πια μ’ αυτές τις έρευνες. Καταρχήν, αυτές που έχω δει στερούνται μιας μεθοδολογίας και περισσότερο είναι του χαβαλέ. Αντε να κάνουμε μια διπλωματική, θα διάβασε κάπου κι ο καθηγητής περι blogs, και βγαίνουμε να μετρήσουμε ένας Θεός γνωρίζει τι. (Άσε που ό,τι κι αν θες να μετρήσεις έχει ήδη μετρηθεί).
Τα λέω λίγο ωμά και ίσως να αδικώ τους ανθρώπους που με όρεξη και μεράκι (αλλά δίχως μεθοδο) στήνουν αυτές τις έρευνες. Αλλά όπως λέει κι ο Παναγιώτης, όταν ζητάς τον χρόνο του άλλου οφείλεις να του τον ανταποδώσεις κάπως. Η ποιότητα της μεθοδολογίας και η ποιότητα των δημοσιευμένων αποτελεσμάτων θα ήταν μια τέτοια ανταπόδοση.
Εγώ πάλι, δεν είχα πρόθεση να “σηκώσω μύτη” σαν blogger στα σχόλια που έκανα στο buzz, αλλά να διατυπώσω κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με την επιστημονικότητα των συνήθων ερευνών αυτής της θεματολογίας, και να κάνω κάποιες προτάσεις που πιστεύω ότι θα βοηθήσουν στη διαπραγμάτευση του αντικειμένου. Εξάλλου, νομίζω έχω δείξει στο παρελθόν ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα να προβάλλω το οποιοδήποτε “worthy cause”, έστω και αν προσωπικά παραμένω σκεπτικός απέναντί του’ από τον κόσμο θα κριθεί στο κάτω κάτω η κάθε προσπάθεια, όση προβολή και να λάβει.
Είμαι δε κάθετος στο θέμα της ανάγκης για διαφάνεια στην δημόσια χρηματοδοτούμενη έρευνα (εκτός από τις περιπτώσεις που απαιτούν μυστικότητα, πχ. για λόγους εθνικής ασφάλειας, κι αυτό πάλι είναι debatable). Οι παλιές δικαιολογίες δε στέκουν πιά: bandwidth και αποθηκευτικό χώρο έχουμε όλοι, να φάνε κι οι κότες, και σ’ ένα συνδεδεμένο ψηφιακό κόσμο, είμαστε όλοι -δυνητικά, τουλάχιστον- peers.
Δώστε (λοιπόν, και) τα raw data στους φορολογούμενους! ;-)
Το να δωθούν raw data στο κοινό είναι κάτι επιθυμητό, εφόσον όμως μπορεί να εξασφαλιστεί η ανωνυμία -όταν απαιτείται- των ατόμων που αφορούν τα data αυτά. Θυμηθείτε π.χ. την περίπτωση του AOL-data.tgz που υπήρξε και το τέλος της AOL Research, ακριβώς επειδή μπορούσαν να ταυτοποιηθούν χρήστες της AOL, παρόλη την προσπάθεια που είχαν κάνει για anonymization.
Τα data πάντα μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τρόπους που ο αρχικός compiler (συγκεντρωτής) δεν είχε σκεφτεί.
Εννοείται ότι θα πρέπει να γίνεται -υπεύθυνα και με επιστημονική μεθοδολογία- στα δεδομένα τέτοιων ερευνών ανωνυμοποίηση πριν χρησιμοποιηθούν για οποιοδήποτε σκοπό, πόσο μάλλον πριν δημοσιοποιηθούν τα ίδια.
Δε θέλω σε καμία περίπτωση να μιλήσω εκ μέρους της Σταυρούλας Παπαδημητρίου, νομίζω όμως ότι το σχόλιο του ληρ εδώ και του Όνειρου στο buzz είναι κάπως άδικα: και τα ακαδημαϊκά προσόντα έχει και στο μόνο σχετικό ελληνικό μεταπτυχιακό βρίσκεται. Η ποιότητα της έρευνάς της (όπως όλων των ερευνών) θα κριθεί από τα συμπεράσματα της, τα οποία ακόμη δε γνωρίζουμε.
Εειδή εμπλέκομαι και εγώ ερευνητικά με το διαδίκτυο, αν και σε πολύ πρώιμη φάση, πρέπει να αναγνωρίσουμε σε οποιονδήποτε αποτολμά μια έρευνα για τα μπλογκ στην Ελλάδα ότι δεν έχει καθόλου σχετική βιβλιογραφία να χρησιμοποιήσει (το βιβλίο του Ανδριωτάκη είναι ένα δοκίμιο δεοντολογικό κυρίως χαρακτήρα που έχει ενδιαφέρον, όχι όμως ακαδημαϊκό)Αγγλική βιβλιογραφία υπάρχει βέβαια αλλά λίγη, και με περιγραφές που φοβάμαι ότι δεν ανταποκρίνονται στην εδώ πραγματικότητα.
Όσο για την παρουσίαση του πρωτογενούς υλικού, πέρα από τα συμπεράσματα, έχει τεθεί ως ζήτημα δεοντολογίας από τα παραδειγματα έρευνας που τείνουν να ονομάζονται “κριτικά”: κριτική εθνογραφία, ψυχολογία κτλ. Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με αυτό, συχνά όμως θα βρει αντιδράσεις από το φορέα στον οποίο θα υποστηρίξει τη διπλωματική – διδακτορικό του.
Προσπάθησα να βάλω κάποια στοιχεία του πλαισίου που έλειπαν από τη συζήτηση. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ πάντως μαζί σου.
[Πάτησα κατά λάθος return, συνεχίζω.] συμφωνώ μαζί σου ότι θα ήταν επιθυμητή η παρουσίαση του πρωτογενούς υλικου σε κάθε κοινότητα που μελετήθηκε και θα μπορούσε να το αξιοποιήσει, όπως φυσικά και η δημοσιοποίηση των συμπερασμάτων. Το ζήτημα πάντως αφορά την έρυνα στις κοινωνικές επιστήμες γενικά και όχι τα ιστολόγια συγκεκριμένα.