Το post “Η πληροφορική στα σχολεία είναι σαν την πάλαι ποτέ σεξουαλική αγωγή” περιγράφει μερικές σκέψεις με τις οποίες συμφωνώ απόλυτα. Και θα ήθελα να επεκτείνω τον συλλογισμό, πέρα από το Μάθημα Πληροφορικής.
Το σημερινό σχολείο, το σχολείο που έχουμε τελειώσει όλοι, ακόμη και στην καλύτερη εκδοχή του, δεν μας μαθαίνει τα βασικά. Φτάνει ένα παιδί 18 χρονών και έχει τελειώσει το Λύκειο. Υποτίθεται ότι έχει αποκτήσει την μόρφωση που θα το βοηθήσει στην ζωή του, ανεξάρτητα με το τί θα επιλέξει να κάνει.
Σωστά;
ΛΑΘΟΣ. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε χώσει στα κεφάλια των μαθητών ένα σωρό πληροφορίες με μηδενική ως οριακή χρησιμότητα. Και από την άλλη δεν τους έχουμε μάθει χρήσιμα πράγματα, πράγματα που είναι θέμα ζωής και θανάτου ή που θα τους βοηθήσουν να αναζητήσουν την ευτυχία με καλύτερα εφόδια. Ναι, ο άριστος μαθητής του Λυκείου, κοντά στα 18, ξέρει πολλά πράγματα, όπως τους μηχανισμούς πολυμερισμού οργανικών ενώσεων ή λατινικά, αλλά δεν έχει μάθει πουθενά τα πράγματα που θα τον βοηθήσουν πορευτεί στους βασικούς δρόμους της ζωής του.
18 χρονών. Έτοιμος ή έτοιμη, να ψηφίσει, να κάνει έρωτα, οικογένεια, να οδηγήσει, να δουλέψει, να έχει λογαριασμό στην τράπεζα ή πιστωτική κάρτα. Και όμως, κανένας δεν του έχει μάθει για παράδειγμα…
- πώς γεννιέται ένα παιδί (ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά και εγώ έμαθα με την ευκαιρία της εγκυμοσύνης της γυναίκας μου τί γίνεται μέσα σε αυτούς τους 9 μήνες και τι -θεωρητικά ακόμη- ακολουθεί τους επόμενους)
- πώς να οδηγεί, αλλά και να περπατάει στον δρόμο -για κάποιο λόγο ένα θέμα που κοστίζει πολλές ζωές νέων, θεωρείται ασήμαντο εφόδιο, σε σχέση με την επίλυση πολυωνυμικών εξισώσεων, που από όσο γνωρίζω, η άγνοιά τους, δεν ευθύνεται για πολλούς θανάτους.
- πώς να χρησιμοποιεί το Internet, πώς να κρίνει που μπορεί να δώσει την πιστωτική του κάρτα ή προσωπικά του δεδομένα και που όχι.
- πώς να τρώει σωστά, τις ασθένειες που πρέπει να προσέχει στην ζωή του και πώς να προφυλαχθεί από αυτές, με λίγα λόγια πώς να προσέχει την υγεία του.
- πώς να εντάξει τον αθλητισμό στην ζωή του
- πώς διεξάγεται ένας διάλογος επιχειρημάτων
- πώς αναλύουμε ένα άρθρο ή μία είδηση που διαβάζουμε
- πώς να προγραμματίζει τα οικονομικά του, τί σημαίνει δανεισμός.
- ο 18χρονος δεν έχει διαβάσει 1 (ολογράφως: ΕΝΑ) νόμο! Δεν ξέρει με τί μοιάζει! Δεν έχει ιδέα πώς λειτουργεί το νομικό μας σύστημα και πώς το δικαστικό.
Ξέρω ότι πολλά από τα παραπάνω, θα τα αντικρούσουν κάποιοι, λέγοντας, “στο κεφάλαιο 3 του βιβλίου της Χ Γυμνασίου, υπάρχει το Α ή το Β”. Μπορεί. Αλλά το εκπαιδευτικό μας σύστημα, τελικά δεν το διδάσκει -αυτό είναι η ουσία.
Όποτε μιλάω με γονείς για το εκπαιδευτικό σύστημα, μετά από μία-δύο κουβέντες αναφέρεται το θέμα του Πανεπιστημίου και το πώς πρέπει να είναι το σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια κ.λ. Είναι υπερεκτιμημένη η Πανεπιστημιακή μόρφωση. Βγάλτε την από την κουβέντα. Φοιτητές είναι πολλά από τα παιδιά που σκοτώνονται στους δρόμους από κακή οδήγηση. ΑΕΙ έχουν τελειώσει πολλοί 40ρηδες που αρχίζουν να παρουσιάζουν καρδιοπάθειες γιατί δεν ξέρουν να φροντίζουν την υγεία τους (όχι στα 40, που ίσως το μάθουν αναγκαστικά, αλλά μέχρι τα 40). Επιστήμονες είναι πολλοί από τους πελάτες ψυχιάτρων.
Ας φτιάξουμε κάποια στιγμή ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν θα έχει στόχο να καλύψει τις εργασιακές ανάγκες των εκπαιδευτικών, ούτε τις ανασφάλειες και τις ψυχώσεις των γονιών, αλλά να εφοδιάσει τα παιδιά να γίνουν υγιείς, ευτυχισμένοι και δημιουργικοί άνθρωποι και πολίτες.
Θα ήθελα η κόρη μου, που περιμένουμε να έρθει σε λίγο καιρό στον κόσμο, τελειώνοντας το σχολείο να έχει τα περισσότερα δυνατά εφόδια για να αντιμετωπίσει ΑΥΤΑ τα προβλήματα. Και αν ακόμη και τότε το εκπαιδευτικό μας σύστημα συνεχίζει να ρίχνει το βάρος του σε δευτερεύοντα πράγματα, και αν και εγώ έχω παρασυρθεί στον παραλογισμό της αγωνίας “σε ποια σχολή θα μπει το παιδί”, ελπίζω να βρει η ίδια αυτό το κείμενο και να μου το θυμίσει…
