LeWeb’10

Την προηγούμενη βδομάδα (οι τακτικοί αναγνώστες του blog το διάβασαν αρκετές φορές) βρέθηκα στο LeWeb’10. Ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα το συγκεκριμένο event και ομολογώ ότι ήταν από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα events στα οποία έχω βρεθεί.

Από αυτές που απόλαυσα περισσότερο ήταν η συζήτηση με τον Gary Vaynerchuk

και μεγάλο ενδιαφέρον είχε ο Alexander Tamas (δεν ήξερα για την DST).

Πέρα από τις ομιλίες και τις συζητήσεις που μπορείτε να τις παρακολουθήσετε όλες στο youtube, το ωραίο ήταν ότι βρέθηκα ανάμεσα σε ένα πολύχρωμο πλήθος ανθρώπων από όλο τον κόσμο, που ενδιαφέρονται για τα ίδια πράγματα που ενδιαφέρουν και εμένα -bloggers, άνθρωποι που ασχολούνται με web startups, άλλοι πολύ γνωστοί, άλλοι άγνωστοι. Πολλές από τις περιστασιακές συζητήσεις που προκύπτουν όταν βάλεις όλο αυτό το πλήθος σε ένα χώρο, μπορεί να είναι εξίσου ή και περισσότερο ενδιαφέρουσες με το κυρίως event.

Ο χώρος ήταν εξαιρετικός και βέβαια το Παρίσι είναι μία υπέροχη πόλη. Αλλά ο καιρός δεν βοήθησε πολύ: η έντονη χιονόπτωση παρέλυσε τις μετακινήσεις με αυτοκίνητο ή λεωφορείο και έκανε το περπάτημα δύσκολο, τόσο την Τετάρτη που υπήρχε πολύ χιόνι, όσο και την Πέμπτη που το περισσότερο είχε λιώσει αφήνοντας παγωμένες λιμνούλες, λάσπη και πάγο. Το αποκορύφωμα της ταλαιπωρίας ήταν για εμένα την Τρίτη το βράδυ, που αναγκαστήκαμε με τον Νίκο να γυρίσουμε περπατώντας στα ξενοδοχεία μας.

Και πάλι όμως, ακόμη και αν ο καιρός δεν βοήθησε, η συνολική εμπειρία ήταν υπέροχη. (Και σε ένα βαθμό, νομίζω ότι αν και τα προβλήματα υπήρχαν, υπήρχε από τους διοργανωτές αυτή “η προσπάθεια” που αναφέρει και ο Vaynerchuk στο παραπάνω video, που όλοι εκτιμήσαμε.) Νομίζω ότι δίκαια το LeWeb θεωρείται μάλλον η κορυφαία συνάντηση που γίνεται στην Ευρώπη σχετικά με το web.

–
side-note: συνεχίζω να θεωρώ ότι υπάρχει “χώρος” για ένα μεγάλο διεθνές web event προς το καλοκαίρι που να γίνεται σε κάποιο Ελληνικό νησί -θεωρώ ότι ο συνδυασμός του κλίματος, της χαλαρής διάθεσης που υποβάλει ένα ελληνικό νησί, του χώρου και της χωροταξίας που θα υποχρέωνε όλους τους συμμετέχοντες να κινούνται στους ίδιους χώρους ακόμη και εκτός event είναι ιδανικός.

SIM και microSIM για iPad wifi+3G

Τις λίγες μέρες που έχω το iPad, το έχω λατρέψει.

Αλλά το 90% των λειτουργιών που χρησιμοποιώ απαιτούν πρόσβαση στο internet. Είχα μεν αγοράσει την έκδοση με wifi+3G, αλλά δεν είχα βάλει SIM. Αποφάσισα σήμερα να δοκιμάσω να χρησιμοποιήσω στο iPad την SIM από το δεύτερο κινητό μου -το HTC Desire, που έτσι κι αλλιώς δεν το χρησιμοποιούσα ποτέ ως κινητό, για να μιλάω.

Αν ψάξετε στο internet θα δείτε πως υπάρχουν οδηγίες για το πώς πρέπει κάποιος να κόψει μία SIM με ψαλίδι/κοπίδι ώστε να έχει μία micorSIM.

Υπάρχει όμως και πιο απλός τρόπος -τουλάχιστον για την cosmote. Πήγα σε ένα κατάστημα Γερμανός και εξήγησα ότι θέλω να αλλάξω την SIM μου με micorSIM. Μου έδωσαν την νέα microSIM (κόστος 5 Ευρώ) που ενεργοποιήθηκε μέσα σε 2-3 λεπτά. Την έβαλα στο iPad και έπαιξε κανονικά. (Χρήσιμο hint, τουλάχιστον για cosmote: βεβαιωθείτε ότι στο iPad > settings > cellular data > APN settings > APN έχει την τιμή “internet”)

Μάλιστα, επειδή σκέφτηκα ότι υπάρχει περίπτωση να αποφασίσω να βάλω την microSIM και πάλι στο Desire κάποια στιγμή, ζήτησα και αγόρασα (κόστος 2.90 Ευρώ) ένα “micro sim adapter” που είναι μία πλαστική θηκούλα, μέσα στην οποία τοποθετείται η microSIM και αποκτά την διάσταση μίας SIM, ώστε να μπορεί να τοποθετηθεί σε συσκευές που δέχονται κανονική SIM.

Με λίγα λόγια, για όποιον θέλει να αγοράσει από το εξωτερικό ένα iPad με 3G: μπορείτε να αλλάξετε την SIM που έχετε στην Ελλάδα με μία microSIM και θα παίζει κανονικά (αν βέβαια, η σύνδεσή σας επιτρέπει data). Εγώ το δοκίμασα με cosmote, αλλά υποψιάζομαι ότι ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους άλλους παρόχους κινητής -αν μπορεί κάποιος, ας το επιβεβαιώσει.

ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων από LEGO

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι κατά κοινή ομολογία η αρχαιότερη έκδοση “υπολογιστή” που γνωρίζουμε και η μελέτη του αποτέλεσε (και αποτελεί) ένα συναρπαστικό αρχαιολογικό και τεχνολογικό project. Ο Μηχανισμός βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και μπορείτε να μάθετε για αυτόν στο www.antikythera-mechanism.gr (αξίζει και το άρθρο Ancient astronomy: Mechanical inspiration του Nature).

Χθές, διάβασα στο c|net ότι ένας μηχανικός κατασκεύασε ένα αντίγραφο του μηχανισμού από… LEGO!

Συναρπαστικό.

πόσο αξίζει το pay wall;

Την Τετάρτη, στον χώρο του LeWeb, υπήρχε κάποιος που μοίραζε “κουπόνια” για 2 μήνες δωρεάν πρόσβαση στην Wall Street Journal. Έκανα το “αναμενόμενο” αστειάκι, “γιατί, κοστίζει;” για να πάρω την αναμενόμενη απάντηση “το ποιοτικό περιεχόμενο κοστίζει, φίλε μου”.

Ο πειρασμός να τον ρωτήσω αν θεωρεί, πώς το περιεχόμενο που παράγω εγώ δεν είναι ποιοτικό και για αυτό το δίνω δωρεάν ήταν μεγάλος, αλλά δεν ήθελα να μπω σε αυτό το debate από το οποίο δεν θα κέρδιζα τίποτα, αλλά θα έχανα την επόμενη ομιλία.

Μιάμιση μέρα αργότερα, στο τέλος του LeWeb, αντίκρισα αυτή την εικόνα -δεκάδες από αυτά τα κουπόνια ήταν πεταμένα στον δρόμο, τσαλαπατημένα από τους περαστικούς συμμετέχοντες, που δεν φαίνεται να συγκινήθηκαν από την προσφορά.

Προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν αυτό που έβλεπα τσαλαπατημένο. Μήπως ήταν το “ποιοτικό περιεχόμενο”; Μήπως το brand της Wall Street Journal; Μήπως οι χρήστες είναι εχθρικοί και απαξιώνουν κάτι που συμβολίζει τα παραδοσιακά ΜΜΕ;

Δεν νομίζω.

Η Wall Street Journal είναι ένα brand που απολαμβάνει μεγάλη εκτίμηση -και ειδικά στο συγκεκριμένο κοινό που στοχεύει. Και αν και πιστεύω ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ πεθαίνουν, η συγκεκριμένη εφημερίδα, πιθανότατα να αντέξει πολύ περισσότερο από άλλες.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι τα “pay walls” -δηλαδή οι on-line υπηρεσίες που επιτρέπουν μόνο σε κάποιον που έχει πληρώσει να έχει πρόσβαση στο περιεχόμενο -μίας εφημερίδας εδώ.

Τα ΜΜΕ όταν προσανατολίζονται προς λύσεις “pay wall” ξεχνάνε δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά του προϊόντος τους.

Το πρώτο είναι διαχρονικό: οι ειδήσεις και η δημόσια γραφή είναι “κοινωνικά” προϊόντα, θέλεις να τα μοιραστείς, θέλεις να τα σχολιάσεις με άλλους. Το pay wall κάνει από πολύ δύσκολη ως αδύνατη την συζήτηση για ένα άρθρο που βρίσκεται “πίσω” από αυτό, αφού πολλοί από αυτούς που γίνονται αποδέκτες της συζήτησης, δεν θα έχουν πρόσβαση στο αντικείμενό της. (Η εύκολη απάντηση, ότι “ας πληρώσουν και αυτοί”, δεν έχει νόημα, αφού τότε θα έπρεπε όλοι μας να πληρώνουμε συνδρομές σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου.)

Το δεύτερο, έχει να κάνει με το πλήθος της πληροφορίας που διακινείται σήμερα μέσα από το Internet και την ανάγκη για πιστοποίηση της αυθεντικότητας. Ο καθένας μας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει. Όταν λοιπόν διαβάζω κάπου στο Internet ότι “σύμφωνα με την WSJ, ο Obama είπε το Χ”, η απαραίτητη κίνηση για να πιστοποιήσω την πληροφορία είναι να δω αν η WSJ γράφει ακριβώς αυτό που μεταφέρει ο blogger (ή ο δημοσιογράφος ή ο σχολιαστής κ.λ.) Αν δεν μπορώ να ανατρέξω στην πηγή που αναφέρεται, δεν μπορώ και να πιστοποιήσω ως αναγνώστης την αυθεντικότητα της πληροφορίας που μου μεταφέρουν.

Το ποιοτικό περιεχόμενο έχει αξία και κοστίζει να παραχθεί. Γι αυτό και θεωρώ ότι η δημοσιογραφία ως επάγγελμα όχι μόνο δεν απειλείται από το Internet και την τεχνολογία, αλλά μπορεί να αποκτά και μεγαλύτερη αξία. Αλλά τα ΜΜΕ ως μηχανισμός παραγωγής και διανομής της δουλειάς του δημοσιογράφου, αν προσπαθήσουν απλά να μεταφέρουν στο Internet τα οικονομικά μοντέλα που γνώριζαν ως σήμερα, θα πεθάνουν -πεθαίνουν ήδη, για την ακρίβεια, και δεν αναφέρομαι μόνο στα Ελληνικά ΜΜΕ, που έχουν 1002 επιπλέον στρεβλώσεις και αδυναμίες.

Νομίζω ότι η πιο κατάλληλη λεζάντα για την παραπάνω φωτογραφία θα ήταν: “τόσο αξίζει το pay wall”.

Μπορεί να ρωτήσει κάποιος, “και ποια είναι η λύση;” Δεν την ξέρω. Αλλά αυτή εμένα δεν μου μοιάζει για καλή λύση;

και του χρόνου


να είμαστε καλά, και του χρόνου!

11.12.1010

Χιονίζει και στην Αθήνα. Εδώ στην Κηφισιά, το έχει στρώσει από το βράδυ. Ιδανικός καιρός για couch computing -ναι, έφερα και ένα iPad από το ταξίδι μου :-) Υπέροχα!