vrypan|net|weblog (αρχείο)

“Ένα από τα πράγματα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως, η συντριπτική πλειοψηφία των ανταποκρίσεων tweet επικεντρωνόταν στην περιγραφή των οδομαχιών και της βίας και όχι στην περιγραφή του παλμού, των συνθημάτων, της ανθρωπογεωγραφίας της μεγάλης πλειοψηφίας των διαδηλωτών. Τα «ρεπορτάζ» της δημοσιογραφίας των πολιτών στους δρόμους και στα στενά της Αθήνας, είχαν πρωτίστως μια τηλεοπτική λογική…” γράφει το endea neos.

Αυτό είναι ένα από τα θέματα που με προβληματίζουν και εμένα. Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες εντάσσονται (κατά την γνώμη μου) στην λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι εκφράζουν μία θέση. Ο δεύτερος είναι διότι μέσα από την δημόσια υποστήριξη της θέσης, με την φυσική παρουσία, υπάρχει ένα μέτρο της αποδοχής της.

Και όμως, τόσο τα παραδοσιακά και, παραδόξως, πολύ περισσότερο τα “νέα” μέσα δείχνουν να στέκονται περισσότερο στην παρουσία των αστυνομικών και των μπαχαλάκιδων και λιγότερο στις θέσεις και την συμμετοχή των διαδηλωτών.

Είμαι από αυτούς, που θεωρούν ότι η κυβερνητική πολιτική είναι στην σωστή κατεύθυνση. Αλλά αν ήμουν ανάμεσα στους διαδηλωτές θα αίσθανόμουν από απογοητευμένος ως προσβεβλημένος που η θέση που στήριξα με την παρουσία μου έγιναν απλά ο καμβάς για να δώσουν παράσταση μπαχαλάκιδες και ΜΑΤ.

Το να μιλάμε μιλάμε για τις αποφάσεις του διαιτητή στον αγώνα ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικό. Όπως και το να μιλάμε για την μετάδοση της ΕΡΤ.

Ο αγώνας έγινε (όπως και πολλοί άλλοι αγώνες) σε περιβάλλον τρομοκρατίας, σε ένα περιβάλλον στο οποίοι ούτε οι παίκτες θα έπρεπε να δέχονται να παίζουν, ούτε και κανείς άλλος θα έπρεπε να δέχεται να εργαστεί. Και αναφέρομαι, αν μη τί άλλο, στις φωτοβολίδες και τις κροτίδες που έπεφταν, πριν ακόμη ξεκινήσει ο αγώνας, στον αγωνιστικό χώρο.

Πριν από ένα χρόνο, μία νέα κοπέλα ακρωτηριάστηκε από κροτίδα που έπεσε στο ΟΑΚΑ, κατά την διάρκεια αγώνα. Είναι δυνατόν να το έχουμε ξεχάσει; Είναι δυνατόν να δέχονται να παίζουν οι παίκτες σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Αν οι δύο ομάδες σεβόντουσαν το άθλημα, θα είχαν συμφωνήσει πριν τον αγώνα (ή ακόμη καλύτερα, πριν την έναρξη του πρωταθλήματος), ότι με την πρώτη φωτοβολίδα που θα πέσει θα αποχωρήσουν.

Αν οι ομάδες της Super League είχαν θέσει ως προτεραιότητα την διεξαγωγή ενός πρωταθλήματος στο οποίο κυριαρχεί το θέαμα και τα άθλημα, θα είχαν προτείνει μόνες τους βαριές ποινές για φαινόμενα τραμπουκισμού και τρομοκρατίας μέσα στα γήπεδα. Ποινές που θα προστατεύουν πρώτα από όλους τις ίδιες και τους παίκτες τους. Ποινές με “τιμοκατάλογο”, π.χ. 10.000 πρόστιμο στην έδρα για κάθε φωτοβολίδα που πέφτει στον αγωνιστικό χώρο, 2.000 ευρώ για κάθε “φίλαθλο” που μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο κ.λ. Ποινές που δεν χρειάζεται αθλητικός δικαστής για να επιβάλει, είναι αυταπόδεικτες και δεν χωράνε αμφισβήτηση.

Και αν όλα αυτά μοιάζουν ψιλά γράμματα για τις ομάδες και τους παράγοντές τους, ας σκεφτούν ότι οι εικόνες που βλέπουμε τακτικά στα γήπεδα, υποβαθμίζουν το προϊόν που πουλάνε. Οι χορηγοί και οι διαφημιζόμενοι (στο γήπεδο, στις φανέλες κ.λ.) δεν απολαμβάνουν τα οφέλη για τα οποία πληρώνουν -σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να ισχυριστούν ακόμη και ότι ζημιώνονται από τον συσχετισμό με τέτοιες εικόνες και συμπεριφορές.

Πραγματικά, ελπίζω όλη αυτή η συζήτηση για πετρέλαιο στο Αιγαίο να μην βγάλει πουθενά. Πάλι την εύκολη λύση ψάχνουμε: εύκολα λεφτά. Είχαμε εύκολα λεφτά εδώ και 2 δεκαετίες: ΜΟΠ, ΚΠΣ, κ.λ. Τί καταφέραμε; Τα φάγαμε. Και όσοι παρήγαγαν κάτι, στην γεωργία ή την κτηνοτροφία, το άφησαν για να ανοίξουν καφετέριες, ταβέρνες και μαγαζιά με ρούχα, όπου οι αποδέκτες του κοινοτικού χρήματος θα μπορούσαν να το ξοδέψουν.

Μπορούμε για μία φορά να σταματήσουμε να ψάχνουμε την εύκολη λύση και να στρώσουμε τον κώλο μας, να φτιάξουμε ένα σοβαρό κράτος και μία παραγωγική οικονομία; Αν όχι, η κληρονομία του ξεχασμένου συγγενή, το τζακ ποτ ή τα πετρέλαια δεν θα μας σώσουν -και να σώσουν εμάς, σίγουρα δεν θα σώσουν τα παιδιά μας.