vrypan|net|weblog (αρχείο)

Με απασχολεί μέρες: το post του Θωμά για τα επιδόματα. Όχι για τις θέσεις του στο θέμα, αλλά γιατί είναι γραμμένο έτσι που να “χτυπάει” ευαίσθητες χορδές μου. Έχει αυτές τις 2-3 εκφράσεις, τα 2-3 σημεία που αυτόματα με βάζουν σε αμυντικό mode. “Σπόντες”, που ή θα απαντήσω και η συζήτηση θα ξεφύγει σε άλλα θέματα ή θα αγνοήσω και θα αισθάνομαι ότι τις αποδέχθηκα. Και η συζήτηση που ακολουθεί κάτω από το post, έχει αυτή την ένταση που απεχθάνομαι όταν εμφανίζεται στο δικό μου blog.

Και μιλάμε, στην συγκεκριμένη περίπτωση, για “συζήτηση” μεταξύ δύο ατόμων που κατά τα άλλα συμπαθιόμαστε, όχι τίποτα ορκισμένων εχθρών. Έχουμε πιει και τα τσιπούρά μας, έχουμε φάει και τις μπουγάτσες μας :-), θεωρώ ότι είμαστε φίλοι.

Έχω πετύχει περιπτώσεις στις οποίες η ένταση και οι σπόντες είναι πιο βαριές, γίνονται προσβολές, και ή πρέπει να παρατήσεις την συζήτηση ή να συνεχίσεις με το επίπεδο να κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά, σε αντιπαραθέσεις που δεν βγάζουν πουθενά.

Μετά έκανα ένα βήμα πίσω. Και είδα τα δικά μου post που αναφέρονται σε θέματα με πολιτική χροιά (και με την ευρύτερη έννοια). Η αλήθεια είναι ότι σε πολλά από αυτά, έχω και εγώ αντίστοιχες αιχμές. Σπόντες που δεν είναι μέρος του συλλογισμού, αλλά είναι εκεί για να εκνευρίσουν όποιον έχει αντίθετη τοποθέτηση. Αιχμές που δεν έχουν στόχο να λύσουν ένα πρόβλημα ή να πραγματευτούν ένα θέμα, αλλά να σημειώσουν πόντους σε ένα power game από το οποίο δεν έχω ούτε εγώ, ούτε ο απέναντι κάτι να κερδίσουμε.

Διαλέγουμε στρατόπεδα -και μερικές φορές, αν δεν διαλέξουμε, μας βάζουν οι άλλοι. Και ο λόγος μας αποκτά αποχρώσεις, εμμονές, φανατισμό. Μιλώ πρώτα από όλους, για τον εαυτό μου: αν και προσπαθώ για το αντίθετο, έχω συλλάβει αρκετές φορές τον εαυτό μου να το κάνει -ζητώ συγνώμη για αυτό.

Αισθάνομαι ότι χρειαζόμαστε ένα νέο είδος δημόσιου λόγου, που στόχο θα έχει να λύσει προβλήματα και όχι να ξύσει πληγές ή να αναδείξει νικητές και ηττημένους. Που δεν θα ξεκινάει αμφισβητώντας τις προθέσεις του απέναντι. Στον οποίο θα έχει τον θαυμασμό μας όποιος παραδεχθεί ότι η αντίθετη άποψη ήταν σωστή ή η “αντίπαλη” λύση καλύτερη.

Θα προσπαθώ να “βλέπω” τα posts μου και με το μάτι του “αντίπαλου” πριν τα δημοσιεύσω -για την ακρίβεια, αν κάτι σε αυτά που γράφω μπορεί να κάνει έναν καλοπροαίρετο αναγνώστη να αισθανθεί “αντίπαλος”. Αν όμως κάτι μου ξεφεύγει, η επισήμανση από τους φίλους του blog θα είναι ευπρόσδεκτη.