Την προηγούμενη Πέμπτη ήμουν στο LeWeb’11. Για την ακρίβεια είχα την τύχη να είμαι μερικές μέρες πιο πριν στο Παρίσι, για μία συγκέντρωση που κάναμε, όσοι ασχολούμαστε με social media στην Ogilvy, στην Ευρώπη.
Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη ήταν αφιερωμένες στην Ogilvy, με ένα πρόγραμμα που θύμιζε λίγο σχολείο: “μάθημα” 8 με 6 και μετά στο laptop στο ξενοδοχείο για να δουλέψω σε ότι είχε προκύψει μέσα στην μέρα στο γραφείο στην Αθήνα.
Η μισή Τετάρτη για να λέμε την αλήθεια, διότι από το μεσημέρι και μετά, καθώς και Πέμπτη-Παρασκευή, ήμουν στο LeWeb. Ήρθε σαν φυσική συνέχεια, από την μικρή σχετικά ομάδα της Ogilvy, στο ζωντανό, πολύχρωμο πλήθος του LeWeb.
Τεχνολογία, social media, ενδιαφέρουσες συζητήσεις και ιδέες με κοινό χαρακτηριστικό το μέλλον: από την μικρή start-up, μέχρι την Google και την Renault, από τα panels συζητήσεων, μέχρι τα workshops, το κοινό στοιχείο όλων ήταν ότι μιλούσαν για το τί θα γίνει, τι προβλέπουν ότι θα γίνει, τι ελπίζουν να γίνει, σε μερικούς μήνες, τον επόμενο χρόνο, τα επόμενα χρόνια.
Οι ομιλίες και οι συζητήσεις που έγιναν on stage ήταν ενδιαφέρουσες. Αλλά το καλύτερο ήταν οι τυχαίες συζητήσεις με τον κόσμο που συμμετείχε. Κάθε φορά που έπιασα την κουβέντα με κάποιον, άκουσα για ένα ενδιαφέρον project.
Έριξα που και που μερικές κλεφτές ματιές στο timeline μου στο twitter, να δω τί γίνεται στην Ελλάδα. Κάποιοι συζητούσαν με κάποιους άλλους ποιοι τα φάγανε, αν ήταν μαζί, αν κάποιοι έφαγαν λιγότερο ή καθόλου κ.λ. Δεν αντέχω να συζητάω τα ίδια και τα ίδια και κυρίως έχω βαρεθεί να κοιτάω πίσω.
Το LeWeb’11 ήταν για εμένα μία υπέροχη απόδραση. Θα την συνεχίσω, όσο μπορώ τουλάχιστον, ακόμη και τώρα που επέστρεψα. Υπάρχουν ελπιδοφόρα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου και θα ασχολούμαι με αυτά.
Με την ευκαιρία (και πολύ σχετικό): το αυριανό Opencoffee είναι ένα από αυτά.