το γεγονός ότι δεν έχω μάθει τους λόγους που απεργούν σήμερα οι δημοσιογράφοι καθώς και τα τα αιτήματά τους, ίσως ότι θα έπρεπε να τους απασχολήσει σοβαρά.
το γεγονός ότι δεν έχω μάθει τους λόγους που απεργούν σήμερα οι δημοσιογράφοι καθώς και τα τα αιτήματά τους, ίσως ότι θα έπρεπε να τους απασχολήσει σοβαρά.
Παναγιώτη δεν νομίζω ότι έχεις δίκιο. Εχει βουήξει ο τόπος για τόσες απολύσεις και κλεισίματα εντύπων. Και εάν άνοιγες ένα από τα blog των διαφόρων παρατάξεων ή και τη σελίδα των ανακοινώσεων της ΕΣΗΕΑ, θα το μάθαινες. Εάν περίμενες να το μάθεις από τα δελτία ειδήσεων μάλλον περίμενες λάθος. Διότι δεν σημαίνει ότι επειδή εργάζονται εκεί τους επιτρέπεται και να το πουν εκεί, εκτός και εάν περίμενες κατάληψη με πανό στα δελτία, αλλά τόσο προχωρημένοι ακόμα δεν είναι. Τώρα στο εάν διαφωνείς που απεργούν είναι διαφορετικό θέμα. Αλλά υποθέτω ότι δεν το λες γι’ αυτό, αλλά σαν ειρωνεία πως για δικό τους θέμα δεν υπάρχει ενημέρωση. Εβαλα κώδικα για τους συνδέσμους, αλλά δεν θυμάμαι αν δέχεται εδώ, ή αν θα βγάλει μακρινάρια. Αν συμβεί το δεύτερο ζητώ συγγνώμη.
Τι εννοούσα: οι εργαζόμενοι που απεργούν σήμερα
α) εργάζονται σε εταιρείες των οποίων τα προϊόντα δεν χρησιμοποιώ
β) δεν έχουν μπορέσει να πληροφορήσουν την κοινή γνώμη για τα αιτήματά τους.
Οποιοσδήποτε στην θέση τους θα έπρεπε να ανησυχεί. Αλλά αν είναι δημοσιογράφος, ακόμη περισσότερο.
Επί της ουσίας: καλά κάνουν και αγωνίζονται, αλλά νομίζω ότι έχουν χάσει το παιχνίδι. Όχι γιατί οι εργοδότες τους είναι πολύ ισχυροί, αλλά για το ακριβώς αντίθετο: οι εργοδότες τους χάνουν κάθε μέρα την “δύναμή” τους.
Ότι και να πετύχουν σήμερα ή αύριο οι εργαζόμενοι στις εφημερίδες, τα περιοδικά και τα κανάλια, θεωρώ δεδομένο ότι πολλά από αυτά τα μέσα θα έχουν κλείσει σε 1 ή 2 χρόνια…
Ως προς το α. Είσαι σίγουρος ότι δεν χρησιμοποιείς κανένα μα κανένα από τα προϊόντα; Πώς ενημερώνεσαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα; Από το εξωτερικό μόνο; Διότι κι εγώ μπορεί να μην αγοράζω πια εφημερίδα εδώ και πολλά χρόνια, αλλά βλέπω τηλεόραση κάποιες φορές, ακούω ραδιόφωνο και διαβάζω κάποια άρθρα σε εφημερίδες ή άλλες online εκδόσεις.
Στο β, νομίζω ήδη σου απάντησα, δεν μπορούν μέσα από τα ίδια τα μέσα που εργάζονται να μιλήσουν και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα, συνέβαινε πάντα. Εχουν κι εκείνοι τώρα την ευχέρεια να χρησιμοποιούν κάποια εναλλακτικά μέσα και το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν. Διότι ο κλάδος όντως έχει μεγάλη καθυστέρηση στις νέες τεχνολογίες με ευθύνη όλου του χώρου. Ομως ακόμα και εάν δεν είχε καθυστέρηση απολύσεις θα υπήρχαν διότι στην Ελλάδα ο τύπος ήταν γενικά κρατικοδίαιτος, δεν φταίει μόνο το διαδίκτυο που καταρρέουν εφημερίδες.
Θα μου πεις και τι έκαναν τόσο χρόνια; Ηταν εξαιρετικά συντηρητικοί και το μόνο που έκαναν ήταν να φοβούνται τις νέες τεχνολογίες.
Δούλεψα 15 χρόνια σε εφημερίδα σαν συντάκτης ύλης λόγω γνώσεων εκδοτικού προγράμματος. Το 2006 που ήρθε νέος διευθυντής από μεγάλο οργανισμό που τώρα καταρρέει ζήτησε να μην κάνουμε και σελιδοποίηση οι συντάκτες ύλης, αλλά να ξαναγυρίσουμε στη σχεδίαση στο χαρτί και μόνο τίτλους να βάζουμε από τον υπολογιστή. Με τη δική του λογική είχε δίκιο. Διότι νόμιζε ότι έτσι περιφρουρεί τις καθαυτό δημοσιογραφικές θέσεις (είχαμε και διευθυντή που ήθελε να βάλει γραφίστα να κάνει σύνταξη ύλης…) και τις καθαυτό θέσεις των γραφιστών. Αν δεν γινόταν αυτό οι περισσότερο ριγμένοι θα ήταν οι γραφίστες, εάν ο συντάκτης έκανε και τη δουλειά του. Με λίγα λόγια έτσι κι αλλιώς η εργοδοσία θα έψαχνε πώς να μειώσει προσωπικό πιέζοντας όλο και περισσότερο να βγάζουν ελάχιστοι τη δουλειά. Διότι όταν μπήκε στις εφημερίδες το DTP δεν είναι ότι δόθηκε στο δημοσιογράφο και το συντάκτη ύλης να επεξεργάζεται καλύτερα τα θέματά του, αλλά φάνηκε σαν ευκαιρία για τους εργοδότες για μείωση προσωπικού. Ομως μπορώ να σου γράφω μέχρι το πρωί επιχειρήματα για το κάθε θέμα, αλλά δεν θα χωράει μία μόνο σελίδα. Βιβλίο θα γράψω…
Επιχειρώ να βάλω το υπόλοιπο χωριστά… διότι δεν το δέχεται και λογικό.
το 2ο μέρος της απάντησης: Διότι τα πράγματα δεν είναι μαύρο – άσπρο. Υπάρχουν αντιθέσεις και αντιφάσεις σε κάθε εξέλιξη. Το ρεζουμέ είναι ότι με τις νέες τεχνολογίες κανένας εργοδότης δεν νοιάζεται (στην Ελλάδα τουλάχιστον) να βελτιώσει συνθήκες δουλειάς για να παράγει καλύτερο προϊόν που να πουλάει. Νοιάζεται μόνο για μείωση κόστους. Τα πρόσωπα – εργαζόμενοι είναι αναλώσιμο είδος… είτε συνειδητοποιήσουν έγκαιρα τι συμβαίνει, είτε όχι. Και αυτό είναι φανερό και από τη διεθνή εμπειρία. Και ξένα μέσα έχουν κάνει μειώσεις προσωπικού πριν βρουν νέες ισορροπίες. Θα μου πεις και τι θα πετύχουν με την απεργία; Αν δεν βρεθείς στη δική τους απέλπιδα θέση δεν θα το κατανοήσεις ποτέ. Διότι ούτε όλοι χωράνε στο διαδίκτυο αν είχαμε τις ιδανικές συνθήκες να είναι έτοιμοι να φτιάξουν τα δικά τους μέσα, ούτε στα μέσα. Χρειάζεται μάλλον να αλλάξουν επαγγέλματα. Ποιος τους προετοίμασε γι’ αυτό; Το σωματείο τους που κοιμόταν χρόνια και το εξέλεγαν γιατί μόνο με πελατειακές σχέσεις εύρισκαν δουλειές; ΠΡΟΣΟΧΗ όμως δεν σημαίνει ότι όλοι είχαν την ίδια κοιμισμένη αντίληψη. Στρέφονται κατά της ίδιας της ηγεσίας τους,αλλά όχι όσοι είναι βολεμένοι… Μη σε κουράζω όμως άλλο, διότι αυτό θα πιάσει το 1000 πλάσιο των ερωτημάτων που έθεσες. Κατάληξη: Η απεργία είναι κίνηση απελπισίας ενός κλάδου που καταρρέει και σε αυτό έχεις δίκιο. Αλλά δεν μπορεί και να καθίσει στον καναπέ του ο άλλος. Μέχρι να βρει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει αναγκαστικά ουρλιάζει από απελπισία. Δεν είναι το ίδιο απλό να βρίσκεις λύσεις πάντα σε συλλογικό επίπεδο, οι συλλογικότητες δεν είναι πάντα ευέλικτες όσο τα άτομα, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Κλείνω αφήνοντας πάρα πολλά κενά.
Λάθος 12 χρόνια εκεί που γράφω 15, κάτι άλλο φαίνεται σκεφτόμουν
Και κάτι ακόμα. Μία λύση ίσως να ήταν να πάρουν τα ΜΜΕ στα χέρια τους με καταλήψεις π.χ., (βλέπε Αργεντινή εργοστάσια που εγκατέλειψαν εργοδότες και τα λειτουργούν εργαζόμενοι, βλέπε ΗΠΑ εταιρεία εσωρούχων που πτώχευσε και την ανέλαβαν οι εργαζόμενες και πάει μία χαρά) αλλά δεν ξέρω πόσο είναι εφικτό εδώ κάτι τέτοιο, διότι οι εκδότες δεν έχουν εγκαταλείψει τις επιχειρήσεις τους (επενδύουν αλλού και εκτός Ελλάδας σε άλλα προϊόντα) όπως στην Αργεντινή και η μία περίπτωση που ξέρω στις ΗΠΑ, οπότε θα γινόταν σφαγή. Αλλά ακόμα και αν μπορούσαν και είχαν την ωριμότητα να πάρουν όλα τα ΜΜΕ στα χέρια τους νομίζω και πάλι κάποια δεν θα επιβίωναν εφόσον τώρα το κράτος δεν δίνει αρκετά σε κρατική διαφήμιση ή δημόσια έργα για να τα συντηρεί. Και είναι πάρα πολλά για να επιβιώσουν σε μία μικρή χώρα σαν την Ελλάδα.
Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι ευθύνεται η τεχνολογία, απλά δίνει το τελειωτικό χτύπημα: ο κλάδος των μέσων ενημέρωσης ήταν και είναι ένας κρατικοδίαιτος κλάδος (με 1002 τρόπους, από την κρατική διαφήμιση, μέχρι τα φύλλα που αγοράζει το δημόσιο, μέχρι τις φοροαπαλαγές κ.λ.) Και ταυτόχρονα είναι ένας κλάδος που αγκαλιασμένος σφιχτά με την πολιτική, συνδιαχειρίστηκε την εξουσία, πολύ συχνά με τον χειρότερο τρόπο, και θεωρώ ότι ευθύνεται για πολλά από τα κακά που αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Όλα αυτά, δεν αλλάζουν το τί θα γίνει, συμφωνούμε ότι ο κλάδος καταρρέει.
Τώρα είδα ότι μου απάντησες πριν γράψω το τελευταίο. Ε, ναι συμφωνούμε, αλλά να καθίσει κάποιος και με σταυρωμένα χέρια και να πει “σφάξε αγά μου να αγιάσω”; Μπορεί από όλο αυτό κάτι να προκύψει. Κανείς δεν συνειδητοποιεί καταστάσεις εάν δεν ζοριστεί ο ίδιος και εάν δεν βρεθεί με τους άλλους στο δρόμο, να νιώσει ότι υπάρχει κοινή αγωνία, αλλά και δύναμη. Το ερώτημα είναι πόσοι θα το συνειδητοποιήσουν και πόσοι θα χρησιμοποιήσουν τη δύναμη στη σωστή κατεύθυνση.
Ο Βρετανός που ζει Θεσσαλονίκη έγραφε σήμερα στο τουίτερ (όσο κατάλαβα με τα αγγλικά μου) ότι το σκυλί δαγκώνει το αφεντικό όταν πάψει να το ταΐζει…
Pingback: Καλό μήνα με απολύσεις στο ΔΟΛ; | oraelladas.gr