Εδώ και μήνες, αρκετούς μήνες, δεν γράφω πολύ στο blog μου. Παρατηρώ τα post μου και βλέπω ότι έχει χαθεί σε σημαντικό βαθμό το προσωπικό στοιχείο, είναι σαν post που θα μπορούσαν (αν τα ήθελε κανείς δηλαδή), να δημοσιευθούν οπουδήποτε: όλο και πιο αποστασιοποιημένα από εμένα και την καθημερινότητά μου, μερικές φορές μόνο με τεχνικές πληροφορίες. Ακόμη και όταν εκφράζω μία άποψη ή μία σκέψη, τα posts μου δεν έχουν προσωπική χροιά.
Αυτό είναι σε ένα μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα μίας αυτολογοκρισίας. Καταρχήν, οι επισκέπτες του blog έχουν αλλάξει. Παλιότερα οι επισκέπτες ήταν τακτικοί αναγνώστες. Διάβαζαν αυτό που γράφω σήμερα σε συνέχεια όσων έγραψα χθες και προχθές και αντιπροχθές. Τώρα ένα μεγάλο ποσοστό των αναγνωστών του blog μπορεί να έρθουν και να διαβάσουν ένα και μοναδικό άρθρο.
Θα μου πείτε και τί έγινε; Και όντως αυτό ελάχιστα θα με απασχολούσε παλιότερα: κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαβάζει τι γράφω, ας διαβάσει κάτι άλλο αν θέλει. Αλλά, μου έχουν φορτώσει το βάρος. Θα απαντήσω απότομα; είναι δείγμα “αλλαζονίας της εξουσίας” (της ποιας; άλλη συζήτηση αυτή…) Θα πω κάτι προκλητικό, όπως θα έλεγα με φίλους μου, για να κεντρίσω μία συζήτηση; Ξαφνικά ερμηνεύεται ως θέση του ΠΑΣΟΚ ή της Κυβέρνησης ή δεν ξέρω ποιου άλλου.
Φιλτράρω, φαναφιλτράρω, σκέφτομαι, ξανασκέφτομαι και τελικά αυτά που γράφω είναι άψυχα.
Δεν γράφω για το ποδήλατο που πήρα δώρο στα γενέθλιά μου, για το ουζάκι την Κυριακή το μεσημέρι στην λιακάδα, στο Γκάζι. Γράφω εδώ ή στο REC(on) ή στο twitter για τα πράγματα που με λυπούν γύρω μου, αλλά διστάζω να εκφράσω την λύπη μου. Γράφω για αυτά που μου δίνουν ελπίδα, αλλά διστάζω να μιλήσω για αυτή με τον ενθουσιασμό που αισθάνομαι.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι γενικά προβλήματα του δημόσιου λόγου, ή μόνο του δικού μου. Και, σίγουρα, η λύση που ακολουθώ τον τελευταίο καιρό, δεν προσφέρει κάτι ούτε σε εμένα (που έχω χάσει την δυνατότητα να εκφράζομαι ελεύθερα), ούτε τους φίλους του blog αυτού, που ήταν φίλοι ακριβώς γιατί έγραφα αυτά που ήθελα.
Αμαν πια με την ξύλινη γλώσσα της εξουσίας! :)
Γράφε ότι θες Παναγιώτη. Όποιος είναι να σε χαρακτηρίσει, θα σε χαρακτηρίσει για οτιδήποτε.
Φαντάζομαι ότι αυτό είναι το πρόβλημα όταν γράφεις επώνυμα…
Νομίζω το δύσκολο μέρος, που είναι η συνειδητοποίηση του κοινού σου, έχει γίνει.
Αφού ξέρεις το κοινό που είναι σημαντικό για εσένα, είναι πολύ εύκολο να φιλτράρεις τα κείμενά σου ανάλογα.
Χρόνια πολλά και καλή συνέχεια!
Εμείς συνεχίζουμε να σε διαβάζουμε πάντως, έστω και όχι επισκεπτόμενοι τη σελίδα, αλλά μέσω του Google Reader ή κάποιου άλλου feed reader.
Καμία αλαζονεία Παναγιώτη, προσωπικά βλέπω οτι ξεκινώντας και από εσένα το κόμμα που σήμερα κυβερνά έχει κάνει μεγάλα άλματα στον τομέα του διαδικτύου και των social media ξαναποκτώντας την επαφή με τον κόσμο – αλλά και “προκαλώντας” τους απανταχού πασόκους να αρχίσουν να συζητάνε μεταξύ τους! Μακάρι η Ν.Δ. να μάθει και αυτή το μάθημά της, πόσω μάλλον η Αριστερά η οποία ακόμη βαλτώνει (π.χ. κανένας αριστερός βουλευτής δεν έχει twitter).
Όσο για τα προσωπικά, εγώ στη θέση σου ούτε καν θα τα ανέφερα, γιατί δε μπορείς να γνωρίζεις τι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω έτοιμοι να εκμεταλλευτούν τις προσωπικές στιγμές δημοσίων προσώπων.
Καλό κουράγιο
@Κώστας: καλά το “επισκέπτονται το blog”, είναι σχήμα λόγου, οι περισσότεροι διαβάζουν μέσα από κάποιο aggregator.
Αυτό είναι το πρόβλημα, με τις προσωπικές στιγμές. Αλλά αν τις βγάλεις τελείως, μένει ένα ψυχρό πράγμα. Πρόβλημα, χωρίς προφανή λύση.
Έτσι είναι η ζωή, δεν περνά με μια αναπνοή θέλει εισπνοές αλλιώτικες ανάλογα με το έσω και το έξω μας.
Πάντως προτιμώ το πρώτο πρόσωπο στη γραφή.
Σώσε το ποδήλατο με ένα τρόπο, οπωσδήποτε βγάλε εβδομαδιαίο πρόγραμμα αλλιώτικα με το διάβα του χρόνου θα το φάει η αναβολή!
νομίζω πως τα μπλογκς που δεν είναι ανώνυμα έχουν αυτό το πρόβλημα. εύχομαι να εκφράζεσαι ελεύθερα και να είσαι ελεύθερος να είσαι ο εαυτός σου στο μπλογκ σου. το ίδιο θέλω για μένα και για όλους.
αλλιώς γινόμαστε βαρετοί
( εγώ πάντως δε σε θεωρώ πολιτικό εκπρόσωπο-είσαι ο παναγιώτης-τελεία)
καλή συνέχεια:)
Σε καταλαβαίνω απόλυτα, Παναγιώτη, κι εγώ στην ίδια λούμπα έχω πέσει. Ίσως η λύση είναι να σταματήσουμε να παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας, να γράφουμε όπως νιώθουμε, και να ξαναφέρουμε τους φίλους μας στη μπλογκόσφαιρα.
(Ένα σχόλιο παραδοσιακής κοπής, θα’ταν χαζό να σχολιάσω στο Twitter ή στο Friendfeed, ή στο Buzz :p)
@Oneiros: μας δεν παίρνω εγώ τον εαυτό μου στα σοβαρά! Το πρόβλημα είναι ότι με παίρνουν οι άλλοι :-P
Δεν είναι ανάγκη να αυτολογοκρίνεσαι αγαπητέ μου Παναγιώτη σίγουρα θα το κάνουν οι άλλο για σένα (με το παραμικρό που θα γράψεις) αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Άρα ποιος ο λόγος για τον αυτοπεριορισμό στο γράψιμο;
Πάντως, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι είσαι από τους λίγους που διαβάζω, οι οποίοι αγγίζουν την αντικειμενικότητα.
Υ.Γ: Αν κάποιος θελήσει να σου “την πει” θα το κάνει με ότι και αν γράψεις.
Τhis is the price you pay… Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς που θα σου πουν..αχ καλέ σιγά και να είσαι ελεύθερος και λοιπές ευγενικές καλοσύνες της στιγμής.
Όλοι στα comment ευγενικοί είναι – και όλα είναι πάντα καλά – σαν τους θαμώνες στα club που τους παίρνει η camera και λένε εδώ είμαστε μια παρέα , περνάμε υπέροχα..lol
Θα πω …this is the price you pay… σε αυτή την δραστηριότητα. Καλό, κακό δεν έχει σημασία – αλλά το γεγονός ότι το νιώθεις ή το περιγράφεις είναι χαρακτηριστικό!
Να υποθέσω ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα…κακά τα ψέματα. Στο τέλος της ημέρας ο καθένας κάνει τις επιλογές του :) ότι και αν σημαίνει αυτό.
λίγο ρεαλισμός δεν βλάπτει ποτέ.
Εγώ δεν θα ντραπώ να πω ότι φυσικά συνεχίζω να σε διαβάζω πάντα και παίρνω τεχνικά hints ή ιδέες από την άλλη ναι ανήκω και σε αυτούς που μερικές φορές σε περνάει και απο το πράσινο φίλτρο…(μπορεί να ήταν και άλλο χρώμα δεν έχω πια πρόβλημα με κανένα απο αυτά..τα ίδια.απαράδεκτα είναι όλα).
Ωραιο ποστ Παναγιωτη! :)
Να εισαι καλα, αυτο εχει σημασια…
..και.. ο εαυτος δεν χανεται, περνα μερικα σκαμπανεβασματα και ξαναβρισκει την ισορροπια του, ξερω που σου λεω.. ;)
Για πε τωρα, καλυτερα να γραψω κασετα απο κασετοφωνο κατευθειαν (με καλωδιο) στο πισι ή να ψωνισω “ειδικο” μηχανημα;
εεεεεεε… τωρα που σε βρηκα χαλαρο, ας το εκμεταλλευτω! :Ρ
@Rodia: αν σκοπεύεις να το κάνεις συχνά, καλύτερα πάρε ένα mp3 recorder με FM tuner, για να γράφεις εύκολα. :-)
Ευχαριστω για την αμεση ανταποκριση :) θα το ψαξω.. (ειναι και η μειωση της συνταξης στη μεση! :Ρ)
“μα δεν παίρνω εγώ τον εαυτό μου στα σοβαρά! Το πρόβλημα είναι ότι με παίρνουν οι άλλοι :-P”
Όταν το διαπιστώσεις αυτό, αρχίζει η αυτολογοκρισία. :-)
Παναγιώτη, δεν είσαι μόνος σου σε αυτό, ακόμη και εγώ που δεν γράφω σε blog πια, βλέπω ότι το σκέφτομαι 2 και 3 φορές ακόμη και πριν γράψω κάποιο σχόλιο στο facebook, γιατί το διαβάζει ο συνεργάτης μου, η μάνα μου, ο φίλος μου…
Πάντως να ξέρεις we love your personal posts, την ειλικρίνεια και την ευθύτητά σου.
:-)
Σαν εμπειροτερος στο blogging πρεπει να ξερεις οτι ειναι κυκλος στον οποιο θα επανελθεις σιγουρα και μαλιστα δεν ξερεις αν εχεις περασει την πιο διμιουργικη φαση ή αν αυτες που θα ακολουθησουν θα ειναι καλυτερες.
Σε καθε περιπτωση το ποδηλατο και ουζακι ειναι καλος τροπος για να “γεμιζεις μπαταριες”!
Παναγιώτη όπως σημειώνει και ο Oneiros και ο papo με άλλα λόγια, μάλλον όλοι όσοι γράφουν επώνυμα έχουν ένα τέτοιο κόστος αυτολογοκρισίας. Σε αυτό παίζουν πολλά πράγματα ρόλο. 1ον Οτι αρχικά είσασταν μία μικρή παρέα που έγραφε σε blog, τώρα πια η παρέα έχει γίνει πολύ μεγάλη, άρα οι πιθανότητες να ξέρουν οι πάντες τι θα γράψεις πολύ μεγαλύτερες. 2ον Κάποιοι μπορεί να προσθέτουν ή να αφαιρούν ρόλους από την “ταυτότητά” τους λόγω αλλαγών που επέρχονται στη ζωή τους και αυτό καθορίζει και σε τι μπορούν πλέον να εκτίθενται δημόσια 3ον Η εποχή είναι κρίσιμη και μεταιχμιακή, άρα όσα έχει ο καθένας να πει περνάνε από κρισάρα και καχυποψία. 4ον Γενικότερα ίσως και να ωριμάζουμε όλοι μας μέσα από όσα συμβαίνουν και μέχρι να βρούμε το νέο μας πρόσωπο περνάμε μία φάση σιωπής ή αδυναμίας να εκφράσουμε πώς ακριβώς νιώθουμε.
Ισως παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες που δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα. Πάντως με αυτά και μ’ αυτά όλοι νιώθουμε πιο σφιγμένοι. Εγώ έχω κοντά τρεις μήνες να γράψω στη σελίδα μου.
Θα συμφωνήσω μάλιστα με τον papo: “Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα”. Αλλά νομίζω ότι μάλλον θα βρείς νέα ισορροπία και το μέτρο ανάμεσα στο προσωπικό στίγμα και την δημόσια εικόνα.
Πάντως όπως σημειώνει και ο papo κι εγώ δεν ντρέπομαι να πω ότι σε διαβάζω, αλλά έτσι κι αλλιώς πάντα σε φιλτράριζα, δεν το κάνω μόνο τώρα. Κι όχι μόνο εσένα, αλλά όλους :-) Αλλο η εκτίμηση σε έναν άνθρωπο κι άλλο το να καταπίνεις αμάσητα ό,τι και να λέει. Πάντα ξέρεις ότι τα λέει μέσα από τη δική του οπτική. Δεν γίνεται να κάνει διαφορετικά, ακόμα και αν το θέλει. Ακόμα κι όταν δηλώνει ότι δεν ανήκει πουθενά εμένα τουλάχιστον δεν με πείθει. Ασε που γίνομαι ακόμα πιο καχύποπτη τότε…
Κύκλος είναι και γυρίζει Παναγιώτη!
Φτιάξε ένα νέο blog ανώνυμα. Γράφε ό,τι θες. Θα ξανα-αποκτήσεις το κοινό που πρέπει.
Πολλοί αλλάξανε /-με τα τελευταία χρόνια. Τα γιατί και τα διότι είναι μεγάλη κουβέντα.
Εσύ όμως δεν έχεις αλλάξει όσο νομίζεις. Ακόμα μιλάς για τεχνικά, ακόμα μοιράζεσαι προσωπικές στιγμές σου και τελικά αν αυτολογοκρίνεσαι, δεν το κάνεις όταν γράφεις…αλλά μάλλον προτιμάς να ΜΗΝ γράφεις.
Προσωπικά το σέβομαι απόλυτα αυτό. Περισσότερο από το να έγραφες λογοκριμένα ή επιτηδευμένα.
Τέλος μια σημείωση:
Αν μέχρι ένα σημείο υπήρχε ενδιαφέρον για την έκφρασή σου, τώρα υπάρχει για την δράση σου!
και η δράση μοιραία Παναγιώτη, φέρνει αντίδραση.
σε κατανοώ απόλυτα και διακρίνω γιατί μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο να εκφραστείς όπως θες, στην τελική όμως, υπάρχουν τρόποι και τρόποι να πεις πράγματα που αρέσουν σε κάποιους και δεν αρέσουν σε κάποιους άλλους.
άρα η λύση που βλέπω εγώ είναι η χρήση γραπτής διπλωματίας … μακάρι όλοι να ήξεραν πόσο αξιόλογος είσαι σαν άνθρωπος, έτσι όπως σε ξέρουν αυτοί που σε γνωρίζουν In person…
keep up the good work man
Pingback: social media, πολίτες και δημόσιος λόγος – vrypan|net|weblog