Είδα με ενδιαφέρον τον διαγωνισμό για τα παγκάκια της Αθήνας. Ωραία ιδέα.
Υποψιάζομαι όμως, ότι αφού επιλεγούν τα παγκάκια, θα βγει ένα μεγάλο έργο για την αντικατάσταση των παλιών, με μεγάλο κόστος για τον Δήμο.
Θα ήθελα να προτείνω μία πολύ όμορφη ιδέα που συνάντησα στην Νέα Υόρκη.
Κάθε παγκάκι, έχει έναν “χορηγό”. Έναν άνθρωπο που δίνει ένα συγκεκριμένο ποσό κάθε χρόνο για την συντήρησή του, το “υιοθετεί”. Σε αντάλλαγμα, υπάρχει μία επιγραφή.
Οι επιγραφές είναι διαφόρων ειδών: από αφιερώσεις στην αγαπημένη, στο παιδί, στην σημαντική προσωπικότητα, στην ματαιοδοξία κάποιου ή στην σπουδαία στιγμή κ.λ. που συνέδεσε με το συγκεκριμένο παγκάκι.
Με αυτό τον τρόπο, ο δήμος έχει έσοδα ώστε να τα διατηρεί σε καλή κατάσταση. Αλλά επιπλέον οι κάτοικοι της πόλης δημιουργούν και εκφράζουν τους συναισθηματικούς δεσμούς τους με την πόλη. Ίσως κάποιο από αυτά, να γίνει μετά από 40 ή 50 χρόνια γνωστό, διότι το πρόσωπο που αναφέρεται έγινε διάσημο. Ένα απλό αντικείμενο, γίνεται μέρος της καταγραφής της ιστορίας της πόλης. Περιττό να αναφέρω ότι αν δίνεις κάτι για το “δικό” σου παγκάκι, είναι απίθανο να δεις ένα άλλο να βανδαλίζεται και να μην αντιδράσεις.
Νομίζω ότι είναι μία όμορφη ιδέα που και θα γλίτωνε χρήματα από τον Δήμο, αλλά και θα δημιουργούσε μία διαφορετική σχέση των Αθηναίων με την πόλη τους -τουλάχιστον θα ήταν μία αρχή.
–
[*] οι φωτογραφίες είναι από τον Ed Yourdon
Ενδιαφέρουσα ιδέα αρκεί να προσαρμοστεί στα Ελληνικά δεδομένα, μάλλον εδώ χορηγοί θα είναι εταιρείες παρά μεμονωμένα άτομα.
Προσωπικά προτιμώ τις γιγαντοοθόνες! καλά εκεί στις διάφορες πόλεις γιατί δεν απαγορεύονται για λόγους ατυχημάτων, μήπως δεν είναι σε ταχείας κυκλοφορίας.
Πάντως αν κρίνω από την φωτογραφία σου στην Νέα Υόρκη με τίτλο ΠΡΩΙ ένα χεράκι βοήθειας το χρειάζεται και η μητρόπολη!
Απίστευτη φωτογραφία ανάγλυφο+μπαλώματα πρέπει να είναι στο Μανχάταν και μάλιστα κεντρικός δρόμος παρά ένας παράδρομος.
(Δικό μου: ήθελα να τη σχολιάσω τότε που την είδα αλλά την ξέχασα στη βιασύνη μου!)
Δυο παροιμιες θα ηθελα να πω.
Στου κουφου την πορτα οσο θελεις βροντα.
Ενας κουκος δεν φερνει την ανοιξη.
Αυτή είναι παλιά ιστορία, και υπάρχει σε αρκετές χώρες του εξωτερικού (και σε όλα τα παγκάκια του Λονδίνου, όπου μένω). Καλή πρωτοβουλία για όποιον την πάρει – ας το “διαβιβάσει” κάποιος στους Δήμους, όμως. Φαίνεται ότι μόνο δια της πλαγίας οδού φτάνουν οι πληροφορίες, στην Ελλάδα. Αν το στείλουμε με ψήφισμα, θα πάει κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης. (Χα χα, λέμε και κάνα καλό, να περνάει η ώρα.)
Pingback: buzz
Και έρχομαι να ρωτήσω ως δικηγόρος του διαβόλου:
Γιατί να μεταφερθεί ΚΑΙ αυτό το έξοδο στους πολίτες (ή σε κάποιους πολίτες anyway); Για ποιόν λόγο πληρώνει κάποιος φόρους κρατικούς και δημοτικούς;
Καλό το τρικ να χτυπήσει στο ψώνιο του καθενός που θα βάλει το όνομά του πάνω στο παγκάκι, αλλά “φτηνό”.
@dali13gr:
Πρώτον, όπως θα είδες στο άρθρο, πιο πολύ με ενδιαφέρει η σχέση που αποκτά ο πολίτης με την πόλη του και λιγότερο το κόστος.
Δεύτερον, εκτός και αν κάνουμε τους δήμους επιχειρήσεις, ο πολίτης τα πληρώνει. Ας δώσουν τα (πεπερασμένα) χρήματα σε κάτι πιο μεγάλο.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στο Εδιμβούργο, κυρίως στη μνήμη συγγενών ή φίλων (παραδείγματα 1, 2, 3). Το βρίσκω ενδιαφέρουσα ιδέα αν και εντελώς έξω από το “the greek way”. Ίσως όμως αυτό να είναι το ζητούμενο.
Μου αρέσει η ιδέα. Το ίδιο γίνεται και στο Εδιμβούργο στη Σκωτία που ήμουν. Η Princess Street είναι γεμάτη από τέτοια παγκάκια. Κάθε παγκάκι είναι πραγματικά διαφορετικό και μεταφέρει (επίτρεψέ μου να το πω) ένα μέρος από την ψυχή του κάθε ανάδοχου (δεν μου αρέσει η λέξη χορηγός που χρησιμοποιείς). Μακάρι να γίνει και στην Ελλάδα.
Τα λεγόμενα “memorial benches” που εάν θέλει κάποιος τα αφιερώνει σε κάποιον συγγενή, συνήθως, και σπανιότερα σε φίλο: http://www.edinburgh.gov.uk/internet/a-z/az_memorial_benches Αρκετά δημοφιλές σε όλο το νήσι http://www.google.co.uk/search?q=memorial+benches
Το όνομα δεν μπένει πάνω για το ψώνιο κάποιου αλλά στη μνήμη κάποιου. Κάθε παγκάκι που είναι αφιερωμένο στήνεται σε κάποιον χώρο με τον οποίο είχε σχέση ο αποθανών. Γενικά σαν ιδέα είναι καλή και είναι ένας όμορφος τρόπος για να διατηρηθεί μια σχέση με το μέρος και τον πολίτη. Ταυτόχρονα εμπνέει σεβασμό σε σχέση με ένα απρόσωπο παγκάκι. Μπορεί επίσης να βοηθήσει στο να στηθούν παγκάκια σε μέρη που δεν είχε σκοπό ο δήμος να βάλει αλλά και να μείνουν κάποια χρήματα στην άκρη. Για να γίνει κάτι τέτοιο με τον σωστό όμως τρόπο προυποθέτει και σωστή αντιμετώπιση από τη πλειοψηφία των πολιτών, και δε ξέρω κατά πόσο αυτό είναι εφικτό στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα…
@Panayotis
Θα προτιμούσα η σχέση του πολίτη με την πόλη του να καθορίζεται από την ανταπόδοση της πόλης στα χρήματα που -καλώς- εισπράττει από αυτόν και όχι από τα ονομαστικά παγκάκια.
Κι εδώ «κουμπώνει» το δεύτερο σχόλιό σου: Ας δώσουν πρώτα τα (πεπερασμένα) χρήματα σε κάτι μεγάλο (όχι μεγάλο δημαρχείο πάντως) και μετά να συζητήσουμε για παγκάκια και συντριβάνια :-)
@dali13gr
Ναι, δίκιο έχεις αλλά τα χρήματα δε τα δίνει η πόλη, μα κάποιος συγγενής. Είναι καθαρά προσωπική και ιδιωτική πρωτοβουλία. Η πόλη παρέχει τη δυνατότητα σε κάποιον να αφιερώσει ένα παγκάκι εάν αυτός το επιθυμεί, δεν το αφιερώνει ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός. Όλο αυτό γίνεται, τουλάχιστον στη Βρετανία, όταν κάποιος έχει πεθάνει. Είναι καθαρά κίνηση μνήμης και καλής θέλησης συγγενών και φίλων. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις τα παγκάκια αφιερωμένα σε πεσόντες πολέμων αποτελούν και ένα είδος μνημείου. Ξαναλέω, δεν τα πληρώνει ο δήμος, αλλά ο πολίτης. Αυτά τα χρήματα στη συνέχεια πρέπει να πάνε στη συντήρηση αυτών των έργων και παραπέρα εάν δίνεται αυτή η δυνατότητα. Το θέμα είναι ότι για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρχει μια σχέση t και σεβασμού μεταξύ πόλης και πολίτη :)