Όχι το “post” αυτό δεν έχει δημοσιευθεί σε κάποιο blog :-)
Το πρωί, έπεσα σε ένα folder που περιέχει άρθρα μου που είχα γράψει για το περιοδικό RAM, αρκετά παλιότερα. Τα περισσότερα είναι howtos και πέρα από μία αξία ως retro δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο. Αλλά αυτό το άρθρο, που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του ’98 με τίτλο “Η δυναμική ενός πειράματος” με έκανε να χαμογελάσω.
Μιλάει για πράγματα που τώρα πια έχουμε καλύτερους όρους για να περιγράψουμε και προσπαθεί με αδέξιο ίσως τρόπο να περιγράψει “κάτι” που έβλεπα να διαφαίνεται, αλλά σίγουρα δεν μπορούσα να καταλάβω απόλυτα. Και οι ερμηνείες αυτών που έχουν γράψει ο Rifkin και ο Tofler, μπορεί να είναι κάπως τραβηγμένες -θα προβάλω το νεαρό της τότε ηλικίας μου ως δικαιολογία :-)
Αν το έγραφα σήμερα, θα έκανα σίγουρα αναφορά στα copyrights και στην πληροφορία, θα στεκόμουν ίσως λιγότερο στον κώδικα, θα αναφερόμουν στην αξία των ανοικτών προτύπων που τότε δεν γνώριζα ως έννοια[1] ή θα περιέγραφα με καλύτερο τρόπο τα “commons”[2]. Νομίζω όμως ότι όποιος παρακολουθεί το blog μου θα διακρίνει, 11 χρόνια αργότερα, τί προσπαθούσα να πω -και να κατανοήσω.
Υποψιάζομαι επίσης ότι το άρθρο αυτό είναι ίσως το πρώτο (σίγουρα από τα πρώτα) στον ελληνικό τύπο που προσπαθεί να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα. Έχει λοιπόν και μία αξία, για να δούμε πώς “ξεκίνησαν” [3] κάποιες ιδέες που σήμερα μας φαίνονται αρκετά πιο mainstream.
Έψαξα να βρω το on-line αρχείο του RAM για να κάνω link -δεν υπάρχει . Οπότε ανεβάζω το κείμενο εδώ: “Το Linux ως κοινωνικό και οικονοµικό φαινόµενο”
–
[1] Άλλωστε ο όρος “Ανοικτό Λογισμικό”/”Open Source” δεν ήταν ακόμη σε χρήση, μιλούσαμε για “Ελεύθερο Λογισμικό”/”Free Software”.
[2] αντί για “Ένα άλλο χαρακτηριστικό [...] είναι η αίσθηση ότι ο χώρος αυτός ανήκει σε όλους τους µετέχοντες.”
[3] Οι ιδέες δεν είναι βέβαια δικές μου! Είναι ιδέες που κυκλοφορούσαν σε ένα, πολύ μικρό τότε, χώρο, τον χώρο του ανοικτού λογισμικού -παρουσιασμένες μέσα από το δικό μου φίλτρο. Αν ενδιαφέρεστε, διαβάστε τα κείμενα του Eric S. Raymond ή του Richard Stallman.
είχα σταματήσει να διαβάζω RAM απο το 1996. Ήμουν φανατικός αναγνώστης (κρατούσα συλλογή απο το 1ο τεύχος). Δυο πράγματα όμως με έκαναν να μη ξαναγοράσω τεύχος. (α) Η κατάργηση του (ή των αρθρογράφων του) “παλμογράφου” όπως τον ξέραμε μέχρι τότε (β) η στροφή προς την Microsoft και τα Windows, και τέλος (γ) η σταδιακή υποβάθμιση του περιοδικού απο μέσο “σκέψης” σε περιοδικό “ποικίλης ύλης”.
Προφανώς τα “δυο” πράγματα είναι τρία και όχι δύο όπως αναφέρω στο σχόλιο… :)