Πριν από μερικές μέρες διάβασα ένα σχόλιο στο twitter που έλεγε “πώς είναι δυνατόν οι Ισραηλινοί bloggers να γράφουν για web2.0 την ώρα που γίνεται πόλεμος;” Το ίδιο αισθάνομαι και εγώ πολλές φορές βλέποντας τα άρθρα μου σε αυτό το blog: “επιτρέπεται” να γράφω για τεχνολογία και internet όταν ζούμε σε παγκόσμια κλίμακα τόσο σημαντικά γεγονότα, γεμάτα πόνο, αλλά και την δική μας, μικρότερης κλίμακας, μιζέρια στην Ελλάδα;
Ε, ναι γίνεται. Πρώτον γιατί το blog αυτό το γράφω κυρίως για να το διαβάζω εγώ. Δεν θέλει τον τίτλο του “ειδησιογραφικού blog”. Αλλά κυρίως γιατί, μέσα στην γενικότερη μαυρίλα, χρειάζομαι να διαβάζω πράγματα που μου θυμίζουν αυτά που θεωρώ “‘όμορφα”: αυτά που με συναρπάζουν, που μου δημιουργούν όμορφες σκέψεις, που δίνουν αφορμή για όνειρα και χαμόγελο.
Για να μην ξεχάσω ότι εκτός από την μιζέρια, τον πόνο και την απογοήτευση που υπάρχει γύρω μου, μπορούν να υπάρχουν και δημιουργικότητα, ελπίδες και χαρά -ελπίδα.
Παναγιώτη, είναι πολύ φυσιολογικό, σε ένα τόσο βαρύ κλίμα, να αναζητεί κανείς θέματα που σου δίνουν ελπίδα. Το λογικό όμως είναι να μην blog-o-αδιαφορούμε και για όσα συμβαίνουν γύρω μας…
Παναγιώτη όχι απλά επιτρέπεται…επιβάλλεται! Δεν είναι δυνατόν τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από ένα θέμα τις επικαιρότητας, όσο σημαντικό και να είναι αυτό! Υπάρχουν τρόποι και μέσα στα οποία πρέπει να γράφονται τα θέματα αυτά αλλά η ζωή πρέπει να συνεχίζεται…πάντα!
Ακόμα και στο twitter αυτή η μονομανία για συγκεκριμένα θέματα έχει αρχίσει να με ενοχλεί και γι' αυτό έχω αρχίσει έντονα tweets για την Apple κτλ…
Με την ευκαιρία να σου πω οτι τα τελευταία σου "εμπειρικά" post για Apple tv, boxee κτλ ήταν εξαιρετικά!
Σχεδόν ένοιωσα ανακούφιση που το διάβασα γιατί νοιώθω αυτό το βραχνά της αυτόλογοκρισίας από τις αρχές του Δεκέμβρη.
Όταν συμβαίνει να είμαι αρπαγμένος με μια δυσάρεστη εξέλιξη -και είχαμε πολλές φέτος- νιώθω την ανάγκη να βλέπω όλους τους άλλους να ασχολούνται μ' αυτό. Τότε τα 'διαφορετικά' μηνύματα μου φαίνονται 'μικρά' και οι συγγραφείς τους 'μαύρα πρόβατα'. Αν πάλι πρόκειται για κάτι πολύ-πολύ σοβαρό (για μένα πάντα), μπορεί να φτάσω στο σημείο να τους καταδικάσω στο νου μου ως προβοκάτορες του feed που παρακολουθώ :-) Φυσικά σχεδόν ποτέ δεν έχω δίκιο. Το μωσαικό των ειδήσεων που παρελαύνουν στα κανάλια που εμείς χτίζουμε είναι ίσως η πιο δημοκρατική δυνατότητα που μας προσφέρουν τα social networking tools.
Δεν θα αφήσω σχόλιο εδώ διότι βγαίνει τεράστιο και θα μου κάνουν πάλι παρατήρηση όπως στη σελίδα του nikan ότι γράφω πολλά και δημιουργώ "άσκοπο θόρυβο", έτσι καλύτερα να τα γράψω στη σελίδα μου και να δώσω ένα λινκ εδώ :-)
Sumfwnw k kala kaneis…
Apla den prepei na kleinomaste ston mikrokosmo mas kai na ksexname entelws ta ousiastikotera themata , wstoso dikaiwma tou ka8enos na exei proswpikes tou asxolies kai na dia8etei ton xrono tou opou ton euxaristei h' na kanei ta "dialeimata" tou opws protima.
Kalimera :)
Kostas Pl.
Pingback: ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ » Blog Archive » Χαρμολύπη
Με έχει απασχολήσει κι εμένα το ερώτημα, αλλά όχι με τη συγκεκριμένη αφορμή και διατύπωση.
Επί του συγκεκριμένου, συμφωνώ με τις θέσεις της coolplatanos, που αξίζουν να διαβαστούν.
Την αυτολοκρισία την παλεύω καθημερινά' προσπαθώ απλά να γράφω όσο πιό ειλικρινά μπορώ γι' αυτά που με απασχολούν & ενδιαφέρουν -είτε στο blog, είτε στο Twitter ή αλλού- χωρίς να ενδίδω σε quotas.
To σκέφτηκα κι εγώ αυτό αρκετές φορές. Κατέληξα στο ότι το blog είναι προσωπική υπόθεση κι όταν νιώθω ότι θέλω να γράψω θα γράφω ανεξάρτητα από επικαιρότητα. Άλλωστε η επικαιρότητα δεν είναι στο μυαλό μας 24Η/24Η και τα blog εκφράζουν τις μικρές μας στιγμές, είτε επίκαιρες, είτε όχι.