update – ΟΚ, έπρεπε να συμπληρώσω μερικές σκέψεις πριν πατήσω το “publish”.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στο μικρό ελληνικό blog-ο-χωριό, ήμουν κάποια στιγμή και εγώ “a-lister”. Για τα δεδομένα του internet, κάτι σαν μεγαλοπαράγοντας της Κάτω Ραχούλας. Αλλά ακόμη και έτσι, πάει πολύς καιρός που δεν έχω κοιτάξει την κατάταξη του sync. Και δεν είναι λίγες οι φορές που θα προτιμούσα αυτό το blog μου (που είναι πιο προσωπικό) να μην το διαβάζουν πάνω από 10-20 άνθρωποι. Γιατί από την μία είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι μπορείς να διαδόσεις μία ιδέα, να επηρεάσεις, έστω και λίγο, πράγματα που έρχονται με την επισκεψημότητα. Αλλά από την άλλη, η “μεγάλη” επισκεψημότητα κάνει πιο δύσκολο το να γράψεις κάτι μόνο για τον εαυτό σου, αισθάνεσαι πάντα ότι απευθύνεσαι σε ένα κοινό. Και όσο μεγαλύτερο γίνεται το κοινό, με τόσο περισσότερα πράγματα “φορτώνεσαι”. Οι σκέψεις και οι κρίσεις σου, από ένα σημείο και μετά δεν αντανακλούν μόνο σε εσένα αλλά και σε ότι οι αναγνώστες σου θεωρούν ότι εκπροσωπείς (την εταιρεία που εργάζεσαι, την κοινότητα του ΧΥΖ, το πολιτικό κόμμα το οποίο στηρίζεις).
Τέσπα, ίσως είναι λίγο ασυνάρτητα τα παραπάνω για όποιον δεν είναι μέσα στο μυαλό μου :-)
Πάω να ετοιμαστώ, για τον γάμο του φίλου μου του Χρήστου. Και αύριο έχω πολύ πρωινό ξύπνημα, 8:30 πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο.
Χθες ο Loic Lemeur έγραψε κάτι πολύ σωστό
“if everybody likes you, you are probably pretty mediocre”
Επίσης, αυτό που έχει αξία στη ζωή δεν είναι πόσοι σε παρακολουθούν, αλλά πόσους, και κυρίως ΠΟΙΟΥΣ παρακολουθείς εσύ. Αν διαβάζεις και μιλάς με έξυπνους ανθρώπους η ζωή σου θα είναι καλύτερη.
Αν μιλάς με τους μέτριους, ίσως καταφέρεις να κλέψεις τη δική τους δημοφιλία – ίσως και όχι. Αλλά σίγουρα δεν θα είσαι ευτυχισμένος.