“The Net interprets censorship as damage and routes around it.”[*]
“Το διαδίκτυο αντιλαμβάνεται την λογοκρισία ως “βλάβη” και προσπαθεί να την παρακάμψει”.
—
[*] Η παρατήρηση αυτή αποδίδεται στον John Gilmore και πέρα από το επιβεβαιώνεται καθημερινά, έχει μία ομορφία, καθώς είναι μία αναφορά στον αρχικό σχεδιασμό της φυσικής τοπολογίας του Internet: ένα δίκτυο που δεν έχει ιεραρχική δομή, ώστε να μην υπάρχει ένα μοναδικό σημείο αποτυχίας και σε περίπτωση καταστροφής ενός κόμβου του να μπορεί η πληροφορία να ακολουθεί εναλλακτικές διαδρομές.
[**] Σχετικό είναι και το Streisand Effect[***], το φαινόμενο κατά το οποίο η προσπάθεια να λογοκριθεί ή να αφαιρεθεί μία πληροφορία από το Internet έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, κάνοντας την πληροφορία εξαιρετικά δημοφιλή και διαδίδοντάς την περισσότερο από όσο θα είχε διαδοθεί.
[***] Kudos στον adeligia που το έφερε στην προσοχή μου :-)
Ο ίδιος ο Gilmore όπως γράφει με το Net εννοούσε το USENET, αλλά “The meaning of the phrase has grown through the years. Internet users have proven it time after time, by personally and publicly replicating information that is threatened with destruction or censorship. If you now consider the Net to be not only the wires and machines, but the people and their social structures who use the machines, it is more true than ever.”
(Τα bold δικά μου)
Ευχαριστώ Adamo!
(εγώ το λέω πάντα, ότι τα σχόλιά σας είναι συχνά πολύ καλύτερα από τα post μου :-)
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση της λογοκρισίας ως damage.
Ταυτόχρονα υπενθυμίζει εμμέσως ότι οι αυτοματιστικές προσεγγίσεις είναι ανεπαρκείς αν θέλουμε να έχουμε μια πραγματικά δίκαιη προσέγγιση στην θεμιτή ροή του δημόσιου λόγου: στην κυριολεκτική της προσέγγιση, damage είναι η λογοκρισία των φίλτρων, των απαγορευμένων λέξεων και των άλλων αποκλεισμών, είτε μέσω προγράμματος είτε μέσω εποπτεύοντος λογοκριτή. Δεν καλύπτονται όμως έτσι περιπτώσεις πολύ πιο ουσιαστικής λογοκρισίας όπως ο φόβος της ποινικής δίωξης σε περίπτωση αντιδημοκρατικών νομοθεσιών.
@elawyer: όχι, η αναφορά που γίνεται εδώ δεν είναι σε “μηχανιστική” λογοκρισία. Δες το link με το Streisand Effect. Θυμήσου τί έγινε με το HD-DVD code που ζητήθηκε από το Digg να το “κρύψει”. Η απαγόρευση οδήγησε σε τόση δημοσιότητα που η πληροφορία έφτασε παντού. Αναδημοσιεύθηκε ξανά και ξανά, με διαφορετικούς τρόπους, εξού και το “rerouting” γύρω από την “βλάβη”.
Κατάλαβα, στην ουσία μιλάμε για την “φυσική των πληροφοριών” και τους ιδιότυπους κανόνες που διέπουν την λειτουργία μιας είδησης όπως ένας φραγμός ροής.
Έχεις δίκιο, δεν είναι μηχανιστική προσέγγιση, αλλά ένα σετ sui generis κανόνων που πάντως υπάρχουν – με τις εξαιρέσεις τους ενδεχομένως.