Διαβάζοντας το post του J95, μπήκα και εγώ σε σκέψεις. Ξαναέφερα στο μυαλό μου όλα όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες, πράγματα που “τότε” είπα “δεν πρέπει να ξεχάσω”, πράγματα που θεώρησα τόσο σημαντικά που, “δεν μπορεί, θα πρέπει να μας κάνουν να αλλάξουμε πορεία”.
Θυμήθηκα πόσο πόνεσα διαβάζοντας το blog της Αμαλίας -ζούσε ακόμη. Θυμήθηκα τον θυμό μου βλέποντας τα video από το Α.Τ. Ομόνοιας. Θυμήθηκα την απόγνωση και τον φόβο σε μία Αθήνα, που αντί να είναι άδεια όπως θα έπρεπε, 18-19 Αυγούστου, να είναι έρημη, λές και όλοι έφυγαν για κάπου αλλού, να σωθούν, με καπνούς στον ουρανό, με ειδήσεις να δείχνουν να καίγονται δάση, χωριά και άνθρωποι στην Πελοπόννησο…
Ε, και τί έγινε; Αλλάξαμε πορεία; Φτιάξαμε την υγεία; Προστατεύουμε καλύτερα τα δάση μας; Έγινε η Αστυνομία καλύτερη; Δεν νομίζω.
Η καθημερινότητά μας έχει μεγάλη αδράνεια. Δεν θέλει να αλλάξει. Και το μυαλό μας, μας προστατεύει, απωθώντας τις κακές και επώδυνες αναμνήσεις.
Αλλά κάθε τέτοιο μεγάλο ή και μικρότερο γεγονός κάτι αλλάζει. Άλλες φορές μας κάνει πιο δεκτικούς σε νέες ιδέες. Άλλες φορές αλλάζει λίγο την αξία που δίνουμε σε κάποια πράγματα. Μερικές φορές αναδεικνύει νέες φωνές. Το αυτονόητο και η συνήθεια ραγίζουν και διαβρώνονται σιγά-σιγά και κάποια στιγμή δίνουν την θέση τους στο νέο. Αρκεί να συνεχίζουμε να προσπαθούμε. Λίγο, λίγο, σαν ψυχοθεραπεία, μέχρι να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και τα προβλήματά μας ως κοινωνία και κάποια στιγμή να είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε.
Δεν είχα σκοπό να αναφερθώ στο Blog Action Day, το θεωρούσα πολύ επιφανειακό σε σχέση με την σοβαρότητα του προβλήματος. Αλλά μέσα από αυτό το πρίσμα ίσως να αξίζει. Ίσως να μην είναι μία “διαδικτυακή διαδήλωση”, αλλά κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία. Σαν να σηκωνόμαστε ένας ένας και να λέμε δημόσια: “είμαι ο Παναγιώτης και ξέρω ότι έχω και εγώ πρόβλημα με το περιβάλλον” -δεν είναι το τελευταίο βήμα, αλλά το πρώτο.
Pingback: blog action day: πέταγμα σκουπιδιών μέσα από αυτοκίνητα | άκυρο.net :: the blog
VPan, σου στειλα email στο gmail σου.
Have a read and let me know./τώνης
Για να αποκτήσουν ηχηρή φωνή οι bloggers, θα πρέπει πρώτα να αποκτήσουν mainstream κοινό. Οπότε καλύτερα να ασχοληθείτε με το να γίνει το broadband δωρεάν σε όλους, να γίνει επιτέλους αυτό το πράγμα που ονομάζουν “ηλεκτρονική διακυβέρνηση”, να καταργηθούν οι 150000 δημόσιοι υπάλληλοι και μετά ίσως σας ακούσουν περισσότεροι όταν φωνάζετε για την Αμαλία και τα δάση του Αμαζονίου και τη Βιρμανία και οτιδήποτε άλλο είναι σημαντικό.
Πρός το παρόν, εκτός από τον ΣΚΑΙ ποιός άλλος σταθμός έχει ασχοληθεί με το θέμα;!
Εδώ έτρεχαν θέμα “Βραβεύονται οι πατέρες του iPod” και ένας από εσάς δεν βγήκε να τους κράξει! (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις). Αντιθέτως σε αρκετά blogs αναπαράχθηκε ακριβώς ο ίδιος γελοίος τίτλος. Και το αναφέρω αυτό γιατί για να αποκτήσει η φωνή σου δύναμη (για να μην πώ … για να αποκτήσεις φωνή) θα πρέπει πρώτα να αποκτήσεις κοινό ΚΑΙ να λές τουλάχιστον κάτι σωστό. Ειδάλλως … μόδα είσαι και κάποια στιγμή θα περάσεις.
@Νικόλα: όταν έγραφα τα παραπάνω δεν τα έγραφα “ως blogger”. Δεν λυπήθηκαν μόνο οι bloggers για το δράμα της Αμαλίας ή για την καμμένη Ηλεία! Έλεγα για όλους όσους αισθάνθηκαν έτσι.
Και στο κάτω-κάτω, ποιός ζήτησε “δύναμη” και “ηχηρή φωνή”; Όχι εγώ. Αν νομίζεις ότι αυτό είναι άλλο ένα blog που μιλάει για το “κίνημα των bloggers” και άλλες τέτοιες γενικόλογες χαζομάρες κάνεις λάθος. Ο καθένας μας, που έχει ένα blog, έχει την δική του φωνή.
Αυτό το θέμα με “τον πατέρα του iPod” μου διαφεύγει τελείως, ίσως γιατί βλέπω ελάχιστη τηλεόραση (και αυτή από “επαγγελματική διαστροφή”). Έγινε κάτι σημαντικό και το έχασα; Έψαξα και στο blog σου, αλλά δεν βρήκα κάτι σχετικό.
Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω την σχέση που έχει το σχόλιό σου με αυτά που γράφω -τόσο στο συγκεκριμένο άρθρο, όσο και γενικά.
@vrypan: Δεν σχολιάζω τις απόψεις σου τις οποίες σέβομαι και με τις οποίες συμφωνώ, παρά μόνο τη τελευταία παράγραφο του post. Χαίρομαι που αναφέρεις το “κίνημα των bloggers και λοιπές γενικόλογες χαζομάρες” γιατί πρός τα εκεί κατευθύνεται η αντίδρασή μου.
Ως πρός τους “πατεράδες του ipod” ούτε εγώ το είδα στις ειδήσεις, αλλά σε blogs και σε ειδησιογραφικά sites. Δες το παρακάτω link από post του adamo ο οποίος είναι και ο μοναδικός που αναφέρθηκε στη γελοιότητα του θέματος. http://blog.postmaster.gr/2007/10/10/scientific-journalism/
Τέλος δεν είμαι μανιώδης blogger για αυτό δεν βρήκες κάτι σχετικό με το ipod. Άλλωστε πρόλαβαν χιλιάδες άλλοι και τα έγραψαν πριν από μένα.
Θεωρώ ότι η κίνηση του Blog Action Day με το buzz και ίσως το hype που δημιούργησε μπορεί να διαμορφώσει συνειδήσεις και απόψεις. Αν συνεχιστεί να περάσει το μήνυμα στους νέους και όχι μόνο, ότι το περιβάλλον είναι ένα cool θέμα και όχι μόνο ο ακτιβισμός με δολοφονίες, διαδηλώσεις και άλλα τέτοια.
@Νικόλας:
Για να είμαστε δίκαιοι, την παρατήρηση για το αίσχος των “πατεράδων του iPod” την έκανε πρώτος ο BruteForce. Απλά ο BruteForce (προς το παρόν) δεν γράφει στα Ελληνικά.
@panayiotis:
Ε, και τί έγινε; Αλλάξαμε πορεία; Φτιάξαμε την υγεία; Προστατεύουμε καλύτερα τα δάση μας; Έγινε η Αστυνομία καλύτερη; Δεν νομίζω.
Η καθημερινότητά μας έχει μεγάλη αδράνεια. Δεν θέλει να αλλάξει. Και το μυαλό μας, μας προστατεύει, απωθώντας τις κακές και επώδυνες αναμνήσεις.
Όχι δεν αλλάζουμε (εμφανώς) πορεία και η αδράνεια πολεμάει την αλλαγή. Αλλά: Έστω κι έτσι, όταν δείχνεις ενδιαφέρον για κάθε ένα από αυτά τα θέματα (και άλλα αντίστοιχα φυσικά) συμπεριφέρεσαι σαν το νερό που χτυπάει το βράχο. Το νερό κερδίζει (αργά αλλά σταθερά) το βράχο.
Ακολούθησα το link προς το blog action day και βλέπω εκεί…
“να παρακινηθούν να μιλήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι για ένα καλύτερο κοινό μέλλον.”
έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Πάλι να μιλήσουν; Πότε θα κάνει επιτέλους κάτι, έστω και πολύ μικρό; Γιατί δεν κάνουν όλοι κάτι εκείνη τη μέρα πχ. να αλλάξουν το bgcolor της σελιδας τους σε black, να κερδιθεί έστω ένα 1 mW κατανάλωσης (ΑΛΛΑ ΣΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ, ΟΧΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ)?
Επειδή τα blogs έχουν ακόμα κάποια δύναμη (που βασίζεται στην αυτενέργεια των ιδιοκτητών) μην εκφυλιστούν και αυτά να κάνουν ότι και κανάλια και εφημερίδες (δηλαδή να προτείνουν στους άλλους τι να κάνουν) αλλά να μείνουν σε αυτό που ξέρουν και τους διαφοροποιεί (να μας πει ο καθένας τι ακριβώς αυτός έκανε, μπας και βρει μιμητές).