vrypan|net|weblog (αρχείο)

8 Responses to VPNR-061128 #49

1. papo says:

   28|Nov|2006 at 10:45

   μάλλον η καλύτερη εισαγωγή podcast που έχω ακούσει…χαχαχα την ευλογία σου αχχαχχα!

   δικό σου προμο δεν έχουμε όμως!
   κάνε κάτι!
2. libertarian says:

   28|Nov|2006 at 15:26

   Βασικά βρίσκω την πρόταση να φορολογούνται οι πολίτες ώστε να πληρώνονται οι καλλιτέχνες λάθος σε τόσα πολλά επίπεδα που δεν ξέρω από που να αρχίσω :Ρ

   Η “κοινωνικοποίηση” της μουσικής βιομηχανίας παρουσιάζει πρακτικά αλλά και ηθικά προβλήματα.

   Ας ξεκινήσω με το ηθικό μέρος: Πως είναι δυνατόν να ακούγεται καλή ιδέα το να πληρώνει κάποιος άλλος -δίχως να είναι επιλογή του- κάτι που καταναλώνω εγώ; Ναι είναι υπέροχη ιδέα γι’ αυτόν που απολαμβάνει σχεδόν τζαμπέξ κάτι (εφόσον άλλοι σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της απόλαυσης του που κανονικά θα σήκωνε εξ’ ολοκλήρου μόνος του), για τον άλλο όμως;

   Η θείτσα που δεν ακούει ποτέ της μουσική, γιατί να πληρώνει για να ακούω εγώ Blind Guardian, θέλει δεν θέλει;!; (που στο κάτω κάτω μπορεί να τους θεωρεί σατανάδες και οξαποδώ, με το ζόρι να τους χρηματοδοτεί; Επειδή το Κράτος μας εξαναγκάζει να χρηματοδοτούμε την θρησκεία της πρέπει να ισοφαρίσουμε;

   Το βρίσκω ανήθικο :-)

   (Η τακτική θα πληρώσω εγώ για κάτι που θέλεις εσύ και μετά εσύ θα πληρώσεις για κάτι που θέλω εγώ έχει τόσα πρακτικά προβλήματα που καταλήγει να έχει και ηθικά προβλήματα, τελικά παράγει αδικία. Μονάχα σε μερικές ειδικές περιπτώσεις είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε τέτοιες τακτικές επειδή πρακτικά δεν γίνεται και αλλιώς ή γιατί κάποια άτομα χρειάζονται την βοήθεια μας. Το να πληρώνουν δύο άτομα ο ένας τις ανάγκες του άλλου από την στιγμή που και οι δύο μπορούν να τις ικανοποιήσουν ο καθένας τις δικές του από μόνος του είναι και κουτό και καθόλου πρακτικό.)

   Επίσης γιατί να σταματήσουμε στην μουσική βιομηχανία μονάχα; Γιατί να μην φορολογήσουμε για να παρέχει και άλλα πράγματα το Κράτος πχ ταινίες, παιχνίδια υπολογιστών, μασάζ και οτιδήποτε άλλο προσφέρει διασκέδαση.

   Σε πρακτικό επίπεδο. Οι τιμές καθορίζονται μέσα από την Αγορά μέσω του μηχανισμού της προσφοράς και της ζήτησης. Ένας δίσκος ενός γνωστού συγκροτήματος μπορεί να έχει μεγαλύτερη τιμή από αυτόν ενός underground (ή και το αντίθετο λόγω οικονομιών κλίμακας). Πως μπορεί να ξέρει το Κράτος τι τιμή θα έχει αυτός ο δίσκος; Μπορεί να ξέρει πόσα άτομα τον ζητούν, αυτό όμως που δε γνωρίζει είναι πόσα χρήματα είναι διατεθειμένα να πληρώσουν. Μπορεί ο ίδιος αριθμός ατόμων να αγοράζει τον χ και τον ψ δίσκο όμως ο ψ στην Αγορά να έχει μεγαλύτερη τιμή επειδή οι καταναλωτές είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν περισσότερα. Η αξία είναι υποκειμενική, δεν υπάρχει χάρακας ή ζυγαριά που να μπορεί να την μετρήσει. Μονάχα μέσα από τον μηχανισμό της προσφοράς και της ζήτησης μπορεί να υπολογισθεί, δλδ τις υποκειμενικές αξίες που δίνουν τα άτομα ανάλογα με τις προτιμήσεις τους. Αν λάβουμε μονάχα υπόψιν τον αριθμό των ατόμων που προτιμούν τα τάδε κομμάτια διαπράττουμε αδικία, διότι δεν έχουν την ίδια αξία στην πραγματικότητα. Ο δημιουργός του Ψ κανονικά θα έπρεπε να λάβει περισσότερα χρήματα διότι το έργο του έχει μεγαλύτερη αξία. (ο λόγος που μια τηλεόραση έχει μεγαλύτερη τιμή από ένα βιβλίο δεν είναι επειδή ο αριθμός των καταναλωτών είναι διαφορετικός, θα μπορούσε κάλλιστα όσοι έχουν tv να έχουν και το συγκεκριμένο βιβλίο. Ο λόγος είναι ότι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν περισσότερα χρήματα για το ένα παρά για το άλλο.)

   Άλλο ένα πρόβλημα είναι ότι η πίτα των χρημάτων που είναι διαθέσημα είναι σταθερή και τα κέρδη των καλλιτεχνών πρέπει να καθοριστούν μέσα στο πλαίσιο αυτό. Δεν μπορεί να αλλάξει instantly ο συντελεστής φορολόγησης. Αυτό παράγει στρέβλωση της Αγοράς. Στην Αγορά κανονικά δεν υπάρχει ένα στάνταρ ποσό χρημάτων που θα πάνε σε κάποια προϊόντα οπωσδήποτε (πχ μουσική), είναι δυναμικό το σύστημα. Όλα τα προϊόντα ανταγωνίζονται μεταξύ τους και έτσι οι καταναλωτές μπορούν να επιβραβεύσουν τα αγαθά που θεωρούν ότι έχουν μεγαλύτερη αξία. Γι’ αυτό υπάρχει καινοτομία και ποικιλία στα προϊόντα στις καπιταλιστικές χώρες ενώ στις σοσιαλιστικές υπήρχε stagnation.

   Socialism cannot compute, δεν έχει τα κατάλληλα εργαλεία για να κάνει efficient allocation των resourses. “Less than 75 years after it officially began, the contest between capitalism and socialism is over: capitalism has won… Capitalism organizes the material affairs of humankind more satisfactorily than socialism.” – The Socialist who told the truth :-)

   Αν η φορολογία ήταν η λύση για κάθε πρόβλημα τότε θα ζούσαμε στον Παράδεισο εδώ και καιρό :) Παραφράζοντας την ατάκα από το Jurassic Park, “market will find a way” να βγάζουν χρήματα οι καλλιτέχνες και ταυτόχρονα οι ακροατές να μπορούν να εκμεταλλεύονται αυτό το νέο μέσο (κυρίως ταχύτητα και την ποικιλία πρόσβασης στο μουσικό υλικό)

   Παραθέτω από ένα παλιότερο μου post:

   Όπως και να έχει, με την εμφάνιση του Διαδικτύου ο θεσμός της πνευματικής ιδιοκτησίας εισέπραξε ένα γερό χτύπημα . Είναι φανερό ότι πλέον δεν μπορεί να λειτουργήσει. Μέσα από το Χάος του Δικτύου και την δράση εκατομμυρίων ατόμων θα αναδυθεί φυσικά, ένας νέος τρόπος ανταμοιβής της πνευματικής εργασίας δίχως να αναιρείται η υλική ιδιοκτησία, θα υπάρξει αυθόρμητα Τάξη.

   ΥΓ: Γιατί το πιστεύω αυτό; Διότι υπάρχουν εκατομμύρια άτομα που ανταλλάσσουν τρισεκατομμύρια bytes πληροφοριών κάθε ημέρα. Ή θα υπάρξει μαζική καταστολή και παρακολούθηση όλων αυτών τον ατόμων για να εξασφαλιστεί η πνευματική ιδιοκτησία ή θα βρεθεί ένας άλλος τρόπος ώστε να βγάζουν χρήματα οι εταιρίες. Μάλλον το δεύτερο αν λάβουμε υπόψην τις τεχνικές κρυπτογραφίας και την ταχύτητα που φυτρώνουν νέα προγράμματα για την ανταλλαγή δεδομένων.
3. libertarian says:

   28|Nov|2006 at 15:28

   το προηγούμενο μου comment πήγε για moderation επειδή έχει πολλά λινκ, do’h :P
4. Panayotis says:

   28|Nov|2006 at 15:42

   @libertarian: Νομίζω ότι το δικό σου θέμα είναι η φορολογία και όχι ο σκοπός της φορολογίας ή κάνω λάθος;

   :-)

5. Pingback: Κοινωνικοποίηση της Μουσικής « Ο “Νεοφιλελεύθερος”

6. libertarian says:

   28|Nov|2006 at 16:33

   Για την φορολογία γενικά δεν έχω καταλήξει 100% αλλά γι’ αυτόν τον σκοπό -την χρηματοδότηση των καλλιτεχνών- πιστεύω ότι είναι φανερό ότι είναι λάθος. :-)
7. Ευριπίδαρος says:

   28|Nov|2006 at 18:53

   Το ίδιο κάνει και η ΕΡΤ (μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ) για το δικαίωμα χρήσης των κρατικών καναλιών ΕΤ.

   Αν κρατικοποιηθεί η Μαντόνα, ο Λένον και η Βανδή και γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι ΜΟΥ στην δημόσια δισκογραφική εταιρεία “Ελληνικοί Δίσκοι Δημοσίου” τότε να το συζητήσουμε.

   Κατά τα άλλα οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί και το ιδιωτικό προσωπικό τους έχουν δικούς τους εισπρακτικούς μηχανισμούς και μοντέλα για να βγάλουν τα προς το ζειν.

   Δεν μπορούν να απαιτούν σταθερά και εγγυημένα (μέσω των δημόσιων φοροεισπρακτικών μηχανισμών) χαράτσι από όλους τους κατοίκους ενός κράτους χρησιμοποιήσουν ή όχι την υπηρεσία τους.

   Να δω τους Ρόλινγκ Στοουνς σε Ελληνική Δημόσια Υπηρεσία τύπου ΕΡΤ να βαράνε ωράριο στο γραφείο τους, κάτω από τις εντολές του Προσωπάρχη Διασκέδασης και Παραγωγής Δίσκων Σκληρού Ροκ, Παπαδόπουλου Αντώνιου και νομίζω θα είμαι πλήρης.
8. eleni says:

   29|Nov|2006 at 18:02

   Αγαπητέ Παναγιώτη, είναι η πρώτη φορά που ακούω το podcast σου. Είμαι μιά (προσφάτως) περήφανη κάτοχος ενός imac (του imac-η, εξάλλου imac-is!!!) και είδα το link για το podcast σου στο itunes. Γενικώς δεν ακούω podcasts αλλά τώρα με τον imac-η κάτι έπαθα! Τόσο που σέλω κι εγωώώώώ!!! (the internet is eeeviiiiillll) Πολλή καλή δουλειά!!Έπαθα πλάκα με τον 12/13χρονο Κυριάκο (ο ανηψιός μου είναι μόλις 9 κι ένιωσα τύψεις που δεν ασχολούμαι τόσο μαζί του με τον υπολογιστή). Συμφωνώ με την άποψή σου πάνω στη ζήτημα της σχολικής διαπαιδαγώγησης για το διαδύκτιο (καί καθηγητών καί μαθητών) και ακόμη περισσότερο την μορφή (μαθητής-σε-μαθητή) που αναφέρεις πως κάνατε στο σχολείο σου. Καλή συνέχεια!

   @ Κυριάκος

   Μπράβο!

   @ Αντώνης Σιγάλας

   Θέμα χρόνου!!!!
   :D