Κατά καιρούς έχει γίνει αρκετή συζήτηση σχετικά με το θέμα της ανωνυμίας στο Internet. Η πιο διαδεδομένη άποψη είναι “στο Internet μπορείς να είσαι ανώνυμος και συνεπώς ελεύθερος να εκφράζεις τις απόψεις σου”.
Θεωρώ ότι η άποψη αυτή είναι αρκετά επικίνδινη και θα έπρεπε να την υποστηρίζουμε μόνο υπό προϋποθέσεις.
Καταρχήν, συνήθως η ανωνυμία που νομίζουν ότι απολαμβάνουν οι περισσότεροι χρήστες του Internet είναι ψευδαίσθηση. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και αρκετές τεχνικές γνώσεις για να γίνει “αδύνατη” η ταυτοποίηση ενός χρήστη του Internet, ειδικά όταν αυτός έχει τακτικές δραστηριότητες (συντήρηση blog, χρήση email, forums κ.λ.). Ίσως μερικές φορές η ταυτοποίηση να είναι “δύσκολη” ή “χρονοβόρα” (έννοιες σχετικές, ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει ο ενδιαφερόμενος), αλλά σπάνια αδύνατη.
Αλλά ας πούμε ότι πρακτικά, έχουμε αυτή την επιλογή της ανωνυμίας. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που την καταλαβαίνω π.χ.:
- δημοσιοποίηση προσωπικών βιωμάτων. Καταλαβαίνω γιατί μπορεί να θέλω να γράψω για τον κρυφό μου έρωτα ή τα κρυφά μου βίτσια ή ακόμη και τις τραυματικές μου εμπειρίες ανώνυμα -ακόμη και τις προσωπικές μου χαρές και λύπες. Και κατά κανόνα, η υπογραφή με όνοματεπώνυμο δεν προσφέρει κάτι, έτσι κι αλλιώς.
- έκφραση απόψεων σε αυταρχικά και ολιγαρχικά καθεστώτα ή περιβάλλοντα (π.χ. εγκληματικοί κύκλοι ή ακόμη και ανελεύθεροι χώροι εργασίας). Νομίζω ότι εδώ ο λόγος είναι προφανής.
Όμως, πιστεύω ότι η ανωνυμία θα έπρεπε να είναι η τελευταία λύση, ένας αναγκαίος συμβιβασμός. Εκτός και αν ζούμε σε μία κοινωνία που φοβόμαστε να πούμε δυνατά την άποψή μας, που ο μόνος τρόπος να εκφραστούμε ελεύθερα είναι φορώντας κουκούλες ή κρυμένοι πίσω από την ανωνυμία της εξέδρας και του όχλου. [1]
Η επωνυμία έρχεται μαζί με ευθύνη και η δημοκρατία βασίζεται στις ευθύνες που έχουν οι πολίτες της. Ένα ψευδώνυμο μπορεί να κρύβει δόλο ή κάποια κρυφή ατζέντα. Τα οποία βέβαια μπορούν να υπάρχουν και όταν κάποιος εκφράζει την άποψή του επώνυμα, αλλά τότε τον ακολουθούν.
Ανώνυμα, μπορώ να βγω και να πω ότι μέσα στο τάδε προϊόν βρήκα σκουλίκια, επώνυμα θα το πω μόνο αν πραγματικά μπορώ να το αποδείξω. Ανώνυμα θα μπορούσα να αποκαλύψω προσωπικά δεδομένα (“τον είδα με την ερωμένη του εκεί” ή “όταν ήταν 12 χρονών την είχαν βιάσει”) που επώνυμα θα ήταν παράνομο να κάνω. Ανώνυμα μπορώ να κάνω ό,τι θέλω και για αυτό ο λόγος μου έχει μικρή αξία.
Θα προτιμούσα να βλέπω περισσότερη επωνυμία στο Internet. Θα προτιμούσα η επωνυμία να είναι η αυτόματη, η φυσιολογική επιλογή και να εξαιτάζουμε την περίπτωση της ανωνυμίας μόνο όταν χρειάζεται. Μου κάνει εντύπωση ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που προτιμούν να κρύβονται πίσω από ένα “nickname”.[2]
Και μία τελευταία σημείωση, προς όσους θέλουν να θεωρούν ότι το “citizen journalism”, η “δημοσιογραφία των πολιτών”, θα περιορίσει σημαντικά την δύναμη των παραδοσιακών μέσω ενημέρωσης. Τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, με όλα τα αρνητικά τους, είναι επώνυμα. Ακόμη και όταν κάποιος αρθρογραφεί ανώνυμα σε μία εφημερίδα ή ένα περιοδικό, ο επώνυμος αρχισυντάκτης ή εκδότης του εντύπου γνωρίζει την ταυτότητα του αρθρογράφου. Ακόμη και όταν ένας ρεπόρτερ δεν αποκαλύπτει τις πηγές του, ο ίδιος γράφει επώνυμα. Αν δεν έχουμε το θάρρος να υπογράφουμε τις απόψεις και τις πληροφορίες μας, αυτές δεν θα έχουν ποτέ την ίδια βαρύτητα.
–
[1] εδώ βέβαια υπάρχει ένα θέμα για το οποίο όσοι ασχολούνται με την Δικαιοσύνη θα έπρεπε να ντρέπονται: σε πολλές κοινωνίες (συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής) οι πολίτες φοβούνται την εμπλοκή τους σε δικαστικές υποθέσεις διότι δεν πιστεύουν ότι θα βρουν το δίκαιό τους, αλλά και διότι η ίδια η διαδικασία είναι έτσι που γνωρίζεις ότι ακόμη και αν δικαιωθείς θα έχεις χάσει (οικονομική ή επαγγελματική καταστροφή, διασυρμός, διαδικασίες που κρατούν για χρόνια κ.λ.).
[2] Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει μία ενδιάμμεση κατάσταση που προκύπτει όταν κάποιος εμφανίζεται δικτυακά με ένα ψευδώνυμο, αλλά στην “φυσική” του υπόσταση συνδέει το ψευδώνυμο αυτό με το όνομά του. Είναι η περίπτωση που δικτυακά ο “vrypan” δεν αναφέρει τα προσωπικά του στοιχεία, αλλά σε μία φυσική συνάντηση με άλλους αποκαλύπτει ότι είναι ο Παναγιώτης Βρυώνης που έχει blog ως vrypan. Από αυτή την άποψη, οι blog-οσυνατήσεις, έχουν μία αξία που δεν είχα σκεφτεί παλιότερα.
“Όμως, πιστεύω ότι η ανωνυμία θα έπρεπε να είναι η τελευταία λύση, ένας αναγκαίος συμβιβασμός. Εκτός και αν ζούμε σε μία κοινωνία που φοβόμαστε να πούμε δυνατά την άποψή μας, που ο μόνος τρόπος να εκφραστούμε ελεύθερα είναι φορώντας κουκούλες ή κρυμένοι πίσω από την ανωνυμία της εξέδρας και του όχλου. [1]”
Απόλυτως σωστός!
Η ανωνυμία είναι κατάκτηση για το διαδίκτυο. Δίνει πραγματική ελευθερία έκφρασης και όχι επίφαση. Ολα τα άλλα εκ του πονηρού.
Παράδειγμα; Εχω. Προσωπικό. Υφίσταμαι, εδώ και αρκτά χρόνια, ύβρεις (αισχρότητες εννοώ) και προσβολές από πρόσωπο που κινείται επωνύμως στον ψηφιακό χώρο και αναγκάστηκα να εγκαταλείπω το ένα μετά το άλλο φόρουμ όπου σύχναζα. Οι ύβρεις εξακοντίζονται υπό την απαίτηση γνωριμίας μου με αυτό το τρολλ “για να πάψει να με βρίζει” όπως βεβαιώνει. Μου είναι απεχθής η ιδέα και μόνο να γνωρίσω ένα παρόμοιο άνθρωπο κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Τώρα, ανακάλυψε τα blogs μου και απειλεί να ψάξει να με βρει, κάτω από το πρόσχημα του εξ ολοκλήρου φανταστικού σκίτσου που είχα σχεδιάσει και έχω ανηρτημένο επειδή το θεωρεί “προσβλητικό” (ήμαρτον!!!!!) , και να με μηνύσει.
Η γνώμη που έχει εκφράσει είναι ότι μπορεί να φέρεται απαίσια επειδή είναι επώνυμος, έχει δηλώσει όλα τα στοιχεία του δλδ δημοσίως.
Αυτό που έχω διαπιστώσει στα 12 και βάλε χρόνια που κινουμαι στο χώρο είναι ότι.. ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΣΕΡΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Η ανωνυμία προστατεύει τον αδύναμο χρήστη. Τον εγκληματία, έτσι κι αλλιώς θα τον συλλάβει η δίωξη ηλ/κού εγκλ/τος.
Αν δείχνουμε ηττοπάθεια ή ανοίγουμε εύκολα τα χαρτιά μας, τοποθετούμε τον εαυτό μας σε μειονεκτική θέση.
..και.. οι ανώνυμες πληροφορίες μπορούν να ερεθίσουν έναν επώνυμο να τις ψάξει.. ΔΕΝ είμαστε δημοσιογράφοι! Απλώς, αναπτύσσουμε τα ταλέντα μας, εκθέτουμε τη ψυχή μας και προφυλασόμαστε από τους βλάκες. Αυτά και περιμενω τη συνεχεια της συζητησης. :-)
Α! δυστυχώς, δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια αίσθηση του χιούμορ και εύκολα συμβαίνουν παρεξηγήσεις. Ποιο το νόημα να συνδιαλεγόμαστε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ με αυτολογοκρισία, με το ‘σεις και με το σας’ δλδ, αφού αυτό το υφιστάμεθα καθημερινά παντού, στο σπίτι, στη δουλειά, κλπ κλπ..?
Το να σατιρίσουμε ή να γελοιοποιήσουμε ένα κίνδυνο, είναι πράξη υγιής -τουλάχιστον. Μπορούμε να επισκεπτόμαστε τους χώρους που επιθυμουμε και μας εκφράζουν και να μη πατάμε εκεί όπου δεν νιώθουμε άνετα. Οι δικομανείς θα είναι δικομανείς, αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας οδηγεί σε υποκριτικές συμπεριφορές.
έπεται συνεχεια, σεντονι άπλωσα πάλι.. ;-)
Σε κάποιες τριτοκοσμικές χώρες η ανωνυμία είναι αναγκαία λόγω των πολιτικών καθεστώτων κλπ κλπ κλπ
Στην Ελλαδίτσα μας, αυτό που κατάλαβα, είναι πως η ανωνυμία είναι αναγκαία μόνο για να βγάζουμε τον κακό μας εαυτό (και ότι βρωμιά και ανωμαλία έχει μέσα του ο καθένας) και αυτό να μην επηρεάζει την offline ζωή μας.
Κάτσε λίγο και σκέψου πως διάφοροι γνωστοί Blogger φοβούνται να πάρουν θέση σε διάφορα ζητήματα με το ψευδώνυμο τους (όχι με το όνομα τους αλλά ούτε καν με το ψευδώνυμο τους) και προτιμούν να το κάνουν ως ανώνυμοι ή και καθόλου για να μην μπλέξουν.
Πλάκα δεν έχει αυτή η μορφή αυτοφίμωσης;
“Τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, με όλα τα αρνητικά τους, είναι επώνυμα. Ακόμη και όταν κάποιος αρθρογραφεί ανώνυμα σε μία εφημερίδα ή ένα περιοδικό, ο επώνυμος αρχισυντάκτης ή εκδότης του εντύπου γνωρίζει την ταυτότητα του αρθρογράφου. Ακόμη και όταν ένας ρεπόρτερ δεν αποκαλύπτει τις πηγές του, ο ίδιος γράφει επώνυμα”.
Παναγιώτη, εδώ σου διαφεύγει πως ο ανώνυμος αρθρογράφος της εφημερίδας ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ από τον εκδότη. Πολλές φορές ΕΙΝΑΙ ο εκδότης. Ο ανώνυμος αρθρογράφος ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΤΑΙ – τουλάχιστον υπάρχει η δυνατότητα. Επίσης, επειδή τρώει ψωμί απ’ αυτό, αυτολογοκρίνεται – μαλάκας είναι; Αν ο αρθρογράφος της εφημερίδας -ανώνυμος ή επώνυμος – δεχτεί μήνυση, η μήνυση στρέφεται εναντίον της εφημερίδας (εκδότης – διευθυντής) και ουχί του ιδίου. Ο blogger που θα βρεθεί σ’ αυτή τη θέση είναι τελειωμένος – μπορεί να καταστραφεί. Ποιος θα τον στηρίξει, εσύ;
Που είναι οι δημοσιογράφοι που έφταξαν blogs σε αυτήν την ιστορία του blogme.gr; Άφαντοι! ; Άφαντοι είναι και το υπόλοιπο διάστημα. Απαρατήρητοι. Σκιές. Δεν σου κάνει εντύπωση πως δεν παίρνουν θέση; Ποιανού επώνυμου δημοσιογράφου το blog διαβάζεται; Πες έναν, αν μπορείς. (Ο Νίκος Δήμου είναι φιλόσοφος – επίσης δεν δουλεύει πια για κανέναν.)
Αυτό το θέμα είναι τεράστιο. Τριάντα χρόνια να το συζητάς δεν θα φτάσεις σε κανένα συμπέρασμα. Δεν επιθυμούν όλοι την ανωνυμία για τους ίδιους λόγους. Άλλος ντρέπεται, άλλος φοβάται, άλλος είναι κακοήθης και τον βολεύει η ανωνυμία, άλλος δεν το παίρνει και ΤΟΣΟ ΣΟΒΑΡΑ και κάποιοι δεν επιθυμούν να γίνουν διάσημοι.
Η Ροδιά έχει δίκιο λέγοντας πως “στο Διαδίκτυο σέρνεται παράνοια” – και στους δρόμους το ίδιο αλλά εκεί αλλάζεις δρόμο, ενώ εδώ ο παρανοϊκός ξέρει το “σπίτι” σου.
Υπεύθυνοι μπορούμε να είμαστε κι όταν είμαστε ανώνυμοι. Αν οι bloggers απομόνωναν όσους γίνονται χυδαίοι, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αν όμως κάποιος προβαίνει συνέχεια σε χυδαιότητες και επιβραβεύεται από τους υπόλοιπους, ας μην ψάχνουμε τη δύσκολη ώρα τι φταίει…
Παναγιώτη σου περνάει από το μυαλό πως κάποιος μπορεί να μην εμπιστεύεται έναν επώνυμο αλλά έναν ανώνυμο; Πως μπορεί εγώ τώρα να μην εμπιστεύομαι εσένα που είσαι “επώνυμος” αλλά να εμπιστεύομαι άνετα κάποιον με ψευδώνυμο; Βλέπεις Παναγιώτη, αυτά τα ζητήματα δεν ανοίγουν όταν σφίγγουν οι κώλοι και κάποιος φοβάται να μη βρεθεί πίσω από τα σίδερα αλλά όταν όλα βαίνουν ομαλά. Τότε παίρνεις θέση επώνυμα σε ένα θέμα που γνωρίζεις τι έγινε και γράφεις “μάγκες, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και το ξέρω” ή απλά κάνεις την πάπια. Έτσι κερδίζεται η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό σου. Ή χάνεται δια παντός…
Α ναι! Η επωνυμία μπορεί να είναι η μεγαλύτερη ασπίδα. Μπορεί να είναι η καλύτερη προφύλαξη. Σε λένε “έτσι” και δεν σε ακουμπάει κανείς ποτέ. Θέλεις παραδείγματα από την δημοκρατική κοινωνία μας; Ε δεν είναι και τόσο δύσκολο.
Γεια χαρά.
“Ανώνυμα θα μπορούσα να αποκαλύψω προσωπικά δεδομένα που επώνυμα θα ήταν παράνομο να κάνω”
Αυτό ξαναπές το, VryPan, να το ακούσει η μάτζικα και οι “ανώνυμοι” φίλοι της.
Έχεις πολύ δίκιο όταν λες ότι “σε πολλές κοινωνίες (συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής) οι πολίτες φοβούνται την εμπλοκή τους σε δικαστικές υποθέσεις διότι δεν πιστεύουν ότι θα βρουν το δίκαιό τους”, αλλά και διότι η ίδια η διαδικασία μπορεί να πάρει χρόνια κ.λπ.
Ωστόσο, θα σου πω ότι ειδικά στο Αστικό Δίκαιο, πολλές αγωγές γίνονται για ΛΟΓΟΥΣ ΑΡΧΗΣ, ανεξάρτητα από το προσωπικό κόστος (ακόμη και του ενάγωντα).
Παράδειγμα:
Είμαι 10 χρόνια στα δικαστήρια με μια δισκογραφική εταιρία, και ξέρω ότι μπορεί όταν μου εκδικαστεί η αποζημίωση, να είμαι 50 χρονών.
Την αγωγή θα τους την έκανα όμως ΟΥΤΩΣ ή ΑΛΛΩΣ, ακόμη κι αν αυτό που θα διεκδικούσα θα ήταν 50 δραχμές.
(βέβαια όταν με το καλό εκδικαστεί η υπόθεση, θα είναι πολύ περισσότερα, αφού από τη στιγμή που κατατίθεται μια αγωγή, ξεκινούν να “τρέχουν” τόκοι υπερημερίας, όπως λέγονται, και αυτοί είναι , χμ, τοκογλυφικής φύσεως!)
καλημέρα
Υπάρχουν διαφορές μεταξύ δημοσιογράφου και blogger.
Πρώτον διότι ο δημοσιογράφος κάνει ρεπορτάζ και καταγράφει την επικαιρότητα ενώ ο blogger εκφράζει κυρίως γνώμη.
Η είδηση οφείλει να επιβεβαιώνεται, η γνώμη πρέπει να είναι ελεύθερη.
Για το θέμα της ανωνυμίας τώρα , νομίζω πως παραβλέπουμε κάτι σημαντικό.
Πως η ανωνυμία δεν έχει σκοπό να καταστήσει τον blogger ασύδοτο, εξάλλου αν διαπραχθούν αδικήματα, κανείς δεν μπορεί να παραμείνει πραγματικά ανώνυμος απέναντι στις αρχές.
Αυτό που διαφυλάσσει η ανωνυμία είναι κυρίως η ασφάλεια από επιθέσεις τρίτων. Ο δημοσιογράφος καλύπτεται από το μέσο στο οποίο εργάζεται αλλά και από ενώσεις ισχυρές που μπορούν να διαφυλάξουν τη ζωή και την αξιοπρέπεια των μελών τους.
O blogger είναι αντιθέτως μόνος του. Ένα αντιρατσιστικό Post για παράδειγμα θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο ακόμη και για την ζωή ενός επωνύμου blogger αν κάποια ρατσιστική οργάνωση τον έβαζε στο στόχαστρο.
Ο blogger δεν ζει από το blogging. H επαγγελματική του υπόσταση θα μπορούσε επίσης να περάσει από δοκιμασία εάν η άποψή του για κοινωνικά ζητήματα, οι σεξουαλικές του προτιμήσεις, ή ακόμη και η κοσμοθεωρία του ερχόταν σε αντίθεση με αυτή του αφεντικού του.
Η επωνυμία ενός αγνωστικιστή blogger, ο οποίος υποστηρίζει την “θεολογία” του μέσα από το blog του , σύντομα θα τον καθιστούσε παρία σε ένα μικρό χωριό της ελληνικής υπαίθρου.
Για πολλούς παρόμοιους λόγους, η ανωνυμία του blogger διασφαλίζει την ελευθερία της γνώμης του, ακόμη και σε ελεύθερες και δημοκρατικές χώρες.
Αντιθέτως είναι εύλογο πως ανώνυμα δεν μπορώ να καταγράψω είδηση, ή για να το πω διαφορετικά , μια είδηση έχει το ειδικό βάρος αυτού που την αποκαλύπτει.
@rodia: Μπαίνω στον πειρασμό, να εμφανιστώ ως ανώνυμος και να εκτροχιάσω την συζήτηση λέγοντας απίστευτες φανταστικές βρωμιές για την Ροδιά -που διαβάζω αρκετές φορές και μπορώ να φανταστώ πράγματα που θα την πείραζαν. Δεν θα το κάνω.
Σκεφτείτε όμως ότι σαν δικτυακές περσόνες, δεν έχετε καμία υποχρέωση αλλά και κανένα δικαίωμα. Φανταστείτε για παράδειγμα να δείτε σε μία εφημερίδα ένα κείμενό σας και από κάτω “παναγιώτης βρυώνης”.
@anonymo: Ο ανώνυμος που εμπιστεύεσαι είμαι εγώ. Κυκλοφορώ και με άλλο “nick”. Τώρα;
Aρχίζεις το συλλογισμό σου με μια φράση που, έτσι όπως τη διατυπώνεις, μοιάζει να υπάρχει αυτόματη σύνδεση της ανωνυμίας με την έκφραση.
“Η πιο διαδεδομένη άποψη είναι “στο Internet μπορείς να είσαι ανώνυμος και συνεπώς ελεύθερος να εκφράζεις τις απόψεις σου”.”
Και ενώ είναι ξεκάθαρο ότι δεν την ενστερνίζεσαι, εντούτοις αφήνει να εννοηθεί ότι αν υπάρχουν φαινόμενα κακής έκφρασης, αυτά υπάρχουν χάρη στην ανωνυμία που εξασφαλίζει το μέσο. Είναι το “και συνεπώς” που οδηγεί τη σκέψη του αναγνώστη σου εκεί.
Δεύτερο σημείο που μού κάνει εντύπωση είναι το “η άποψη αυτή είναι αρκετά επικίνδυνη”. Δηλαδή τι; πώς; επικίνδυνη. Με ποιον κίνδυνο απειλεί αυτή η άποψη. Και ποιον; Τι εννοείς μ’αυτό. Η είναι απλά εδώ μια χρήση “σελοφάν” της έκφρασης και τίποτε πιο βαθύ;
Λες ότι η ανωνυμία είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Αν δεν ήξερα τις τεχνικές γνώσεις σου, θα νόμιζα ότι μιλάει κάποιος, έτσι, στον αέρα. Ξέρω ότι ξέρεις ότι είναι πανεύκολο να είσαι εντελώς μα εντελώς ανώνυμος στο ιντερνετ. Αρα λέω, κάποιο άλλο λόγο θα’χεις να ισχυρίζεσαι ότι είναι δύσκολο. Δεν θέλω να τον ψάξω, δεν θέλω να το συζητήσω καν. Αλλά ξέρεις ότι είναι ιδιαίτερα απλό και χωρίς τίποτε δυνατές γνώσεις, να είσαι εντελώς ανώνυμος και untrackable (συγγνώμη για τη λέξη). Οπως είναι και ιδιαίτερα απλό, πάλι από τεχνική άγνοια, να καρφωθείς από μόνος σου!
Η Ελευθερία που αναφέρεις και στον τίτλο του post σου, είναι μια έννοια “πασπαρτού”. Που τείνει να γίνει άδεια από νόημα. Θα προτιμούσα να μιλάμε πιό συγκεκριμένα για “ελευθερία να…” το ένα ή το άλλο.
Ζούμε σε κοινωνικά συστήματα που, παρ’όλους τους θεωρητικούς ισχυρισμούς για το αντίθετο, ισχύει πλήρως ό νόμος του ισχυρού απέναντι στον αδύνατο. Και αυτό έχει αυτόματο αντίκτυπο στο τι μπορεί να ειπωθεί και τι όχι.
Δεν με ενδιαφέρει τόσο το αν κάποιος μπορεί να εκφραστεί ή όχι, αλλά το αν κάποια πράγματα μπορούν να είπωθούν ή όχι. Που δεν είναι καθόλου το ίδιο.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου, υπάρχει ένα μέσο που επιτρέπει δημόσια, να ειπωθούν τα πάντα! Και η ανωνυμία εδώ, είναι ένα ανεκτίμητης αξίας εργαλείο. Ναι, να είσαι υπεύθυνος γι’αυτά που λες! Είμαι από τους πρώτους που θέλουν να είναι έτσι τα πράγματα. Είμαι από τους σπάνιους στο web, που κυκλοφορώ και υπογράφω με το αληθινό μου όνομα (όχι, δεν είναι nickname). Αλλά ξέρω καλά ότι για πολλούς και για διάφορους λόγους, το να μιλήσουν επώνυμα μπορεί να είναι αδύνατο. Και τότε, μόνο η ανωνυμία μπορεί να δώσει φωνή. Εστω και με το ρίσκο του εκτροχιασμού! Οπως πολύ σωστά το έθεσε και η Rodia, η ανωνυμία είναι κατάκτηση!
Προτιμώ να μάθω κάποια (έστω και ανεξακρίβωτα) πράγματα από κάποια ανώνυμη πηγή, παρά να μην τα μάθω ποτέ, επειδή ο επώνυμος και υπεύθυνος δημοσιογράφος, κρίνοντας από μόνος του, δεν τα είπε ποτέ! Κι αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα προς την Ελευθερία. Τη δική μου!
Πιστεύω πως η επωνυμία σε ένα blog έχει πολλά θετικά με πρώτο το ότι γνωρίζεις τα όριά σου και δεν παίζεις με τη φωτιά, όπως πολύ σωστά έφερες παραδείγματα Παναγιώτη. Σαφώς δεν ζούμε σε ένα απολυταρχικό καθεστώς, αλλά η ανωνυμία έχει μεγάλη χρησιμότητα στο διαδίκτυο.
Εμείς ότι γράφουμε στα blogs μας το γράφουμε για ευχαρίστηση, προσωπική ανάγκη για έκφραση κτλ. Το να βρεθούν 1-2 στόκοι οι οποίοι θα βρουν ότι κάτι τους προσβάλλει είναι πολύ εύκολο. Και το “τους προσβάλλει” δεν σταματάει στο επίπεδο θα-σου-πω-τι-με-ενοχλει αλλά στο επίπεδο ετοιμασου-να-φας-μήνυση. Με συγχωρείς, αλλά ποιος έχει όρεξη να τρέχει στα δικαστήρια; Εγώ ως νέος δεν έχω όρεξη να χάσω μήνες ή και χρόνια από τη ζωή μου περιμένοντας να ξεκαθαρίσει η υπόθεση και ως τότε να πεθάνω από το άγχος μου και να έχω τροχοπέδη στις μελλοντικές μου σπουδές, μόνο και μόνο επειδή κάποιου του κάπνισε ότι έχει όρεξη για μηνύσεις.
Έπειτα, για κάποιον, είναι θέμα χαρακτήρα και του σκοπού για τον οποίο άνοιξε το blog το πόσο χαλιναγωγείται σε αυτά που γράφει. Εγώ αν και ανώνυμος (αν και έχω αποκαλύψει το ονοματεπώνυμό μου μεταξύ άλλων κ σε εσένα) ωστόσο αυτά που γράφω στο blog μου είναι κυρίως προσωπικά μου θέματα, σχόλια ειδήσεων ή προσωπικές μου σκέψεις πάνω σε κάτι που με απασχόλησε (αμπελοφιλοσοφίες δηλαδή). Προσέχω δηλαδή το ίδιο όπως και εσύ για το τι γράφω. Ίσως βέβαια αυτό να έχει να κάνει με το ότι και εγώ έχω συνειδητοποιήσει ότι πραγματική ανωνυμία δεν υπάρχει.
Pingback: NYLON » Archive » Ανωνυμία στα Blogs
@stathis: καταλαβαίνω ότι υπάρχουν φορές που κάποιος χρειάζεται να καρτήσει την ανωνυμία του. Το έγραψα και μόνος μου.
Και δεν είπα “πρέπει να γράφουμε όλοι επώνυμα”, είπα “Θα προτιμούσα να βλέπω περισσότερη επωνυμία στο Internet”.
Το θέμα είναι να λές την γνώμη σου και να υπερασπιζόμαστε τα πιστεύω μας επώνυμα και να καταφεύγουμε στην ανωνυμία μόνο όταν χρειάζεται.
@rodia: “Η ανωνυμία είναι κατάκτηση για το διαδίκτυο”. Όχι, η ανωνυμία είναι απλά άλλη μία δυνατότητα που παρέχει το Internet, ένα ακόμη όπλο. Η πραγματική κατάκτηση είναι ότι μπορούμε να εκφραζόμαστε δημόσια, να εκδίδουμε την μικρή μας εφημερίδα, χωρίς την ανάγκη κάποιου άλλου.
“ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΣΕΡΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΝΟΙΑ”: νομίζω ότι θα συμφωνήσεις και εσύ ότι το 99% της “παράνοϊας” κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του.
Διαφωνώ με το χαρακτηρισμό της ανωνυμίας ως “κατάκτηση”. Η ανωνυμία είναι βολική, και εξυπηρετεί όταν ΔΕΝ έχουμε κατακτήσει πράγματα.
Ανώνυμα φεϊγ βολάν πετάγαμε την εποχή της Χούντας. Δεν μας έπαιρνε αλλιώς. Η πραγματική κατάκτηση ήρθε με τη Δημοκρατία.
Όταν φωνάζαμε επώνυμα την άποψή μας.
Ας δούμε σε ποιά μέρη του κόσμου το blogging (ή user generated content) έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα ωρίμανσης και επηρρεάζει τις εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Ακριβώς εκεί έχουμε bloggers που είναι επώνυμοι.
Όχι ότι δεν υπάρχουν και ανώνυμοι. Αλλά παίζουν εντελώς δευτερεύοντα ρόλο στις εξελίξεις. Έχουν περάσει στο περιθώριο.
Όσο για τους δημοσιογράφους, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα blogs είναι ένα εντελώς άλλο μέσο που δεν κατανοούν – άσχετα αν μπορούν να το χρησιμοποιήσουν τεχνικά. Δεν τους είναι εύκολο να το υιοθετήσουν.
Θα το κάνουν τελικά με καθυστέρηση, όταν τα blogs έχουν γίνει ενα mainstream μέσο (με τέτοια θέλουν να ασχολούνται έτσι κι αλλιώς),
“@anonymo: Ο ανώνυμος που εμπιστεύεσαι είμαι εγώ. Κυκλοφορώ και με άλλο “nick”. Τώρα;”
Παναγιώτη κι εγώ είμαι ο Skoumas που θέλω να σου την πω. Τώρα;
Χαίρομαι που σε όλα τα υπόλοιπα συμφωνείς.
Θέλεις να βλέπεις περισσότερη επωνυμία στο Διαδίκτυο, επειδή εσύ δεν διακινδυνεύεις τίποτα. Δεν έχω διαβάσει ποτέ ένα κείμενό σου που να αφορά την κοινωνία ή κάποιον “επώνυμο” και να παίρνεις θέση.Είσαι “μεσάζων” των bloggers και όχι blogger. Υπάρχει όμως για σένα ο κίνδυνος των RSS feeds….
Συχώρεσέ μου την ειλικρίνεια. Οφείλεται στην ανωνυμία…
Νίκο, τρέχω να σε προλάβω. Κατοικώ στη Γαλλία, στη χώρα που έχει (ποσοστιαία) τους περισσότερους bloggers στον κόσμο. Στη χώρα που, μέσα από τα blogs, σταμάτησε τη μασκαράτα του Ευρωπαϊκού “συντάγματος”. Και είμαι πολύ ενεργός και στην γαλλική μπλογκόφαιρα.
Από την (επαγγελματική) μου εμπλοκή με το χώρο, μπορώ να δε διαβεβαιώσω ότι το συναίσθημα της ασφάλειας που παρέχει η ανωνυμία, είναι το κυριότερο στοιχείο που έκανε νάναπτυχθούν έτσι τα blog στη Γαλλία.
Ο επώνυμος bloger, στη Γαλλία, είναι είδος που το δείχνουν στα αξιοπερίεργα στο σινεμά! Αυτό καθόλου δεν έχει εμποδίσει την ανάπτυξη ενός ισχυρού και ιδιαίτερα ώριμου πολιτικού λόγου. Που οι ίδιοι οι πολιτικοί της χώρας, παίρνουν πολύ σοβαρά υπ’όψιν!
Για να μην μείνει στον αέρα, κάτι που με αφορά προσωπικά: δεν το έχω κάνει με ειδικό σκοπό, αλλά έχω αναφερθεί στο blog μου (με αρνητικό τρόπο), σε συγκεκριμένους πολιτικούς, συγκεκριμένα προϊόντα και υπηρεσίες.
Έχω γράψει το “Χ βιβλίο είναι απαράδεκτο, μην το αγοράσετε”, “ο Ψ πολιτικός είναι καραγκιόζης”, “στην Ζ αλυσίδα καταστημάτων με ταλαιπώρησαν και έζησα το εξής δράμα”. Έχω ακόμη δείξει και βίντεο που θα σήκωνε αντίδραση από κάποιο κολλημένο της αντιτρομοκρατικής. Θεωρώ ότι τα παραπάνω θα είχαν πολύ μικρότερη αξία αν δεν συνοδέυονταν από το όνομά μου.
Άρα το “Δεν έχω διαβάσει ποτέ ένα κείμενό σου που να αφορά την κοινωνία ή κάποιον “επώνυμο” και να παίρνεις θέση”, φαντάζομαι ότι οφείλεται σε άγνοια.
Δυο σκεψεις:
1) Το ζητημα προκυπτει οταν ο συγγραφεας, για οποιονδηποτε λογο, δινει πολυ μικροτερη αξια στην ιδια του την υπογραφη (παραλειποντας την) απο οτι οι αναγνωστες του (που αναμενουν να την δουν).
2) Δεν βλεπει κανεις καμια αντιφαση στο οτι απο την μια θελουμε την δυνατοτητα να απευθυνομαστε μαζικα απο τα (νεα) Μεσα, εν δυναμει σε 5 δισ. θεατες, με δικη μας εκπομπη, δικες μας αποψεις, δικο μας καναλι, και απο την αλλη δεν θελουμε να θεωρουμαστε εκεινη τη στιγμη ως δημοσια προσωπα η εκδοτες (με τις υποχρεωσεις που αυτο επιβαλλει);
(να σημειωθει οτι εγω δηλωνω ακομα υπερμαχος του στρατοπεδου της ανωνυμιας με μια δικη μου υπερβατικη, ελιτιστικη θεωρια/δικαιολογια για την αποψη μου αυτη)
Για τις περιπτώσεις άδικων πράξεων (πχ συκοφαντική δυσφήμιση) η ψευδωνυμία του διαδικτύου μπορεί, σχετικά εύκολα, να αρθεί. Άρα η “επωνυμία” δεν προσφέρει τίποτα επ’ αυτού.
Στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, προστατεύεται και η δημιουργία υπό ένα ψευδώνυμο. Άρα ούτε κι εκεί η επωνυμία προσφέρει κάτι.
Στο θέμα της ευθύνης κατά το γράψιμο, ναι, η επωνυμία προσφέρει (οι περισσότεροι ανώνυμοι ή ψευδώνυμοι αισθάνονται ανεξέλεγκτοι). Μαζί με αυτήν, όμως, προσφέρει κατά κανόνα και άφθονες αναστολές τής ελεύθερης έκφρασης: Πέρα από την αυτονόητη αίσθηση της “έκθεσης” (την οποία μόνο οι επαγγελματίες των Μέσων ξεπερνούν εύκολα), πρέπει να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι ο καθένας μας τείνει να ενεργεί με βάση τις προσδοκίες που το παρελθόν του, οι “άλλοι”, η κοινωνική και επαγγελματική του διαδρομή προβάλλουν πάνω του. Η ψευδωνυμία στο internet δίνει τη δυνατότητα σε πολλούς να “μηδενίσουν” την έξωθεν καθοριζόμενη “προσωπικότητά” τους , να πετάξουν το πώς-οι-άλλοι-περιμένουν-να-είμαι και να εκφραστούν πιο γνήσια και πιο ελεύθερα για ό,τι τους καίει. Ό,τι και να είναι αυτό.
Νευρωτικό; Δημιουργικό; Ενδεικτικό της ύπαρξης “απωθημένων”; Δηλωτικό της πλούσιας ανθρώπινης ταυτότητας που ο πολιτισμός μας την πνίγει σε καλούπια και συγκεκριμένες προσδοκίες; Όπως θέλετε πείτε το. Το σίγουρο είναι ότι μέσα από ψευδώνυμα αναδείχτηκαν πτυχές της ανθρώπινης έκφρασης και της ανθρώπινης ποικιλίας που το “επώνυμο”, και όσα αυτό κουβαλάει, τις πνίγει.
Επίσης, κάτι που προσωπικά με ιντριγκάρει πολύ: Μου αρέσει η ιδέα να αναμετρώνται απόψεις με απόψεις. Με μόνο όπλο την επιχειρηματολογία, γυμνές από “ιδιότητες” και “αυθεντίες” και “βιογραφικά”. Ουσία με ουσία.
Pingback: NYLON » Archive » Ανωνυμία στα Blogs
@phivos
Πρόσεξε φίλε Φοίβο το point μου:
Εγώ γνωρίζω πολύ καλά ότι στη Γαλλία υπάρχει μια πολύ ισχυρή blogοκοινότητα. Από που το ξέρω?
Από τον Loic Le Meur.
Got my point?
Φίλε netPen, εκεί που εσύ βλέπεις “αυθεντίες” σε αυτούς που υπογράφουν την άποψή τους, εγώ βλέπω “τσάμπα μάγκες” σε αυτούς που κοντράρονται ανώνυμα.
Είναι θέμα οπτικής….
Οτι γράφω ανώνυμα δεν θα κόλωνα να τα πω και επώνυμα αλλά δεν είναι κάτι που επιθυμώ .
Πάντως πρέπει ν’αντισταθούμε σ’αυτό που έγινε με το blogme . Σήμερα εκείνος , αύριος εσύ .
Αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να κάνουμε κάποιο σύλλογο να δείξουμε πως είμαστε δύναμη και μάλιστα οργανωμένη .
Επειδή γράφω με ψευδώνυμο, προσέχω να μην κράζω ποτέ εστιατόρια ( σόρρυ αλλά με αυτά ασχολούμαι) αλλά από την άλλη Παναγιώτη, αυτό που ευθύνεται για το κακό σέρβις στα ελληνικά εστιατόρια είναι οι κριτικές που γράφονται επωνύμως και το γεγονός ότι οι φυσιογνωμίες των κριτικών είναι γνωστές…Σου δινω ένα ανώδυνο παράδειγμα.
Έχω γράψει στο μπλογκ μου ότι έχω περάσει κατάθλιψη βαριάς μορφής με την οποία κατάθλιψη υπάρχουν στιγμές που ακομη παλεύω μαζί της. Εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα. Νομίζεις πως είναι προς όφελός μου κάτι τέτοιο να είναι γνωστό στην πιάτσα, ακόμη κι αν η πιάτσα ξέρει το πρόσωπο που γράφει ως Αθήναιος( γιατί το ξέρουν πράγματι) ή ότι άπαξ και γράφω δημοσίως ( στο διαδίκτυο) δεν πρέπει ν’αναφέρω κάτι τέτοιο;
Το χω δει το έργο αρκετές φορές. Παρατηρώ αρκετούς “κομπιουτεράδες που γράφουν επώνυμα και μετά από λίγο καιρό, βγαίνουν να την πουν εμμέσως στους γράφοντες με ψευδώνυμο.
Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι κάτι που δεν έχω καταλαβει ακόμη…
Παναγιώτη,
Εγείρεις ένα τεράστιο θέμα το οποίο στο παρελθόν έχει απασχολήσει συζητήσεις πολλά fora και διαδραστικά site του ελληνικού internet. Με λίγα λόγια είναι ένα θέμα που καίει, είναι ένα θέμα “βομβα”.
Άκρη δε βγαίνει, μόνο το μπελά σου μπορείς να βρεις και τελικά αποδεικνύεται οτι είτε επώνυμος είσαι είτε ανώνυμος τα μούτρα σου μια φορά θα τα φας και θα παρεξηγήσεις και θα παρεξηγηθείς.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται όλες οι “συλλογικότητες” και “κοινότητες” που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται, λόγω της έλλειψης κατοχυρωμένου νομικού πλαισίου λειτουργίας, που θα δρα ως ασπίδα σε ειδικές περιπτώσεις άμυνας.
Το θέμα είναι να μη μπλέξεις με μηνύσεις, δικαστήρια και από εκεί που ζουσες ευτυχής ή δυστυχής θα βρεθείς σε μια αίθουσα της Θέμιδος να υπερασπίζεσαι τον, αυτονόητο για σενα αλλά ακατανόητο στον άλλο, εαυτό σου. Εύχομαι να μη μου συμβεί ποτέ.
Αυτά τα λίγα σαν εξήγηση για το “τρόμαγμα” που σου προκάλεσα με το mail μου.
Νίκο, δεν θα διαφωνήσω για τους “τζάμπα μάγκες”, που είναι περισσότεροι ανάμεσα στους ανώνυμους/ψευδώνυμους. Έχει και το τίμημά της η υπόθεση.
Δεν εννοούσα ότι καθένας που υπογράφει επωνύμως την άποψή του πλασάρεται ως αυθεντία, προς θεού! Σκέψου όμως το δυσανάλογο κύρος που αποκτούν μερικές απόψεις, μόνο και μόνο χάρη στην “αίγλη” ή στην αναγνωρισιμότητα του φορέα τους (ενώ καθεαυτές είναι αθεράπευτες κενολογίες ή επικίνδυνες ανακρίβειες).
Οι καλύτεροί μου, οι πιο στενοί μου φίλοι, είναι bloggers που γράφουν ανώνυμα.
Το κάνουν γιατί η κοινωνική τους θέση, αλλά και οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις δεν τους επιτρέπουν να εκθέσουν τον εαυτό τους στην κοινωνία με απόψεις που ίσως θα προκαλούσαν.
Τους δικαιολογώ. Όπως δικαιολογώ τους περισσότερους από τους υπόλοιπους.
Αυτό όμως δεν είναι κατάκτηση για την κοινωνία μας. Όταν φτάσουμε στο επίπεδο οι επιχειρήσεις μας να αναγνωρίζουν το δικαίωμα του να εκφραζονται τα στελέχη τους ελεύθερα μέσα από ένα blog θα είμαστε πιο ώριμοι.
Όταν φτάσουμε στο επίπεδο ο κοινωνικός μας περίγυρος να αποδέχεται το ίδιο, τότε θα είμαστε πιο ώριμοι.
Περί αυτού πρόκειται. Και όχι να κατηγορηθούν όσοι μιλάνε τώρα ανώνυμα.
@Αθήναιος: Φίλε Αθήναιε, νομίζω ότι σε αυτά που γράφω στο post μου λέω ότι καταλαβαίνω ακριβώς περιπτώσεις όπως η δική σου (είναι το πρώτο παράδειγμα όπου λέω πως καταλαβαίνω την ανωνυμία). Από την άλλη, αν ήθελα να γράψω θετικά ή αρνητικά για ένα εστιατόριο θα το έκανα επώνυμα.
Δεν την “λέω” σε κανένα. Θεωρώ ότι το post μου δεν είναι δογματικό, ούτε λέει πουθενά οτι “πρέπει” να κάνουμε το ένα ή το άλλο. Υπάρχει όμως μία τάση να θεωρούμε την ανωνυμία στο Internet “default setting”, ενώ θα προτιμούσα να είναι το αντίστροφο.
Και κάτι άλλο. Θεωρώ ότι γράφω με ψευδώνυμο και όχι ανώνυμα. Άλλο η ανωνυμία και άλλο η ψευδωνυμία.
Νίκο, δεν ισχυρίστηκα ότι δεν ξέρεις το πώς έχουν τα πράγματα στη Γαλλία. Δεν έχω μονοπώλιο στη γνώση των πραγμάτων της, επειδή ζω εκεί!
Αυτός που μού έφερες σαν παράδειγμα, είναι blogger όσο και ο Bill Gates! Got the point?
Εξ’άλλου, ένα από τα blog που διαβάζεται πολύ, είναι του… Σαρκοζύ!
Δες τα 100 πρώτα (σε κίνηση) blog Γάλλων και δες πόσοι είναι οι επώνυμοι εκεί μέσα!
Αν αυτή η κοινή αίσθηση, της «ασφάλειας» που προσφέρει η ανωνυμία και του κινδύνου που εμπεριέχει η επωνυμία , μας εξαναγκάσει σε ένα είδος προληπτικής αυτολογοκρισίας, τότε, δεν έχουν κανένα νόημα όποια κουβέντα γίνετε. Τίποτα. Δεν νομίζω πως το ίντερνετ μας κάνει «ανώνυμους» Ανώνυμους μας κάνει η Μάζα . Ανώνυμος είναι αυτός που γράφει – καταγγέλλει φωνάζει μέσα σε μια μάζα και ο λόγος του δεν έχει καμιά μα καμιά αξία . Τα παρωνύμια πέρα από τρόπος υπογραφής είναι ( για ορισμένους ) μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Με το παρωνύμιο αυτό γράφω , κάνω εκπομπές στο ραδιόφωνο , έκανα φίλους , έκανα εχθρούς , αλληλεπίδρασα με ανθρώπους με άλλα παρωνύμια Αδυνατώ να καταλάβω την έννοια γράφω πίσω από την ασφάλεια μιας οθόνης και επιμένω στην έννοια «γράφω μπροστά στα μάτια χιλιάδων αναγνωστών»
Αυτό τελικά μας έφταιγε από όσα παρακολουθούμε τελευταίως. Πείτε τόσο καιρό πως θα λυθούν όλα τα προβλήματα μας αν ο καθένας γράφει επωνύμως. Ίσως έτσι γλυτώνουμε και τις μηνύσεις μιας και θα ξέρουν να μας βρίσκουν ευκολότερα και μετά ο καθένας θα μπορεί να αποδίδει το Δίκαιο αυτοβούλως και όπως νομίζει αυτός να δίνει και τις ανάλογες ποινές…μην τρώμε χρόνο και στα δικαστήρια.
Λοιπόν, γιατί κοιτάτε το δέντρο και χάνεται το δάσος.
Το nick, είναι ένα από τα πολλά μέσα που εκπληρώνει την διαδυκτιακή και γιατί όχι καλλιτεχνική μας περσόνα. Όπως ακριβώς θα έκανε ένας συγγραφέας ή ένας ζωγράφος κ.ο.κ
Φυσικά και μπορεί να βρεθεί το who is who αλλά δεν καταλαβαίνω την σκοπιμότητα του όλου πράγματος.
Κύριοι
Δεν θα εμπλεκούμε με πολλές παραμέτρους της υπόθεσης. Θα περιοριστούμε στο θέμα που ενέσκυψε αυτές τις μέρες και θα έχει συνέχεια σίγουρα.
….Καταρχήν, συνήθως η ανωνυμία που νομίζουν ότι απολαμβάνουν οι περισσότεροι χρήστες του Internet είναι ψευδαίσθηση. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και αρκετές τεχνικές γνώσεις για να γίνει “αδύνατη” η ταυτοποίηση ενός χρήστη του Internet, ειδικά όταν αυτός έχει τακτικές δραστηριότητες (συντήρηση blog, χρήση email, forums κ.λ.). Ίσως μερικές φορές η ταυτοποίηση να είναι “δύσκολη” ή “χρονοβόρα” (έννοιες σχετικές, ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει ο ενδιαφερόμενος), αλλά σπάνια αδύνατη…. Η ανωνυμία είναι κατάκτηση για το διαδίκτυο. Δίνει πραγματική ελευθερία έκφρασης και όχι επίφαση. Ολα τα άλλα εκ του πονηρού. Η ανωνυμία προστατεύει τον αδύναμο χρήστη. Τον εγκληματία, έτσι κι αλλιώς θα τον συλλάβει η δίωξη ηλ/κού εγκλ/τος……Αυτό που διαφυλάσσει η ανωνυμία είναι κυρίως η ασφάλεια από επιθέσεις τρίτων. Ο δημοσιογράφος καλύπτεται από το μέσο στο οποίο εργάζεται αλλά και από ενώσεις ισχυρές που μπορούν να διαφυλάξουν τη ζωή και την αξιοπρέπεια των μελών τους.
O blogger είναι αντιθέτως μόνος του. Ένα αντιρατσιστικό Post για παράδειγμα θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο ακόμη και για την ζωή ενός επωνύμου blogger αν κάποια ρατσιστική οργάνωση τον έβαζε στο στόχαστρο….. Θεωρώ ότι γράφω με ψευδώνυμο και όχι ανώνυμα. Άλλο η ανωνυμία και άλλο η ψευδωνυμία…. Ίσως έτσι γλυτώνουμε και τις μηνύσεις μιας και θα ξέρουν να μας βρίσκουν ευκολότερα και μετά ο καθένας θα μπορεί να αποδίδει το Δίκαιο αυτοβούλως και όπως νομίζει αυτός να δίνει και τις ανάλογες ποινές…μην τρώμε χρόνο και στα δικαστήρια.
Τι προτείνετε κύριοι να κάνουμε για την γνωστή υπόθεση με τον γνωστό βιβλιοπώλη? Είναι προφανές και θα το αναπτύξουμε εκτενώς σε προσεχές ποστ ότι όλη η υπόθεση του blogme.gr είναι «παράπλευρη απώλεια» (ατυχής στιγμή για τις διωκτικές αρχές).
Ο πραγματικός στόχος είναι Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ταυτότητα των funEL.
Ακόμα και το δικαστήριο είναι επουσιώδες. Ο εθνικιστής – σοσιαλιστής τηλεοπτικός μυθομανής βιβλιοπώλης και ο κλειστός κύκλος του έχει τον τρόπο του να εκπολιτίσει τους «αντίχριστους» «τσιράκια της νέας τάξης» «Δυνατά και Ελληνικά» όπως εκείνος ξέρει καλύτερα όταν χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι.
Το ποιοί είμαστε ήδη το ξέρουν πολλοί από τους μπλογκερς. Δεν είμαστε ούτε καβαλιστές της λευκής αδελφότητας ούτε σκοτεινοσιωνιστές ούτε τίποτα. Απλοί άνθρωποι σαν όλους με κανένα σκοτεινό κίνητρο και υπόγεια συμφέροντα. Είναι συγκινητικό που προστατεύουν τη φυσική μας ταυτοποίηση από τη στοχοποίηση του παρακράτους.
Η περίπτωση αυτή είναι ακριβώς η προφανής απόδειξη της αναγκαιότητας του ψευδωνύμου. Αν υπάρχει αξιόποινη πράξη, όπως γράφτηκε προηγούμενα οι διωκτικές αρχές είναι αδύνατο να μη μπορούν να βρουν το φυσικό πρόσωπο.
Σημαντική παράληψη.
Δεν έκανε κανένας τον απλό συλλογισμό. Όλοι αυτοί που ασχολούνται τόσα χρόνια στο διαδύκτιο, αυτοί που κυριολεκτικά το κτίσαν, χιλιάδες άνθρωποι νομικοί σύμβουλοι κοινωνικοί φορείς τόσες οργανώσεις το google… και έχουν καταλήξει στη φόρμα της υιοθέτησης του ψευδονύμου ή τη πριμοδότηση του «ανωνύμου» είναι λάθος… και εμείς … οι σωστοί? Μήπως μας διαφεύγουν πλήθος παραμέτρων που δεν τις έχουμε διανοηθεί και ούτε θα τις σκεφτούμε ποτέ?
Mήπως η αναγκαιότητα της προστασίας της φυσικής υπόστασης όταν κάποιος εκφράζεται είναι πολύ σημαντικό αγαθό για να αντισταθμιστεί με τα ενδεχόμενα αρνητικά που επιφέρει η ανωνυμία
επωνυμία=προσωπική δύναμη και ατομική ευθύνη
ανωνυμία=μάζα, όχλος και φόβος των συνεπειών
ξέρω ότι το βλέπω πολύ απλοϊκά και καταλαβαίνω ότι υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά η Ελλάδα δεν είναι Κίνα
Και όσο δεν το επιτρέπουμε δεν θα γίνει,
Παρακράτος?
Ποιο παρακράτος?
Πως έχετε την απαίτηση να γίνουμε Ευρώπη από την στιγμή που δεν εμπιστεύεστε τους θεσμούς του κράτους?
Υπάρχει αστυνομία και δικαστήρια που έχουν δημιουργηθεί γι’αυτόν τον σκοπό, για να σου εξασφαλίζουν την ελευθερία της (επώνυμης) γνώμης σου και να σε προστατεύουν από την ασυδοσία των άλλων όπως όμως αντίστοιχα προστατεύουν και τους άλλους από την ασυδοσία την δικιά σου εξασφαλίζοντας τους την ελευθερία της (επώνυμης) γνώμης τους!
Αν μόνοι σας απορρίπτεται το κράτος και τους θεσμούς του τότε καλά κάνετε και φοβάστε το παρακράτος και τους τραμπούκους του γιατί εσείς τους δώσατε την δύναμη να σας σέρνουν από την μύτη…
Η υποθεση blogme ειναι μονο η αφορμη για αυτην την συζητηση περι ανωνυμιας και οχι το κυριο θεμα. Αλλα, να πω μια σκεψη μου: Ο επωνυμος mr. blogme ισως τωρα πληρωνει για την ανωνυμια αλλων.
Χαχαχα,
Ακούστε τον Ευρυπίδη, είπε την πιο σοφή κουβέντα! Φίλε, πετυχες στο κέντρο του στόχου!
«Η υποθεση blogme ειναι μονο η αφορμη για αυτην την συζητηση περι ανωνυμιας και οχι το κυριο θεμα. Αλλα, να πω μια σκεψη μου: Ο επωνυμος mr. blogme ισως τωρα πληρωνει για την ανωνυμια αλλων.»
Πολύ σωστά Ευριπίδη. Ενώ αν δεν ήταν ανώνυμο το site funEL, ο μηνυτής θα είχε στείλει τα τσιράκια του και δε θα είχε ανάγκη τη δικαιοσύνη, καθώς επίσης -το πιθανότερο- το site funEL (αν υπήρχε) θα ανέβαζε ξενερέ ποστάκια “για το φόβο των Ιουδαίων” που λένε…
Προσέξτε τη φράση που γράφτηκε: Αν υπάρχει αξιόποινη πράξη, όπως γράφτηκε προηγούμενα, οι διωκτικές αρχές είναι αδύνατο να μη μπορούν να βρουν το φυσικό πρόσωπο.
..και.. ΤΑ blogs είναι ισχυρά επειδή εκφράζουν ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ απόψεις.
..και.. η Ιδεολογία της Ευγένειας διαπιστώνω ότι κοντεύει να διαβρώσει την Αρχή της Αλήθειας.
..και.. η Αλήθεια δυσκολεύεται να εκφραστεί στην εποχή μας.. αλλά και Πότε η Αλήθεια εκφράστηκε; Τον Ενα που την αποκάλυψε, τον Σταύρωσαν.
..και.. δεν το “πάω μακριά”.. Είμαστε μακριά νυχτωμένοι, όταν νομίζουμε ότι τα όσα έχουν κατακτηθεί από Αίμα και Πόνο τόσων γενεών (εδώ και 200 χρόνια περιπου, όχι πιο πολλά, ε) είναι δυνατό να διατηρηθούν Χωρίς Μάτια Ανοιχτά -για να χρησιμοποιήσω τη γνωστή έκφραση του μηνυτή.
:-) σμουτς! σε όλους
(είμαι ανθρωποκεντρική, τι να κάνουμε?)
Παναγιώτη, γράφεις «Σκεφτείτε όμως ότι σαν δικτυακές περσόνες, δεν έχετε καμία υποχρέωση αλλά και κανένα δικαίωμα. Φανταστείτε για παράδειγμα να δείτε σε μία εφημερίδα ένα κείμενό σας και από κάτω “παναγιώτης βρυώνης”.»
..και απαντώ ότι αν θέλαμε δικαιώματα, δεν θα εκθέταμε σε blogs αυτά που θα θέλαμε να διαφυλάξουμε. Οσον αφορά εμένα, ποσώς με ενδιαφέρει αν κάποιος επιθυμεί να αποκτήσει χρήματα από λογοκλοπή. Αυτόν χαρακτηρίζει η πράξη του, όχι εμένα. Οπως και τα σχόλια χαρακτηρίζουν αυτόν που τα γράφει και όχι εκείνον εναντίον του οποίου απευθύνονται.
Εγείρεται βεβαίως το ζήτημα κατά πόσον ευφιείς είναι οι αναγνώστες.. αλλά αυτό.. “είναι άλλο καπέλο”..!!! :-)
..στην ευφυΐα των αναγνωστών των σχολίων ενός υβριστή αναφέρθηκα προηγουμένως, μη γίνει καμιά παρεξήγηση, ε
Παιδιά είμαι καινούργιος στην ελληνική blogόσφαιρα και ομολογώ ότι αρχίζω και κουράζομαι πριν καν εθιστώ στον επικοινωνιακό της “πλούτο”.
Ναι, ενδιαφέρουσες όλες αυτές οι απόψεις για τα επώνυμα και ανώνυμα διλήμματα – δημιουργούν μάλιστα ολόκληρο φάσμα για να αναγνωρίσει κανείς που τοποθετείται και λειτουργεί…
Αλλά, 2 πράγματα έχουν για μένα σημασία:
Πρώτον, τα διλήμματα, οι προσωπικές αξίες, οι επιλογές και ο τρόπος ζωής είναι πολύ προσωπικά θέματα και προκύπτουν από ιδιαίτερες συνθήκες που αντιμετωπίζει ο κάθε blogger… σημαίνει ότι το αν θα γράψω επώνυμα ή ανώνυμα καθορίζεται εκ των προτέρων από τους ιδιαίτερους λόγους που αφορούν τον καθένα ξεχωριστά. Επίσης σημαίνει οτι όλοι έχετε δίκιο… αλλά για τον εαυτό σας!
(ούτως ή άλλως η όποια επιλογή μπορεί να αλλάξει με βάση την προσωπική εξέλιξη της ζωής σας, για αυτό μην δεσμεύεστε..)
Δεύτερον, λίγη αυτοσυγκράτηση… ας μην διυλίζουμε τον κώνωπα. Υπάρχουν πολλά και σοβαρότερα θέματα που αν δεν πάρουν μέρος της φαιάς ουσίας και της δράσης μας, τότε απλά ξοδεύουμε χρόνο στο σπόρ της ανακύκλωσης θεωριών.
Ο χρόνος τρέχει γρήγορα και έχουμε όλοι τόσα πολλά πράγματα να μάθουμε και τόσα πολλά να ΚΑΝΟΥΜΕ (υπεύθυνα και επώνυμα)…
Παναγιώτη, συμφωνώ εν μέρη μαζί σου αλλά μην ξεχνάς ότι ο χρήστης-αναγνώστης έχει πάντα την επιλογή να διαβάσει και να απορρίψει αυτά που δεν συνδράμουν με τις απόψεις του…χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία άμα αυτός που τα έγραψε λέγεται κώστας, ηλίας ή iwaun
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια και τα περισσότερα έχουν υποθεί στο βιβλίο του David Brin, The transparent society από την προηγούμενη χιλιετία.
http://www.davidbrin.com/tschp1.html
Επειδή πολύς λόγος έγινε για το όνομά μου , και αντιλαμβάνομαι την ανησυχία μερικών απο εσάς αν πρόκειται για φάρσα δηλώνω τα εξής.
Όπως θα γνωρίζετε, πουθενά δεν αναφέρω το όνομα του μηνυτή μου.
Αρκετοί bloggers βιάσθηκαν να βγάλουν κάποια συμπεράσματα,κατονόμασαν διαφόρους επωνύμους, παρόλα αυτά, προσωπικά δεν έχω πάρει θέση και δεν επιβεβαίωσα ούτε έστρεψα τα πυρά μου προς κάποια κατεύθυνση ,απαιτώντας να πάρει θέση η δικαιοσύνη.
Το πρόβλημα στο συγκεκριμένο θέμα δεν είναι ο μηνυτής, αλλά το αν υπάρχει λογοκρισία στην χώρα μας και το πόσο μπροστά η πίσω είμαστε στα θέματα τεχνολογίας και των νόμων που την διακρίνουν
Η αργοπορημένη δημοσιοποίηση των γεγονότων οφείλετε στην αναμονή μου ως προς την επιβεβαίωση η οχι ,με το αν έχουμε να κάνουμε με ενα γεγονός λογοκρισίας η ενός λάθους της δικαιοσύνης η του μηνυτή.
Ένας δεύτερος λόγος είναι οτι η περίοδος που πήρε δράση το γεγονός, οι δικαστικές , πολιτικές όπως και η blogosferikes αρχές λειτουργούσαν υπό το τμήμα θερινών διακοπών,οπότε τα συμπεράσματα θα ήταν άτοπα
Νομίζω ότι η αναμονή σε συνδυασμό με το παγκόσμιο συνέδριο είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να αναδείξουμε το πρόβλημα.
Επίσης πότε δεν προσπάθησα να εκμεταλλευτώ το γεγονός για προσωπική αυτοπροβολή,και δεν επιθυμούσα κινήσεις εντυπωσιασμού.
Παρότι τράβηξα μεγάλη ταλαιπωρία, το ήθος μου δεν μου επέτρεψε να προβώ σε πρώιμα συμπεράσματα ,να κατ ονομάσω πρόσωπα προτού ο καιρός επιβεβαιώσει η όχι την κατάσταση.
Επειδή το γεγονός πήρε διαστάσεις τίς οποίες ουτε επιδίωκα ούτε και περίμενα,επειδή πιστεύω οτι η άδικη αυτή δίωξη δεν αφορά προσωπικά εμένα και θα μπορούσε να συμβεί στον οποιοδήποτε που έχε ανάλογη υπηρεσία όπως τον φίλιο Παναγιώτη προτείνω και δηλώνω τα εξης.
Με αφορμή την δημοσιότητα που έχει πάρει το θέμα και το ενδιαφέρν που υπάρχει απο 10δες πια ΜΜΕ, απο Ελλάδα και Εξωτερικό, να παριστούμε σε μια κοινή συνέντευξη τύπου.
Αρκετοί φίλοι bloggers και δημοσιογράφοι στον τύπο μπορούν να μας βοηθήσουν να απασχολήσουμε για λίγες ώρες μια αίθουσα τύπου απο την ΕΣΗΕΑ η οπου αλλού?
Αρνούμαι τον προσδιορισμό ως εκπρόσωπο των blogs καθώς υπάρχουν παλαιότεροι και σχετικότεροι φίλοι από εμένα.
Απλά το γεγονός…έτυχε σε εμένα και τίποτα περισσοτερο.
Υπάρχει ένα post εδώ και παρακαλώ να το διαβάσετε
http://www.blogme.gr/blog/post/index/25/
@BLOGME
Φίλε BLOGME νομίζω ότι αυτοαναιρείσαι αν λές αυτό:
” Νομίζω ότι η αναμονή σε συνδυασμό με το παγκόσμιο συνέδριο είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να αναδείξουμε το πρόβλημα.
Επίσης πότε δεν προσπάθησα να εκμεταλλευτώ το γεγονός για προσωπική αυτοπροβολή,και δεν επιθυμούσα κινήσεις εντυπωσιασμού.”
Η δέυτερη σου πρόταση αναιρεί την πρώτη (αν καταλαβαίνω σωστά τα ελληνικά σου…)
Δίχνει το πόσο ερασιτεχνικά και άτεχνα χειρίστικες το θέμα και το πόσο εξέθεσες (κατα την την γνώμη μου) όλο τον κόσμο που σου πρόσφερε υποστήριξη.
Νομίζω ότι στους πρώτους που οφείλεις εξηγήσεις και επιτέλους να ξεκαθαρίσεις τη στάση σου είναι το σύνολο των ανθρώπων που σε στήριξαν και μετα στους “εκπροσώπους του τύπου”.
Αντ’ αυτού εσύ συνεχίζεις την ίδια καραμέλα:
“Η αργοπορημένη δημοσιοποίηση των γεγονότων οφείλετε στην αναμονή μου ως προς την επιβεβαίωση η οχι ,με το αν έχουμε να κάνουμε με ενα γεγονός λογοκρισίας η ενός λάθους της δικαιοσύνης η του μηνυτή.”
Τι εννοείς με αυτό ότι δεν κατάλαβες γιατί σε μύνεσε ο εισαγγελέας…)))), ή μήπως ότι η δικογραφία ήταν αίολη (ή έωλη..?) αν ήταν έτσι τότε γιατί δεν το ξεμπρόστιασες το θέμα να του τραβήξεις και μια μήνυση για διαφυγόντα κέρδη και να τον κάνεις να τα μαζέψει… Όπως είπες στη συνέντευξη σου είχες μια επιχείρηση και αυσιαστικά αύτη ήταν που θίχθηκε και όχι το blogme.gr το όποίο και κατέβασες ΜΟΝΟΣ σου πάλι χωρίς κάποιον προφανή λόγο αλλά μάλλον για να κερδίσεις εντυπώσεις.
Συνεχίζεις:
“Το πρόβλημα στο συγκεκριμένο θέμα δεν είναι ο μηνυτής, αλλά το αν υπάρχει λογοκρισία στην χώρα μας και το πόσο μπροστά η πίσω είμαστε στα θέματα τεχνολογίας και των νόμων που την διακρίνουν”
Βεβαίως και είναι η λογοκρισία το πρόβλημα και έσυ και οι υπόλοιποι που “σηκώσατε” την ιστορία έχετε υποπέσει ακριβώς στο ίδο “αδίκημα”. Πρέπει να έχεις μια σοβαρότητα μια ειλικρίνια και ένα θάρος στη γνώμη σου όταν ζητάς αλληλεγγύη αλλιώς είσαι αφερέγγυος.
Νομίζω ότι πολυ πριν κάνεις τη συνέντευξη τύπου που την κάνεις για να πετύχεις μια ακόμα μεγαλύτερη αυτοπροβολή, οφείλεις μια ειλικρνή και ντόμπρα εξήγηση σε όλους αυτούς που σε στηρίξαν.
Μετά από σύντομη σκέψη, ψηφίζω με τα δύο χέρια υπέρ της ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗΣ ανωνυμίας, με, φυσικά, optional την επώνυμη έκφραση. Με τον τρόπο αυτό μεγιστοποιούνται τα ωφέλη από την λειτουργία του μέσου.
Οποιοσδήποτε γράφει οτιδήποτε στο internet το πράττει για επιδιώκοντας να ικανοποιήσει μια εσωτερική ανάγκη: να “επικοινωνήσει”, ή/και να επηρρεάσει, ή/και να βάλει σε test μια άποψή του, ο καθένας με τα κίνητρα του. O poster επιλέγοντας να το πράξει ανώνυμα, απλά μειώνει τις πιθανότητες να επιτύχει τους σκοπούς του. No problem, δικαίωμα του.
Ο αναγνώστης από την άλλη πλευρά, διαβάζει και αυτός για να ικανοποιήσει κάποια εσωτερική του ανάγκη. Έχει απόλυτη ελευθερία να διαβάσει ή να προσπεράσει, να ενστερνιστεί ή να απορρίψει μια ανώνυμη θέση. Ξανά no problem.
Η επωνυμία στην έκφραση μιας άποψης (αν δεν πρόκειται για καταγγελία) έχει μικρή λειτουργική αξία. Άντε και γνωρίζω ότι διαβάζω τώρα την άποψη του John Smith. Και? Πόσα είναι πιθανόν να γνωρίζω για αυτόν? Με την πολυπροσωπία του διαδικτύου μάλλον πολύ λίγα. Πόσο με βοηθά αυτό να καταλάβω καλύτερα την θέση του? Μάλλον πολύ λίγο. No real gain.
Αν μιλάμε για καταγγελίες, το πράμα αλλάζει αλλά όχι σημαντικά. Ανώνυμη καταγγελία = Μικρή Αξία. Αλλά και πάλι είναι ένα έναυσμα για όποιον επιθυμεί να την εξετάσει. Κέρδος και αυτό.
Είναι αλήθεια ότι οι κακοπροαίρετοι με πρόσχημα την ανωνυμία μπορούν να γίνουν πολύ ενοχλητικοί, αλλά στην πράξη αυτό που διαθέτουν εν αυθονία είναι ένα οικτρά πληθωριστικό νόμισμα…
@Devil’s Advocate.
Με κάλυψες πλήρως. Και νομίζω ότι ήρθε η ώρα από τον ίδιο και τους υποστηριχτές του να δοθούν σοβαρές εξηγησεις αν υπάρχουν για να μη διακυδευτεί το κύρος των Ελλήνων Bloggers, από κάποιες άστοχες κινήσεις μεμονομένων ατόμων.
Pingback: MindBlog ? Blog Archive » Υπόθεση blogme.gr (μια δεύτερη ματιά)
Pingback: porcupine colors / Υπόθεση blogme.gr (μια δεύτερη ματιά)
Πολλή κουβέντα γίνεται σχετικά με το όλο ζήτημα.
Ένα θέμα που έχω συναντήσει άλλωστε και στα forum (και φάρμες…) που έχω συμμετάσχει…
Κάποιοι από τους παραπάνω άλλωστε, παλιοί γνώριμοι και από εκεί…
Συνήθως είμαι υποστηρικτής της ΕΠΩΝΥΜΗΣ άποψης, πιστεύω δε, ότι η βαρύτητά της, η επώνυμη παράθεση άποψης, κριτικής, καταγγελίας, είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερη, από μιά ανώνυμη, πίσω από ένα σεντονάκι αδιαφανές, εκφρασμένη άποψη.
Στην ανθρώπινη κοινωνία, ανέκαθεν, η κακοήθεια, η προσπάθεια βλάβης του «αντιπάλου» με κτυπήματα «κάτω από τη μέση», είναι συχνό φαινόμενο.
Αυτό, είναι ένα από τα επιχειρήματα, όσων προασπίζονται την περίφημη ανωνυμία στο διαδίκτυο, και την παρουσιάζουν και ως ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ!!!
Αλοίμονο!
Οι Ελληνες έλεγαν ΙΔΙΩΤΗ (και στα αγγλικά κατέληξε ως Idiot με πολύ σωστότερη αξία, από αυτή του ιδιώτη στα νεοελληνικά μας), τον μη ασχολούμενο με τα κοινά, τον «παρτάκια», τον αδιάφορο, αυτόν που εκμεταλλεύονταν ότι οι άλλοι πάλευαν να πετύχουν, μη προσφέροντας ο ίδιος κάτι…
Λίγο πολύ, με το να θέτουμε την «ανωνυμία» σαν κατάκτηση, αναγορεύουμε μιά ιδιότητα του …ιδιώτη, σε θέσφατο!
Σε μιά δημοκρατική κοινωνία, τι είναι αυτό που μας δίνει λαβή γιά …ιδιώτευση; Γιά πίσω από κουρτίνες διάλογο;
Θεωρώ πολύ φυσιολογικό κάποιοι να θέλουν να αποφύγουν τις σκοπέλους της δημοσιότητας, με το να δέχονται πλήγματα από κάθε κακόβουλο, κάθε «άρρωστο», που τους βλέπει να γράφουν επώνυμα στο διαδίκτυο.
ΕΧΩ υποστεί τα πλήγματα αυτά, της επώνυμης παρουσίας μου σε χώρους έκφρασης.
ΟΜΩΣ γιά κανένα λόγο δεν θα αγιοποιήσω την ανώνυμή μου παρουσία.
Βέβαια, με τον καιρό, πέρνω και εγώ τα μέτρα μου, πχ με τη δημοσίευση πλέον, λιγότερων προσωπικών μου στοιχείων, ειδικά σε ιστοσελίδες που δεν έχω καλή γνώση της κυκλοφορίας ατόμων σε αυτές.
Δεν διστάζω όμως, σε ιστοσελίδες που θεωρώ πιό σοβαρές, με συγκεκριμένο σκοπό και θεματολογία, πχ antibaro, να παραθέσω πιό πλήρη ταυτότητα.
Η κατάκτηση του διαδικτύου, είναι η ευκαιρία γιά ευκολότερη έκφραση θέσεων και απόψεων, σε περισσότερους ανθρώπους. Η διάδοση γνώσεων και απόψεων με μεγαλύτερη ταχύτητα και σε μαγαλύτερο εύρος.
Δεν μπορεί να θεωρήσουμε κατάκτηση, την ανώνυμη, πίσω από την κουρτίνα, έκφραση…
Σεβαστή ίσως η ανάγκη γιά ανωνυμία, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΟΡΕΥΘΕΙ η ολίγον από ιδιωτία, σε ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ!
Θ.ΣΦΕΤΣΑΣ
Pingback: porcupine colors » Blog Archive » Υπόθεση blogme.gr (μια δεύτερη ματιά)