Όταν έμμαθα για το τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο είπα να μην κάνω κανένα σχόλιο, απλά μετέδωσα την είδηση.
Αλλά μιας και όλοι είπανε κάτι, με τρώει και εμένα, έχω σηκώσει και εγώ το χεράκι μου και φωνάζω “κυρία, κυρία” και με έχει πιάσει το παράπονο που όλοι μίλησαν πριν από εμένα, αλλά μέσα μου ξέρω ότι αυτό είναι καλό γιατί μπορώ να αντιγράψω τα καλύτερα από αυτά που άκουσα από τους άλλους.
ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ λοιπόν γύρω στα 50 άτομα. Είναι τραυματισμένα περίπου 700 (δηλ. μπορεί να έχουν χάσει μάτια, χέρια, πόδια, να έχουν βαριά εγκαύματα, να έχουν μείνει ανάπηρα). ΛΥΠΑΜΑΙ. ΒΑΘΙΑ.
Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Μήπως ήταν στρατιώτες που γύρισαν από το Ιράκ; Από το Αφγανιστάν; Ήταν χριστιανοί; Μουσουλμάνοι; Βουδιστές; Βρετανοί; Γάλλοι; Ινδοί; Ιρακινοί; Είχαν ψηφίσει τον Μπλερ; Είχαν βγεί στους δρόμους να διαδηλώσουν εναντίον του πολέμου; Μήπως ήταν μεγαλο-μικρό μέτοχοι πετρελαϊκών επιχειρήσεων και εταιριών που παράγουν τεχνολογία για τον στρατό; Μήπως είχαν μόλις γυρίσει από κάποια αφρικανική ή ασιατική χώρα όπου αφιλοκερδώς ως μέλη κάποιας οργάνωσης βοηθούσαν την περίθαλψη των άρρωστων ντόπιων; Φαντάζομαι ότι πολλά από τα παραπάνω θα ισχύουν όταν μιλάμε για 750 τυχαίους ανθρώπους και τις οικογένιές τους.
Ναι, αλλά με το να βρίσκονται, ζούν, συμμετέχουν στην Βρετανική επικράτεια, πολιτισμό, οικονομία έχουν και αυτοί μερίδιο ευθύνης για τους θανάτους αμμάχων σε διάφορες χώρες του κόσμου. Έχουν επίσης μερίδιο ευθύνης για αυτά που έκαναν οι πατεράδες τους. Και οι παπούδες τους. Και οι προπάποι τους. Ίσως. Το ίδιο και οι Γερμανοι, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Ιρακινοί, οι Παλαιστίνιοι, οι Εβραίοι, οι Ρωμαίοι, οι Έλληνες -όλοι.
Όταν αποδεχθείς τον θάνατο ως λογική ποινή για κάποιο αδίκημα και μάλιστα αν θεωρήσεις ότι υπάρχουν αδικήματα που διαπράτονται από κράτη ή πολιτισμούς και για τα οποία αρμόζει η θανατική ποινή, τότε δεν μπορείς παρά να δεχθείς και τις σφαγές αμάχων και τα τρομοκρατικά χτυπήματα.
Μην γελιέστε. Οι πολεμοχαρείς και οι φανατικοί όλων των πλευρών χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα και τα ίδια επιχειρήματα. Στόχος τους είναι πάντα να αποδωθεί δικαιοσύνη, να συνεχιστεί ο “δίκαιος αγώνας”, να επικρατήσει το “δικό τους” καλό.
Μην εξυψώνετε επίσης την ανθρώπινη φύση περισσότερο από όσο της αξίζει. Βάλτε τον εαυτό σας στην θέση αυτού που έχει δει να σφάζεται η οικογένειά του. Να βιάζεται η κόρη του, η γυναίακα του, η μάνα του. Να αποκεφαλίζεται το γιος του. Για αυτόν τον άνθρωπο, είτε μιλάει Ελληνικά, Αγγλικά, Εβραϊκά ή Ιρακινά δεν υπάρχει τίποτα εκτός από το μίσος και την εκδίκηση. Θα κάνει τα ίδια. Θα κάνει χειρότερα. Αυτός είναι ο ΠΟΛΕΜΟΣ.
Τι μας μένει; Ευτυχώς, ο άνθρωπος ξεχνάει και αυτό τον βοηθάει να συγχωρεί. Επίσης, ας ελπίζουμε (και ας φροντίζουμε) ότι οι ηγέτες την κρίσιμη ώρα μπορούν να αποστασιοποιηθούν και να μην σκεφτούν όπως η μάζα, να μην ζητήσουν αίμα για να εξευμενίσουν τους λαούς τους. Να σκεφτούν “πολιτισμένα”. Να φέρουν τους υπεύθυνους στην δικαιοσύνη και να τους δικάσουν δίκαια. Να μας δώσουν χρόνο να συγχωρήσουμε και να εργαστούμε σκληρά για να επικρατήσει η (ουσιαστική, όχι αυτά τα γελoία κακέκτυπα που στήνουμε ως Δύση σε Αφρικές, Ασίες και Λατινικές Αμερικές) Δημοκρατία.