Περί ανέμων και υδάτων…
Το ταξίδι στην Ξάνθη, τα γλυκά του Χατζή (και όχι μόνο) στην Θεσσαλονίκη,
επικοινωνία VAIO – T610 με bluetooth, Open Source και ευρωεκλογές και πολιτική…
Καιρό είχα να γράψω τόσο μεγάλο posting!
[image:1810,right] Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε πήγα στην Ξάνθη για τον γάμο ενός φίλου. Είχα
πάει ξανά πολύ πιο μικρός και δεν θυμόμουν τίποτα. Ο καιρός ήταν μουντός,
συννεφιασμένος και έβρεξε 1-2 φορές, κάτι που σε συνδυασμό με το ότι όλα ήταν
καταπράσινα, μου έδινε την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε άλλη χώρα (Αγγλία,
Ιρλανδία;) Για όσους δεν έχουν πάει, η Ξάνθη είναι μία συμπαθητική πόλη. Η
“Παλιά Πόλη”, είναι όμορφη, με στενά δρομάκια και ενδιαφέροντα σπίτια.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν η αίσθηση πολυπολιτισμικότητας. Η συνύπαρξη
Μουσουλμάνων και Χριστιανών δίνει ένα ενδιαφέροντα τόνο -περπαας στους δρόμους
και βλέπεις ανθρώπους που συμπεριφέρονται διαφορετικά, ντύνονται διαφορετικά,
μιλάνε διαφορετικά, βλέπεις μαγαζιά που πουλάνε άλλα φαγητά, γλυκά…
Ανεβήκαμε οδηκώς από Αθήνα και τα 750km πήγαινε και άλλα τόσα έλα σε 3 μέρες
είναι αρκετά, αλλά μερικά κομμάτια της διαδρομής (π.χ. Τέμπη, Θράκη) είναι πολύ
όμορφα.
Στην επιστροφή σταματήσαμε Θεσσαλονίκη και η Μαρία που ήταν μαζί μας και
θεσσαλονικιά επέμενε ότι έπρεπε να πάμε για γλυκά στον Χατζή. ΟΚ, λοιπόν -πάμε.
Ο Χατζής για εμένα ήταν μία αποκάλυψη, ενθουσιάστηκα! Όχι για τον λόγο που
νομίζετε -ναι τα γλυκά ήταν καταπληκτικά, αλλά δεν ήταν αυτό. Αυτό που με
ενθουσίασε ήταν το service. Καταρχήν οι “πωλητές” μέσα στο μαγαζί ήξεραν όλες
τις λεπτομέρειες, σε τί διαφέρει το ένα γλυκό από το άλλο, γιατί το ένα έχει
τάδε γάλα ενώ το άλλο έχει τάδε, πώς γίνεται το ένα πώς φτιάχνεται το άλλο.
Φαντάζομαι ότι ήταν και οι δύο ζαχαροπλάστες (παρόλο που το συγκεκριμένο μαγαζί
πουλούσε μόνο). Και να μην ήταν, εμένα αυτή την εντύπωση μου έδωσαν. Μετά ήταν η
συσκευασία. Εγώ για παράδειγμα πήρα μαζί μου ένα ταψάκι καζάντιπί. Αυτό ήταν
μέσα σε ειδικό προσεγμένο χάρτινο κουτί με ειδικό καρτελάκι που “βεβαίωνε ότι
χρησιμοποιούμε αγνά υλικά που τα πέρνουμε από το τάδε και το τάδε”, φυλαδιάκι
καλογραμμένο, καλοτυπωμένο που εξηγούσε πώς τρώγανε το συγκεκριμένο γλυκό στην
Κωσταντινούπολη και γιατί μέσα στην συσκευασία υπήρχε ένα μικρό κεσεδάκι με
ροδόνερο και ένα με άχνη, πώς να το βγάλεις από το ταψί, πώς να το σερβίρεις.
Μέσα στην σακούλα υπήρχε και ένας κατάλογος με διάφορα άλλα γλυκα, εξίσου
προσεγμένος.
Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι εκτός από ωραία γλυκά, ευχαριστήθηκα την
διαδικασία της αγοράς. Αυτό που πήρα τελικά δεν ήταν μόνο νόστημο άλλα και ένα
πακέτο που αν το πήγαινα κάπου δώρο δεν θα ήταν “έφερα και γλυκά από τον δρόμο”,
αλλά ένα πρασγματικό δώρο, ένα ωραίο πακέτο, μία μικρή “εμπειρία” που ξεκινάει
για τον άλλο από την στιγμή που πέρνει το πακέτο στα χέρια του και όχι από την
στιγμή που βάζει την πρώτη μπουκιά στο στόμα του. ΜΠΡΑΒΟ!!! Το όλο στήσημο
δείχνει ή πολύ μεγάλο μεράκι ή εντυπωσιακά σωστό και πολύπλευρο επαγγελματισμό ή
(το πιο πιθανό) και τά δύο.
[image:1809,right]Αυτά για το Σαββατοκύριακό… Μέσα στην εβδομάδα αποφάσισα να ασχοληθώ με το
bluetooth στο VAIO. Βασικά, δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι, τα πακέτα bluez-* ηταν
ήδη εγκατεστημένα καθώς και το gnome-bluetooth. Το μόνο που έκανα ήταν να αλλάξω
την γραμμή που λέει
name "..."
στο /etc/bluetooth/hcid.conf ώστε να
εμφανίζεται το όνομα panayotis σε άλλα bluetooth devices που ανακαλύπτουν τον
υπολογιστή μου.
/etc/init.d/bluetooth restart
και είμαι έτοιμος. το
gnome-bluetooth περιέχει διάφορα χρήσιμα πραγματάκια…
[image:1808,right]Τρέχοντας το gnome-bluetooth-admin ανακαλύπτει τις διάφορες συσκευές που
υπάρχουν γύρω. Μετά υπάρχει το gnome-obex-server που σας επιτρέπει να δέχεστε
αρχεία από άλλες συσκευές. Τέλος αν από το nautilus πάτε στο bluetooth:/// τις
βλέπετε και μπορείτε να κάνετε αρχεία drag’n'drop πάνω τους. Η συνεργασία με το
Sony Ericsson T610 είναι τέλεια.
Μετά κατέβασα το τελευταίο multisync ώστε να κάνω
sync ημερολόγιο, contacts και tasks μεταξύ evolution και t610. Αν εξαιρέσει
κανείς ότι τα plugins δεν εμφανίζονταν γιατί είχαν ονομαστεί
/usr/local/lib/multisync/lib*_plugin και όχι
/usr/local/lib/multisync/lib*_plugin.so (ένα mv λύνει το πρόβλημα), δεν είχα
κάποιο πρόβλημα. Τώρα, κάθε 10 λεπτά το κινητό μου συγχρονίζει με το evolution,
αρκεί να έιναι κάπου κοντά… Πολύ μου αρέσουν οι wireless τεχνολογιες!!!
Ήθελα να κάνω και το phonemgr να παίξει άλλά δεν τα κατάφερα γιατί θέλει
libsic++-1.x και εγώ έφαγα ένα βράδυ να κάνω άπειρα libraties compile (gtkmm,
libgnomeuimm, bonobomm κ.λ. κ.λ.) που βασίζονται σε αυτό, ξεκινώντας από
libsigc++-2.x… Μετά βαρέθηκα να ξαναρχίσω από την αρχή…
Και μια και είναι οι ευρωεκλογές αύριο, δεν μπορώ, θέλω να γράψω εάν-δύο
πραγματάκια… Νομίζω ότι δεν θα ψηφίσω. Ή ίσως να ρίξω λευκό. Πάντως είμαι
απογοητευμένος, αφού κανένας δεν λέει τίτοτα. όλοι γυρνάνε από δώ, γυρνάνε από
κεί, να μην στεχναχωρήσουν τον ένα, να μην στεναχωρήσουν τον άλλο, με αποτέλεσμα
να μην έχουν θέσεις για τίποτα! (Εξαίρεση είναι η Παπαρηγα που πραγματικά
απαντάει και έχει θέσεις, αλλά διαφωνώ μαζί της).
Επίσης, δεν έχω ακούσει κανένα να μιλάει για το λογισμικό και ποιά είναι η
θέση του για το Ανοιχτό Λογισμικό, τα πρότυπα κ.λ. Δεν θέλω να ακουστώ
“κολλημένος”, αλλά είναι ένα θέμα που με ενδιαφέρει. Έχει να κάνει τόσο με τον
τρόπο και την μορφή της κοινωνίας που διαμορφώνεται, ποιοί κρατάνε τα κλειδιά
για την ανάπτυξη της πληροφορικής (που θα μπορούσε να είναι αντίστοιχο με το
ποιοί ελέγχουν την ενέργεια), αλλά και με το πόσο θα αξίζει η δουλειά μου σαν
προγραμματιστή στο κοντινό και μακρύτερο μέλλον. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς
κανείς δεν θίγει το θέμα.
Δεν είναι όμως μόνο τα θέματα της πληροφορικής. Έχετε ακούσει κανένα να μιλάει
για την οικολογία; Για την τέχνη; Δεν εννοώ με τον αυθαίρετα απλοϊκό τρόπο του είδους “να
προστατέψουμε το περιβάλλον”. Εννοώ να έχει μία κατασταλλαγμένη άποψη. Να ξέρει
τί θέλει να πετύχει και πώς θα το κάνει. Πόσο θα κοστίσει. Σε ποιούς θα
κοστίσει. Ποιοί θα κερδίσουν. Πώς θα βοηθήσει αυτούς που θα πληγούν οικονομικά.
Δεν είναι εύκολο πράγμα να διαμορφώνεις ολοκληρωμένες και συμπαγείς προτάσεις,
το ξέρω – αλλά αυτή είναι η δουλειά των πολιτικών, ας προσπαθήσουν να την
κάνουν!
Δεν είμαι απολίτικος. Παρακολουθώ την πολιτική με ενδιαφέρον. Καταλαβαίνω πόση
σημασία έχει για όλους μας. Ακούω κα αναλύω αυτά που λένε όλοι οι πολιτικοί,
με λογική, χωρίς πάθος. Μου αρέσει και σαν ενασχόληση, όπως μου αρέσει το
ποδόσφαιρο (που μου αρέσει πολύ!). Αλλά αν δεν “παίζουν μπάλα”, δεν πρέπει να
περιμένουν να πηγαίνω στο γήπεδο!
Και ένα τελευταίο που ακούω συνέχεια. Η ομορφιά και η σημασία της Δημοκρατίας
δεν είναι ότι αν αφήσεις τους πολλούς θα διαλέξουν το σωστό. Είναι ότι όλοι
έχουν την ευθύνη αυτού του επιλέγουν. Ας σταματήσουν λοιπόν οι πολιτικοί το
επιχείρημα “απόδειξη ότι αυτό είναι το σωστό είναι ότι ο ελληνικός λαός μας
ψήφισε”. Θέλω να ακούω “η θέση μας είναι αυτή, και θα προσπαθήσουμε να πείσουμε
τον λαό ότι είναι η σωστή”. Αν έχουν θέσεις.