Ο κυριακάτικος καφές με τον Ευριπίδη κατέληξε (ως συνήθως) σε μία συγκλονιστική ιδέα: το αντίδοτο στην αποδόμηση και ανυπαρξία των τοπικών κοινωνιών (πολυκατοικία, γειτονιά, δήμος) είναι η οργάνωση μικρών “παζαριών” στο πρότυπο του αμερικανικού “yard sale”.
Δηλ. ο καθένας βγάζει “στο σφυρί” διάφορα πράγματα που δεν χρειάζεται. Ο,τιδήποτε -περιοδικά, βιβλία, δίσκους, ρούχα, έπιπλα, υπολογιστές, εργαλεία… Για παράδειγμα, ένας δήμος ή μία πολυκατοικία ανακοινώνει ότι την τάδε Κυριακή θα έχει Παζάρι. Την μέρα εκείνη, οι συμμετέχοντες κατεβάζουν στην πηλωτή, αυλή, πεζοδρόμιο (όπου βολεύει) τα πράγματα που θέλουν να πουλήσουν, με το τραπέζι και την καρέκλα τους. Κάθε πράγμα έχει απάνω ένα καρτελάκι με την τιμή.
Το κέρδος: οι άνθρωποι γνωρίζονται μεαξύ τους και με τους γείτονές τους από άλλες πολυκατοικίες. Παράλληλα ξεφωρτώνονται πράγματα που ή θα έτρωγαν για πάντα χώρο σε ντουλάπες και αποθήκες ή θα τα πετούσαν. Τέλος βρίσκουν όλοι πράγματα που χρειάζονται ή τους αρέσουν σε πολύ καλές τιμές.