“πώς βλέπουν τα σημερινά παιδιά ένα τυπωμένο περιοδικό” και τα αντικείμενα των αναμνήσεών μας.

Το παρακάτω video είναι κατά την γνώμη μου όχι μόνο διασκεδαστικό αλλά και ενδεικτικό της σχέσης που θα έχουν (ή, έστω, μπορεί να έχουν) οι επόμενες γενιές με τα τυπωμένα βιβλία ή περιοδικά.

Όταν το μοιράστηκα στο twitter (kudos στον @internetakias που το βρήκε), κάποιοι σχολίασαν ότι είναι λίγο λυπηρό ως φαινόμενο.

Πριν συνεχίσω, θα ήθελα να δείτε την παρακάτω φωτογραφία (credit: cotinis). Προσπαθήστε να σκεφτείτε πώς χρησιμοποιείται αυτό το αντικείμενο…

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θεωρείτε ότι είναι χάρακας. Αν θέλετε να μετρήσετε κάτι και το βλέπατε γύρω σας, πιθανότατα θα προσπαθούσατε να το χρησιμοποιήσετε ως χάρακα, μόνο για να ανακαλύψετε ότι κάτι δεν πάει καλά. Θα το κοιτάγατε προβληματισμένοι και θα αναρωτιώσασταν τί είδους χάρακας είναι αυτός και τί πρόβλημα έχει…

Εκτός και αν είσαστε μηχανικός ή φυσικός που σπούδασε πριν από 40-50 χρόνια… Γιατί τότε θα ξέρατε ότι αυτό δεν είναι χάρακας, αλλά ένας υπολογιστής, “κανόνας” νομίζω ότι ονομάζονταν: μετακινώντας τα κινητά του μέρη μπορεί κανείς να υπολογίσει τετραγωνικές ρίζες, δυνάμεις, λογαρίθμους κ.λ. Και ίσως κάποιος μεγαλύτερος, να σας έβλεπε, να χαμογελούσε, αλλά να αισθανόταν και μία μελαγχολία που δεν γνωρίζετε τί είναι αυτό το αντικείμενο που τον συντρόφευσε στα φοιτητικά του χρόνια…

Υπάρχουν δεκάδες αντικείμενα που πριν από 50 ή 100 χρόνια ήταν κοινός τόπος τί έκαναν και πώς λειτουργούσαν και σήμερα θα τα κοιτάγαμε σαν χαζοί, προσπαθώντας να καταλάβουμε τί κάνουν… Ο κόσμος εξελίσεται, γνώσεις και τεχνολογίες που δεν είναι πια σε χρήση ξεχνιούνται και αν αυτό για κάποιο λόγο μας γεμίζει μελαγχολία, είναι γιατί μας θυμίζει ότι περνούν τα χρόνια.

“τα παιδιά μας δεν θα μάθουν ποτέ την σχέση των δύο αντικειμένων…” (via 9gag.com)

Εγώ αμφιβάλω αν η κόρη μου θα μπορεί έστω και να τα αναγνωρίσει και τα δύο.

5 Responses to “πώς βλέπουν τα σημερινά παιδιά ένα τυπωμένο περιοδικό” και τα αντικείμενα των αναμνήσεών μας.

  1. Κάτσε βρε Παναγιώτη. Είμαι βέβαιος πως ούτε γραφομηχανή χρειάστηκε να χρησιμοποιήσεις ούτε γραμμόφωνο. Αλλά και να τα αναγνωρίζεις μπορείς και ξέρεις σε τι χρησιμεύουν. Αν χρειαστεί μπορείς και να τα χρησιμοποιήσεις. Ο λογαριθμικός κανόνας χρησιμοποιείται ακόμη, ειδικά σε Ινδία και Κίνα. Και στον «δυτικό» κόσμο τέτοιοι μηχανικοί υπολογιστές παραμένουν ως εφεδρικά όργανα σε πιλοτήρια αεροσκαφών και υποβρυχίων.

    Θέλω να πω το εξής. Πως γνωρίζεις αυτές τις αρχαιολογίες επειδή κάποιος στις εξήγησε. Ίσως ένας γονιός ή ένας θείος σε μια βόλτα στο Μοναστηράκι, όταν ήσουν πιτσιρικάς. Κάποια στιγμή θα εξηγήσεις κι εσύ στην κόρη σου τι ήταν το μολύβι #2 ή το φωτογραφικό φιλμ.

    • Anonymous says:

      Ε, ναι, αυτό εννοώ. Ότι κάποια στιγμή, όπως εγώ βρήκα έναν λογαριθμικό κανόνα σε κάτι κούτες και ενώ ήξερα μία χαρά να χρησιμοποιώ το calculator, ο πατέρας μου μου έδειξε τί κάνει, έτσι ίσως και η κόρη μου να ανακαλύψει κάπου κασέτες… (Έχω και κάτι punch cards…)