Νομίζω ότι ένα θετικό αποτέλεσμα της κρίσης που δύσκολα κάποιος θα αμφισβητήσει είναι ότι έχει βάλει την Ελληνική κοινωνία σε μία διαδικασία ενδοσκόπησης: κοιτάμε ή έστω προσπαθούμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, όπως πραγματικά είναι και κρίνουμε πεπραγμένα δεκαετιών.
Μέσα από αυτή την διαδικασία, καταρρίπτουμε και διάφορους μύθους που είχαμε πλάσει.
Όπως για παράδειγμα ο μύθος του πολιτικού κόστους. Ο μύθος αυτός έλεγε ότι οι πολιτικοί δεν κάνουν αυτό που πρέπει, διότι θέλουν αν είναι αρεστοί και να εκλέγονται ξανά και ξανά. Δεν κοιτούσαν το καλό του τόπου τους, αλλά το δικό τους πολιτικό συμφέρον. Ο μύθος, δεν ήταν ότι οι πολιτικοί, όντως, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, έβαζαν το πολιτικό κόστος πάνω από το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας. Ο μύθος ήταν ότι εμείς ως πολίτες θα θέλαμε να μην είναι έτσι.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι στον μύθο κρύβαμε και έναν σιωπηλό αστερίσκο: όλοι θέλαμε να μην υπολογίσουν οι πολιτικοί την αντίδραση των “άλλων”, που θα ξεβολεύονταν ή θα πλήττονταν αν γινόταν αυτό που θεωρούσαμε εμείς σωστό. Ο εαυτός μας δεν ήταν ποτέ μέρος του προβλήματος -ή αν ήταν, ήταν του μικρότερου, που προφανώς θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί αφού διορθώνονταν όλα τα άλλα στραβά. Σε αυτό συμφωνούσαμε όλοι.
Εκ των υστέρων, είχαμε και μία καλή δικαιολογία: δεν ξέραμε. Το “ξέραμε” βέβαια έχει πολλές ερμηνείες. Εγώ για παράδειγμα, θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να αστειεύεται με φίλους ότι “δεν θα πάρουμε σύνταξη”. Γνωρίζαμε ότι το ασφαλιστικό σύστημα θα καταρρεύσει, δεν ήταν μυστικό. Αλλά έμοιαζε μακρινό και στο μυαλό των περισσότερων υπήρχε πάντα η σκέψη ότι, “έλα μωρέ, κάποια λύση θα βρεθεί”. Οπότε, ναι, σε ένα περιβάλλον πολιτικού νιρβάνα, η δικαιολογία πως “δεν ξέραμε”, έχει μία σημαντική βαρύτητα.
Το ενδιαφέρον είναι ότι σήμερα βλέπουμε μία κυβέρνηση που πληρώνει ένα πρωτόγνωρο “πολιτικό κόστος”. Ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει, νομίζω πριν από ένα χρόνο, ότι το δεν θα λάβει υπόψη του το πολιτικό κόστος. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να πορεύεται αγνοώντας το κόστος αυτό – εγώ ελπίζω να το κάνει, άλλοι ελπίζουν να μην το κάνει.
Σε κάθε περίπτωση, η δική μου γενιά δεν θα μπορεί να πει στα παιδιά της ότι φταίνε οι πολιτικοί που σκέφτονται μόνο το πολιτικό κόστος. Μπορεί, μετά από 10 ή 20 χρόνια, να λέμε ότι φταίνε οι πολιτικοί που δεν άκουσαν την λαϊκή βούληση ή ότι υπήρξαν μεγάλοι πολιτικοί που δεν σκέφτηκαν το πολιτικό κόστος και έσωσαν την χώρα ή ότι καλά έκαναν οι πολιτικοί και άκουσαν την λαϊκή αντίδραση. Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, θα έχουμε γλυτώσει από έναν ακόμη μύθο.
Διαφωνώ έντονα. Υπάρχει συγκεκριμένης μορφής πολιτικό κόστος και πηγάζει από συγκεκριμένης μορφής πελατειακές σχέσεις – πολιτική. Με απαρχή τον Α.Παπανδρέου και την δημιουργία της δημοσιοκρατούμενης μέσης τάξης – και συνέχεια όλων των άλλων κομμάτων – η ελληνική κοινωνία εχει γαλουχηθεί απο μια συγκεκριμένη εξάρτηση εξουσία – ένα πάρε δώσε. Στις μέρες που ζούμε δεν βλέπω καμία κίνηση για να διαταραχθεί αυτή η σχέση μεταξύ μεγάλης μερίδας του λαού και των κομματικών – πολιτικών ηγεσιών.
Αν θεωρείς πολιτικό κόστος να φορολογεί ξεδιάντροπα ΞΑΝΑ εμένα τον μισθωτό τότε μπορώ να σε πληροφορήσω ότι ποτέ δεν ήμουν ψηφοφόρος του ούτε θα γίνω. Τι του κοστίζει λοιπόν- τίποτα.Με άλλα λόγια δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό ποθυ λες.
Από την άλλη δεν βλέπω γιατί δεν μπορεί ΆΥΡΙΟ να μειώσει το δημόσιο – και να ξεβολέψει τις χιλιάδες των κομματιών προσλήψεων που έχουν γιγαντώσει τον δημόσιο τομέα για μία χώρα 11 εκατ. ΓΙατί δεν μπορεί αύριο να εφαρμόσει μέτρα για να πατάξει την φοροδιαφυγή – ξεδιάντροπη φοροδιαφυγή. Που είναι η φοροκάρτα – που είναι το ενιαίο μισθολόγιο στους δ.υπαλλήλους (τι…σε 3 χρόνια μετάβαση;) – που είναι η πραγματική απελευθέρωση επαγγελμάτων.
Διαφωνώ έντονα – η συγκεκριμένη κυβέρνηση (όπως και η προηγούμενη να τα ΛΕΜΕ ΟΛΑ) δεν ήθελε να πάρει κανένα ουσιαστικό πολιτικό κόστος. ΟΙ δακρύβρεχτες δηλώσεις του πρωθυπουργού είναι κάτι σαν τραβάτε με και ας κλαίω – δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.
Ναι λοιπόν στο μνημόνιο (παίρνω θέση) – αλλά μείωσε ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΡΑ- όχι σε 3 χρόνια. Δεν ανέχομαι να βλέπω δημόσιο- γραφειοκρατία. τώρα μου ζητάει ξανά να το στηρίξω.
Το μόνο κόστος αγαπητέ είναι οικονομικό ..και το βλέπω στην τσέπη μου!
Ευχαριστώ.
(καλή καρδιά πάντα)
Να σου πω πώς ορίζω το πολιτικό κόστος:
- εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, εναντίον του
- δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον του, διότι κόπηκαν επιδόματα, καταργήθηκε η αυτοτελής φορολόγηση επιδομάτων, οι 14 μισθοί έγιναν 12 + 1000 Ευρώ, μειώνονται οι υπερωρίες και επιβάλλεται για πρώτη φορά εισφορά υπέρ ανέργων.
- συνταξιούχοι ηλικίας 50+ που βλέπουν ότι θα πληρώσουν και αυτοί εισφορές που δεν είχαν υπολογίσει.
- συμβασιούχοι δημοσίου που δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις τους.
- ΜΜΕ που βλέπουν ότι δεν υπάρχει η κρατική διαφήμιση από την οποία ζούσαν.
- οι μεγάλες εταιρείες που καλούνται να πληρώσουν ξανά και ξανά έκτακτες εισφορές πολλών εκατομμυρίων
- η οικοδομή που βλέπει ότι δεν είναι τόσο εύκολο να λειτουργεί με μαύρα.
- η τοπική αυτοδιοίκηση που πρέπει να υποβάλλει προϋπολογισμούς και να βάλει τάξη στα οικονομικά της
- οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, όπως εσύ και εγώ, που βλέπουμε να αυξάνεται η εισφορά υπέρ ανέργων
- οι ιδιοκτήτες ακινήτων (νομίζω αξίας πάνω από 200.000/άτομο) που θα πληρώσουν επιπλέον φόρο
- κ.λ κ.λ.
Δεν θέλω να μπω σε αντιπαράθεση απλά να πώ ..κάτι από την απλή λογική!
- εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ: μεγάλο ποσοστό τους δεν αξίζει ούτε έπρεπε να δουλεύουν εκεί – κομματικά συμφέροντα – βλέπουμε στρεβλώσεις ΔΕΗ, ..ΟΤΕ (ακόμα υπάρχουν ), ΜΜM (ειδικά ΕΘΕΛ).
- δ.Υπάλληλοι – αν ξεκινήσουμε απο το γεγονός ότι δεν είχαν καν 40ώρο αλλά και τις πρακτικές καθημερινές μας εμπειρίες με την δουλειά τους- θεωρώ τα 2/3 αυτών χαμηλής παραγωγικότητας και ευθύνης. Οι μισθοί τους δε, παραμένουν ακόμα για εμάς τους υπόλοιπους φορολογούμενους ένα μεγάλο μυστήριο. Προτεκτοράτο μισθολογικό΄το κάθε υπουργείο υπηρεσία – με τα δικά τους επιδόματα ή extra παροχές. Μείωση άμεση τώρα και με χαρά να τους δεχτούμε στην πραγματική αγορά . Εγώ αρνούμαι conceptually να συνεχίσω να πληρώνω.
- Συμβασιούχοι Δημοσίου – σε μεγάλο βαθμό μια ακόμα υλοποίηση του κρατικοδίαιτου – και ελεγχόμενου μηχανισμού πριν και μετά από κάθε εκλογές.
-ΜΜΕ – θα χαρώ αρκετά να κλείσουν και άλλα – δεν αξίζουν ούτε τόσα λεφτά για το προιόν που παρέχουν.
-Οικοδομή – μιας και πρόσφατα ήμουν μέσα σε αυτή την αγορά – για τι να πρωτομιλήσουμε που πληρώνεις άλλα τόσα σε σχέση με την αντικειμενική στον κάθε κατασκευαστή. Που επί 20 χρόνια δούλευαν με υπερκέρδος και τώρα ακόμα και σε περιόδους κρίσης έχουν αποθεματικό ή περιμένουν και δεν ρίχνουν το κομμάτι τους. Δεν λυπάμαι κανένα πόσο μάλλον όταν μια τράπεζα αυτή την στιγμή κρατάει την ζωή μου για 30 χρόνια.
- Τοπική αυτοδιοίκηση – Πρέπει να ντρεπόμαστε γι’αυτή της μορφής αυτοδιοίκηση. Δάνεια για να τρώνε λεφτά με εγγυήσεις του δημοσίου- ας διαλυθούν να φτιαχτούν απο την αρχή. Ας ξεκινήσουμε απο τα βασικά υπηρεσία σκουπιδιών και μετά βλέπουμε για τα άλλα! Κάθε εβδομάδα βλέπω διαφορετικούς κηπουρούς και κυρίες να σκουπίζουν το πεζοδρόμιο…βαρέθηκα.
- Εμείς οι μισθωτοί – οι..άντε να μην πω της υπόθεσης. και μην βλέπεις που κράζω..επειδή δεν είμαι ούτε απατεώνας ούτε τρομοκράτης – θα πληρώσω ΞΑΝΑ..σαν και σένα απλά αγανάκτησα. Όσο πιο πολύ με πιέζουν να πληρώνω γιατί θα κόβω από αλλού θα απαιτώ να γίνεται η δουλειά μου.
Δεν μπορεί να μπαίνω σε ενα ΓΑΜΩ ΚΕΠ προχθες και η θείτσα να μιλάει ΜΠΡΟΣΤΑ μου στο τηλέφωνο με την κόρη της..για το τι θα φορέσουν στον γάμο. Να πάει να τους βρεις ο ΓΑΠ όλους αυτούς τους κηφήνες.
Δεν υπάρχει λοιπόν ξανά κανένα κόστος γιατί ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα – όταν θα αλλάζουν πράγματα και θα δούμε αυτό το οικοδόμημα (και εμείς μαζί) να καταστρέφεται τότε θα κοιτάξω ψηλά και θα πω ναι κάποιος έχει πάνω του το κόστος..έφερε την αλλαγή.
Συμφωνώ με τον Πάρι και εχω να προσθέσω το εξής: Πράγματι ο ΓΑΠ θα πληρώσει πολιτικο κόστος αλλά θα πληρώσει αυτοκτονικό πολιτικό κόστος. Αντι να πάρει 2-3 βαρβάτα μέτρα και απο πλευράς πολιτικού κόστους αλλά και απο πλευρας ουσίας αλλάζωντας πραγματικά τη χώρα αλλα και το κόμμα του κάθεται και ξύνει με το νύχι σιγά σιγά την επιφάνεια.
Λυπάμαι πολυ, γιατί είχε (εχει?) την ευκαιρία να περάσει στην ιστορία σαν ο πολιτικός που οδηγησε τον τόπο σε ένα πραγματικό αύριο. Αυτό περίμενε και ενδεχομένως περιμένει ακόμα πολύς κόσμος.
Δεν έχω καθόλου πρόβλημα να συμμετάσχω στη σωτηρία της χώρας με οποιονδήποτε τρόπο μπορώ ακόμα και αν δεν μπορώ, αλλά να συμμετέχουμε όλοι, όχι μονο οι γνωστοί-άγνωστοι.
Παντελή και Πάρη, το άρθρο δεν σχολίασε τα μέτρα, ούτε καν αν αυτή θα έπρεπε να είναι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση. Δεν προβλέπω καν τί θα γίνει, όπως λέω στην προτελευταία παράγραφο:
“Μπορεί, μετά από 10 ή 20 χρόνια, να λέμε ότι φταίνε οι πολιτικοί που δεν άκουσαν την λαϊκή βούληση ή ότι υπήρξαν μεγάλοι πολιτικοί που δεν σκέφτηκαν το πολιτικό κόστος και έσωσαν την χώρα ή ότι καλά έκαναν οι πολιτικοί και άκουσαν την λαϊκή αντίδραση.”
Αυτό που λέω είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο μύθος του πολιτικού κόστους δεν θα έχει νόημα να τον αναφέρουμε.
Επιτέλους, ένας πρωθυπουργός που βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Τέλος στα λιγδερά κτήνη-εργαζομένους που ζούσαν στις σπιταρώνες, είχαν αυτοκίνητο και πιάνανε τα κρεβάτια στα νοσοκομεία με τις γιαγιάδες τους.
Οι καλοί μισθοί αξίζουν μόνο στους παραγωγικούς και δημιουργικούς εργοδότες και συμβούλους όπως εσείς, κύριε Βρυώνη.
Οι υπόλοιποι ας μάθουν να ζούν με πεντακόσια ευρώ το μήνα.
Οι Πακιστανοί μετανάστες ζούν δέκα άτομα σε είκοσι τετραγωνικά, γιατί να πρέπει ο Έλληνας να περιμένει καλύτερα; Θα κάνει και οικονομία έτσι.
Τι χρειάζεται το αυτοκίνητο, το οποίο ρυπαίνει;
Γιατί να περιθάλπει τη γιαγιά του ή τον εαυτό του; Ο παππούς του πέθαινε στα πενήντα.
Γιατί να τρώει τρία γεύματα κάθε μέρα και κρέας; Καλύτερος είναι από τους αφρικανούς;
Διαμαρτύρονται κιόλας επειδή οι επενδυτές της COSCO δεν ανέχονται χαζοπαζαρέματα και διαλείμματα για φαγητό και κατούρημα.
Τεμπελχανάδες και άχρηστοι είμαστε. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, όχι να δουλεύουμε για να ζούμε.
Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά. Με δουλειά, τιμημένη φτώχια και ηρωϊκή πείνα.
Φίλε μου, τίποτα από όσα λες δεν με βρίσκει σύμφωνο.
Και για να είμαι ειλικρινής, δεν με πειράζει να πληρώσω ακόμη περισσότερους φόρους και εισφορές, αν είναι να βοηθηθούν οι συμπολίτες μου που είναι άνεργοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι ή ακόμη και απλά για να πληρωθούν τα χρέη που μου άφησαν προηγούμενες γενιές. Οι εισφορές και φόροι στον μισθό μου είναι πάνω από 50%, αλλά πιστεύω ότι όποιος αμείβεται σχετικά καλά, έχει υποχρέωση να βοηθήσει ακόμη περισσότερο. (Δεν ξέρω που νομίζεις ότι εργάζομαι, αλλά τον μισθό μου τον βγάζω δουλεύοντας σε μία επιχείρηση που δεν μου χρωστάει κάτι και αν από την εργασία μου δεν κερδίζει ή θα μου τον κόψει ή θα με απολύσει.)
Μπορείς να μου πεις τι κάνεις και εσύ για να τους βοηθήσεις, όλους αυτούς που αναφέρεις; Ίσως έτσι βάλουμε την συζήτηση σε μία πιο ρεαλιστική βάση.
«Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία»
Είναι απόσπασμα από τη Δανειακή Σύμβαση του μνημονίου, και αναφέρεται στο άρθρο 14, παράγραφος 5.
Θέλω να ρωτήσω ορισμένα πράγματα, αν κάποιος γνωρίζει ας μας διαφωτίσει.
1) Ξέρει κάποιος να μας εξηγήσει παρακαλώ τι σημαίνει αυτή η παράγραφος;
2) Έχει γίνει συζήτηση/αναφορά στη σημασία του συγκεκριμένου άρθρου από τον Γ. Παπανδρέου, τα επίσημα όργανα του ΠΑΣΟΚ, την Κυβέρνηση ή οποιαδήποτε εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας; Και αν ναι σε ποιο φύλλο παρακαλώ;
3) Η αμετάκλητη και άνευ πορων παραίτηση της Ελλάδος στους δανειστές της έχει ιστορικό προηγούμενο; Έχει δηλαδή υπογραφεί σε οποιαδήποτε άλλη δανειακή σύμβαση από το 1821 μέχρι σήμερα, ακόμη και επί Γερμανικής κατοχής;
Ευχαριστώ
Μπορείς να εξηγήσεις τί σχέση έχει αυτό που ρωτάς με το άρθρο κάτω από το οποίο το έβαλες;
Θα σου εξηγήσω. Στην Ελλάδα, ο πρώτος πολιτικός που αψήφισε κάθε έννοια πολιτικού κόστους δεν ήταν ο Γ. Παπανδρέου, αλλά ο Κ. Μιτσοτάκης. Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ την πολιτική τιμιότητα του Μιτσοτάκη. Θα πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως τα τελευταία 10 χρόνια δεν έχει εξαπατήσει κανένα. Δεν εκλέχθηκε δηλαδή σήμερα πρωθυπουργός της χώρας ο Κ. Μιτσοτάκης. Έτσι έμπρακτα πληρώνει το κόστος να υπερασπίζεται διαχρονικά τις θέσεις του τόσα χρόνια. Ισχύει το ίδιο για τον Γ. Παπανδρέου;
Το άρθρο αναφέρεται στον “μύθο” του πολιτικού κόστους. Οποιοδήποτε κόστος (πολιτικό, οικονομικό κλπ) έχει δυο όψεις, εκείνο το κόστος της επένδυσης που οδηγεί στην ανάπτυξη, και εκείνο το κόστος της σπατάλης χρόνου + πόρων που οδηγεί σε κατήφορο. Το κόστος υπάρχει, αλλά κρίνεται από το αποτέλεσμα. Στην περίπτωση του Πρωθυπουργού της Ελλάδος, το κόστος υπολογίζεται πάντα με γνώμονα το μακροπρόθεσμο όφελος των κατοίκων της Ελλάδος.
Και ας έρθουμε τώρα στην περίπτωση του ΓΑΠ. Κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές όχι μέσα από έναν κομματικό στρατό, αλλά στη βάση ανοιχών, συμμετοχικών και σοσιαλιστικών προτύπων. Προς όλες τις κατευθύνσεις μιλούσε για έναν “άλλον δρόμο ανάπτυξης” μακριά από την “τριτοκοσμική αντίληψη” (όπως ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει) της πώλησης κερδοφόρων επιχειρήσεων. Όταν έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδος, τότε σε λίγες μέρες άλλαξαν όλα! Η αλλαγή αυτή βαφτίστηκε “πολιτικό κόστος”. Η αύξηση ορίων ηλικίας, το πετσόκομα μισθών-συντάξεων κλπ. βαφτίστηκε “εξυγίανση” για πρώτη φορά στο λεξιλόγιο του Γ. Παπανδρέου. Και αν ο ιστορικός του μέλλοντος πεισθεί, και δεχθεί την ιστορική αυτή αναγκαιότητα, το ερώτημα είναι, τι έγινε μετά; Μετά από 20 μήνες διακυβέρνησης, πέτυχε ο ΓΑΠ κανέναν από τους δημοσιονομικούς στόχους που ο ίδιος έθεσε; Όταν αποτυγχάνεις συστηματικά στους στόχους σου σημαίνει ή ότι ΔΕΝ σχεδίασες σωστά, ή ότι σχεδίαζες σωστά αλλά ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ. Η μοναδική “επιτυχία”, η αρχική πτώση του ελλείματος πρώτον, είναι μικρότερη του στόχου και δεύτερον, είναι αναμενόμενη με το μαχαίρι του περισσεύματος της σπατάλης (όχι στον εξορθολογισμό του κράτους) και στο πετσόκομμα μισθών/συντάξεων. Είναι η ίδια λογική με την οποία ο παχύσαρκος χάνει πιο εύκολα κιλά τις πρώτες μέρες αν κάνει την αυστηρή δίαιτα που όλοι οι διαιτολόγοι τον προειδοποιούν να αποφύγει. Τα δε επιτόκια δανεισμού εξυπηρετούνται με νέα εκατοστάρικα δισ. που δανειζόμαστε ανά έτος. Συγνώμη, αλλά με τόσο απλοϊκές παρεμβάσεις δεν δικαιολογούνται τα μεταπτυχιακά στο London School of Economics. Πιθανόν να υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο. Είναι πάντως πολύ καλά κρυμμένο.
Και ενώ λοιπόν έχουμε όλοι αποκοιμηθεί με το παιχνίδι του “πολιτικού κόστους”, ξαφνικά μια μικρή λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου χωρίς την έγκριση (και χωρίς ενημέρωση) της Βουλής υπογράφει την “αμετάκλητα και άνευ όρων” παραίτηση της Ελλάδος από ΚΑΘΕ ΑΣΥΛΙΑ!
Τι σημαίνει η λέξη ΑΣΥΛΙΑ; Ποιό είναι το κόστος της παραίτησης αυτης; Είναι απλώς “πολιτικό κόστος”; Ποιο είναι το κόστος για το μέλλον της Ελλάδος; Πολλοί ειδικοί, λένε πως αυτόν τον όρο αρνήθηκε να υπογράψει ο Χ. Τρικούπης, και δεν υπογράφεται ούτε εν καιρώ πολέμου, ούτε από χώρες του τρίτου κόσμου.
Ο μύθος (όπως τον όρισα) είναι ότι “οι πολιτικοί δεν κάνουν αυτό που πρέπει, διότι θέλουν αν είναι αρεστοί και να εκλέγονται ξανά και ξανά”, όχι ότι υφίσταται το “πολιτικό κόστος”.
Το πολιτικό κόστος είναι πολύ απλό να το ορίσεις, ως την μείωση της δημοφιλίας που συνεπάγεται μία πολιτική πράξη. Το διαχωρίζω ως προς την αιτία του (πολιτική πράξη), διότι π.χ. η κυβέρνηση Καραμανλή δεν κατέρρευσε για πολιτικούς λόγους (IMHO), αλλά για ηθικούς. Για την περίπτωση του Μητσοτάκη, έχεις δίκαιο, δεν την είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα το άρθρο.
Για τα υπόλοιπα που λες, σχετικά με τους όρους του μνημονίου, για εμένα κρίνονται κυρίως μέσα από το πρίσμα του ρεαλισμού. Αλλά το άρθρο αυτό ΔΕΝ αναφέρεται σε αυτό το θέμα (έχω γράψει άλλο, πριν από μερικές μέρες, κάτω από το οποίο θα μπορούσες να είχες βάλει το συλλογισμό σου).
Το πρόβλημά σου είναι διαδικαστικό; ότι δεν “διάλεξα” το βέλτιστο άρθρο σου να ανεβάσω σχόλιο; Επί της ουσίας; “Ουδέν σχόλιον”; Έχεις κάτι να πεις για την ΑΣΥΛΙΑ, από την οποία παραιτηθήκαμε άνευ όρων και αμετάκλητα;
Συχνά μας διαφεύγει πως το ΜΝΗΜΟΝΙΟ και η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ είναι δυο διαφορετικά κείμενα! Το ένα μοιράστηκε στους Βουλευτές, το άλλο ΟΧΙ! Για παράδειγμα, και επί αγγλικής κατοχής έγιναν ορθολογικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις (πχ. στην Κύπρο). Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι επρόκειτο για ΚΑΤΟΧΗ! Σήμερα πως να το πούμε; “πολιτικό ρεαλισμό”; Αλλά και για τα δεδομένα εκείνης της εποχής η σύμβαση δανείου με άνευ όρων παραίτηση από κάθε είδους ασυλία θα ακούγονταν αδιανόητο!
Η ένστασή μου είναι ουσιαστική. Είναι στο γεγονός ότι όσοι στηρίξαμε τον Γ. Παπανδρέου προεκλογικά σήμερα έχουμε επιπλέον ΕΥΘΥΝΗ. Είναι θέμα τσίπας και φιλότιμου για τον καθένα από εμάς να το αντιληφθεί. Δεν είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή να αρθρογραφούμε περί ανέμων και υδάτων και να παίζουμε με τις λέξεις, με τους “μύθους”, να “μοιράζουμε” τις ευθύνες με τον κυνισμό του Παγκάλου. Ας μην ξεχνούμε πως η λογική της “συλλογικής ευθύνης” στα μεγάλα εγκλήματα έχει ναζιστικές καταβολές. Σε μια δημοκρατία δεν “διαμοιράζονται” οι ευθύνες. Κάποιοι πολιτικοί και κρατικοί λειτουργοί είναι επίορκοι και κάποιοι όχι. Οι επίορκοι ακόμη δεν έχουν λογοδοτήσει, με την ΕΥΘΥΝΗ της κυβέρνησης του Παπανδρέου. Η παρούσα Κυβέρνηση θα έπρεπε έγκαιρα και με τον πιο επίσημο τρόπο ή να δράσει αποτελεσματικά, ή να παραιτηθεί από κυβέρνηση. Όχι να παραιτήσει την Ελλάδα από κάθε είδους ΑΣΥΛΙΑΣ! Αυτό το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ δεν θέλει συζήτηση;
Όχι , το θέμα μου δεν είναι “διαδικαστικό”. Το θέμα μου είναι ότι ένας άνθρωπος που θεωρεί ότι μπορεί να μπαίνει στο σπίτι μου, (βλ. http://vrypan.net/weblog/comment-policy/ ) να σταματάει την συζήτηση που κάνω και να λέει τα δικά του, και μάλιστα ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ, δεν έχει θέση εδώ.
Και sorry, είναι δικαίωμά μου, στον χώρο μου, να αρθρογραφώ περί ανέμων και υδάτων: θα γράψω για κάθε βλακεία που μου κατεβαίνει, θα γράψω για την νέα εφαρμογή που δοκίμασα στο iPad, θα γράψω για την δουλειά μου και για την κόρη μου, χωρίς να ζητήσω άδεια από κάποια blogging police για το ποια είναι τα αποδεκτά θέματα σήμερα.
Επίσης, δεν καταλαβαίνω τι σου δίνει το δικαίωμα να *απαιτείς* απαντήσεις από εμένα. Γιατί είμαι υπόλογος σε εσένα; Γιατί πρέπει να έχω “κάτι να πώ” για ένα θέμα που θέτεις, και ακόμη και αν έχω, γιατί είμαι υποχρεωμένος να στο πω;
Βρυώνη, στο Blog σου τον ρόλο του Blogging Policer τον έχεις αναλάβει εσύ, όχι εγώ. Και επειδή μου έκοψες “κλήση” να υπογραμμίσω πως δεν σε γνωρίζω προσωπικά ούτε έχω πρόθεση να σου κάνω μαθήματα για το πως να αρθρογραφείς. Για την ακρίβεια ποτέ δεν έκανα κάποια αναφορά στο όνομά σου. Κατέγραψα ορισμένα ερωτήματα που στηρίζουν μια συγκεκριμένη πτυχή του πολιτικού κόστους. Τα ερωτήματα αυτά κάποιους από εμάς τους προβληματίζουν έντονα. Κάποιους, φαίνεται, τους αφήνουν αδιάφορους. Αντιληπτόν.
Αν κάτι που έγραψα αισθάνεσαι ότι σε προσβάλλει, σου ζητώ συγνώμη. Δεν δέχομαι όμως ότι εισέβαλα στο “σπίτι” κανενός. Γράφω και κόσμια και επώνυμα. Είμαι 100% on topic και σε συνέχεια της συζήτησης για την ουσία του πολιτικού κόστους, το οποίο με την παρούσα κυβέρνηση πήρε διαφορετικές διαστάσεις. Από τη μεριά σου έχεις γράψει 3 απαντήσεις χωρίς να αγγίξεις την ουσία των ερωτημάτων που έθεσα. Δικαίωμά σου! Μην ψάχνεις όμως για προφάσεις “επί προσωπικού” διότι δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα. Αν δεν θέλεις να φιλοξενήσεις τη διαφορετική άποψη πες το ξεκάθαρα. Μην υποτιμάς όμως τη νοημοσύνη μου.
ΥΓ. Τα κεφαλαία γράφτηκαν εν είδει φορμάτ, ως υποκατάστατο του bold/underline και όχι με πρόθεση “έντασης φωνής” διότι αφορούσαν λέξεις και όχι προτάσεις.
Δεν έγραψες κάτι προσβλητικό και τα σχόλιά σου ήταν και είναι απόλυτα κόσμια.
Το άρθρο μου, δεν ήταν υπέρ ή κατά της πολιτικής που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση, αλλά έκανε μία απλή διαπίστωση: η σημερινή κυβέρνηση πληρώνει το πολιτικό κόστος πολιτικών επιλογών (όχι κακοδιαχείρισης, όχι προκλητικών συμπεριφορών κ.λ.). Και είτε θα το πληρώσει (οπότε το ένα σκέλος του “μύθου” ότι οι πολιτικοί δεν κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό), είτε θα υποκύψει στην “πίεση” (όποτε δεν θα μιλάμε για πολιτικό κόστος, αλλά θα το λέμε λαϊκή βούληση). Όπως και αν έχει ένα από τα δύο σκέλη του μύθου (όπως τον όρισα στο post) δεν θα ισχύει.
Ως προς την “εισβολή”: μπορεί να μην το έκανες με αυτό τον σκοπό, αλλά εγώ αισθάνθηκα ότι μιλάω με τους φίλους μου για το τί χρώμα παντελόνι προτιμάω, και κάποιος που μας ακούει πετάγεται και μου λέει “είναι δυνατόν να συζητάς για αυτά, όταν υπάρχουν άλλα σημαντικότερα;” Και να επιμένει να του απαντήσω για τους όρους δανεισμού του δημοσίου.
Πάντως, έπεσα τυχαία σε ένα άρθρο σχετικό με το θέμα σου: http://bit.ly/ky2nzT Δηλώνω ότι δεν έχω εμπειρία από διεθνείς δανειακές συμβάσεις και πολύ περισσότερο με τους όρους τους και τί σημαίνουν. Η ανάλυση στο παραπάνω άρθρο μου μοιάζει λογική και όταν/αν με απασχολήσει περισσότερο το θέμα θα διαβάσω και το blog σου που είδα ότι έχει κάποια σχετικά posts.
Κατέθεσα εξ’αρχής τα ερωτήματα με τρόπο ανοιχτό γράφοντας “αν κάποιος γνωρίζει ας μας διαφωτίσει”. Ποτέ δεν είχα την απαίτηση να μου απαντήσει κάποιος προσωπικά. Επίσημα, από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ ακόμη δεν έχουν δοθεί απαντήσεις και επικρατεί μια σιωπή που γεννά υποψίες.
Διάβασα την ανάλυση του Αντώνη Μανιτάκη στην Καθημερινή, αλλά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ανάλυση του καθ Γ. Κασιμάτη (Πόεδρος Ένωσης Ελλ. Συνταγματολόγων, ήταν και Διευθυντής νομικού γραφείου του Ανδρέα Παπανδρέου). Εκείνος “ξέθαψε” πρώτος τη Δανειακή Σύμβαση απευθυνόμενος προσωπικά στα αρχεία της αρμόδιας επιτροπής. Οι βουλευτές ποτέ δεν ενημερώθηκαν! Είναι άλλο πράγμα το μνημόνιο και άλλο έγγραφο η δανειακή σύμβαση, η οποία έχει νομική ισχύ και κρύφτηκε επιμελώς.
Μπορείς κάποιος να δει τη συνέντευξη http://vimeo.com/23647512 ή εδώ http://www.youtube.com/watch?v=CQ1Le0Za50E&feature=related
Επί λέξη λέει “τέτοιος όρος δεν υπογράφεται ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο” και “ήρθε ένας νόμος να καταργήσει ρητές διατάξεις του συντάγματος και του διεθνούς δικαίου”
Επίσης, για την ιστορία, πριν λίγα λεπτά ο Άδωνις Γεωργιάδης τηλεοπτικά συνέκρινε τις δυο αναλύσεις (Μανιτάκη VS. Κασιμάτη) παίρνοντας θέση υπέρ της άποψης Μανιτάκη, ότι δηλαδή “παρόμοιοι όροι” υπογράφησαν και στο παρελθόν υποθηκεύοντας την Ελληνική περιουσία. Βέβαια η φράση “παρόμοιοι όροι” είναι κάτι σχετικό. Ο Καζάκης σε συνέντευξη στο Ράδιο 9 ανέφερε πως οι επιστολές του Χ. Τρικούπη διασώζονται και περιγράφουν το πως αρνήθηκε να υπογράψει τέτοιους απεχθείς όρους σε συνθήκες πολύ δυσκολότερες από τις σημερινές. Αυτό είναι αλήθεια ή ψέματα;
Σίγουρα πάντως η επιμελής απόκρυψη της δανειακής σύμβασης ακόμα και από τους βουλευτές (και τους Υπουργούς!) με την πρωτοβουλία ενός ανδρός – Παπακωνσταντίνου- είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την κουλτούρα διαφάνειας και “ανοιχτής διακυβέρνησης”. Είναι αδιανόητο ότι έπρεπε να πάει ο ίδιος ο Κασιμάτης προσωπικά για να “ξεθάψει” το κείμενο της δανειακής σύμβασης. Ο Απόστολος Κακλαμάνης (πρ. Πρόεδρος της Βουλής) ζήτησε On air την Δανειακή Σύμβαση από τον διευθυντή του Ράδιο 9 (Μάνος Κακλαμάνος) για να τη διαβάσει και να μπορέσει να τοποθετηθεί.
Αν είχα κατασταλαγμένες απαντήσεις θα τις ανέβαζα και στο blog μου. Δεν έχω. Τα ερωτήματα όμως είναι καυτά. Και τα ζητήματα του πολιτικού κόστους ΔΕΝ αφορούν τόσο το μνημόνιο, αλλά τις δανειακές μας υποχρεώσεις που καλπάζουν ανεξέλεγκτα!
Γλυτώσαμε από έναν ακόμα μύθο…. Το τέλος του σημερινού πολιτικού συστήματος.