Το σκέφτηκα αρκετά. Και κατέληξα ότι καλό είναι να έχω καταγράψει την πολιτκή σχολίων αυτού του blog, για να μην ταλαιπωρώ διάφορους επισκέπτες του άδικα.
“το σπίτι μου, στο οποίο θέλω να έρχονται άνθρωποι που σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο με εμένα”
Ο καθένας σκέφτεται εντελώς διαφορετικά. Γιατί να μην έρθει σπίτι σου. Είναι σαν να λες ότι επειδή κάποιος έπαιξε όλα τα λεφτά του στο καζινο και έμεινε άστεγος δε θα του ανοίξω την πόρτα να πιει μια γουλιά νερό ή να του δώσω ένα πιάτο φαί επειδή σκέφτεται εντελώς διαφορετικά από εμένα.
Εντάξει είναι λίγο ακραίο το παράδειγμα άλλα νομίζω οτι καταλαβαίνεις που το πάω…
Χρήστο, όταν θέλω να περάσω μία όμορφη βραδιά στο σπίτι μου, δεν θα καλέσω αυτόν που με βρίζει ή φωνάζει, ούτε αυτόν που με μισεί, ούτε αυτόν που λέει συνέχεια βλακείες ή κάποιον που οι τρόποι του φέρνουν σε αμηχανία ή προσβάλουν τους υπόλοιπους φίλους μου.
Θα καλέσω ανθρώπου συμβατούς με εμένα, που έχουν ωραία πράγματα να πουν, που θα γελάσουμε και θα διαφωνήσουμε χωρίς να προσβληθεί ή να στεναχωρηθεί κανείς.
Παναγιώτη διαφωνώ. Ο πολιτισμός προάγεται με το να ακούγονται όλες οι απόψες, όχι μόνο η μία πλευρά. Αν εσύ π.χ. πεις “Το πρόγραμμα του ΓΑΠ είναι σωστό” θα πρέπει εγώ να μπορώ να πω (και να το δικαιολογήσω) “Το πρόγραμμα του ΓΑΠ είναι λάθος”. Το να λογοκρίνεις τη διαφορετική άποψη δεν έχει καμία (μα καμία διαφορά) από το κάψιμο βιβλίων ή τις ακυρώσεις θεατρικών παραστάσεων του Αριστοφάνους.
Όπως είπες κι εσύ
>Ο δημόσιος διάλογος, απαιτεί πολύ δουλειά για να γίνεται σωστά, απαιτεί ανοχή σε απόψεις ή τρόπους έκφρασης
>ξένους προς αυτόν που τον οργανώνει και τον φιλοξενεί. Δεν έχω διάθεση να κάνω κάτι τέτοιο σε αυτό το blog.
Καλώς ή κακώς το ιστολόγιό σου είναι σε δημόσιο χώρο και ό,τι λες (και γράφεις) αναλύεται, δοκιμάζεται και κρίνεται. Αν θέλεις να ακούγονται μόνο απόψεις που σου χαϊδεύουνε τα αυτιά ίσως θα έπρεπε να έχεις ένα κλειστό ιστολόγιο, μόνο για τους φίλους και τους δικούς σου ανθρώπους.
Δεν ξέρω αν θα δημοσιευθεί αυτό το σχόλιο, αλλά σίγουρα θα είναι και το τελευταίο μου. Δε θέλω να διαβάζω κάποιον ο οποίος απαγορεύει την πολυμορφία.
η μόνη ένσταση:
“το σπίτι μου, στο οποίο θέλω να έρχονται άνθρωποι που σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο με εμένα”
Ο καθένας σκέφτεται εντελώς διαφορετικά. Γιατί να μην έρθει σπίτι σου. Είναι σαν να λες ότι επειδή κάποιος έπαιξε όλα τα λεφτά του στο καζινο και έμεινε άστεγος δε θα του ανοίξω την πόρτα να πιει μια γουλιά νερό ή να του δώσω ένα πιάτο φαί επειδή σκέφτεται εντελώς διαφορετικά από εμένα.
Εντάξει είναι λίγο ακραίο το παράδειγμα άλλα νομίζω οτι καταλαβαίνεις που το πάω…
Χρήστο, όταν θέλω να περάσω μία όμορφη βραδιά στο σπίτι μου, δεν θα καλέσω αυτόν που με βρίζει ή φωνάζει, ούτε αυτόν που με μισεί, ούτε αυτόν που λέει συνέχεια βλακείες ή κάποιον που οι τρόποι του φέρνουν σε αμηχανία ή προσβάλουν τους υπόλοιπους φίλους μου.
Θα καλέσω ανθρώπου συμβατούς με εμένα, που έχουν ωραία πράγματα να πουν, που θα γελάσουμε και θα διαφωνήσουμε χωρίς να προσβληθεί ή να στεναχωρηθεί κανείς.
Έτσι θέλω να είναι και το blog μου.
Παναγιώτη διαφωνώ. Ο πολιτισμός προάγεται με το να ακούγονται όλες οι απόψες, όχι μόνο η μία πλευρά. Αν εσύ π.χ. πεις “Το πρόγραμμα του ΓΑΠ είναι σωστό” θα πρέπει εγώ να μπορώ να πω (και να το δικαιολογήσω) “Το πρόγραμμα του ΓΑΠ είναι λάθος”. Το να λογοκρίνεις τη διαφορετική άποψη δεν έχει καμία (μα καμία διαφορά) από το κάψιμο βιβλίων ή τις ακυρώσεις θεατρικών παραστάσεων του Αριστοφάνους.
Όπως είπες κι εσύ
>Ο δημόσιος διάλογος, απαιτεί πολύ δουλειά για να γίνεται σωστά, απαιτεί ανοχή σε απόψεις ή τρόπους έκφρασης
>ξένους προς αυτόν που τον οργανώνει και τον φιλοξενεί. Δεν έχω διάθεση να κάνω κάτι τέτοιο σε αυτό το blog.
Καλώς ή κακώς το ιστολόγιό σου είναι σε δημόσιο χώρο και ό,τι λες (και γράφεις) αναλύεται, δοκιμάζεται και κρίνεται. Αν θέλεις να ακούγονται μόνο απόψεις που σου χαϊδεύουνε τα αυτιά ίσως θα έπρεπε να έχεις ένα κλειστό ιστολόγιο, μόνο για τους φίλους και τους δικούς σου ανθρώπους.
Δεν ξέρω αν θα δημοσιευθεί αυτό το σχόλιο, αλλά σίγουρα θα είναι και το τελευταίο μου. Δε θέλω να διαβάζω κάποιον ο οποίος απαγορεύει την πολυμορφία.
Η πρόσβαση σε αυτό το blog μου είναι δημόσια, αλλά ο χώρος είναι ιδιωτικός -δικός μου.
Από κει και πέρα, δικαίωμά σου να κάνεις όπως νομίζεις.