vrypan|net|weblog (αρχείο)

Πριν από 4 ακριβώς χρόνια, είχα την απίθανη ευκαιρία να συναντήσω, μετά από πρόσκλησή του, τον τότε αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Γιώργο Παπανδρέου.

Πολιτικοποιημένος νομίζω πως πάντα ήμουν -οι πολιτικές συζητήσεις δεν έλειπαν ποτέ ούτε από το σπίτι, ούτε από τις παρέες μου. Κομματικοποιημένος δεν ήμουν -όχι μόνο δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου να συσχετιστώ με κάποιο πολιτικό κόμμα, αλλά ως τότε το είχα αποφύγει επιμελώς.

Ήταν όμως μία μεγάλη πρόκληση. Μία πρόκληση να ασχοληθώ ενεργά με πράγματα που με ενδιέφεραν. Να επηρεάσω τα πράγματα προς την κατεύθυνση που εγώ πίστευα. Και όλα αυτά συνδυασμένα με το να αναλάβω επίσημα με κάτι που σε όλο τον κόσμο, και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, βρισκόταν στα πρώτα του βήματα: το πάντρεμα πολιτικής, επικοινωνίας και internet.

Έφυγα από την OgilvyOne όπου δούλευα και τον Ιανουάριο του 2007 ξεκίνησα να εργάζομαι ως σύμβουλος σε θέματα social media στο ΠΑΣΟΚ. Για εμένα ήταν η αρχή ενός προκλητικού και ανέλπιστου ταξιδιού.

Μέσα σε 4 χρόνια έζησα πολλά, πρώτα ως σύμβουλος στο ΠΑΣΟΚ και από τον Ιανουάριο του 2010 ως Ειδικός Συνεργάτης στο Πολιτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού -πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα να είχα φανταστεί τον Νοέμβριο του 2006. Έζησα στιγμές έντονες, λύπες, απογοητεύσεις, ανατροπές και χαρές -κάποιες από αυτές, ίσως κάποια στιγμή να θεωρούνται ιστορικές και εγώ είχα την τύχη να τις ζήσω από πολύ κοντά και σε μερικές να είμαι και εγώ αναπόσπαστο μέρος.

Ξέρω πολύ καλά, ότι μέσα από αυτή την διαδικασία άλλαξα και εγώ. Ασχολήθηκα με θέματα που ποτέ δεν είχα ασχοληθεί. Απέκτησα προσωπική άποψη για πρόσωπα και καταστάσεις. Σε κάποια θέματα, η πραγματικότητα ήταν πολύ χειρότερη από αυτή που είχα πλάσει στην φαντασία μου. Σε άλλα, πολύ καλύτερη. Είδα ότι μπορούν να γίνουν πραγματικότητα ιδέες που μοιάζουν απίθανες, αρκεί κάποιοι (μερικές φορές ελάχιστοι) να πιστέψουν σε αυτές. Και γνώρισα ανθρώπους εξαιρετικά ικανούς, παθιασμένους για αυτά που πιστεύουν, ακέραιες προσωπικότητες, τους οποίους εκτιμώ πλέον απεριόριστα.

Ο σημερινός πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, δεν μου έδωσε απλά την ευκαιρία να ξεκινήσω αυτό το “ταξίδι” των τεσσάρων ετών. Το καθόρισε -με το πείσμα του, το ήθος του, την δυνατότητά του να αντιλαμβάνεται και να αγκαλιάζει νέες ιδέες, την αστείρευτη ενέργειά του, το πολιτικό θάρρος του και το ότι μου έδωσε την δυνατότητα να ονειρεύομαι περισσότερα για τον τόπο μου. Η προσωπικότητα και οι πράξεις του μετέτρεψαν κάτι που ήταν για μένα αρχικά περισσότερο δουλειά, σε κάτι που είναι περισσότερο πάθος. Προσπάθησα να είμαι αντάξιος της εμπιστοσύνης που μου έδειξε και ελπίζω ότι τις περισσότερες φορές τα κατάφερα.

Υπάρχει η αντίληψη ότι ο χώρος (με την ευρύτερη έννοια) της πολιτικής είναι προνομιακός, ότι όποιος “μπει” σε αυτόν “βολεύεται”. Η εικόνα που σχημάτισα εγώ είναι ότι αν έχεις την στοιχειώδη συναίσθηση της ευθύνης που αναλαμβάνεις, ο χώρος της πολιτικής είναι σκληρός και απαιτητικός όσο κανένας άλλος -όχι μόνο για τους πολιτικούς, αλλά και για τους συνεργάτες τους.

Και κάπου, πριν από μερικούς μήνες, αισθάνθηκα ότι αυτή η πίεση είχε αρχίσει να με κουράζει, ότι δεν είχα την όρεξη και την δύναμη να συνεχίσω να κάνω την δουλειά μου όπως θέλω: να είμαι παραγωγικός, δημιουργικός, συνεπής. Άρχισα να σκέφτομαι την περίπτωση να αποχωρήσω, αλλά δυσκολευόμουν να αποφασίσω. Τελικά, λίγο μετά το καλοκαίρι, το πιο σπουδαίο και χαρμόσυνο νέο, με πίεσε να πάρω μία απόφαση: σε μερικούς μήνες θα γίνω πατέρας!

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μπορώ να διαθέτω περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μου, να μπορώ να προγραμματίζω την ζωή μου σύμφωνα με τις δικές μου ανάγκες (πέρασα 4 χρόνια που όχι μόνο δεν μπορούσα να προγραμματίσω τις διακοπές μου, αλλά ούτε την επόμενη μέρα, μία κατάσταση που ήταν εις βάρος των σχέσεών μου με την οικογένεια και τους φίλους μου), αλλά και να αντεπεξέλθω σε μεγαλύτερες οικονομικές υποχρεώσεις.

Στους περισσότερους θα ακουστεί περίεργο, αλλά αυτή την στιγμή, ο ιδιωτικός τομέας μου μοιάζει πολύ πιο εύκολος και ανέμελος από τον χώρο της πολιτικής.

Το αποφάσισα λοιπόν: θα επιστρέψω στον ιδιωτικό τομέα. Στο τέλος Νοεμβρίου, θα αποχωρήσω από την θέση που έχω στο Πολιτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού -θα συνεχίσω βέβαια να βοηθάω όπου μπορώ εθελοντικά.

Αισθάνομαι ότι “φεύγω” την στιγμή που έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται μία αχτίδα ελπίδας, την στιγμή που φαίνεται ότι τα πιο δύσκολα είναι πίσω μας -εγωιστικά, ίσως να μοιάζει λίγο άδικο, αλλά αντικειμενικά είναι πολύ παρήγορο. Και, πέρα από όλα τα άλλα, αισθάνομαι ότι αποχωρίζομαι ανθρώπους με τους οποίους συνδέθηκα βαθιά μέσα από δύσκολες καταστάσεις, που τους είδα να περνάνε τα πιο δύσκολα τεστ και να αποδεικνύονται άξιοι, ακέραιοι, αξιοπρεπείς -θα μου λείψετε!

Δεν μου είναι εύκολο. Αλλά και το έχω ανάγκη και αισθάνομαι ότι είναι το πιο έντιμο απέναντι στην δουλειά μου.