Η ιδέα δεν είναι δική μου: προέρχεται από την εξαιρετική παρουσίαση του Chris Anderson, “How web video powers global innovation” -στο οποίο υπάρχουν πολλές ακόμη αξιοσημείωτες ιδέες…
Αυτό που μου κέντρισε όμως εμένα την προσοχή, είναι αυτό που θα ονόμαζα “το νέο μέτρο σύγκρισης”.
Εξηγώ: μέχρι προχθές (όπου προχθές = πρό-internet), το μέτρο σύγκρισης για οτιδήποτε κάναμε οι περισσότεροι ήταν συνήθως το καλύτερο που μπορούσε να κάνει κάποιος από τον κύκλο μας (τον οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό, κοινωνικό). Συγκρίναμε τις φωτογραφίες μας, τις ικανότητές μας σε κάποιο περίεργο σπόρ, την ικανότητά μας να κάνουμε μία παρουσίαση κ.λ. με το καλύτερο που είχαμε συναντήσει σε αυτό τον (σχετικά) περιορισμένο κύκλο.
Με το internet, αυτός ο κύκλος ξαφνικά είναι όλος ο κόσμος. Συγκρίνουμε τις παρουσιάσεις που κάνουμε, με τις καλύτερες παρουσιάσεις που έχουν κάνει μερικοί από τους καλύτερους ομιλητές στον κόσμο, συγκρίνουμε τις φωτογραφίες μας με αυτές που έχουν βγάλει οι πιο ταλαντούχοι φωτογράφοι, συγκρίνουμε ένα animation που φτιάξαμε με ό,τι πιο εμπνευσμένο υπάρχει στο youtube, κ.ο.κ. Αυτό είναι το νέο μέτρο σύγκρισης για τον καθένα μας: οι καλύτεροι παγκοσμίως. Και επηρεάζει τα πάντα: την μουσική, το street dancing, την διδασκαλία στην αίθουσα του πανεπιστημίου, την πολιτική, τα χόμπι μας.
Ο Cris Anderson, υποστηρίζει ότι αυτή ακριβώς η διαδικασία θα οδηγήσει σε μία άνθηση χωρίς προηγούμενο στις τέχνες, αλλά και σε κάθε πλευρά της δημιουργίας -και νομίζω ότι συμφωνώ μαζί του.
(Αν το παραπάνω σας δημιουργεί άγχος, δεν χρειάζεται: δεν συγκρινόμαστε μόνο με τους καλύτερους, αλλά και τους αντιγράφουμε… Και όπως φέρεται να έχει πει ο Isaac Newton: “αν είδα μακρυά, είναι γιατί στηρίχθηκα στους ώμους γιγάντων”.)