Μία ιστορία που θυμίζει… Ελλάδα (π.χ. ΕΡΤ):
Η National Portrait Gallery του Λονδίνου, κινεί νομικές διαδικασίες εναντίον ενός χρήστη της Wikipedia που ανέβασε τις φωτογραφίες από περίπου 3.000 πίνακες, όλους από τον 19ο αιώνα (οι πίνακες είναι σίγουρα στο public domain). Ο λόγος; “Οι φωτογραφίες είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς του φωτογράφου” και τον να τις κατεβάσει κάποιος από το site του NPG είναι “παράνομη παράκαμψη των τεχνικών δικλείδων ασφαλείας”.
Αυτά αναφέρει το slashdot σε άρθρο του.
“Θυμηθείτε“, συμπληρώνει ο χρήστης που έστειλε την ιστορία, “ότι η National Portrait Gallery έχει δημιουργηθεί με τα λεφτά των βρετανών φορολογούμενων, με σκοπό ‘να προωθήσει την κατανόηση και την εκτίμηση της τέχνης του πορτραίτου σε όλα τα μέσα [...] σε όσο το δυνατό ευρύτερο κοινό’…
Για ένα μουσείο δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα – υπάρχει πάντα η ερώτηση του πώς μπορούν να έχουν περισσότερους επισκέπτες και πώς χρησιμοποιούν τα πορτρέτα και τα έργα τέχνης που έχουν για το κοινό καλό… Μεγάλη συζήτηση – είναι και το μόνο σημείο που με προβληματίζει γιατί είναι γνωστό (φαντάζομαι) ότι είμαι υπέρ της διακίνησης της πληροφορίας.
Η συντήρηση έργων τέχνης χρειάζεται χρήμα, κόπο, ταλαντούχους ανθρώπους. το ίδιο και οι εξαιρετικές εκθέσεις που οργανώνουν, ο χώρος κλπ κλπ.
Ίσως απλά δεν έχουν βρει τον τρόπο ακόμα να περάσουν σε ένα καινούριο μοντέλο μα κάπως πρέπει να βρουν μια ισορροπία ΚΑΙ να υπάρχει το Μουσείο ΚΑΙ να προσφέρουν την πληροφορία.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά την επιστολή των δικηγόρων θα διαπιστώσει πως η Πινακοθήκη έχει αντιρρήσεις στη χρήση των φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης. Η Πινακοθήκη δηλώνει πως έχει όλη την καλή διάθεση να συζητήσει με τη Wikipedia τη χρήση φωτογραφιών χαμηλότερης ανάλυσης.
@λ:ηρ: Τί κακό κάνουν στο κοινό οι φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης;
Στάθηκα μόνο σε αυτό που θεωρώ ότι είναι η πραγματική ουσία της υπόθεσης.
“Διαβάζοντας το κείμενο προσεκτικά”, βλέπω όλα αυτά που μου θυμίζουν που μας έχει φτάσει η νομοθεσία για τα copyrights.
Π.χ. “Our client used the Zoomify technology to protect our client’s copyright in the high resolution images.” Ποιο copyright; Όχι στον πίνακα (είναι public domain η εικόνα του), αλλά στην συγκεκριμένη φωτογραφία…
Ή “as you know, Zoomify is an application that is used to publish photographic images in such a way that an entire high resolution image is never made available to a user although high-resolution extracts or “tiles” are made available one-at-a-time.” Δηλαδή, μπορείς να δείς μόνο ένα κομματάκι του πίνακα κάθε φορά με λεπτομέρεια… Αυτό το θεωρεί καλό η πινακοθήκη.
(και δεν ανοίγω την συζήτηση για το “the Zoomify software has been circumvented you have therefore acted in breach of section 296ZA(1) of the CDPA.” που θέλει χώρο για να αναλυθεί)
Παναγιώτη κανένα κακό δεν κάνουν οι φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης, εκτός από το φόρτο που δημιουργούν στο δίκτυο, αλλά…
Όταν κάποιος κατεβάζει 3000 τέτοιες φωτογραφίες κάπου τίθεται ζήτημα καλής πίστης και καλής θέλησης.
Στο ζήτημα αυτό έρχεται η Πινακοθήκη και απαντά με προτάσεις για συνεργασία με τη Wikipedia, η οποία όμως δεν ανταποκρίνεται.
Προσωπικά, αν ήθελα 3000 φωτογραφίες απο μουσείο, θα ερχόμουν σε επαφή πρώτα μαζί του. Αν η επαφή αυτή δεν καρποφορούσε, και έχοντας πλέον αποδείξει την καλή πίστη μου, τότε θα κοιτούσα για εναλλακτικούς τρόπους πρόσβασης στο υλικό.
Σε τι θα έβλαπταν τη Wikipedia φωτογραφίες χαμηλότερης μεν αλλά επαρκούς ανάλυσης;
@λ:ηρ
Προσωπικά, θέλω πρόσβαση σε όλη την διαθέσιμη πληροφορία και όχι σε ένα “επαρκές” υποσύνολό της. Ειδικά όταν κάποιος, σε αυτή την περίπτωση το NPG, κάθεται πάνω σε ένα μέρος της που δεν είναι πραγματικά δικό του και φωνάζει σαν κακομαθημένο παιδάκι “δικό μου, δικό μου, δικό μου”.
Μπορεί να θέλω να βλέπω τα πορτρέτα σε full HD στην τηλεόραση του σπιτιού μου, μέσω του apple tv. Μπορεί να θέλω να εφαρμόσω μία δική μου μέθοδο αναγνώρισης του ζωγράφου βασισμένη στις λεπτομέρειες του πίνακα. Μπορεί να θέλω να συγκρίνω το “αποτύπωμα” των χρωμάτων ανά δεκαετία.
Ξεκινάμε από διαφορετική αφετηρία. Εσύ από αυτή που θεωρεί ότι την δύναμη την έχει η πινακοθήκη: θα μου βάλει τους όρους της, θα με ρωτήσει τί θέλω να κάνω με τις φωτογραφίες της και αν της αρέσει, θα μου το επιτρέψει. Εγώ από την αρχή ότι πρέπει όλοι να έχουν την μεγαλύτερη δυνατή πρόσβαση και ελευθερία: μόνο αν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος (και όχι δικαιολογία), μπορούν να μου αποτρέψουν την πλήρη πρόσβαση.
Αλλιώς: Εσύ θεωρείς ότι η κάθε πινακοθήκη έχει δικαίωμα να με ρωτήσει τί θα κάνω με τις φωτογραφίες *της*. Εγώ ότι πρέπει να μου δώσει ένα καλό λόγο γιατί δεν μου δίνει τις φωτογραφίες *μας*.
@λ:ηρ:
Στις ΗΠΑ, το copyright καλύπτει δημιουργίες που απαιτούν “creativity”. Το να φωτογραφίσεις ένα πίνακα συνήθως δεν δημιουργεί copyright παρα μόνο αν η φωτογραφία από μόνη της έχει κάποια ξεχωριστή καλλιτεχνική αξία (πχ ιδιαίτερη γωνία, τρόπος επεξεργασίας κλπ).
Η επίπονη δουλειά του φωτογράφου, στις ΗΠΑ τουλάχιστον, ανήκει στην κατηγορία δημιουργίας “seat of brow”, δηλαδή επίπονη και μακρόχρονη. Στην ίδια κατηγορία εμπίπτει και η δημιουργία βάσεων δεδομένων. Το Ανώτατο Δικαστήριο στις ΗΠΑ έχει αποφασίσει (υπόθεση Feist Publications v. Rural Telephone Service, http://en.wikipedia.org/wiki/Feist_Publications_v._Rural_Telephone_Service) ότι συλλογές δεδομένων τα οποία δεν έχουν “δημιουργικό κομμάτι” δεν καλυπτονται από copyright.
Προφανώς η National Portrait Gallery καλύπτεται από τη νομοθεσία της ΕΕ, η οποία δίνει περισσότερα δικαιώματα στους δημιουργούς βάσεων δεδομένων. Δυστυχώς δεν ξέρω αρκετά τη νομοθεσία της ΕΕ για το θέμα για να δώσω περισσότερες πληροφορίες.
Κάτσε βρε Παναγιώτη: και οι ιδιωτικές πινακοθήκες πρέπει σώνει και καλά να διαθέτουν τις συλλογές τους έτσι για το καλό της ψυχής της μάνας τους; Εντάξει με τις δημόσιες οι οποίες στο κάτω-κάτω συντηρούνται με φόρους των πολιτών. Αλλά οι ιδιωτικές; Ρωτώ επειδή γενικεύεις το θέμα για «κάθε» πινακοθήκη, κάθε μουσείο δηλαδή.
Η δική μου αφετηρία πάντως δεν είναι αυτή που ερμηνεύεις. Βλέπω το θέμα πιο συναινετικά. Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο και πολλοί αξιωματούχοι σε μουσεία, κυβερνήσεις, κόμματα, ΜΚΟ κτλ δεν έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως το τι συμβαίνει γύρω τους. Είναι, δηλαδή, παγιδευμένοι σε μια προ-διαδικτυακή αντίληψη, λειτουργούν άνετα εντός αυτής και δεν έχουν την κατάλληλη προετοιμασία για να αλλάξουν νοοτροπία εύκολα.
Από την άλλη είμαστε εμείς: που είτε λόγω ενασχόλησης είτε λόγω ηλικίας είμαστε πιο εύπλαστοι και αποκρινόμαστε καλύτερα στις αλλαγές της διαδικτυακής εποχής. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να καθοδηγήσουμε το σύστημα, το κατεστημένο αν θες, στη νέα νοοτροπία της εποχής μας.
Μια τέτοια καθοδήγηση δεν πρόκειται να πετύχει με τσαμπουκά. Όταν η NPG έχει μηχανισμούς που προστατεύουν το φωτογραφικό υλικό υψηλής ανάλυσης κι ο άλλος τους παρακάμπτει και κατεβάζει 3000 εικόνες τότε, επαναλαμβάνω, έχει χαθεί η καλή θέληση και η καλή πίστη και μπαίνει στη μέση ο τσαμπουκάς. Κι αν εμείς είμαστε μια φορά τσαμπουκαλήδες, το κατεστημένο είναι 1000. Κι έχει τα χρήματα να πληρώσει και δικηγόρους που ναι άλλες 1000 φορές πιο τσαμπουκάδες.
Μπλέκουμε λοιπόν σε άγονη αντιπαράθεση, λίγο κολοκυθιά (και γιατί 1200 dpi, να σας δώσουμε καλύτερα 96. Και γιατί 96, εμείς θέλουμε 600. κτλ). Ξεκίνα με τα 96, δείξε στην NPG την αξία που προσδίδεις στην συλλογή της και την αποστολή της και πάνε στα 300 με την ευλογία τους μετά. Και σε 2 χρόνια θα σου δίνουν και τα raw αν τα ζητήσεις.
Είχε, η Wikipedia, μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει πώς μπορεί κανείς να λειτουργήσει ομαλά ακόμη και κάτω από τους περιορισμούς του copyright. Και το γυρίσαν σε αντιπαράθεση με τη NPG. Κρίμα.
Αγαπητέ λ:ηρ δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Γνωρίζοντας αρκετά σχετικά τόσο με τις σκουληκότρυπες των πνευματικών δικαιωμάτων όσο και με το τι γίνεται στην Wikipedia μπορώ να εξηγήσω το εξής: Είναι μια σύγκρουση δύο διαφορετικών νομικών συστημάτων αλλά και διαφορετικής νοοτροπίας. Αυτό που διεκδικεί η National Portrait Gallery, στις ΗΠΑ έχει καταρριφθεί από την σχετική νομολογία (υπόθεση Bridgeman Art Library v. Corel Corp. http://en.wikipedia.org/wiki/Bridgeman_Art_Library_v._Corel_Corp. ). Στο Ηνωμένο Βασίλειο όμως μπορεί να διεκδικήσει copyright για το αντίγραφο οποιοδήποτε έργου όσο παλιό και αν είναι. Αυτή η διεκδίκηση θεωρείται καταχρηστική ακόμη και σε λοιπά κράτη της ΕΕ. Σημειώνω ότι αυτό που διεκδικεί είναι πνευματικά δικαιώματα επάνω σε αντίγραφα έργων που αποτελούν κοινό κτήμα (δηλ. δεν έχουν πνευματικά δικαιώματα).
Το θέμα δεν είναι αν η πινακοθήκη είναι ιδιωτική ή δημόσια (απλώς αν είναι δημόσια, ακόμη χειρότερα), αλλά τα έργα τα οποία εκμεταλλεύεται. Για να το κάνουμε παράδειγμα, έστω ανακαλύπτω ένα πίνακα του Ελ Γκρέκο, δεν τον εκθέτω πουθενά ή όταν τον εκθέτω απαγορεύω την φωτογράφιση (καλή ώρα τα ελληνικά μουσεία) και χρυσοπληρώνομαι για κάθε φωτογραφία που δημοσιεύεται, επειδή όλες θα προέρχονται από το ένα και μοναδικό δικό μου αντίγραφο. Πρακτικά ένα έργο που ανήκει στο παγκόσμιο κοινό, θα το εκμεταλλεύομαι ο ίδιος. Όπως και να έχει, στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτισμένου κόσμου δεν ισχύει ο βρετανικός παραλογισμός.
Πιθανώς είναι ευκαιρία να εκτεθεί στο κοινό και να υπάρξει πίεση για αλλαγή αυτού του καθεστώτος. Η αποδοχή ενός συμβιβασμού και μάλιστα κατόπιν νομικής απειλής θα είναι στην ουσία αποδοχή ότι υπάρχει δίκαιο σε αυτή την διεκδίκηση.
Συμφωνώ με το γεράκι πως τα περιθώρια συμβιβασμού μεταξύ NPG και Wikipedia στο σημείο αυτό δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα, για μένα, είναι πόσο γρήγορα φτάσαμε στο σημείο αυτό. Αν ο συμβιβασμός είχε επέλθει νωρίτερα, πιστεύω πως θα είχε ανοίξει ο δρόμος για ουσιαστική συζήτηση και όχι για δικαστική αντιπαράθεση. Επίσης, όπως έγραψα, πιστεύω πως η συνεργασία NPG-Wikipedia θα απέφερε καρπούς και συγκεκριμένα τη σταδιακή δημοσίευση των φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο ο καταχρηστικός, έστω, νόμος αλλά η στάση μας απέναντί του.
Γεράκι, το παράδειγμά σου με τον El Greco που ανακαλύπτεις είναι πολυ γενικό και δεν συνάδει με την κατάρτιση που έχεις για πνευματικά δικαιώματα. Η απάντηση στα υποθετικά ερωτήματα που κάνεις εξαρτάται από λεπτομέρειες που παραλείπεις. Για παράδειγμα, όταν γράφεις «έστω ανακαλύπτω ένα πίνακα του Ελ Γκρέκο», πρέπει να διευκρινήσεις και κάτω από ποιές συνθήκες γίνεται η ανακάλυψη. Ποιός χρηματοδότησε την έρευνά σου; Το κράτος, ιδιωτικός χορηγός, ο ίδιος; Πού τον ανακάλυψες τον πίνακα; Στο υπόγειο του πατρικού σου, σε αποθήκη στο μοναστηράκι, στο πατάρι ιδιωτικού μουσείου, στα αζήτητα δημοσίου μουσείου, κτλ.
Πίσω στην NPG τώρα: καλώς ή κακώς πιστεύουν πως έχουν το νόμο με το μέρος τους. Σκληραίνουν τη στάση τους λοιπόν και γίνονται λιγότερο δεκτικοί στον διάλογο. Δικαιολογημένα υιοθετούν αμυντική στάση. Αυτό δεν βοηθάει την πρόοδο στο ζήτημα του copyright. Και γι αυτό ευθύνεται η αδιαλλαξία της Wikipedia κατά τη γνώμη μου.
Φοβάμαι πως μια από τις βλαβερές συνέπειες του διαδικτύου είναι η εδραίωση της απαίτησης για instant gratification. Θέλω hirez, τις θέλω τώρα, και δεν έχω υπομονή ή διάθεση να βοηθήσω άλλους να διαπιστώσουν μόνοι τους πως οι φωτογραφίες αυτές πρέπει να είναι ελεύθερα προσβάσιμες. Κάτω από συνθήκες instant gratification χάνεται και η διάθεση και η υπομονή για συζήτηση και αμοιβαία κατανόηση.
Το παράδειγμα που έθεσα είναι επίτηδες απλουστευμένο επειδή οι συνθήκες πρόσβασης στον υλικό φορέα (πρωτότυπο πίνακα) δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα πνευματικά δικαιώματα. Ο πίνακας μπορεί να είναι στην ιδιοκτησία κάποιου αλλά όχι και να είναι πνευματική ιδιοκτησία εφόσον έχουν περάσει περισσότερα από 70 χρόνια από τον θάνατο του δημιουργού. Αυτό ισχύει για όλες περισσότερες χώρες που έχουν υπογράψει την συνθήκη της Βέρνης συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου.
Πνευματικά δικαιώματα υπάρχουν για οποιοδήποτε έργο έχει ένα ελάχιστο όριο δημιουργικότητας (πρακτικά πολύ μικρό). Ένα ακριβές αντίγραφο ενός έργου που δεν έχει πνευματικά δικαιώματα, στις περισσότερες χώρες του κόσμου δεν θεωρείται ότι είναι δημιουργία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο όμως θεωρείται ότι ένα αντίγραφο μπορεί να προστατεύεται ως πνευματική ιδιοκτησία ακόμη και αν δεν υπάρχει ίχνος δημιουργικότητας πέραν αυτής που είχε ο αρχικός δημιουργός και για την οποία τα πνευματικά δικαιώματα έχουν ήδη λήξει.
Συνεπώς αν η NPG είχε στην κατοχή της ένα πίνακα του El Greco, με οποιοδήποτε τρόπο και αν ήλθε στην κατοχή της, θα διεκδικούσε (τουλάχιστον στο Η.Β.) τα πνευματικά δικαιώματα για τις φωτογραφίες/αντίγραφα του αρχικού πίνακα που δεν καλύπτεται από πνευματικά δικαιώματα.
Δεν νομίζω ότι υπήρχε οποιοσδήποτε τρόπος συμβιβασμού της NPG με οποιονδήποτε και κυρίως με το Wikimedia. Το θέμα των δικαιωμάτων δεν μπορεί αν οριστεί ποσοτικά με τόσα dpi, οποιοσδήποτε δεχόταν πνευματικό δικαίωμα στην NPG ώστε να ορίσει αυτή τον τρόπο κυκλοφορίας των αντιγράφων, αναγκαστικά θα δεχόταν ότι έχει και την πνευματική ιδιοκτησία (άρα και το δικαίωμα να απαγορεύσει την κυκλοφορία). Εφόσον αναγνωριζόταν τέτοιο δικαίωμα, τότε όλο αυτό το υλικό δεν θα ήταν ελεύθερο και κοινό κτήμα όπως ο πρωτότυπος πίνακας.
Μα αν ο πίνακας βρίσκεται στην ιδιοκτησία κάποιου, σημαίνει πως η ύπαρξή του είναι γνωστή. Στο παράδειγμά σου όμως μιλάς για ανακάλυψη, άρα δεν πρόκειται για το ίδιο ζήτημα.
Για το κυρίως θέμα μας τώρα. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν υπήρχε οποιοσδήποτε τρόπος συμβιβασμού με τη wikipedia. Δεν έγινε καν προσπάθεια. Για μένα αυτό λέει πολλά.
Πιάνεσαι στις λεπτομέρειες, όπως έγραψα δεν έχει σχέση ο τρόπος με τον οποίο έχει κάποιος στα χέρια του τον πίνακα (κι αν τον ανακαλύψει κάποιος δεν θα είναι ιδιοκτησία του;). Έστω ότι είναι γνωστός πίνακας αλλά δεν τον έχει φωτογραφίσει κανείς άλλος εκτός από το NPG, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τις επίμαχες φωτογραφίες. Το ζήτημα δεν είναι ο πίνακας. Είναι οι φωτογραφίες του πίνακα.
Για να έχουμε καλύτερη αντίληψη, το NPG διεκδικεί μεταξύ άλλων πλήρη δικαιώματα στην παρακάτω εικόνα του Λόρδου Μπάϊρον του 1813. Απλά επειδή φωτογράφισε τον πίνακα. Σύμφωνα με το NPG και τον Βρετανικό νόμο λοιπόν, το παρακάτω είναι ένα πειρατικό αντίγραφο.
Ποιά περιθώρια συμβιβασμού βρίσκεις ότι μπορεί να υπήρχαν; Εάν δοθεί περιθώριο στο NPG να θέσει όρους, τότε είναι αποδοχή αυτού του δικαιώματος.
Στις λεπτομέρειες κρίνονται τα νομικά ζητήματα, γι αυτό και τις επισημαίνω.
Όσο για τα περιθώρια συμβιβασμού: θα ήταν αποδοχή των δικαιωμάτων της NPG μια καλόπιστη κίνηση συνεργασίας και δεν θα είναι τέτοια αποδοχή η κρίση του δικαστηρίου που μπορεί να προκύψει από τη διαμάχη αυτή;
Το link: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:George_Gordon_Byron,_6th_Baron_Byron_by_Richard_Westall_(2).jpg
Σχετικά με τον αν υπήρχε πρόθεση συμβιβασμού ας δούμε τι λέει και το Wikimedia εκτός από την NPG:
“Intitially it sent threatening letters to the Wikimedia Foundation, asking us to “destroy all the images”. (Contrary to public claims, these letters did not include an offer for compromise. [...]”
Και για το αντικείμενο της διαφωνίας:
“Both the NPG and Wikimedia agree that the paintings depicted in these images are in the public domain – many of these portraits are hundreds of years old, all long out of copyright. However, the NPG claims that it holds a copyright to the reproduction of these images (while also controlling access to the physical objects). In other words, the NPG believes that the slavish reproduction of a public domain painting without any added originality conveys a new full copyright to the digital copy, creating the opportunity to monetize this digital copy for many decades. The NPG is therefore effectively asserting full control over these public domain paintings.”
http://blog.wikimedia.org/2009/07/16/protecting-the-public-domain-and-sharing-our-cultural-heritage/
“θα ήταν αποδοχή των δικαιωμάτων της NPG μια καλόπιστη κίνηση συνεργασίας και δεν θα είναι τέτοια αποδοχή η κρίση του δικαστηρίου που μπορεί να προκύψει από τη διαμάχη αυτή;”
Η μία πλευρά ισχυρίζεται ότι έχει όλα τα δικαιώματα και απαίτησε την διαγραφή των εικόνων. Τι είδους συνεργασία να κάνεις; Προφανώς ένα δικαστήριο στην Αγγλία μπορεί να δικαιώσει την NPG, και το Wikimedia (παρότι είναι στις ΗΠΑ) να διαγράψει τις εικόνες. Ωστόσο το κέρδος θα είναι η δημοσιοποίηση αυτού του προβλήματος στο κοινό. Εάν όλα έμεναν κρυμμένα σε e-mail μεταξύ δυο οργανισμών και των δικηγόρων τους, πώς θα ενημερωνόταν το κοινό έτσι ώστε να υπάρξει πίεση για την αλλαγή του νόμου;
Η πλευρά που ισχυρίζεται ότι έχει όλα τα δικαιώματα και απαιτεί την διαγραφή των εικόνων, το κάνει μόνο αφού οι προσπάθειές της να έρθει σε επαφή με τη wikipedia αγνοήθηκαν. Αντιδρά δηλαδή αφού προκλήθηκε. Δεν γνωρίζουμε πώς θα αντιδρούσε αν είχε προσκληθεί σε διάλογο. Και σε τελική ανάλυση η wikipedia δεν είχε να χάσει κάτι από τον διάλογο. Αν δεν της έβγαινε, θα μπορούσε να ανέβαζε τις φωτογραφίες έτσι κι αλλιώς.
Το ότι πήγαν κατευθείαν στα δικαστήρια μάλλον δείχνει ότι και οι δύο πλευρές πιστεύουν ότι έχουν το νόμο με το μέρος τους. Η Wikipedia έχει τους Αμερικάνικους νόμους με το μέρος της, h NPG έχει τους Βρεττανικούς.
Θα ήταν ενδιαφέρον αν εκδικαστεί η υπόθεση και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, αν και δεν νομίζω να είναι εφικτό.
Πάντως πολλές φορές είναι προτιμότερο να πάει η υποθεση στα δικαστήρια, να δημιουργηθεί δεδικασμένο και να ξεκαθαρίσει το νομικό πλαίσιο για παρόμοιες μελλοντικές υποθέσεις.
Δείτε για παράδειγμα τις αντιδράσεις που υπήρξαν για το συμβιβασμό Google και Author’s Guild για το Google Book Search. Οι περισσότεροι περιμέναν πώς και πώς να φτάσει η υπόθεση στο ανώτατο δικαστήριο και να ξεκαθαρίσει αν η δημιουργία ψηφιακής βάσης δεδομένων με βιβλία (ή άλλες δημιουργίες) για σκοπούς αναζήτησης εμπίπτει στους κανόνες του fair use, ή αν είναι παραβίαση copyright.
Ο συμβιβασμός άφησε ένα νομικό κενό το οποίο δημιουργεί αβεβαιότητα, και δυστυχώς αποθαρρύνει καινοτομίες στον τομέα.
Μια άλλη σημαντική παράμετρος που δεν αναφέρθηκε νομίζω είναι ότι μερικά/αρκετά μουσεία αυτοχρηματοδοτούνται μέσω licencing fees που χρεώνουν για φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης και η δωρεάν διάθεση τέτοιων φωτογραφιών θα τους αφαιρούσε μια πηγή εσόδων.
Δείτε το email που ο Bernard Horrocks, Copyright Officer της NPG έστειλε στη Museums Computer Group Mailing List σχετικά με το θέμα (όλη η – πολύ ενδιαφέρουσα – συζήτηση εδώ: https://www.jiscmail.ac.uk/cgi-bin/webadmin?S2=MCG&q=NPG+%2F+Wikimedia&s=&f=&a=&b=)
————–
“Dear Members,
You may have seen articles in the press reporting that the NPG is ‘suing’ Wikipedia. As a number of you will already be aware, these reports of ‘suing’ are not quite accurate. Rather, the Gallery has issued a lawyer’s letter, as it is very concerned about high resolution rather than low resolution images having been appropriated for the Wikipedia site without permission.
The Gallery charges fees to allow publication of high resolution images. The posting of these high resolution images in a Commons repository therefore directly threatens the Gallery’s income. This income enables the Gallery to digitise further material for the public good. So actions like Wikipedia’s could be regarded ultimately as self-defeating.
Wikipedia’s rather nebulous structure (consisting largely of thousands of volunteers and only a handful of staff) makes it hard to find – and contact – responsible individuals with the necessary authority. The Gallery initially wrote to Wikipedia’s legal team (‘designated agent’) but received no response. It then contacted Wikipedia administrators who referred the Gallery back to the legal team. Again, the Gallery received no response. The Gallery’s only course of action, then, to safeguard its assets, was to try to resolve this with the individual, Derrick Coetzee. Mr Coetzee is not an employee of Wikipedia – he is a volunteer having the status of ‘Wikipedia administrator’ – although this status appears to have been revoked for the time being.
The Gallery’s invitation to Wikipedia to resolve this issue remains open.
Please find attached the NPG Press Statement on this issue. If anyone would like any further detail please contact me direct.
All best wishes,
Bernard Horrocks
Copyright Officer
National Portrait Gallery St Martin’s Place London WC2H OHE”
————
Το σωστό λινκ είναι:
https://www.jiscmail.ac.uk/cgi-bin/webadmin?S2=MCG&q=NPG+%2F+Wikimedia&s=&f=&a=&b=
Το πρόβλημα της χρηματοδότησης των μουσείων δεν μπορεί να καλύψει το πρόβλημα πρόσβασης σε κάτι που είναι κοινό κτήμα. Για να επιβάλλει licencing fees θα πρέπει να έχει το έχει το copyright και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Είναι πολύ πιθανό το να δεχόταν η NPG να δημοσιεύσει τις επίμαχες εικόνες υπό μια ελεύθερη άδεια creative commons. Για κάποιους μπορεί να φαίνεται λύση αυτό, αλλά αν κάποιος δεν έχει το copyright δεν μπορεί να επιβάλλει οποιουσδήποτε όρους (ακόμη και ελεύθερους). Το πρόβλημα τότε δεν θα ήταν οι εικόνες που δέχτηκε να απελευθερώσει αλλά οι εικόνες για τις οποίες θα απαγόρευε την αναδημοσίευση.
Μα geraki, αν καταλαβαίνω καλά προηγούμενο σχόλιό σου, σύμφωνα με τη Βρετανική νομοθεσία η NPG να έχει το copyright των φωτογραφιών, οπότε, αν ισχύει αυτό, μπορεί να επιβάλλει όρους αναπαραγωγής και χρήσης των φωτογραφιών (είναι άλλο αν θεωρεί κανείς ότι ο νόμος είναι προβληματικός).
Ναι, σύμφωνα με τη Βρετανική νομοθεσία η NPG μπορεί να έχει το copyright των φωτογραφιών. Το μείζων ζήτημα που προκύπτει είναι εάν αυτή η Βρετανική νομοθεσία μπορεί να επιβληθεί στον υπόλοιπο κόσμο. Αν μπορεί να επιβληθεί η βρετανική νομοθεσία σε ένα άλλο κράτος όπου υπάρχει δεδικασμένο για το αντίθετο, τότε μπορεί για παράδειγμα να επιβληθεί π.χ. και η απαγόρευση δημοσίευσης εικόνων του Μωάμεθ; Αυτό είναι το νομικό μέρος του ζητήματος. Το άλλο μέρος (αλλά όχι ασήμαντο) είναι εάν τελικά αυτός ο νόμος προασπίζει το δημόσιο συμφέρον έστω και των βρετανών πολιτών.