Σκεφτόμουν χθες το βράδυ, βλέποντας μία ταινία που κατέβηκε ως torrent, με υπότιτλους που κατέβηκαν και αυτοί μέσω internet: πόσοι άνθρωποι εργάζονται εθελοντικά, για να δουλεύει αυτό το σύστημα; Από αυτούς που γράφουν και ψηφιοποιούν μία εκπομπή και την ανεβάζουν στο internet, μέχρι αυτούς που συντηρούν τους servers ή κάνουν τις μεταφράσεις. Αν το σκεφτεί κανείς είναι ένα αξιοθαύμαστο “οικοσύστημα” που στο μεγαλύτερο μέρος του λειτουργεί εθελοντικά και έχει εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα. Ναι, το ξέρω ότι ο νόμος θεωρεί πως κάποια από αυτά που κάνουν είναι παράνομα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα του συγκεκριμένου post.
Χθες το βράδυ έγραψα και μερικές επιπλέον σκέψεις για το τί θα μπορούσε να σημαίνει η εισαγωγή του e-book στο εκπαιδευτικό σύστημα. Η αφορμή ήταν η αναφορά του Παπανδρέου, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ ότι το θέμα θα το περιορίσουμε σε πολιτικές αψιμαχίες. Διαβάστε τις και αν σας ενδιαφέρει μοιραστείτε και τις δικές σας σκέψεις για το θέμα -ή και γνώσεις, σίγουρα κάποιοι από εσάς το γνωρίζετε καλύτερα από εμένα.
Θέλω να πιστεύω οτι η εισαγωγή μας στην e-ζωή δεν θα αργήσει να έρθει, μην φτάσουμε στο σημείο να πούμε θυμάσαι τότε, αλλά τώρα. Απλά πράγματα της ζωής μας μπορούν να γίνουν καλύτερα, πιο γρήγορα πιο εύκολα.
Το ερώτημα για εμένα είναι γιατί ένας 15χρονος θα αφιερώσει κάποιες ώρες για να μεταγλωτίσει μια ταινία και να συνεισφέρει στην "κοινότητα", ενώ ο ίδιος βαριέται αφόρητα να διαβάσει τα σχολικά βιβλία. Γιατί θεωρεί το πρώτο σημαντικό και το δεύτερο ανούσιο.
Είναι σαφές ότι και όρεξη υπάρχει και δημιουργικότητα, απλά υφίσταται ταυτόχρονα και μια νοοτροπία που τα "στραγγαλίζει" όλα αυτά.
Η βασική μου σκέψη όσον αφορά το ηλεκτρονικό η μη βιβλίο είναι αν πραγματικά το χρειάζεται ο μαθητής και πάνω σε ποια βάση. Σκεφτόμουν ότι τα νέα παιδιά με τις πάμπολλες παραστάσεις αυτό που έχουν ανάγκη στην εκπαίδευση είναι καθηγητές που να τους αρέσει να διδάσκουν [τα παιδια έχουν ζωωδη ένσιτκτα πάνω σε αυτό] και που να είναι πνευματικά κοντά τους και όχι 2 μεριές που να τις χωρίζει μια έδρα. Με την παραδοχή ότι χρειαζόμαστε καλύτερους και πιο φρέσκους καθηγητές πάμε στο αντικείμενο της μελέτης: με ποιον τρόπο είναι καλύτερη η μετάδοση σε έναν νέο άνθρωπο, καινούργια πράγματα, χωρίς να βαρεθεί και με την μεγαλύτερη ικανότητα απορρόφησης.
Λόγου χάρη έχω δει ντοκιμαντέρ που δείχνουν επιστημονικά ότι διαφορετικό τρόπο μάθησης έχουν τα αγόρια, διαφορετικό τα κορίτσια. Αυτό οι καθηγητές το ξέρουν? Στην τελική φάση είμαι πεποισμένος ότι εάν η μάθηση φεύγει από τα σχολεία, π.χ. φροντιστήρια, τα παιδιά κουράζονται και ξεφεύγουν από το παν μέτρον άριστον των "καλών αρχαίων" μας. Πρέπει να έχουν χρόνο να διασκεδάζουν, γιατί είναι παιδιά. Εμεις απλά προσπαθούμε να τα βάλουμε σε χώρους μεγάλων χωρίς να βιώσουν να είναι παιδια.
Τώρα για τα ηλεκτρονικά βιβλία ή μη έχω την εντύπωση ότι πίσω από κάθε τέτοια κουβέντα κρύβεται μια σειρά από συμφέροντα οικονομικά, προσωπικής καταξιώσης μέσω εκδόσεων και διάφορες τέτοιες πρακτικές που εμποδίζουν τις μεγάλες και πραγματικές αλλαγές. Τα ηλεκτρονικά βιβλία είναι απλά ένα μέσο. Αυτός που θα τα γράψει θα κάνει τα ίδια που κάνει και ένας που απλά τα γράφει με παραδοσιακούς τρόπους. Μια και είμαι άνθρωπος της τεχνολογίας είμαι υπέρ. Είναι πιο εύκολο να αντιγραφούν, πιο δύσκολο να καούν. Πιο εύκολο να αλλαχτούν και να δεχτούν βελτιώσεις. Το μέσο που θα διαβαστούν είναι λίγο αστεία κουβέντα γιατί οι περισσότεροι μαθητές έχουν υπολογιστή και οι γονείς τους απλά προσπαθούν να τους ξεκολλήσουν από κει.
Αν συζητήσουμε για το ebook reader θα έλεγα να είναι ελαφρύ, e-ink, με ασύρματη δικτύωση, να δέχεται διάφορα format [doc, pdf, opendoc για να είναι όσο πιο πολυ "ανοικτό" γίνεται], επίσης να μπορείς να κανεις surfing για να βλέπουν τα παιδιά εγκυκλοπαίδειες στυλ wikipeidia [μπορουν άνετα τα σχολεία να έχουν ελευθερο wifi, κλειδωμένο μονο για συγκεκριμένες σελίδες] και να έχει αποθηκευτικό χώρο ικανό.
Το καλύτερο βιβλίο είναι αυτό που δεν υπάρχει, γιατι κανένας δεν το μειώνει, δεν το μηδενίζει. Είναι ίσως μια πολύ καλή διδασκαλία από έναν άνθρωπο που ενδιαφέρεται και θέλει να μεταδώσει και την τελική θα πετύχει να μην χρειάζεται το κάθε παιδι έξτρα ώρες μάθησης. Είναι ένα καλύτερο σύστημα αξιολόγησης των επίπεδων των μαθητών για να δικαιούνται καλύτερο τρόπο εκμάθησης. Μετά θα έχουμε και καλυτερους πολίτες, με κρίση και άποψη.
Συγνώμη για το μεγάλο του λόγου μου, δεν το κάνω συχνά. Τα παιδιά όμως με ενδιαφέρουν γιατί τα συναντώ κάθε μέρα. Βλέπω αγωνίες και όχι διεξόδους.