Πέρα από την νομοθεσία που σχετίζεται με τα πνευματικά δικαιώματα, υπάρχει και το θέμα της εφαρμογής της σε μία συγκεκριμένη αγορά. Θεωρώ ότι υπάρχουν δυνατότητες, χωρίς να αλλάξουμε την σχετική νομοθεσία, να αλλάξουμε τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά.
Μία πρόταση που είχα κάνει αρκετά παλιότερα ήταν η φορολόγηση της πνευματικής ιδιοκτησίας κάτι που θα μπορούσε να “απελευθερώσει” πολλά έργα που δεν έχουν εμπορική αξία και θα δημιουργούσε παράλληλα μία βάση με αυτά που “δεν αγγίζουμε”.
Χθες σκεφτόμουν και ένα άλλο πιθανό μέτρο. Θυμάστε το ποσοστό που πληρώνουμε 6% “φόρο” για κάθε αγορά μας (μαγνητικά μέσα, δίσκους, CD, φωτοτυπικό κ.λ.) που θα μπορούσε ίσως να χρησιμοποιηθεί για “παράνομη αναπαραγωγή” έργων;
Πώς θα άλλαζε η αγορά αν αυτό το ποσό δεν έμπαινε στην αγορά των μέσων, αλλά σε κάθε πώληση ενός πνευματικού έργου; Η λογική είναι:
α) αν δεν βγάζεις λεφτά, δεν υπάρχει λόγος να πληρώνεις.
β) αν βγάζεις λεφτά από έργα (βιβλία, μουσική, κ.λ.) τότε το πιθανότερο (σίγουρο, εκτός και αν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει μόνος σου στην ζούγκλα) είναι ότι σε κάποιον άλλο το χρωστάς -σου έδωσε έμπνευση, ιδέες, ιστορίες, παραστάσεις, εικόνες που χρησιμοποιείς με τον Α ή Β τρόπο.
Θα μπορούσε μία τέτοια προσέγγιση να δημιουργήσει δύο χώρους, τους επαγγελματίες και τους ερασιτέχνες, από στους οποίους είναι εύκολο να δημιουργείς, και εύκολο να πηγαίνεις από τον ένα στον άλλο;
- Δεν βγάζεις λεφτά; Κάνε ό,τι θες αφού προσφέρεις στην συνολική πνευματική δημιουργία που έχει πρόσβαση η ανθρωπότητα.
- Βγάζεις λεφτά; Από αυτά, κάποια πηγαίνουν σε όλους τους άλλους που έχουν συνεισφέρει για να μπορείς να τα βγάζεις. (αλλά και εδώ, δεν ασχολείσαι με τις “τεχνικές” λεπτομέρειες, ποιος έχει τα δικαιώματα για το Α ή Β, αν τα έχουν κληρονομήσει 100 ανήψια, κ.λ.)
Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι η ιδανική λύση (μπορώ και μόνος μου να σκεφτώ κάποια τρωτά της σημεία). Την βάζω εδώ για συζήτηση, αντιρρήσεις, προτάσεις. Πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο; Τί επιπτώσεις θα είχε; Τί προβλήματα;
Μα φορολογούνται τα έσοδα από πνευματική ιδιοκτησία.
Εννοώ έμμεσο φόρο που δεν πηγαίνει στο κράτος αλλά στους επαγγελματίες δημιουργούς.
@vrypan Εννοείς έμμεσο φόρο που δεν τον εισπράτει το κράτος από τους δικαιούχους των πνευματικών δικαιωμάτων μέσο της φορογίας εισοδήματος αλλά από τους καταναλωτές μέσω της διακίνησης των αγαθών που εμπεριέχουν τα πνευματικά δικαιώματα.
Δυστυχώς δεν είναι τόσο απλό. Πες ότι έχω δημιουργήσει κάτι εμπορεύσιμο (πχ Harry Potter). Έχοντας έλεγχο των δικαιωμάτων μου, μπορώ να απαγορεύσω σε άλλους να δημιουργήσουν προϊόντα τα οποία είναι άμεση απόρροια της αρχικής δημιουργίας, πχ μεταφράσεις ή αναλύσεις του κειμένου. Αν έχουμε “φορολογία” τότε κάποιος μπορεί να δημιουργήσει άμεσα “παράγωγα έργα” τα οποία απαιτούν ελάχιστη δημιουργικότητα, και να ωφεληθεί από το έργο μου, δίνοντας μου ένα ελάχιστο ποσοστό των κερδών του.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όσο μικρότερη η απαιτούμενη δημιουργικότητα για τη δημιουργία του νέου έργου, τόσο μεγαλύτερος ο φόρος. Αλλά ποιος το αποφασίζει αυτό;
Φυσικά, μπορούμε να φτάσουμε και στο αντιθετο σημείο. Πχ να φτιάχνει κάποιο ένα ντοκυμαντέρ, να φιλμογραφήσει έναν μουσικό να παίζει στη γωνία ένα τραγούδι, και ο δημιουργός του τραγουδιού να ζητά δικαιώματα για τη χρήση της μουσικής του στο ντοκυμαντέρ… (Δες το http://www.law.duke.edu/cspd/comics/ για άλλα τέτοια παραδείγματα)
Αλλη μία καλή σελίδα: http://bits.blogs.nytimes.com/tag/bits-debate-copyright/
Πάλι οι καταναλωτές θα την πληρώσουν δηλαδη;