Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από τον θάνατο της Αμαλίας. Όπως και όταν πρωτοσυνάντησα το blog της, έτσι και σήμερα δεν νομίζω ότι μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω. Σας παρακαλώ όμως, να διαβάσετε όσα έγραψε η ίδια.
Από κει και πέρα, τα όσα γράφονται για υποκρισία, για “τους bloggers” (λες και είμαστε κάποιο κίνημα) κ.λ. με αφήνουν αδιάφορο. Ο καθένας μας επιλέγει και δίνει τις δικές του μάχες (δεν βλέπω τον λόγο γιατί πρέπει να αποκτήσει κάποιο πιστοποιητικό “μαχητικότητας” ή “ευαισθησίας” από τους άλλους). Όταν βρισκόμαστε περισσότεροι από ένας να υποστηρίζουμε κάτι, ακόμη καλύτερα.
Άκουσα και ότι αφού δεν έγινε κάποια κινητοποίηση, όλοι όσοι ασχολήθηκαν με το θέμα απέτυχαν. Δεν είναι έτσι. Οι ιστορίες και οι μνήμες έχουν δύναμη. Έχει σημασία να τις διατηρούμε. Και η ιστορία της Αμαλίας ήταν για εμένα ξεχωριστή, όχι γιατί ήταν μία σπάνια περίπτωση στα ιατρικά χρονικά (δυστυχώς), αλλά γιατί ο τρόπος που το αντιμετώπισε η ίδια έδειξε ένα ξεχωριστό χαρακτήρα και μία προσωπικότητα που θέλω να θυμάμαι.
—
Μία πιο μαχητική (ίσως και πιο ουσιαστική) τοποθέτηση έχει το amaliasday.blogspot.com.