Παρακολουθώ αρκετά αμερικανικά blogs και podcasts, που το αντικείμενό τους είναι τεχνολογικό, μιλάνε για θέματα όπως η πληροφορική, τα νέα μέσα, το internet κ.λ. Συμμετέχουν σε αυτά άνθρωποι που είναι πολύ γνωστοί και και πετυχημένοι στον τομέα τους, όπως ο Dave Winer, ο Mike Arrington, ο Doc Searls, ο Jason Calacanis, ο Steve Gillmor, Adam Curry κ.α.
Ξαφνικά, τους τελευταίους μήνες, καθώς η διαδικασία για την ανάδειξη των υποψηφίων Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων έχει πάρει φωτιά, με έχουν ξαφνιάσει ευχάριστα, με πολιτικές συζητήσεις. Δημόσιες συζητήσεις (podcasts) και υποστήριξη στα blogs τους, στο twitter, όπου έχουν παρουσία, στις οποίες παίρνουν ξεκάθαρη θέση, λένε ποιόν υποστηρίζουν με το όνομά του, λένε γιατί δεν τους αρέσει ο Α ή ο Β.
Προσπαθώ να σκεφτώ αν έχω ακούσει ποτέ έναν Έλληνα που δεν είναι πολιτικός (ή συνδικαλιστής) να δηλώνει ανοικτά ότι υποστηρίζει τον ένα ή τον άλλο πολιτικό, το ένα ή το άλλο κόμμα -έναν επιστήμονα, έναν επιχειρηματία, ένα δημοσιογράφο (που δεν σκοπεύουν να βάλουν υποψηφιότητα για βουλευτές ή κάτι τέτοιο).
Τους ζηλεύω τους Αμερικάνους για αυτό. Το ξέρω ότι και το δικό τους πολιτικό σύστημα έχει πολλά πράγματα για τα οποία δεν μπορούν να είναι περήφανοι. Αλλά αισθάνονται ότι είναι ελεύθεροι να συμμετέχουν, να έχουν γνώμη, να επηρεάζουν.
Εδώ, έχουμε αφήσει την πολιτική μόνο στους επαγγελματίες πολιτικούς.[*]
–
[*] update: και τους παρατρεχάμενούς τους.
Παναγιώτη, έχεις προσβάλλει — άθελά σου ελπίζω — πολλούς συνιστολόγους σου. Ούτε πολιτικός είμαι ούτε συνδικαλιστής. Είμαι επιστήμονας και δεν έχω σχέδια να κατεβώ υποψήφιος βουλευτής. Μόνος μου και αυτοβούλως δήλωσα από το ιστολόγιό μου την υποστήριξη προς τον ΓΑΠ πριν λίγους μήνες. Το ίδιο κάναν για τον έναν ή άλλον υποψήφιο δεκάδες άλλοι Έλληνες ιστολόγοι. Συνδικαλιστές ή πολιτικοί ήταν όλοι τους;
@λ:ηρ
Χμμμ… Έχεις δίκιο!
(και χαίρομαι για αυτό :-)
@λ:ηρ
Μήπως τελικά είναι θέμα μέσου; Μήπως χρειάζεται να έχουμε τα εντελώς ανεξάρτητα μέσα όπως τα blogs (που δεν οφείλουν την ύπαρξή τους σε μεγάλες επενδύσεις, διαφημιζόμενους, συμφέροντα κ.λ.) ώστε να εκφράζονται παρόμοιες φωνές;
Ίσως να είναι και θέμα μέσου. Τα παραδοσιακά ΜΜΕ είτε εξυπηρετούν ίδια συμφέροντα είτε λειτουργούν περιοριστικά. Οι πολίτες δηλαδή δεν έχουν ένα δικό τους βήμα. Με τα blogs αλλάζει αυτό.
Για μένα τα πάντα είναι θέμα Παιδείας και Αισθητικής πάνω απ΄ όλα. Μας λείπουν αυτά.
Μήπως όμως είναι και θέμα κοινωνικό γενικότερα;
Αντίθετα με την Αμερική, στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη ο δισταγμός τη στιγμή που πας να πεις ποιόν υποστηρίζεις, διότι υπάρχει και κόστος. Ακόμη σου κολλάνε ταμπέλες, είτε είσαι “αναρχικό κωλόπαιδο”, είτε είσαι “ακροδεξιό φασιστόμουτρο”.
Στην Αμερική δεν κομπλάρουν να δηλώσουν την προτίμησή τους, οποιοδήποτε κι αν είναι το μέσο.
@SebCom: αυτό που περιγράφεις ως κοινωνικό θέμα είναι αυτό που περιγράφω ως έλλειψη Παιδείας και Αισθητικής.
Η καθημερινή διαλεκτική, δηλαδή, είναι για τ’ ανάθεμα. Δεν γνωρίζουμε πώς να συζητούμε. Οι συζητήσεις γίνονται με βάση δυο κανόνες: ad hominem και appeal to authority. Δηλαδή: δεν έχεις δίκιο επειδή είσαι Χ (όπου Χ = μαλάκας, ομοφυλόφιλος, εβραίος, διαφορετικός-τέλος πάντων, κτλ). Ή, έχω δίκιο επειδή αυτό που λέω το είπε ο Ψ (κάποιο σημαίνον πρόσωπο).
Για παράδειγμα: η Apple έχει φτιάξει το Hellenic Quest και οι υπολογιστές επικοινωνούν στα αρχαία Ελληνικά, επειδή το είπε ο Ευρυπίδης Στυλιανίδης.
Fact-based, data-driven επιχειρηματολογίες δεν νοούνται στην Ελλάδα ως συζητήσεις.
Ακριβώς το ίδιο σκεφτόμουν εχθές. Μου αρέσει αυτό το transparency.
Από την άλλη, δεν ξέρω αν ο κόσμος που έρχεται να διαβάσει συγκεκριμένα πράγματα από εμένα, έχει ενδιαφέρον να μάθει και τις πολιτικές μου απόψεις – εξ ορισμού φαντάζομαι όχι.
Ίσως ο σωστός τρόπος να είναι σε περίοδο μεγάλων γεγονότων (όπως οι εκλογές). Ούτε και γιαυτό είμαι σίγουρος. Προσπαθώ πάντα να αποφεύγω το “έχω άποψη για όλα”, αλλά και αυτο που κάνουν οι alpha geeks στην Αμερική εγώ το βρίσκω ενδιαφέρον – τους μαθαίνω καλύτερα έτσι, αποκτώ μεγαλύτερη οικειότητα με το πρόσωπο.
Να αναφέρω πάντως πως η Ελληνοφρένεια που ανήκει στο συγκρότημα Αλαφούζου δηλώνει ανοιχτά πως ψηφίζει κέι κει ι :)
Νομίζω ότι η ανάλυσή σου δεν λαμβάνει υπόψιν τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στις δύο χώρες (Ελλάδα/ΗΠΑ). Με όσους καθηγητές μου οικονομολόγους, διεθνολόγους έχω μιλήσει που έχουν μια σχέση με το τι γίνεται στη άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μου έχουν πει πως η πολιτικοποίηση των Αμερικανών είναι τραγικά χαμηλή, και τα συνδικάτα εκεί είναι μια άγνωστη λέξη. Οι Αμερικανοί κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους δεν ασχολούνται ούτε με την πολιτική, ούτε με τις εξελίξεις. Ολική αποχαύνωση δυστυχώς. Αρκεί να πω πως υπάρχει μια τεράστια οθόνη στην Αμερική που δείχνει πως αυξάνεται το Αμερικανικό έλλειμμα με τρομακτικούς ρυθμούς real-time!(Στην Ευρώπη αν γινόταν κάτι τέτοιο την άλλη μέρα θα χε αλλάξει Κυβέρνηση).
Αυτό λοιπόν που φαίνεται στους Αμερικανούς ως έλλειψη κόμπλεξ, και παρρησία στην πολιτική, ουσιαστικά πηγάζει από την ουδετερότητα που είναι διάχυτη αλλά και από την αδιαφορία για το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.
Red Garland: αυτό που γράφεις είναι η γνώμη σου ή απλά αναμεταδίδεις τη γνώμη τρίτων; Όπως και να ‘χει πάντως, αυτά που γράφεις δεν είναι εντελώς ακριβή.
Οι Αμερικάνοι ασχολούνται με την πολιτική. Απλώς όχι όπως οι Έλληνες. Στις ΗΠΑ η πολιτική υπάρχει σε πολλά επίπεδα. Στο επίπεδο της γειτονιάς, στο επίπεδο του δήμου, στο επίπεδο της κομητείας, στο επίπεδο της πολιτείας, και στο επίπεδο της χώρας. Σ’ αυτά τα επίπεδα λειτουργούν μια σειρά από πολιτικές διεργασίες: από την εκλογή του διαχειριστή των υδάτων σε μια περιοχή ως την εκλογή του προέδρου της χώρας. Κι από την εκλογή των μελών ενός τοπικού σχολικού συμβουλίου ως την εκλογή δικαστών και δημάρχων. Παράλληλα διεξάγονται δημοψηφίσματα κάθε δύο χρονια για δημοτικά και κομητειακά θέματα.
Ο διάλογος και οι εκστρατείες για τις πολιτικές αυτές δραστηριότητες δεν γίνονται μπροστά στις κάμερες. Στην τηλεόραση βλέπουμε κυρίως τις ομοσπονδιακές εκστρατείες. Δεν βλέπεις τον πολιτικό αγώνα στο τοπικό επίπεδο. Αυτός γίνεται με συγκεντρώσεις σε σχολεία και βιβλιοθήκες, με ομιλίες σε μικρές ομάδες μέσα σε εκκλησίες και δημόσιους χώρους, με κινητοποίηση μέσω διαδικτύου, και με συλλογή υπογραφών.
Ο μέσος Αμερικάνος είναι αδιάφορος — ως έναν βαθμό — για τις ομοσπονδιακές εκλογές, όπως κι ο Έλληνας δεν δίνει δεκάρα για το ποιός κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Οι Αμερικανοί όμως δραστηριοποιούνται στην τοπική πολιτική. Αυτή την πολιτική δραστηριότητα δεν την παρατηρούν εύκολα οι Έλληνες που βρίσκονται για λίγο καιρό μόνο στις ΗΠΑ. Είναι κάτι που πρέπει να το ζήσεις και να το μελετήσεις από κοντά για να το καταλάβεις και παίρνει καιρό.
Νομίζω πως οι καθηγητές που σου δωσαν την άποψη που μετέφερες εδώ, συγχέουν το πάθος με το ενδιαφέρον. Αυτός που φωνάζει, δηλαδή, δεν σημαίνει πως ενδιαφέρεται εξίσου για το θέμα για το οποίο φωνάζει.
Όσο για τα συνδικάτα στις ΗΠΑ και πάλι οι καθηγητές που σου δώσαν την άποψη που έχεις, παραλείψαν πολλά πράγματα. Για να μην πάμε μακρυά θα σου πω πως πρόσφατα μόνο οι δημοφιλείς τηλεοπτικές παραγωγές παράλυσαν εξ’ αιτίας απεργίας του συνδικάτου των συγγραφέων.
Τα συνδικάτα στην Αμερική υπάρχουν. Μπερδεύοντας όμως πάλι το πάθος με την αποτελεσματικότητα οι καθηγητές σου κι εσύ ίσως να περιμένατε απεργίες και διαδηλώσεις ως ένδειξη της ύπαρξής τους. Τα συνδικάτα εδώ διαπραγματεύονται και μόνο σε ακραίες περιπτώσεις πάνε σε απεργία. Δεν υπάρχει δημόσια σχολική περιφέρεια δίχως συνδικάτο: η δουλειά του όμως είναι να εξασφαλίζει τις καλύτερες συνθήκες στη συλλογική σύμβαση κι όχι να παριστάνει τον τσαμπουκά μπροστά στις κάμερες. Το ίδιο ισχύει για αστυνομικούς, πυροσβέστες, καθηγητές δημοσίων πανεπιστημίων, εργάτες οικοδομών, υδραυλικούς, εργαζόμενους στις αεροπορικές εταιρείες, κτλ.
Αναμεταδίδω άποψη καθηγητών άκρα φιλελεύθερων εκ των οποίων ο ένας είναι ειδικός στη διεθνή πολιτική των ΗΠΑ.
Οι οποίοι κάθε άλλο παρά συμπαθούν τα συνδικάτα.
Αν είναι λάθος τότε ζητώ συγγνώμη.
Τώρα το κατά πόσο αποτελεσματικά μπορεί να είναι τα Αμερικάνικα συνδικάτα επέτρεψέ μου να σου πω πως αυτό είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό, και κυρίως ποια συμφέροντα καθοδηγούν αυτά τα συνδικάτα, και αν επί της ουσίας δρουν ως τέτοια. Και τα συνδικάτα δεν είναι μόνο για μισθούς και συνθήκες δουλειάς αλλά και κοινωνική εξασφάλιση των εργαζομένων και πρόνοια, εκεί που άλλωστε παρουσιάζεται το πρόβλημα στην Αμερική.
Επίσης η σύγκρισή των ομοσπονδιακών με τς δημοτικές εκλογές της Ελλάδας, δεν είναι και το πιο αναλογικό παράδειγμα που μπορεί να στηρίξει ένα τέτοιο ισχυρισμό.
Αν λάβεις υπόψιν σου ότι οι δήμοι στην Ελλάδα είναι εντελώς αποδυναμωμένοι και έρμαιο των κυβερνητικών σχεδίων.
Η τοπική πολιτική στην Αμερική έχει μεγαλύτερη εξουσία, δράση και αυτονομία ακριβώς λόγο της έκτασης, και λογικό να δίνουν βάση εκεί οι Αμερικανοί. Αλλά είναι αδιανόητο να εκλέγεις πλανητάρχη και να αυτό να αποτελεί ένα τόσο ουδέτερο γεγονός. Και κυρίως να μην ακούγεται τίποτα το “πολιτικό” κατά τη διάρκεια των εκλογών
Red Garland: δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο προτιμάς να αναμεταδίδεις γνώμες άλλων αντί να χρησιμοποιείς κριτική σκέψη για να αναπτύξεις τις δικές σου.
Το τι λέει κάποιος καθηγητής, φιλελεύθερος ή μη, είναι appeal to authority — ακριβώς αυτό που σχολίαζα νωρίτερα. Δικαίωμά τους να έχουν τις απόψεις τους οι άνθρωποι, αλλά υπάρχει και η πραγματικότητα.
Έγραψες πως τα συνδικάτα είναι άγνωστη λέξη και σου εξήγησα πως δεν είναι έτσι. Τώρα αν θες να εμπλακούμε σε συζήτηση για τον ρόλο των συνδικάτων, ευχαρίστως να το κάνουμε. Αρκεί να αντιπαρατεθώ με τις δικές σου απόψεις και όχι με απόψεις άλλων που απλώς θα αναμασάς. Γι αυτό θα σου πρότεινα να αναζητήσεις και να διαβάσεις 2-3 συλλογικές συμβασεις εργασίας απο τις ΗΠΑ για να ενημερωθείς από πρώτο χέρι τι εξασφαλίζουν για τα μέλη τους τα συνδικάτα. Αν αναζητήσεις στο Google τον όρο collective bargaining agreement θα βρεις αρκετές συμβάσεις να διαβάσεις.
Έγραψες πως οι Αμερικανοί έχουν τραγικά χαμηλη πολιτικοποίηση και σου εξήγησα πως δεν είναι έτσι. Απλώς έχουν άλλες προτεραιότητες στον πολιτικό τους αγώνα. Στις εκλογές προέδρου, ακούγονται πολλά πολιτικά πράγματα, υπάρχει πολιτικός λόγος — διάβασες τα websites των υποψηφίων και έβγαλες συμπέρασμα πως δεν είναι πολιτικές οι θεσεις του Obama ή του McCain; Αμφιβάλλω. Απλώς κολλάς στα soundbites της τηλεοπτικής κάλυψης και αρκείσαι σ’ αυτά δίχως να αναζητήσεις κάτι περισσότερο για να ασκήσεις κριτική σκέψη και ανάλυση επι της ουσίας. Δηλαδή προτιμάς ο ίδιος ένα τραγικά χαμηλό επίπεδο πολιτικοποίησης.
Να διευκρινήσω στις απόψεις του Red Garland το εξής: στην Ελλάδα πράγματι οι πολίτες ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για τις εξελίξεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής – αυτή είναι η αίσθσή μου τουλάχιστον. Αυτό όμως δεν είναι αποτέλεσμα του ότι “είμαστε πιο πολιτικοποιημένοι ή πιο ευαίσθητοι για τα κοινά”.
Αντίθετα, οφείλεται στο ότι έχουμε μια -σχεδόν- απόλυτα κρατική οικονομία, με ένα τεράστιο δημόσιο τομέα.
Όταν λοιπόν -σχεδόν- οι μισοί Έλληνες έχουν μια άμεση ή έμμεση σχέση εργασίας με το Ελληνιό Δημόσιο, και οι -σχεδόν- υπόλοιποι μισοί προσπαθούν να αποκτήσουν μια τέτοια, είναι λογικό να ενδιαφέρονται έντονα για τις κεντρικές πολιτικές εξελίξεις, και για το ποιός μας κυβερνάει κάθε φορά.
Με άλλα λόγια, η πολιτικοποίησή μας είναι το αποτέλεσμα της διαφθοράς μας από το δημόσιο, παρά της ευαισθησίας μας για τα κοινά.
Red Garland αυτό που λες για τα συνδικάτα δεν ισχύει. To αντίθετο μάλιστα. Μερικά από τα ισχυρότερα και πλέον ενεργά λειτουργούν στις ΗΠΑ. Σου θυμίζω την πρόσφατη απεργία των σεναριογράφων για παράδειγμα…