Προχθές, στην συνάντηση που οργάνωσα μεταξύ των bloggers από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ ήρθε και μία κοπέλα που ενδιαφέρεται να κάνει μία εύρευνα για τα blogs. Συμπαθητική κοπέλα, συμμετείχε στην συζήτηση, αλλά είχα συχνά την εντύπωση ότι μας παρατηρούσε. Μπήκα στον πειρασμό να της μιλήσω για το πώς ένα blog αλλάζει καθώς αυξάνονται οι αναγνώστες του.
Της είπα ότι για παράδειγμα, από κάποια στιγμή και μετά κάποιοι περιμένουν να γράψεις, να απαντήσεις, να σχολιάσεις. Αισθάνεσαι ότι το τί γράφεις αλλά ακόμη και το τί δεν γράφεις ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους.
Μου ξαναθύμισε το θέμα η αγαπητή coolplatanos με ένα σχόλιό της σε προηγούμενο post (“μιλάτε πολύ τεχνικά”, μου γράφει) που μου θύμισε ότι το ίδιο σχόλιο μου έχουν κάνει πολλοί άλλοι. Υπάρχουν και άλλοι που μου λένε “γιατί δεν μου απαντάς στο σχόλιο που σου άφησα” (υπονοώντας ότι έχω κάποια υποχρέωση).
Υπάρχουν διάφορες λειτουργίες που μπορεί να καλύψει ένα blog. Το συγκεκριμένο είναι ο δικός μου προσωπικός χώρος. Είναι το στέκι για τους φίλους μου (ακόμη και αυτούς που δεν ξέρω). Μιλάω για τα πράγματα που με ενδιαφέρουν, με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνομαι. Το ότι οι συζητήσεις γίνονται δημόσια, δεν σημαίνει ότι δεν είναι και προσωπικές.
Έχουμε συνηθίσει ο δημόσιος λόγος να απευθύνεται σε όλους. Όταν γράφεις σε μία εφημερίδα δεν μπορείς να έχεις στο κείμενο και μία πρόταση που να λέει “vri-pi-da θα σου εξηγήσω μεθαύριο που θα τα πούμε από κοντά”. Σε μία συνέντευξη τύπου ενός πολιτικού, δεν μπορεί αυτός να πει σε ένα δημοσιογράφο “βαριέμαι να σου απαντήσω, αλλά μου θύμισες μία ιστορία, κάτσε να σου την πω” (αν και θα ήθελα να το δώ αυτό :-), ούτε να πει “σήμερα είμαι πολύ κουρασμένος, θα απαντήσω μόνο στην ερώτηση του Νίκου που είναι φίλος” ή “αυτά βαριέμαι να τα εξηγήσω, ρωτήστε κάποιον άλλο που τα εξηγεί καλύτερα”.
Εδώ μπορώ. Όπως μπορώ και να αφήσω μία συζήτηση αν θεωρώ ότι κατέληξε κουραστική. Δεν έχω κάποια υποχρέωση να συνεχίζω να προσπαθώ να πείσω κάποιον που προφανώς είναι σε άλλο μήκος κύματος. Ούτε έχω υποχρέωση να συμπεριφέρομαι σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν φίλοι παλιοί, φίλοι πιο πρόσφατοι, αγαπημένα πρόσωπα, ενδιαφέροντες άγνωστοι και ακάλεστοι. Προφανώς με τον καθένα μιλάω διαφορετικά, έχω διαφορετικά όρια, διαφορετικούς κώδικες -και εσείς μιλάτε μεταξύ σας, ο καθένας διαφορετικά.
Αν και αρκετές φορές το “τί ζητάνε οι αναγνώστες” με επηρρεάζει (στην επιλογή του θέματος, στον τρόπο που το καλύπτω κ.λ.), γενικά προσπαθώ να γράφω έχοντας στο μυαλό μου ότι με διαβάζω εγώ και οι φίλοι μου και όχι ότι αυτό που γράφω είναι πρωτοσέλιδο κρεμασμένο στα περίπτερα όλης της Ελλάδας.
Αν πρέπει να παρομοιάσετε τους κώδικες επικοινωνίας και τους κανόνες συμπεριφοράς που ισχύουν στο vrypan|net|weblog με κάτι, θεωρείστε το ένα ανοικτό πάρτι στο σπίτι μου [*], όχι συνέντευξη τύπου ή άρθρο σε αφημερίδα.
Θα προσπαθώ να το κρατήσω έτσι.
–
[*] αξίζει να διαβάσετε το Revised Comment Policy του Shel Israel που εκφράζει παρόμοιες ιδέες.
Και εγώ κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι το προσωπικό blog μου… Θα ανεβάσω αυτό που ενδιαφέρει εμένα, θα το πω με τον δικό μου τρόπο, θα το αναλύσω όσο θέλω, μιας και -ακόμη και αν είναι δημόσιος χώρος- αυτό παραμένει χώρος δημοσίευσης των σκέψεών μου και νομίζω πως πρέπει να αντικατοπτρίζει τον πραγματικό Δημήτρη…
Πάντως είναι επίσης αλήθεια ότι από ένα σημείο και μετά – ειδικά αν αυξηθούν οι αναγνώστες, τα σχόλια, τα e-mails που σου στέλνουν σχετικά με τα posts σου κτλ- νιώθεις ότι γράφεις και για ένα Χ κοινό εκεί έξω που περιμένει κάτι συγκεκριμένο από εσένα… Είναι ζόρικο στάδιο, αλλά και αυτό το ξεπερνάς με τον χρόνο. Εξάλλου αυτοί που “εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος”, όπως είπες, θα μείνουν. Ε, για τους υπόλοιπους, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά… :)
Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά σε ένα θεματικό – και ίσως λίγο πιο “επαγγελματικό” – blog όπου ο ρόλος του blogger είναι λίγο διαφορετικός :)
Όπως και να έχει, συμφωνώ με το κείμενό σου.
Αγαπητέ Παναγιώτη, ελπίζω η “συμπαθητική κοπέλα”, που έμοιαζε με την Big Sister, να μην σε έκανε να αισθανθείς άβολα. Ο διάλογός μας, θεωρώ ότι με ενέπνευσε για μία πιο φιλοσοφική διάθεση απέναντι σε προβληματισμούς.
Να ‘σαι καλά, ωραίο το πάρτι!
:-)
…η έρευνα προχωράει…
Αυτο συμβαινει Παναγιωτη μου οταν οι αναγνωστες νομιζουν πως ειναι συγχρονως και γνωστες και αρχιζουν να απαιτουν.Το θεμα ειναι πως οι περισσοτεροι δεν ειναι απαλλαγμενοι απο τις παιδικες ασθενειες της internetiκης επικοινωνιας εν Ελλαδι(forumιτιδα,chatρα-πατρα λογικες,αγενεια και ξερολιαση)και τα κουβαλουν και στα μπλογκς.Θα μαθουν ομως που θα παει?:)
@Katerina: :-)
@GGL: δεν το βλέπω αρνητικά. Υπάρχουν bloggers που τους αρέσει να προσαρμόζονται στο κοινό τους -και εμένα μου αρέσει να βλέπω ότι με διαβάζουν πολλοί. Αλλά έχω καταλήξει ότι το blog αυτό το αγαπάω πολύ και δεν θα αλλάξω τον χαρακτήρα του για να αρέσει ή να έχει απήχηση σε περισσότερους.
Θα μπορούσα, σε ένα άλλο blog να είμαι πιο ευέλικτος, όχι στο συγκεκριμένο.
Παναγιώτη επειδή αναφέρθηκες και στο δικό μου σχόλιο επανέρχομαι. Οντως το blog είναι ο προσωπικός χώρος του καθένα από εμάς, “το σπίτι του” και επομένως μπορεί να γράφει όπως θέλει και ό,τι θέλει. Γι’ αυτό και υπογράμμισα ότι το σχόλιο δεν αφορούσε προσωπικά εσένα και τον τρόπο συζήτησης ειδικά σε αυτό εδώ το blog, αλλά τον τρόπο που μπορεί να αντιλαμβάνονται τα πράγματα διάφορες κοινωνικές ομάδες και να φτάνουν να νιώθουν κάποιοι “έξω” από την ομάδα. Δικαιολογείται να συμβαίνει αυτό σε ένα blog και αν εγώ νιώθω “εκτός” απλά να φύγω και να μη διαβάσω κάτι το οποίο δεν κατανοώ. Η ένσταση μου ήταν ότι σε ένα θέμα που έθιγες με απλό τρόπο και όχι τεχνικό στο κείμενο σου κατέληγε σε απόλυτα τεχνικό λες και θα λύνατε άμεσα πώς μπορεί να δει κάποιος το κανάλι της Βουλής. Κατέληγε απλά μία “επίδειξη” γνώσεων και χανόταν η ουσία. Σαφώς και σε μία φιλική παρέα κάλλιστα μπορεί αυτό να συμβαίνει και κάποιος που βαριέται να ακούσει απομακρύνεται και δεν προσπαθεί να μπει στα άδυτα της παρέας. Το πρόβλημα όμως για μένα δεν είναι εδώ μέσα, αλλά ότι συχνά κάθε επαγγελματική ομάδα κουβαλά και εκτός του προσωπικού της χώρου έναν τρόπο επικοινωνίας και φτάνει να δυσκολεύεται να επικοινωνήσει πια με άλλες κοινωνικές ομάδες και γίνεται βαβέλ. Εννοώ αυτό το είδος επαγγελματικής διαστροφής που οι μηχανικοί αδυνατούν να μιλήσουν χωρίς μηχανικούς όρους, οι δάσκαλοι χωρίς να αναμασάνε τους τρόπους που μιλάνε με συναδέλφους τους, οι ψυχολόγοι που διαρκώς μπορεί να σε αναλύουν, οι προγραμματιστές που μπορεί να μιλάνε γλώσσα κλειστή και πάει λέγοντας. Οκ, το επάγγελμα κάποιου δεν είναι ρούχο να το βγάζει όταν πάει κάπου αλλού, αλλά οφείλει να προσπαθεί να κατανοήσει και τις “άλλες γλώσσες” για να μπορεί να συνεννοείται. Η “ιδιωτική” γλώσσα σίγουρα σε ένα blog είναι το αυτονόητο, αλλά όπως είπα το πρόβλημα είναι εκτός blog. Αυτό προσπάθησα να επισημάνω :-) Οσο για μένα δόξα τω θεώ προσπαθώ να μάθω τις γλώσσες των άλλων για να καταφέρνω να επικοινωνώ και σιγά – σιγά προσαρμόζομαι :-) Σκέψου όμως τη μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων εκεί έξω (όχι εσύ προσωπικά τονίζω και πάλι, ούτε για τις συζητήσεις που γίνονται εδώ μέσα) πόσο θα ένιωθαν τρομοκρατημένοι και θα αποθαρρύνονταν να προσπαθήσουν να μάθουν για υπολογιστές αν αίφνης άκουγαν σε μία δημόσια συζήτηση τέτοιες κόντρες τεχνικών όρων που δεν θα τους βοηθούσαν να κατανοήσουν την ουσία της κόντρας. Αυτό τον κίνδυνο προσπάθησα να εντοπίσω με αυτή την νύξη, όχι να χαλάσω “το πάρτι σου” :-) Δεν σε ειρωνεύομαι, το λέω με απόλυτα καλή και θετική διάθεση :-)
Έχεις δίκιο Παναγιώτη. Από την στιγμή που δεν πρόκειται για επαγγελματικό blog, αλλά για καθαρά προσωπικό, πρέπει κανείς να γράφει ότι θέλει, με όποιον τρόπο θέλει! Αλλά όπως λες ποικίλουν οι απόψεις, πχ κάποιος μπορεί να αλλάζει λίγο τον τρόπο γραφής ή τα θέματα, γιατί το απαιτούν κάποιοι αναγνώστες, αλλά και πάλι αυτό ΑΝ το θέλει και του αρέσει!
@coolplatanos: ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις στον δρόμο 2-3 ανθρώπους με τους οποίους να μπορείς να τσακωθείς για το ποιό codec είναι καλύτερο για video streaming από το site της Βουλής; :-)
Καμία παρεξήγηση!
axaxaxxxx!!!! Ma PARTY???
xoreyoume?
(perissotero se kafene mou moiazei emena pantws – alloi einai kommatia apo ton nargile, alloi paizoun poka alloi lysane sthn kontra gia ta politika kai allous erxetai na tous mazepsei h gynaika tous giati einai etoimo to fai) ;)
Και καλά κάνεις, Παναγιώτη… αλήθεια ποιος θα μπορούσε να είναι ο λόγος ένας άνθρωπος να καταπιέζεται από τον τρόπο που ¨πρέπει¨να γράψει ;
Παναγιώτη μέσα σε αυτή την οπτική, έχεις τα δίκια σου. Βέβαια βρίσκω απλούστερο να απαντήσεις σε μια σαφή ερώτηση από το να ανεβάσεις ολόκληρ ποστ, αλλά έτσι είσαι εσυ: λαρτζ
Πάντως επειδή όλοι διάβασαν το collplatanos και δε σε διόρθωσαν να το κάνω εγώ…
Τι τραβάτε κι εσείς οι μπλογκόλιθοι!
:)
Αισθάνεστε την ανάγκη να εξηγήσετε ακόμα και τα αυτονόητα.
Το blog σου είναι το blog ΣΟΥ.
Τελεία.
@AFMarx: μπλογκόλιθοι ή ογκόμπλογοι; ή μήπως απλά τούβλα;
Να την πω την αμαρτία μου; θα την πω!
Η καλύτερη μου είναι όταν γειώνω διάφορους νέους αναγνώστες που έρχονται για ένα σοβαρό θέμα που έχω γράψει στο magicasland, με δέκα άκυρα (γι’ αυτούς) θέματα στη συνέχεια.
Είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να διατηρήσω αυτό το έρμο το δικαίωμα στο “μου”, χωρίς να σκέφτομαι τι προτιμούν οι άλλοι.
:P
…τώρα εδώ που τα λέμε είναι λίγο πιο σύνθετο μια που είσαι “μπλόγκερ του Πασόκ” ή καλύτερα “μπλόγκερ-Πασόκ” όπως λες στο προηγούμενο ποστ σου. Το να υοθετεί μια απαξιωτική συμπεριφορά ο κεντρικός εκπρόσωπος του Πασοκ στη μπλογκόσφαιρα, κάτι δείχνει για τον χώρο…
Εδώ που τα λέμε είσαι έμμισθος σύμβουλος του Πασοκ. Πληρώνεσαι από το κόμμα (πόσα;). Αν ισχύει κάτι τέτοιο να σου υπενθυμίσω ότι το Πασόκ ενισχύεται αδρά από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δηλαδή εγώ σε πληρώνω ρε Παναγιώτη…δεν έχω δικαίωμα να ρωτήσω;
ότι να’ναι…
@urfurshlaag: Εδω που τα λεμε, δεν τον πληρωνεις για να συντηρει αυτο το blog του, οπως δεν πληρωνεις απο τους φορους σου και οποιονδηποτε αστυνομο, δημοσιο υπαλληλο, ιδιωτικο (μεσω της αγορας προιοντων της εταιρειας που δουλευει) οταν παιζει 5χ5 η παει σινεμα το βραδι η μελεταει μουσικη το απογευμα …
(Εξαιρουνται οι stalkers που πετυχαινουν τους ιατρους στα παρτι και στο τζαμπα αρχιζουν τις ερωτησεις που πρηζουν αρ*δια με το προσχημα οτι “once a doctor always a doctor δυο λεπτα μια ερωτησουλα οπως τρωει ο ανθρωπος το τζατζικακι του, τι τον πειραζει”)
@ vrip-id-as και Παναγιώτης: Ναι πράγματι με την μόνη διαφορά ότι και από αυτό το μπλογκ την προπαγάνδα του την ψιλοκάνει και για αυτό ακριβώς πληρώνεται…Να σημειώσω ότι μια ευγενικά διατυπωμενη ερώτηση όταν αφορά ένα ζήτημα συλλογικό και αν επειδικτικά δεν απαντηθεί (όπου και αν διατυπώνεται αυτή η ερώτηση) είναι τουλάχιστον προσβλητικό και μειωτικό για αυτόν που ρωτάει.
Φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να απαντήσει. Αλλα στη συνέχεια κανείς δεν ειναι υποχρεωμένος να φερθεί ευγενικά όταν του φέρονται με αγένεια και απαξίωση.
Ματζίκα, ίσως όχι…:)
Παιδιά πάντως προσωπικά δεν ένιωσα ούτε μειωμένη, ούτε προσβεβλημένη – όσο με αφορά, μια και αναφέρομαι κι εγώ στο κείμενο- από το ποστ του Παναγιώτη. Απλά κατάλαβα να λέει: Αυτός είμαι, αν θέλετε δεχθείτε με και δεν σκοπεύω επειδή είμαι blogger του ΠαΣοΚ να αλλάξω στάση ζωής όσον αφορά το προσωπικό μου blog. Αυτό είναι δικαίωμα του και το κατανοώ, διότι απλά κι εγώ αν έπαιρνα μία ανάλογη θέση σε κόμμα με τον τρόπο που έτυχε στον Παναγιώτη θα κρατούσα ακριβώς την ίδια στάση. Δεν θα ήθελα να αλλάξω σαν άνθρωπος επειδή έτυχε να εργάζομαι σε κάποιο τομέα ενός κόμματος. Από εκεί και μετά είναι θέμα των άλλων να το δεχθούν και θέμα του ΠαΣοΚ αν θέλει να με κρατήσει γι’ αυτό ακριβώς που είμαι. Στην τελική δηλαδή προσωπικά εκτιμώ τη στάση του. Σίγουρα δεν μπορείς να απεκδυθείς ένα κοινωνικό ρόλο που έχεις δημόσια, αλλά το πώς θα τον χειρισθείς και τι θα ρισκάρεις σαν τίμημα – ανάλογα με το τι είναι πιο σημαντικό για σένα – είναι δικαίωμα σου.
urfurshlaag: Ναι πράγματι με την μόνη διαφορά ότι και από αυτό το μπλογκ την προπαγάνδα του την ψιλοκάνει και για αυτό ακριβώς πληρώνεται
Δινω παραδειγμα:
- Δεν κρυβω οτι μου αρεσουν τα σουβλακια.
- Δεν κρυβω οτι δουλευω το πρωι σε σουβλατζιδικο.
- Το απογευμα, μου αρεσει να μιλαω για σουβλακια αμα μου ερθει, αλλα δεν πουλαω σουβλακια.
- Οταν αγοραζω σουβλακια μου αρεσει.
- Οταν μου κερνανε σουβλακια μου αρεσει.
- Τρελαινομαι ρε παιδι μου για σουβλακια και εχω και την ιδανικη δουλεια το πρωι: σουβλατζης.
Εκτος απο το προφανες κολλημα μου με τα σουβλακια λοιπον, οι καταστασεις ειναι διακριτες. Δεν με πληρωνει η επιχειρηση να τρωω σουβλακια σαν ζωντανο εκθεμα ολη μερα και να μιλαω για σουβλακια για παρτι τους all day long.
Αν, δηλαδη, με ρωτησει κανεις τα μεσανυχτα κατι σε ανυποπτο χρονο και οπως ειμαι μπουκωμενος με τα τζατζικια, δεν απαντησω, ειναι ισως αγενες, αλλα δεν ειχα και την υποχρωση να ειμαι ευγενικοςτερος επειδη ο τυπος ειναι πρωινος πελατης του σουβλατζιδικου και εχει τσονταρει στον μισθο μου…
(Πιο μ*λκια παραδειγμα δυσκολα θα ξαναβρω)
@ Vripida το παράδειγμα σου δεν είναι καθόλου μαλακία δεδομένου ότι πέτυχε απόλυτα τον στόχο του.
Ναι είσαι απολύτως σαφής και δέχομαι απόλυτα την θέση σου.
Αγαπητη coolplatanos: οι έξυπνες και ψύχραιμες γυναίκες θα σώσουν τον κόσμο.
Καληνύχτα.
@urfurshlaag: Vripida το παράδειγμα σου δεν είναι καθόλου μαλακία δεδομένου ότι πέτυχε απόλυτα τον στόχο του.
Αν πετυχει η μλκια τυφλα ναχει το γμσ :)