Αν υπάρχει μία διαφήμιση που μου γυρνάει τα άντερα είναι αυτή που δείχνει την μαμά να ξενυχτάει με το παιδί της διαβάζοντας για τις Πανελλαδικές και μετά από μερικά πλάνα να αναφωνεί πανηγυρικά “περάσαμε!”.
Η οικογένεια που έχει προβάλει στο παιδί της τα δικά της όνειρα και τα δικά της αδιέξοδα -πρέπει να περάσεις στο Πανεπιστήμιο. Που κάθεται και ξενυχτάει μαζί του διαβάζοντας. Που του κάνει όλα τα χατίρια “τώρα που διαβάζει” -ορίστε και η στυμμένη πορτοκαλάδα για να πάρεις βιταμίνες. Όλη αυτή η ψυχολογική πίεση, ακόμη και αν γίνεται με χαμόγελο και αγάπη, πού έχει αρχίσει από τα πρώτα παιδικά χρόνια -”το δικό μου παιδί θα γίνει επιστήμονας”.
Και τέλος η επιτυχία: δεν “πέρασε”, “περάσαμε”. Περήφανη η μητέρα για τον κανακάρη της, αλλά και για τον εαυτό της.
Αφήστε στους νέους (και όχι μόνο) το δικαίωμα στην δική τους, κατά-δική τους, αποτυχία!
(για όσους δεν τον αναγνώρισαν, είναι ο Michael Jordan)
Δυστυχώς εδώ φτάσαμε. Εντύπωση μου είχε κάνει πέρσι στη Θεσσαλονίκη η εμετική αφίσα της φωτογραφίας:
http://www.flickr.com/photos/lgreco/370807440/
Σκέφτομαι πάντως πως αν βρεθούμε 2-3 συνιστολόγοι, μπορούμε να φτιάξουμε μια αντιδιαφημισούλα της προκοπής.
Σκηνή 1η: τροπαιοφόρος μουσική υπόκρουση (πλην του Εθνικού Ύμνου, μην μας πάνε μέσα για προσβολή!), με τη μανά να ανακράζει «Περάσαμε!!».
Σκηνή 2η: μουσική ελάσσονος κλίμακος, και η μαμά πιο σκεπτική δηλώνει: «περάσαμε βέβαια σε περιφερειακό ΑΕΙ το οποίο ακόμη δεν έχει ανοίξει διότι δεν έχει εξαγγελθεί η δημιουργία αεροδρομίου για να εξυπηρετούνται οι καθηγητές που θα διδάσκουν εκεί μια φορά την εβδομάδα.»
Σκηνή 3η: με λίγο πιο χαρμόσυνη μουσική και τη μάνα να δηλώνει «θα πάρουμε μεταγραφή βέβαια, εδώ στην Αθήνα. Μας το υποσχέθηκε ο νόνος του παιδιού, που είναι κουμπάρος με τον μπατζανάκη του θείου της ξαδέρφης της πεθεράς του ανηψιού της νύφης του συμπέθερου που έχει περίπτερο στην Μητροπόλεως και ψωνίζει από κει τα τσιγάρα του ο οδηγός του υφυπουργού παιδείας» (Αυτο θα πει networking στην Ελλάδα, όχι linkedin και facebook!)
Σκηνή 4η: «Περάσαμε βέβαια σε δύσκολο κλάδο που δεν έχει αγορά εργασίας και δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε μετά το πτυχίο. Να δώσουμε ΑΣΕΠ ή να πάμε έξω για μεταπτυχιακό; Έχουμε και το στρατιωτικό να κάνουμε. Τι θα κάνουμε;»
Σκηνή 5η: «Δεν ξέρουμε βέβαια πόσο καλό είναι το πανεπιστήμιο που θα πάει το παιδί. Δε βαριέσαι, όλα ίδια είναι. Νοιαζόμαστε βέβαια για το ποιος κάνει την πιο καλή ταραμοσαλάτα στις ταβέρνες της περιοχής, αλλά στο φαγητό είμαστε μερακλήδες.»
Λεωνίδα: Όμως στο συγκεκριμένο θέμα δεν με νοιάζει αν πέτυχε στο ΧΨΖ ΤΕΙ ή στο ΜΙΤ…
Έχω σε μεγάλη υπόληψη την αποτυχία! Στην κοσμοθεωρία μου η αποτυχία είναι μεγάλο εφόδιο. Όσο περισσότερες και μεγαλύτερες αποτυχίες έχεις στην ζωή σου, τόσο πιο σημαντικός μπορείς να γίνεις -αρκεί να ξέρεις και να έχεις την δύναμη να τις διαχειριστείς.
I hear you. Αλλά η αποτυχία — όπως αυτή στην οποία αναφέρεται ο MJ στο σποτάκι — είναι σχετική. Η αποτυχία που έχεις σε υπόληψη, αν κατάλαβα καλά και έτσι συμφωνώ μαζί σου, είναι η in-context failure και όχι η out-of-context.
Δηλαδή: οι αποτυχίες κατά τη διάρκει μιας διαδρομής (επαγγελματικής, προσωπικής, κτλ) είναι αναπόσπαστα τμήματα της διαδρομής. Αυτές τις αποτυχίες φαντάζομαι έχεις σε υπόλειψη διότι συμπληρώνουν τελικά τη διαδρομή. Η αποτυχία στο τέλος της διαδρομής, να μη βρεθείς εκεί που ήθελες, είναι πιο σοβαρή αν και ο Καβάφης την έχει καθαγιάσει κι αυτή.
Το μυστικό πάντως είναι αυτό που λες: να ξέρεις να διαχειριστείς τις αποτυχίες σου.
Το post του Παναγιώτη με πήγε πολλά χρόνια πίσω…
και το σχόλιο του Λεωνίδα με προσγείωσε στη πραγματικότητα…
Τώρα που είμαι μια ανάσα απο το πτυχίο μου ξέρω ότι σπούδασα το σωστό αντικείμενο στη λάθος χώρα…
Ανατρίχιασα!!!
“περάσαμε!”
Όλα τα κομπλεξ του γονιού συμπυκνωμένα σε μία φράση.
Ευτυχώς όταν πέρασα εγώ δεν άκουσα αυτή την χαριτωμενιά.
Pingback: Anonymous
Κ.Βρυώνη ομολογώ ότι ήμουν λίγο προκατειλημένος απέναντί σας αλλά αυτό το post τα αλλάζει όλα. Έυγε, όχι τίποτε άλλο αλλά είμαι τόσο αγύριστο κεφάλι που είναι άθλος το να μου αλλάζει κάποιος γνώμη. Anyway, επί της ουσίας τώρα, έχω να πω τα εξής:
1) Συμφωνώ κι επαυξάνω με το νόημα του post όπως το συνοψίζετε στην τελευταία πρόταση. Αλλά μετά στο σχόλιο-απάντηση στον λ:ηρ με μπερδεύετε: Σας ενοχλεί το ότι έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα της αποτυχίας ή το ότι “δεν πέρασε, περάσαμε”;
2) Σωστός ο λ:ηρ (μου επιτρέπεται ο ενικός, ελπίζω, μιας και χρησιμοποιώ nickname). Διότι οι γονείς είναι τόσο παγιδευμένοι και τυφλοί που συμμετέχουν και ποθούν τη νίκη σ’έναν αγώνα που δεν γνωρίζουν που οδηγεί. Απλά “να περάσουμε κάπου”, έχει ο Θεός μετά!
3) Άλλη μια αηδιαστική διαφήμιση παρουσιάστηκε στις εφημερίδες πριν 2-3 εβδομάδες. Μια τράπεζα διαφήμιζε τις βραβεύσεις που πραγματοποιεί για τους αριστούχους και υπήρχε φράση κάποιου που μου διαφεύγει που (στο περίπου) έλεγε ότι “κάθε πολιτισμός είναι οι νέοι και οι νέοι είναι η παιδεία που τους δίνουμε”. Εγώ λέω ότι αν ήξερε ότι η φράση του θα χρησιμοποιηθεί για την ελληνική παιδεία, θα το ‘ραβε το στόμα του…
Υ.Γ (@ @angel): Δε φαντάζεσαι πόσο με βοήθησε αυτή σου η φράση: “Τώρα που είμαι μια ανάσα απο το πτυχίο μου ξέρω ότι σπούδασα το σωστό αντικείμενο στη λάθος χώρα…”. Thanks!
@SebKom: (απάντηση με καθυστέρηση ενός χρόνου) Και τα δύο.
Pingback: vrypan|net|weblog » αποτελέσματα πανελλαδικών
simera bgikan t apotelesmata tn panelladikwn….dn 3erw ti na pw eimn pada mia metria ma8irtia k perimena n xw bgalei ena 15 ospou eida t 10,807moria k emeina….
telika panagiwti exeis dikio eprepe n xa sketei tn apouxia pragma p dn ekana ….
k isws twra pu t skeftomai kalutera exw n pros8esw 2 pragmata…:1)prepei n skeftomaste tn epituxia mesa apo tn apotuxia kai2)akoma kai an oi alloi p adegrafan k ekanan skonakia k dilwsan tenoditides k malakies g n grayn kalutera t ekanan k peraassn auto dn tous ka8ista e3upnous oute kalous foitites ….autoi einai oi aiwnioi foitites….-