Τις τελευταίες μέρες έχει ξεκινήσει μία μεγάλη συζήτηση παγκοσμίως για αυτό που θα πολλά ελληνικά blogs αποκάλεσαν “Κώδικα Δεοντολογίας για blogs”. Τον χορό έσυρε ο Tim O’Reilly με το άρθρο του Draft of a Bloggers’ Code of Conduct (και Call for a Blogger’s Code of Conduct, Code of Conduct: Lessons Learned So Far).
Διάβασα σχετικά και σε αρκετά ελληνικά blogs: Κώδικας Δεοντολογίας Των Blogs Εν Όψιν…, Κώδικες Δεοντολογίας και Μπανανόφλουδες, Ετοιμάζεται κώδικας δεοντολογίας στα blogs. Θεωρώ σχετικό και το Παλεύοντας με τα trolls. Μια φιλελεύθερη προσέγγιση που αναφέρεται στο θέμα των trolls.
Ο κώδικας που προτείνει ο O’Reilly είναι ουσιαστικά: (δείτε μετάφραση στο BloGR)
1. We take responsibility for our own words and for the comments we allow on our blog.
2. We won’t say anything online that we wouldn’t say in person.
3. We connect privately before we respond publicly.
4. When we believe someone is unfairly attacking another, we take action.
5. We do not allow anonymous comments
6. We ignore the trolls
Το πρόβλημα είναι ότι ένας τέτοιος κώδικας θα μπορούσε να υιοθετηθεί μόνο σε συγκεκριμένα είδη blogs π.χ. πολιτικά ή ειδησιογραφικά (και αυτό συζητιέται). Βέβαια, ο O’Reilly προτείνει ότι μπορεί να υπάρχει ο παραπάνω κώδικας και όσοι τόποι τον υιοθετούν να έχουν ένα σχετικό εικονίδιο και οι υπόλοιποι να έχουν ένα άλλο που να λέει “Anything goes” -το “όλα επιτρέπονται” είναι τόσο υπερβολικό που νομίζω ότι είναι επίτηδες επιλεγμένο για να μας πείσει ότι είναι ή ο κώδικας ή το χάος.
Ειδικά το 1) που λέει ότι “Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα όσα γράφονται στο blog μας” (δηλ. και σχόλια τρίτων) με προβληματίζει πολύ. Πώς μπορώ να γνωρίζω εγώ πάντα ποιά ευθύνη μπορεί να απορρέει από ένα σχόλιο;
Σκεφθείτε για παράδειγμα ένα post που αναφέρεται σε προσωπικές σχέσεις, και το παρακάτω υποθετικό comment:
“Μαρία Παπαδοπούλου: Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις αυτές. Η καλύτερή μου φίλη, η Κατερίνα, χώρισε μετά από 3 χρόνια γάμου όταν ανακάλυψε ότι ο άνδρας της είχε κάποτε καταδικαστεί για κλοπή.”
Καταρχήν, εγώ θα προτιμούσα το comment αυτό να είναι ανώνυμο (κάτι αντίθετο με το 5). Τώρα που δεν είναι, εγώ τί πρέπει να κάνω; Να επικοινωνήσω με την Μαρία, την φίλη της και τον πρώην άνδρα της και να τους ρωτήσω αν αυτή η πληροφορία είναι δημόσια ή είναι προσωπική και μόνο αφού λάβω την συγκατάθεσή τους να το δημοσιεύσω;
Αλλά τα παραπάνω είναι νομικά και ο κώδικας αυτός ΔΕΝ πρέπει να έχει νομική υπόσταση. Αν κάποιοι θέλουν να φτιάξουν 2, 3, 100 κώδικες και να έχουν ένα συγκεκριμένο εικονίδιο που να διευκολύνει τους επισκέπτες να γνωρίζουν με μία ματιά τί κανόνες υπάρχουν σε ένα site, είναι καλή ιδέα και θα μας βοηθούσε όλους (μπορεί π.χ. να υπάρχει ένας που να λέει ότι “δεν επιτρέπονται οι βρισιές”, ένας άλλος που να λέει “πρέπει οι σχολιαστές να αναφέρουν το έτος γέννησής τους και την ομάδα αίματος” κ.ο.κ.).
Αλλά προσοχή, μην μετατρέψουμε τους κανόνες αυτούς σε νομοθεσία! Η νομοθεσία περιγράφει μία χαρά το τί είναι νόμιμο και τί παράνομο.
Στην καθημερινή μας ζωή ακολουθούμε πολλούς παρόμοιους κώδικες: Δεν φτύνουμε στο πάτωμα, δεν περιγράφουμε τα βίτσια μας σε ανθρώπους που δεν μας έχουν δώσει αυτό το δικαίωμα, δεν πηγαίνουμε με το μαγιό μας στο γραφείο κ.λ. κ.λ. Όλοι αυτοί είναι κώδικες συμπεριφοράς που δεν έχουν καμία σχέση με το τί είναι νόμιμο και παράνομο.
ΝΑΙ λοιπόν σε κανόνες συμπεριφοράς (και ο καθένας ας διαλέξει αυτόν που του ταιριάζει), ΟΧΙ σε κώδικες δεοντολογίας με “υπόψία” νομικής υπόστασης.
(Άλλο το “Code of Conduct” και άλλο το “Code of Ethics”)
Pingback: buzz
Με πρόλαβες, και καλύτερα, γιατί δεν θα ετοιμάσω και εγώ αντίστοιχο post.
Και θα ενώσω την φωνή μου με την δική σου:
“ΝΑΙ λοιπόν σε κανόνες συμπεριφοράς (και ο καθένας ας διαλέξει αυτόν που του ταιριάζει), ΟΧΙ σε κώδικες δεοντολογίας με “υπόψία” νομικής υπόστασης.”
Αν εγώ ως blogger, πιστεύω ότι θίγομαι από κάποιο σχόλιο και πιστεύω ότι μπορώ να αποδείξω κάτι τέτοιο σε ένα δικαστήριο, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Κάλλιστα όποιος πιστεύει ότι από τα προσβλητικά σχόλια πλήττεται το κύρος και επομένως και το ύψος των διαφημιστικών εσόδων του blog του, μπορεί να κινηθεί νομικά και να αξιώσει οικονομική αποζημίωση.
Αλλά αν υιοθετούσαν όλοι κανόνες συμπεριφοράς, θα είχαν κλείσει τα δικαστήρια.
Αν μπουν κανόνες, τι νόημα θα έχει πλέον η ύπαρξη των blogs..?
Αυτό που χρειάζεται να μαθαίνουν οι νέοι χρήστες είναι να ξεχωρίζουν τα “πραγματικά” γεγονότα από εκείνα που οι ίδιοι δημιουργούν στο δικό τους μυαλό διαβάζοντας ένα άσχετο κείμενο. Να μάθουν δλδ ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου και ότι η οθόνη (και όσα εκπέμπει!) δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτούς ως συνομιλητής. Αυτά βεβαια οι νεαροί στην ηλικία τα γνωρίζουν πολύ καλά. Και’γώ από τα παιδιά μου τα έμαθα!!!
πολυ σωστός…πολυ σωστός!
εγω θα βάλω ενα εικονιδιάκι στο blog που θα λεει βρίστε ελευθερα!
:)
Pingback: Metablogging.gr » Κώδικας Δεοντολογίας στα μπλογκ
Δεν μπορώ να καταλάβω τη κακομοιριά, το φόβο και την ηθικοπλαστική σκοπιά που βλέπουν τον εικονικό τους κόσμο οι δυσβάσταχτοι ανεγκέφαλοι ψευδομπλόγκερς.
Αντί να παλαίψουμε για περισσότερη ελευθερία λόγου τείνουμε να πετσοκόβουμε την ήδη υπάρχουσα προς χάρην μιας ηθικής που σχετίζεται με κατασταλτικό νόμο.
Η “ηθική” ή οι “κώδικες δεοντολογίας” είναι δημοσιογραφίστικα τσαλιμάκια που προσπαθούν να μεταφυτεύσουν οι αποτυχημένοι δημοσιογραφίσκοι στον χώρο των μπλογκς. Τα μπλογκς είναι λόγος και ως τέτοιος πρέπει να μένει ελεύθερος. Εάν κάποιος θεωρεί πως αυτό είναι παράνομο ας τρέξει στα δικαστήρια να βρει το δίκιο του ή ας πάψει να διαβάζει. Το να επιχειρούμε όμως την αυτοφίμωση δείχνει μόνο κατάντια και τίποτα παραπάνω.
Protect Free Speech Online!
1. You Have the Right to Blog Anonymously.
2. You Have the Right to Keep Sources Confidential.
3. You Have the Right to Make Fair Use of Intellectual Property.
4. You have the Right to Allow Reader’s Comments Without Fear.
5. You Have the Right to Protect Your Server from Government Seizure.
6. You Have the Right to Freely Blog about Elections.
7. You Have the Right to Blog about Your Workplace.
8. You Have the Right to Access as Media.
Know Your Rights and Prepare to Defend Them.
Συμφωνώ κι εγώ. Όταν βάζεις κώδικες σημαίνει πως κάτι θέλεις να αποτρέψεις. Τι να αποτρέψεις σε ένα blog? τα σχόλια? κλείστα! ή βάλε Moderation!
Αν ο κώδικας έχει να κάνει με “συμπεριφορές”,πάλι δεν έχει νόημα, γιατί οι συμπεριφορές στην blogoσφαιρα είναι ταυτόσημες με αυτές στην αληθόσφαιρα. Δεν μπορεί νάμαστε άγιοι εδω και διάολοι στην πραγματική ζωή.
Αν τέλος ο κώδικας παραπέμπει σε νομοθεσία, πάλι υπερβολή θα είναι. Αν και δεν είμαι νομικός, νομίζω πως δεν έχουμε ανάγκη και ενός blogoνόμου.
Κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τέτοιες πρωτοβουλίες που δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι…
οποία σύμπτωσις! πριν πέντε έξι επτά εκεί γύρω μέρες ασχολήθηκα με τα συγκεκριμένα πίτουρα, οι κότες έλειπαν βλέπετε είχαν πάει να φάνε κοκορέτσια.
however, αυτό είναι το ζωτικό, το vital πίτουρο όπου οι κότες όταν επέστρεψαν τσίμπησαν. point five περί ανωνύμων το ανάγνωσμα.
δείτε, (το δείτε από σεισμολόγους το πήρα, πάντα δείτε λένε στις ανακοινώσεις, ‘δείτε τα κτίρια που πέφτουν!’ ‘δείτε τα τσουνάμια που έπνιξαν εκατό ανθρώπους!’ ‘δείτε πόσο προσέχουμε αμέσως μετά το σεισμό για την αντισεισμική προστασία της χώρας!’)
εννοείται ότι άν αφήνεις σχόλια να υπάρχουν σε αναρτήσεις σου που θίγουν υπαρκτά πρόσωπα έχεις μεγάλη ευθύνη.
εγώ πιστεύω ότι κώδικας μπορεί να υπάρξει, αρκεί να bring back from the dead τον Νταβίντσι.
“Αν ο κώδικας έχει να κάνει με “συμπεριφορές”,πάλι δεν έχει νόημα, γιατί οι συμπεριφορές στην blogoσφαιρα είναι ταυτόσημες με αυτές στην αληθόσφαιρα. Δεν μπορεί νάμαστε άγιοι εδω και διάολοι στην πραγματική ζωή.”
Από εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Για την ακρίβεια από το γεγονός ότι το παραπάνω ΔΕΝ ισχύει. Νομίζω ότι το όλο ζήτημα είναι να καταπολεμηθεί η ‘ανωνυμία’ και η εξ’αυτής παραβατικότητα στο διαδίκτυο. Εκτός αν αυτό πρέπει να το θεωρήσουμε ελευθερία λόγου (σε αντιστοιχία που άλλα που βλέπουμε από άλλους ανώνυμους στους δρόμους τα θεωρούμε πολιτική διαμαρτυρία).
Ο λόγος όμως εκφέρεται από ‘πρόσωπα’ και θα έπρεπε να υπάρχει τρόπος να μας αποδίδεται ταυτότητα στο διαδίκτυο – μία που π.χ. θα περιείχε όλα τα comments που έχουμε αφήσει σε όλα τα blogs. Και για όποιον εδώ προβληματίζεται για θέματα αστυνομοκρατίας θα έπρεπε να ξέρει ότι η ελευθερία έχει διακύβευμα και κόστος. Άλλo να λέω “κάτω ο Παναγιώτης” ως Χάρης και άλλο ώς spider267
“Άλλo να λέω “κάτω ο Παναγιώτης” ως Χάρης και άλλο ώς spider267″
Εδώ βρίσκεται το ζουμί. Στην ανωνυμία. Η ανωνυμία είναι κατάκτηση στο διαδίκτυο. Αν δεν μπορείς να γράψεις “κάτω ο Παναγιώτης” (λέμε τώρα) ως Χάρης, επειδή φοβάσαι πως θα σε μηνύσουν, συλλάβουν, κλπ κλπ, δεν το γράφεις και, αντίθετα, μπορεί να “γλείφεις” τον Παναγιώτη. Αν γράψεις ανώνυμα ή ως spider267 “κάτω ο Παναγιώτης” στα ξεκάρφωτα, χωρίς δικαιολογία, απλώς δεν θα έχει υπόσταση η προτροπή σου. Αν γράψεις “κάτω ο Παναγιώτης” ως spider267 (ή και ανώνυμα) με όλα τα στοιχεία που δικαιολογούν τη στάση σου, ε, τότε κάποιοι θα σε πάρουν στα σοβαρά, κάποιοι θα ψάξουν περισσότερο, κάποιοι θα αποκαλύψουν το λαμόγιο τον “Παναγιώτη”, κλπ κλπ.
Δεν χρειάζεται να γράψω ότι βασίστηκα στη φράση του Χάρη για να αναπτύξω το συλλογισμό μου, έτσι; Μη παρεξηγηθώ κιόλας!!!
Παναγιώτη, ήμαρτον!:-))
Υ.Γ. Η εντύπωσή μου είναι ότι δεν είναι τόσο η παιδεραστία και άλλες παραβατικές συμπεριφορές που η εξουσία επιθυμεί να ελέγξει. Για αυτές δραστηριοποιείται -σύμφωνα με την ισχύουσα Νομοθεσία- η αστυνομία, ιντερπόλ, κλπ, με επιτυχία. Αλλού είναι το πρόβλημα. Στο “διαίρει και βασίλευε”, αν έχετε ακουστά. Με το να κινούν το φάσμα των τρολλς, κλπ ενοχλητικών, στοχεύουν κατευθείαν στην ανωνυμία. Η ανωνυμία (έστω και κάτω από ένα νικνέημ) ενοχλεί. Η έκφραση της μοναδικής γνώμης ενοχλεί. Το ότι η (κάθε) εξουσία σιγά σιγά θα πάψει να είναι ανεξέλεγκτη, ενοχλεί. Υποτίθεται ότι και τώρα Δημοκρατία εχουμε, αλλά τόση “δημοκρατία” όση μας επιτρέπουν. Η περισσότερη (ή απόλυτη) Δημοκρατία είναι κίνδυνος για την εξουσία.
Κι αν εδώ βρίσκεται το ζουμί. Στην ανωνυμία. Η ανωνυμία είναι κατάκτηση στο διαδίκτυο. Αν δεν μπορείς να γράψεις “κάτω ο Παναγιώτης” (λέμε τώρα) ως Χάρης, επειδή φοβάσαι πως θα σε μηνύσουν, συλλάβουν, κλπ κλπ, δεν το γράφεις και, αντίθετα, μπορεί να “γλείφεις” τον Παναγιώτη.
Κάπου εδώ τριγύρω θα βρίσκεται και το κρεατάκι μες το ζουμί (γιατί τα ζουμιά έχουν μέσα και διάφορα άλλα συστατικά, αν δεν το ξέρετε και λέτε ‘ζουμί’ είναι ξανασκεφτείτε το, διότι δεν επιπλέουν και όλες οι λιχουδιές που έχει μέσα το ζουμί!!! μερικές υπακούωντας στους νόμους της φυσικής κατακάθονται στη χύτρα, μάλιστα όσο πιο μεγάλο είναι το κομμάτι και βαρύ τόσο πιο βαθιά στη χύτρα κατακάθεται!).
Βρήκαμε το ζουμί λοιπόν, ας πάρουμε τις κουτάλες να βρούμε και το κρεατάκι που κάνει νόστιμη τη σούπα μας…
Εμένα η κουτάλα μου έβγαλε αυτό το κομμάτι:
Το αν χρειάζεται κάποιος την ανωνυμία για να μην καταλήξει να γλύφει κάποιον αλλά να του τα χώνει είναι περισσότερο συνδεδεμένο με τον δειλό του χαρακτήρα και τα συμφέροντά του παρά με την ελευθερία του λόγου. Και που ακριβώς βοηθά δηλαδή αν το ίδιο άτομο χρησιμοποιώντας την ανωνυμία λέει κάτω ο τάδε, και επώνυμα ‘γλύφει’;; Explain.
Γενικότερα όμως προτείνω να μην ασχολούμαστε με το ζουμί της οποιασδήποτε υπόθεσης αλλά με το ψητό, να μπαίνουμε κατευθείαν σε αυτό.
Προσοχή! τα ψητά αφήνουν λίπη. Στα δάκτυλα στα ταψιά στα πιάτα! η αλήθεια είναι ότι οι χύτρες καθαρίζονται ευκολότερα όταν ήταν σουποειδές το φαγητό μας. Με τόσες όμως διαφημίσεις γύρω μας σίγουρα θα βρούμε ένα καλό απορρυπαντικό για να τα ξεφορτωθούμε τα λίπη αυτά. Κι ακόμα και για τα λίπη που θα εισχωρησουν στους ιστούς μας κάποιο γυμναστήριο θα διαφημίζεται κάπου να πάμε να τα κάψουμε.
Ξέχασα τι λέγαμε όμως και μου άνοιξε και η όρεξη.
Δεν έχω και κανένα διαφημιστικό φυλλάδιο να παραγγείλω. Παναγιώτη έχεις κανένα διαφημιστικό φυλλάδιο;
Βγείτε λοιπόν, φίλε/η “Yes, etc”, και καταγγείλτε επώνυμα ό,τι σας ενοχλεί στη σημερινή κατάσταση -διεθνώς και… επιτοπίως!
..εκτός και αν δεν σας ενοχλεί τίποτα..
Το μπλογκ μου δεν είναι ανώνυμο αγαπητή Ροδιά. ;)
hmm.
Χμ, τον Tim O’Reilly μάλλον τον πρόλαβε ο δικός μας elawyer.
ΚΙ όμως νομίζω ότι ένας υποτυπώδης κώδικας δεοντολογίας (χωρίς νομική κατοχύρωση, αλλά πρακτικά αποδεκτός) θα ήταν καλό να υπάρχει. Συμφωνώ με τις επιφυλάξεις που δίνεις. Ωστόσο, δεν μπορώ να δεχτώ τόσα που γράφονται χωρίς καμία βάση σοβαρότητας, γεμάτα φημολογίες ή και άλλα συκοφαντικά. Ως ασχολούμενος ενεργά με την πολιτική τα βλέπω τέτοια σχόλια πάρα πολύ. Άλλο όμως τα “παπαγαλάκια” στο κουτσομπολιό της γειτονιάς (που είναι συγκεκριμένα και γνωστά πρόσωπα) και άλλο τα ανώνυμα σχόλια. Εξάλλου, κάθε κουτσομπολιό στο διαδίκτυο έχει την διάρκεια ζωής και δύναμη επιρροής που έχει κι ένα έντυπο μέσο.
Ωστόσο, για να φέρω τον αντίλογο προσωπικά που γράφω και επώνυμα, αναγκαστικά αυτολογοκρίνομαι και παράλληλα, επιτρέπω τα ανώνυμα σχόλια επειδή προάγουν ένα σοβαρό διάλογο. Πρέπει όμως μεταξύ μας να βρούμε ένα σωστό κώδικα επικοινωνίας.
Πέραν τούτων μην ξεχνάς, ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρούμε ποιος γράφει τι και επισύρονται νομικοί όροι (ισχύουν τα άρθρα περί συκοφαντίας ή περί πνευματικών δικαιωμάτων).
Κλείνοντας το σεντονάκι μου -φευ, είναι σύντομο σήμερα- να τονίσω ότι είμαι υπέρ της αναρχίας και της πολυφωνίας του διαδικτύου.
Δεν πολυκαταλαβαινω τι ειναι ολα αυτα που λετε περι νομων και δεοντολογιας εδω μεσα….Ισως γιατι ειμαι φρεσκια εδω μεσα …ισως γιατι , η ηλικια μου , δεν μου επιτρεπει να καταλαβω και πολλα ….απο τον ηλεκτρονικο κοσμο ….
Εγω ηθελα απλα να σου πω ενα ευχαριστω για την θετικη κριτικη στα γραφομενα μου και οτι δεν χρειαζεται να ζητας την αδεια μου για να χρησιμοποιησεις την εκφραση “προσαρμοζομαι ευκολα , συμβιβαζομαι δυσκολα” . Απ’ τον ….εαυτο σου παρε την αδεια . Ειναι μια σπουδαια κουβεντα .Για να την ομολογησεις , πρεπει να την νοιωθεις .
Νομίζω πως η συζήτηση έχει αρχίσει να στρέφεται προς την ουσία, δηλαδή την ηθική. Αλλα δύσκολα θα εξαντληθεί σε ένα ποστ και σε μερικά σχόλια. Πάντως καλά κάνεις και ανοίγεις αυτό το θέμα.
Ένας κώδικας δεοντολογίας που να αφορά στα blogs δεν πρόκειται να δώσει «λύσεις» παρά μόνο να στερήσει το βασικό πλεονέκτημα του κυβερνοχώρου, την ελευθερία του λόγου. Είναι κρίμα να μιλούμε για σύνταξη κανόνων δεοντολογίας, τη στιγμή που θα μπορούσαμε απλά να επικοινωνούμε υπεύθυνα. Να τηρούμε τους κανόνες καλής συμπεριφοράς, τη στοιχειώδη ευγένεια του χαρακτήρα μας και την υπευθυνότητά μας.
Pingback: Χέστηκα! « Λαπουτα
Και τώρα λοιπόν που στρέφεται η συζήτηση προς την ουσία ας μην στραφούμε εμείς μακριά από τη συζήτηση, όπως έχει γίνει με κάτι άλλες τώρα τελευταία… και δε μιλώ ούτε καν γι’αυτές που πριν προλάβουν να στραφούν προς την ‘ουσία’ (άλλοι την ονομάζουν και ταμπακέρα) πήγε στράφι και μπήκε στο ράφι (άλλοι το ονομάζουν και ψυγείο) μέχρι να μπουν φαντάζομαι τα πρόβατα στη σειρά ουπς! τα πράγματα ήθελα να πω.
α και αν μπορείτε πείτε μου πριν στραφείτε προς την ουσία και μετά δε σας βρίσκω εύκαιρους να μου απαντήσετε στο ταπεινό ερώτημα,
τι είναι αυτό το open id και πως χρησιμοποιείτε;
δεν χρειάζονται κώδικες ούτε κανόνες, δεν πιστεύω σε αυτούς γιατί πρόκειται για κάλπικες και υποκριτικές λίρες λιράτες…
τα ιστολόγια, και ότι άλλο υπάρχει στο διαδίκτυο είναι καθρέφτης της κοινωνίας, είναι μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας. Είναι πραγματικότητα. Είναι η κοινωνία.
Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού, δεν με αφορούν και συνεχίζω το ιστολογείν.
όλα αυτά είναι λόγια για τα λόγια.
Ciao.
Pingback: NYLON » Archive » H Google ξεκινάει πόλεμο στα πληρωμένα blog links
Παιδιά τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Tο μπλογκ μου ας πούμε δεν είναι επώνυμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ανυπόγραφο. Υπογράφω τα άρθρα μου και αναλαμβάνω την ευθύνη των όσων γράφω. Δεν μπορεί να απαιτούμε όμως να μην έχουμε καμμία ευθύνη για ότι γράφουμε. Δεν μπορώ στο μπλογκ μου να γράφω ότι ο κ. Tυχαιόπουλος είναι έμπορος ναρκωτικών απλώς επειδή δεν τον χωνεύω, και να μην περιμένω να έχω νομικές συνέπειες.
Αυτό που προστατεύεται είναι η ελευθερία της έκφρασης, αλλά όχι χωρίς νομικές συνέπειες.
Από την άλλη δεν μπορώ να έχω ευθύνη για τα σχόλια που γράφονται στο μπλογκ μου. Tα παραδείγματα του Παναγιώτη είναι πολύ εύστοχα. Tο νομικό πλαίσιο δεν είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τις νέες τεχνολογίες, αλλά το θέμα μας δεν είναι οι νομικές προστασίες τις ελευθερίας της έκφρασης. Ας πούμε ότι αυτές υπάρχουν. Όμως είναι σίγουρο ότι κάποιοι εργοδότες μου θα σοκαριζόντουσαν αν γνώριζαν ότι έχω μπλογκ, παρά το γεγονός ότι το γράφω με τρόπο που δεν κάνω χρήση της επαγγελματικής σχέσης που έχω μαζί τους.
‘Eτσι η ανωνυμία μου, μου επιτρέπει να γράφω – ένα δικαίμωα που το έχω έτσι και αλλοιώς, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω χρήση του κάτω από άλλες συνθήκες. Νομίζω ότι οι αρχές του Electronic Frontier Foundation περιγράφουν σωστά τα δικαιώματα που έχει ένας μπλογκερ.
Τελικά το βιβλίο του Ραουλ Βάνεγκεμ, “Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν”, εκδόσεις Σαββάλας 2005 είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!
Pingback: ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ » Περί κώδικα δεοντολογίας για τα blogs
Το θέμα των σχολίων απ άλλους χρήστες σε μπλογκ και την νομική ευθύνη του ιδιοκτήτη του που απορρέει απ αυτά, νομίζω ότι είναι λυμένο. Έχω την εντύπωση ότι ισχύει ότι και στα φόρουμ που οι ιδιοκτήτες τους δεν φέρουν καμία ευθύνη για αυτά που γράφονται από τα μέλη.
Για το θέμα της “δεοντολογίας” που πρέπει να διέπει μια δημόσια τοποθέτηση μας δεν έχω ακόμη κατασταλάξει είναι η αλήθεια. Πολλές φορές ισχυρίστηκα ότι πρέπει να επιβάλλεται η ύπαρξη της, έχοντας συμμετάσχει σε “ειδικά” φόρουμ που και η παραμικρή “καταγγελία” με ψευδείς ισχυρισμούς μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρότατα προβλήματα σε ανυποψίαστους επαγγελματίες συνάνθρωπους μας. Μην ξεχνάμε την δυσκολία να αποδείξει κάποιος ότι δεν είναι “ελέφαντας” και μάλιστα πίσω από κάποιο πληκτρολόγιο. Απ την άλλη δεν μπορώ να μην δεχθώ την δυνατότητα που σου δίνει η ανωνυμία απ την μια να εκφραστείς, αντιστεκόμενος σε καιρούς δύσκολους και πονηρούς όπως οι σημερινοί και απ την άλλη την διατήρηση ενός προσωπικού χώρου επικοινωνίας μακριά απ τα βλέμματα του οικείου περιβάλλοντος που ενδεχομένως δημιουργούσαν ένα καθεστώς ελέγχου και επιβολής ρόλων ίδιων με αυτούς της πραγματικής μας υπόστασης.. Μήπως όμως πρόκειται για μια κατά φαντασία ανωνυμία? Ποιος πιστεύει πραγματικά ότι είναι αόρατος σε μια δημόσια συζήτηση?
Προ καιρού διαφώνησα έντονα σε μια προσπάθεια 3 μπλογκερ που κρυμμένοι πίσω απ την ανωνυμία τους και την νομική ασάφεια περί προσωπικών δεδομένων ξεμπρόστιαζαν ( και ξεμπροστιάζουν ακόμη) συμπολίτες τους δημοσιεύοντας στοιχεία τους στο διαδύκτιο με σκοπό την διαπόμπευση τους, βρίζοντας τους μάλιστα ασύστολα. Με λύπη μου ανακάλυψα ότι δεν ενοχλήθηκε σχεδόν κανένας (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων !!) την ώρα που όλοι διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας,( τι υποκρισία αλήθεια) όταν τέτοια φαινόμενα διαπόμπευσης που μειώνουν την αξιοπρέπεια και καταπατούν δικαιώματα προσωπικών δεδομένων, λαμβάνουν χώρα σε άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης.( τηλεοράσεις εφημερίδες κλπ) Πραγματικά τέτοια γεγονότα με κάνουν να ζητώ ( ευτυχώς προ στιγμήν και κάτω από ψυχολογική φόρτιση) όχι μόνο την συζητούμενη δεοντολογία αλλά και την πλήρη δια νόμου κατάργηση του ψευδώνυμου! Τέλος πάντων αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι πολύς κόσμος έχει ανάγκη να ξεκινήσει μια κουβέντα γύρω απ το θέμα γεγονός που αποδεικνύεται και από την συμμετοχή των μπλογκερς σε ανάλογα ποστ στην Ελληνική και ξένη μπλογκόσφαιρα.
@ ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ :
Εκανα ακριβώς αυτό. Πόσταρα ότι
“ο κ. Tυχαιόπουλος είναι έμπορος ναρκωτικών”
Δεν περιμένω να έχω νομικές συνέπειες.
Αναπόφευκτα, αυτό θα γινόταν κάποτε. Μερικοί βασικοί κώδικες δεοντολογίες χρειάζονται παντού. Για παράδειγμα, είναι αντιδεοντολογικό το να εφορμήσω στους μηρούς της Μαιρούλας, της κοπέλας του κολλητού μου. Αν το κάνω, πιθανότατα ο Κώστας θα με κεράσει μερικές ελαφρές, και θα γίνω και ρεζίλι στον κοινωνικό μου κύκλο. Όμως, και αυτό είναι το σημαντικό, θα τιμωρηθώ απο την ΚΟΙΝΩΝΙΑ και όχι απο τον ΝΟΜΟ. Η διαφοροποίηση αυτών των δύο εννοιών φρονώ πως θα παίξει καταλυτικό ρόλο σε οποιουδήποτε είδους συζητήσεις περι ηλεκτρονικής αστυνόμευσης.
Και βεβαίως βεβαίως, ας μην ξεχνάμε οτι το τι είναι δεοντολογικό και το τι οχι καθορίζεται και απο τοπικούς παράγοντες. Φανταστείτε σε ελληνικό blog να εμφανιζόταν κάτι ακραίο για την ελληνική συνείδηση, όπως πχ χλευαστικά σκίτσα της Παναγίας; Ο πτωχός blogger που θα έπεφτε σε αυτό το αμάρτημα δεν θα είχε στον ήλιο μοίρα. Αντίθετα, αν γινόταν το ίδιο για τον Αλλάχ, οι ενοχλήσεις θα ήταν ασφαλώς μικρότερες, και σίγουρα θα εμφανιζόντουσαν και μερικά σχόλια που θα συμφωνούσαν με τον χλευασμό των αλλόθρησκων. Έτσι λοιπόν, ακόμα και αν δεν υπάρχει επίσημα κάπου, είναι αντιληπτό σε όλους οτι ένας αόρατος διαδικτυακός κώδικας δεοντολογίας έχει υπόσταση.
Θα υπάρχει όμως κάποιο ιδιαίτερο νόημα στο να γίνει επίσημος; Και αν τελικά γίνει, αυτό θα γίνει μόνο για λόγους αισθητικής βελτίωσεις, ή θα κινδυνεύσουμε να βρεθούμε σε ένα ντόμινο νομικών αποφάσεων που θα οδηγήσουν την blogοσφαιρα στο να χάσει την θρασυγνωμία της;
@ shattered: έχεις μερικές πραγματικά καλές ιδέες. Θα τις εφαρμόσω όλες. Εφορμησα στους μηρούς της Μαιρούλας για αρχή.
Όποιος ενδιαφέρεται για αντικειμενική ενημέρωση, μπορεί να φροντίσει για την όσο δυνατόν εγκυρότερη αντικειμενικότητα της. Οι κανόνες δεοντολογίας και κάθε είδους όροι και “κανόνες”, μόνο καλοπροαίρετοι δεν μοιάζουν και θυμίζουν περισσότερο άλλη μια καθοδηγούμενη προσπάθεια, είτε για εύστοχη παραπλάνηση μέσω ΜΜΕ ή απλώς για διευκόλυνση των νέων τεχνολογιών (βλέπε μηχανές αναζήτησης) και ότι αυτές πρεσβεύουν.To blogging ξεκίνησε ως ένα online ημερολόγιο και ως έτσι θα πρέπει να υπάρχει και να είναι ευνοητό . Τώρα αν ο vrypan ή ο οποιοσδήποτε άλλος blogger τυγχάνει κάποιας ευρύτερης αναγνώρισης λόγω ενός επιτυχημένου profile ή υλικού ή οποιουδήποτε άλλου λόγου, αυτό δεν προσδίδει στον εκάστοτε blogger οπωσδήποτε καμία προστιθέμενη αντικειμενικότητα χωρίς βέβαια μια ανάλογη επαλήθευση,είτε από κάποιον κρατικό φορέα, είτε εν τέλη μακρυπρόθεσμα, από την ίδια την κοινωνία,εφόσων αυτή το ζητήσει . Αν κάποιος τώρα προσβάλει το απόρρητο των προσωπικών στοιχείων ενός ατόμου, υπάρχει ανάλογο θεσμικό πλαίσιο για “εύρεση λύσης” και η προσβολή της ανωνυμίας=ελευθερίας του Internet μοιάζει περιττή και ανίερη.
-Vrypan η συνεργασία σου με στεναχώρησε, :/
-Εξήγησε μου σε παρακαλώ το Online ID εν συντομία pls