Έχω διάφορες απόψεις για το πώς θα ήθελα να είναι η Παιδεία και η Εκπαίδευση. Προσωπικά, θεωρώ την “Πανεπιστημιακή Παιδεία” πολύ λιγότερο σημαντική από την “βασική” (μέχρι το τέλος του λυκείου) και το είδος παιδείας/εκπαίδευσης που κατακτά κανείς μόνος του ή από δική του πρωτοβουλία (αποφασίζω και πάω σε ένα ωδείο να μάθω μουσική).
Λυπάμαι λοιπόν πολύ όταν βλέπω την συζήτηση για την Παιδεία να επικεντρώνεται και να περιορίζεται μόνο στα ακαδημαϊκά ιδρύματα και στο αν αυτά θα είναι δημόσια, ιδιωτικά, ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά κ.λ. Νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία ζει σε πολλές περιπτώσεις κάτω από μία ιδιόμορφη κατοχή από την Ακαδημαϊκή και Πανεπιστημιακή κοινότητα.
Αλλά, αναγνωρίζω ότι είναι σημαντικό θέμα. Και θεωρώ (προσπαθώντας να μείνω μακριά από ιδεολογικούς φανατισμούς) ότι το θέμα της οργάνωσης, χρηματοδότησης κ.λ. των ιδρυμάτων αυτών είναι “τεχνικό”, με την έννοια ότι πρέπει σαν κοινωνία να βρούμε τον πιο αποτελεσματικό τρόπο που θα παρέχει την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση στα μέλη της δίνοντας ίσες ευκαιρίες σε όλους ανάλογα με τις ικανότητές τους. Φαντάζομαι ότι σε αυτό συμφωνούμε.
Δεν ξεκινάμε από το μηδέν, έχουμε μία συγκεκριμένη κατάσταση σήμερα, άρα θα πρέπει να μάθουμε πρώτα ποια είναι αυτή η κατάσταση. Και επειδή τελικά όλα ανάγονται στο κόστος (εκτός και αν θεωρούμε ότι “το κόστος δεν είναι θέμα, θα πληρώνουμε ως Κράτος, κοινωνία, ιδιώτες, όσο χρειαστεί ώστε να έχουμε τους καλύτερους καθηγητές του κόσμου, την καλύτερη υποδομή του κόσμου και θα δίνουμε αυτούς τους πόρους στον καθένα, ώστε και ο πιο ανεπίδεκτος μάθησης να καταφέρει κάποια στιγμή να πάρει Νόμπελ”), δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η συζήτηση για την Ανώτατη Εκπαίδευση δεν ξεκίνησε από το πολύ απλό:
Πόσο κοστίζουν τα δίδακτρα του κάθε ενεργού[*] φοιτητή σε κάθε σχολή, από που προέρχονται τα έσοδα του κάθε ιδρύματος (κρατικές επιχορηγήσεις, συμμετοχή σε ερευνητικά προγράμματα κ.λ.) και πώς κατανέμονται.
Είναι δυνατόν να αποφασίσουμε τί θέλουμε να διορθώσουμε αν δεν ξέρουμε τί γίνεται; Οι υποστηρικτές του “δημόσιου χαρακτήρα” (που εννοούν “κρατικού”) θα έλεγαν τα ίδια αν έβλεπαν ότι τελικά το κόστος ενός φοιτητή στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου είναι πολύ μεγαλύτερο από τα δίδακτρα του MIT; (παράδειγμα που βγάζω από το μυαλό μου, χωρίς κανένα στοιχείο). Και οι υποστηρικτές των ιδιωτικών θα συνέχιζαν να επιμένουν με το ίδιο σθένος αν το κόστος ενός φοιτητή του Πολυτεχνείου είναι το χαμηλότερο σε σχέση με τα αντίστοιχα όλων των άλλων σχολών στην Ευρώπη ή την Αμερική; Είναι δυνατόν να κάνεις “μεταρρύθμιση”, χωρίς να έχεις παρουσιάσει αυτά τα στοιχεία (και μάλιστα αρκετά νωρίς ώστε να συζητηθούν και να ερμηνευθούν από τους εμπλεκόμενους και ενδιαφερόμενους);
Υπάρχουν δημόσια αυτές οι πληροφορίες; Υπάρχουν, έστω, κάπου; Αμφιβάλω. Δυστυχώς στην Ελλάδα η “διαύγεια πνεύματος” δεν συμβαδίζει με την διαφάνεια.
Το ότι υπάρχει πρόβλημα, νομίζω ότι το αναγνωρίζουμε όλοι. Θα περίμενα ότι αυτός που θα έπαιρνε την πρωτοβουλία για να αλλάξει η κατάσταση θα ήταν η πανεπιστημιακή κοινότητα. Και θα περίμενα τις πιο ριζοσπαστικές και πρωτοπόρες προτάσεις από εκεί. Αλλά, τελικά, όσο σκέφτομαι τα θέματα Παιδείας, καταλήγω ότι η ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα (συμπεριλαμβανομένων και των καθηγητών και των φοιτητών) που θεωρητικά είναι από τους πιο ριζοσπαστικούς και προοδευτικούς χώρους αφού εκεί θα έπρεπε θεωρητικά να γεννιούνται οι νέες ιδέες, οι νέες προτάσεις, οι νέες τάσεις έχει καταντήσει να είναι ένας χώρος που (ως σύνολο) ενδιαφέρεται μόνο για την διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης -ο ορισμός της συντήρησης.
Ίσως είναι πολύ σκληρά αυτά που λέω. Θα ήμουν ευτυχισμένος να μου δώσετε στοιχεία που θα με κάνουν να αναθεωρήσω. Μόνο δογματικός δεν είμαι :-)
–
[*] προσωπικά, οι “αιώνιοι” φοιτητές μου είναι αδιάφοροι, ειδικά αν δεν εμφανίζονται καν να δώσουν εξετάσεις
Φυσικά και το θέμα με την ίδρυση των ιδιωτικών δεν είναι αν τα δίδακτρα θα είναι 3500 ή 3700 τον μήνα.Μα είναι δυνατόν?Αυτό σας έμεινε?
Υπάρχουν πολύ περισσότερα θέματα που προκύπτουν με την ίδρυση των ιδιωτικών και αυτά αφορούν,περισσότερο,το είδος της παιδείας που θέλουμε ή μάλλον αυτής που δεν θέλουν οι άλλοι να έχουμε.
φίλε logothetis, αν συνεχίσουμε τα “και εσύ αυτά κατάλαβες από αυτά που έγραψα;” δεν θα καταλήξουμε πουθενά. Το ίδιο και αν μπούμε στην λογική των υπονοούμενων.
Αν έχεις μία άποψη γράψ’ την. Έτσι γίνεται σε αυτό το blog.
(για να καταλάβεις πόσο ανούσιο ήταν αυτό που έγραψες, δεν μπορώ να καταλάβω αν υποστηρίζεις τα Ιδιωτικά ή όχι! ξαναδιάβασέ το και θα καταλάβεις ότι θα μπορούσε να το έχει γράψει φανατικός της μίας ή της άλλης άποψης).
… και βέβαια, το θέμα μου ΔΕΝ είναι τα ιδιωτικά ή τα μή κρατικά. Το θέμα μου είναι καταρχήν τα κρατικά. Και το θέμα μου είναι ότι δεν ξέρω τί γίνεται. Δεν ξέρω αν μπορούν να διορθωθούν. Αν τους λείπουν πόροι ή γίνεται σπατάλη.
Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι υπάρχει πρόβλημα. Αδυνατώ όμως να αποφασίσω για τις πιθανές λύσεις χωρίς να το έχω κατανοήσει.
μπράβο παναγιώτη, εξαίρετο κείμενο, εύστοχοι προβληματισμοί.
Ειδικά η προτελευταία παράγραφος, που εστιάζει στη λογική που επικρατεί στους ακαδημαϊκούς κύκλους είναι πραγματικά, πολύ σωστά διατυπωμένη και εκφράζει υπέροχα την υπάρχουσα τραγελαφική κατάσταση.
Όσον αφορά την σύγκριση κόστους μεταξύ πανεπιστημίων, επιχειρείς Παναγιώτη μια αξιολόγηση. Νομίζω πως φέρνεις στη συζήτηση μια ακόμη διάσταση στο χώρο της αξιολόγησης: το κόστος. Φυσικά αφού επιχειρούμε πλέον αξιολόγηση καλό είναι να γνωρίζουμε τι αγοράζουμε με το συγκεκριμένο ποσό διότι, όπως λέει η παροιμία, η φτήνια τρώει τον παρά.
Μπορεί ένα Ελληνικό πολυτεχνείο να είναι φτηνότερο από ένα αντίστοιχο στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ. Πώς όμως ορίζεις την αντιστοιχία που προτείνεις; Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης που θα προϋποθέτει ένα σύστημα αξιολόγησης;
Βασική προϋπόθεση λοιπόν, για να γνωρίζουμε πού πάμε, είναι να γινουν κάποιες αναλύσεις και αξιολογήσεις δεδομένων ώστε να έχουμε μια πιο αντικειμενική εικόνα της πραγματικότητας. Απορώ λοιπόν γιατί υπάρχει τέτοια αντίδραση στην ιδέα της αξιολόγησης.
Υπάρχουν κάπου αυτές οι πληροφορίες; Δεν ξέρω αλλά θα περίμενα από ένα μεγάλο κόμμα, όπως το ΠΑΣΟΚ, να τις έχει βρει ήδη. Τόσο χρόνια διαχειριζόταν την κυβέρνηση, σήμερα είναι αξιωματική αντιπολίτευση με αξιώσεις να επανέλθει στην εξουσία. Δεν μπορεί… ακόμη και τα δεδομένα από την περίοδο της διακυβέρνησής του να χρησιμοποιήσει, μπορεί να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα.
Ορίστε λοιπόν μια ιδέα για σύγχρονη και δημιουργική αντιπολίτευση: ας παρουσιάσει το ΠΑΣΟΚ τα δεδομένα που έχει υπόψη του για να δείξει πού ήταν τα πράγματα πριν 3 χρονια, πού μπορεί να είναι σήμερα με βάση κάποια μοντέλα, και να προκαλέσει τη ΝΔ σε έναν αγώνα διαφάνειας και αντικειμενικότητας.
ληρ, συμφωνώ για την αξιολόγηση. Προφανώς το πώς γίνεται μία αξιολόγηση είναι μεγάλη κουβέντα (ποια είναι τα κριτήρια που επιλέγεις και τι βάρος δίνεις στο καθένα), αλλά σίγουρα το κόστος είναι ένα θέμα που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας. Έχω σοβαρές αμφιβολίες για το αν οι σπουδές κοστίζουν λιγότερο στην Ελλάδα, αλλά βέβαια χωρίς στοιχεία ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει -και εγώ μαζί.
Έχω μία υποψία ότι η εκτίμηση του κόστους δεν θα μπορούσε να γίνει έτσι απλά λέγοντας “πόσα λεφτά πήρε το Χ Πανεπιστήμιο και πόσους φοιτητές έχει εγγεγραμμένους”. Υπάρχουν λεφτά που πάνε σε πάγια, όπου πρέπει να συνυπολογίσεις τον τρόπο απόσβεσης, υπάρχουν χρηματοδοτήσεις από διάφορες πηγές, πληρωμές που γίνονται σε ένα έτος αλλά αντιστοιχούν σε αγορές που έγιναν σε άλλο κ.λ.
Νομίζω ότι το σωστό θα ήταν να γίνει μία τέτοια έρευνα/μελέτη από κάποια ειδική εταιρία, όπως γίνεται για τις ΔΕΚΟ κ.λ. Αλλά έχεις δίκαιο, το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να έχει θέσει το θέμα. Θα χαιρόμουν και εγώ μαζί σου αν το κάνει.
Συμφωνώ απολύτως. Ας αρχίσει τουλάχιστον μια συζήτηση όμως. Τα κριτήρια και τους συντελεστές βάρους θα τους βρούμε — είναι θέμα καλής πίστης και θέλησης. Το πρόβλημα, νομίζω, είναι στην άρνηση της ιδεάς της αξιολόγησης. Δεν διάβασα κάποιον να διαφωνεί με ένα αναλυτικό μοντέλο αξιολόγησης και να προτείνει κάτι διαφορετικό. Εκεί δυστυχώς είναι το πρόβλημα. Μοντέλα υπάρχουν άφθονα και δοκιμασμενα και μπορούμε να τα προσαρμόσουμε στις ανάγκες μας. Θέληση να τα χρησιμοποιήσουμε δεν βλέπω.
Ένα μεγάλο πρόβλημα το οποίο εντοπίζεις είναι πως τα Πανεπιστήμια είναι Κρατικά και όχι Δημόσια. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (λέγε με χρηματοδότηση) βρίσκονται κάτω από ένα strong arm του ΥΠΕΠΘ. Και ναι μεν στις hitech σχολές υπάρχει η δυνατότητα εξέυρεσης χρημάτων από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά αυτό δημιουργεί δύο προβλήματα:
1. Δεν λύνει το πρόβλημα των σχολών που δεν είναι hitech: πχ. διάφορες ξενόγλωσσες φιλολογίες.
2. Εφόσον δεν υπάρχει ροή χρημάτων με ένα λογικό τρόπο, και ο καθαρότερος των ανθρώπων αναγκάζεται να γίνει προτζεκτάκιας για να βρίσκει πόρους συντήρησης των φοιτητών του. Πόσο μάλλον ο λιγότερο καθαρός τύπος. Έτσι κι αλλιώς η διαδικασία εξεύρεσης χρηματοδότησης απομακρύνει κάποιον από τα τρία βασικά του καθήκοντα στο Πανεπιστήμιο: διδασκαλία, έρευνα, διοικητικό έργο (ή στην περίπτωση του φοιτητή την ουσιαστική έρευνα στο όνομα της ανάγκης περάτωσης του πρότζεκτ που πληρώνει)
Η δικιά μου γνώμη (12 γεμάτα χρόνια στο ΕΜΠ) είναι πως μπορείς να έχεις είτε revolution, είτε evolution. Τίποτε δε σου εγγυάται πως η νέα κατάσταση θα είναι καλύτερη (για οποιοδήποτε ορισμό του καλύτερου). Υπό το σκεπτικό αυτό οι καθηγητές και οι φοιτητές προτιμάνε ένα αργό και ελεγχόμενο evolution για να μη χαθούν απότομα “κεκτημένα” εθιμικά και μη.
Όσο για τα δύο ερωτήματα της παραγράφου #6, είμαι σίγουρος πως τα κόστη δεν παίζουν κανένα ουσιαστικό ρόλο στην διαμορφωμένη θέση της κάθε ομάδας.
Τα νούμερα που ζητάς (κόστος φοιτητή για κάθε πανεπιστήμιο – τα δίδακτρα εμπεριέχουν και την έννοια του κέρδους) συζητήθηκαν ανοιχτά μόνο μία φορά: Όταν ο ΓΑΠ είχε αποφασίσει να αλλάξει τον αριθμό των εισακτέων (+3500 IIRC) με αποτέλεσμα κάποιοι να είναι επιτυχόντες σε δύο σχολές. Τότε τα Πανεπιστήμια διαμαρτυρήθηκαν πως αυτό μπορεί να αλλάξει σημαντικά τα κόστη τους, αλλά τελικά η “μετακίνηση” του πληθυσμού δεν ήταν τόσο μεγάλη ώστε να θεωρηθεί πρόβλημα (π.χ. στο ΕΜΠ IIRC μπήκαν μόνο +2 άτομα).
@adamo: Εμένα αυτό που με τρελαίνει είναι ότι η κατάσταση είναι δραματική. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου, σήμερα μιλούσα με ένα φοιτητή της Νομικής, μετά με ένα φοιτητή σε ΤΕΙ και αργότερα με ένα καθηγητή του Πολυτεχνείου. Ο ένας μου έλεγε πιο τρομακτικά πράγματα από τον άλλο.
Σε αυτή την δραματική κατάσταση δεν βλέπω από αυτούς που θα περίμενα (= πανεπιστημιακή κοινότητα) να προτείνουν τίποτα άλλο, παρά το να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Και επιπλέον, δεν μας λένε καν ΠΩΣ έχουν!
Παναγιώτη μην απαξιώνεις την πανεπιστημιακή κοινότητα συλλήβδην επειδή κάποιοι δήθεν εκπρόσωποί της δεν κάνουν τίποτ’ άλλο απο το να γαυγίζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Προτάσεις έχουν γίνει. Πολλές έχουν καταγραφεί στον ιστοτόπο της πρωτοβουλίας του Θέμη Λαζαρίδη (link). Άλλοι έχουν γράψει σοβαρές τοποθετήσεις σε εφημερίδες κι άλλοι έχουν καταθέσει τις προτάσεις τους στον ιστοχώρο του υπουργείου Παιδείας. Προτάσεις είχε υποβάλλει και η επιτροπή των 8, η αντιπροσωπεία των 14, και ο όμιλος των 1,000.
Επειδή αυτοί όμως δεν γαυγίζουν ούτε κλείνουν δρόμους και σχολές, δεν προβάλλονται κι από τα παράθυρα.
Πάντως έχεις δίκιο, θα έπρεπε να γίνει μια σοβαρή έρευνα σχετικά με το πανεπιστημιακό budget και το κόστος ανά φοιτητή. Βέβαια σε κάθε τέτοια προσπάθεια θα υπάρχουν λογιστικές αλχημείες, είμαι βέβαιος. Αλλά θα ήταν μια καλή αρχή. Υποψιάζομαι όμως οτι έτσι θα αποκαλυπτόταν ο εντελώς παρανοϊκός τρόπος με τον οποίο πληρώνονται τα μέλη ΔΕΠ και ο οποίος τους κρατάει δέσμιους του υπουργείου (εννοώ τα 543 επιδόματα).
@ adamo: νομίζω οτι αν υπήρχε ποσοτική περιγραφή του κόστους ανά φοιτητή και ανά ερευνητή (μια ακόμα σημαντική παράμετρος, μια και η χώρα θέλει να κάνει και πανεπιστημιακή έρευνα, υποτίθεται, όχι μόνο να εκπαιδεύει), ακόμα και αρχετυπική, θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση απόψεων στην πολιτική αρένα. Δες πώς παίζει το μόνο νούμερο που διαθέτουμε σχετικά με την παιδεία: το διαβόητο 5%.
Κάποιος σήμερα είπε πως το ν/σ μοιάζει με ν/σ για ΔΕΚΟ.
Μήπως αυτό δεν έχει καταντήσει το πανεπιστήμιο;
Μία -κρατική, άρα αργόστροφη και ακριβή- μηχανή παραγωγής πιστοποιήσεων για να μπεις σε μία πραγματική ΔΕΚΟ.
Όντας φοιτητής σε μία δήθεν hitech σχολή διαπιστώνω πως τα γρανάζια κολλάνε.
Και τα γρανάζια αυτά φαίνεται πως έχουν όνομα και τίτλο:Καθηγητής, παρακαθηγητής,παραταξιακός φοιτητής, παραπολιτευτής.
Στην τελική τη σημασία έχει το κόστος του φοιτητή? Αυτό που μετράει είναι τι παράγεται με αυτήν την επένδυση στον κάθε φοιτητή. Πόση νέα γνώση παράγεται, πόσο ικανοί για την εφαρμογή της γνώσης άνθρωποι παράγονται.
Ναι συμβαίνουν και κοινωνικές επαφές, ζυμώσεις, πολιτική, αλλά αυτά είναι side-effects για ένα πανεπιστήμιο.
Έχουμε θεοποιήσει το Πανεπιστήμιο και το ρόλο του στην κοινωνία. Για την ακρίβεια αυτό το κάνουν αυτοί που είναι μέσα σε αυτό για να μας φοβήσουν. Για να δημιουργήσουν ένα status quo του Ανέγγιχτου και Αμωμου Πανεπιστημίου.
Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται(ερχόταν) το ΥΠΕΠΘ να στερήσει από ανθρώπους δημιουργικούς τα μέσα για να το λειτουργήσουν.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο πόσα χρήματα ρίχνεις, αλλά και υπό ποιες προυποθέσεις τα ρίχνεις. Δηλ ποιο νομικό πλαίσιο επιτρέπει να υπάρχουν δομές που να χρησιμοποιούν τα ιδιωτικά και τα κρατικά κεφάλαια χωρίς να αναγνωρίζεται η πηγή τους με μόνο σκοπό να προωθείται η γνώση.
@panayiotis:
90% of everything is crap.
@lazopolis:
Και πως μπορείς να υπολογίσεις το κόστος ενός ερευνητή σε ένα Πανεπιστήμιο, όταν αυτός πληρώνεται από πηγές που δεν είναι του οικείου Πανεπιστημίου, αλλά εξωτερικές (π.χ. ΓΓΕΤ, ΕΕ, προβλεπόμενη χρηματοδότηση από project); Το νούμερο δε θα σου λέει τίποτε, γιατί τα χρήματα δεν βγήκαν ποτέ από τον προϋπολογισμό του.
Ούτε το ποσοστό μου λέει κάτι. Να το βράσω. Σας έχει τύχει να κάνετε προϋπολογισμό για εργαστήριο; Μπορεί να σε πάρουν τηλέφωνο στις 10 το βράδυ και να σου πουν “έχεις Ν χιλιάδες ευρώ μέχρι το τέλος της εβδομάδας”. Μπορείς έτσι να κάνεις σοβαρό προγραμματισμό και αγορές; Για δαπάνες που θα δηλωθούν μέχρι το τέλος της εβδομάδας και που θα πληρωθούν του Αγίου Κάποτε; Και που εάν πεις “δεν χρειάζομαι κάτι” αυτό έχει σαν συνέπεια να μειωθεί το ποσό για δαπάνες που σου αναλογεί την επόμενη χρονιά;
Η τελευταία παράγραφος του Παναγιώτη τα λέει όλα.
Και βλέπω αναλύσεις επι αναλύσεων σε TV και άλλα μέσα χωρίς κανένα νόημα.
Προσωπική μου άποψη (για πολλούς ίσως λίγο ακραία) είναι οτι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι η κατάργηση της μονιμότητας (όχι μόνο στην παιδεία αλλά σε όλο το δημόσιο τομέα). Σε όλα τα επίπεδα. Να δείτε μετά πως θα βελτιωθούν ΆΜΕΣΑ όλες οι δημόσιες υπηρεσίες και η ποιότητα του έργου που προσφέρουν αυτοί που εργάζονται σε αυτές τις θέσεις.
Βέβαια αν βγει κάποιος (με κάποια “χ” εξουσία) και προτείνει κάτι τέτοιο, τον φάγανε.
Αχ Ελλάδα…
“Και πως μπορείς να υπολογίσεις το κόστος ενός ερευνητή σε ένα Πανεπιστήμιο, όταν αυτός πληρώνεται από πηγές που δεν είναι του οικείου Πανεπιστημίου, αλλά εξωτερικές (π.χ. ΓΓΕΤ, ΕΕ, προβλεπόμενη χρηματοδότηση από project);”
Αυτό ακριβώς είναι κομμάτι του όλου παραλογισμού στις μισθοδοσίες και στις επιχορηγήσεις του κρατικού πανεπιστημίου. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από οποιονδήποτε επιχειρήσει εκτίμηση κόστους, αλλά, κάποτε θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και ως φαινόμενο συνολικά, γιατί η συχνά επικαλούμενη ανεξαρτησία του δημόσιου πανεπιστημίου θα παραμείνει εικονική όσο δεν υπάρχει ουσιαστική οικονομική ανεξαρτησία (ανεξαρτησία δε σημαίνει ασυδοσία ντε και καλά, btw).
Το θέμα είναι, νομίζω, οτι η (κάθε) πολιτική ηγεσία δεν θα ήθελε να απαγκιστρώσει το πανεπιστήμιο από αυτές και άλλες αγκυλώσεις γιατί αυτές δημιουργούν τις αναγκαίες εξαρτήσεις, ψιλοδιαπλοκές του κώλου (ή λιγότερο του κώλου), ψιλο(χοντρό)μίζες κτλ. κτλ.
@Αλέξανδρος:
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η μονιμότητα. Αλλά για να στο εξηγήσω αυτό θα βγούμε πολύ off-topic.
Καλό θα ήταν να δεις αυτό,μια και είσαι και εσυ το δεύτερο θύμα της κλοπής στο άρθρο της κ.Βέργου.
http://www.diablog.gr/?p=540#comment-9292
Pingback: Πως το τρίβουν το ..copy-paste « Meta Journalism
Pingback: Αστέρης Μασούρας
Pingback: vrypan|net|weblog » Επιστολή προς την εφημερίδα Ελευθεροτυπία
Pingback: vrypan|net|weblog » Κάλυψη της πανελλαδικής - πανεκπαιδευτικής πορείας που γίνεται στην Αθήνα.