Ζώ ωραία και καλά στον κόσμο μου. Διαβάζω τα blogs που με ενδιαφέρουν, ακούω τα podcasts μου από όλο τον κόσμο, συναντώ και μιλάω με ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Μέχρι την στιγμή που κατά λάθος θα ανοίξω την τηλεόραση και θα πέσω πάνω σε ειδήσεις. Και τότε όλη η υποκρισία, ο πουριτανισμός και η ανηθικότητα της ελληνικής κοινωνίας ξεχύνονται στον όμορφο κόσμο μου. Από ό,τι έχω καταλάβει, εδώ και μέρες τα περισσότερα δελτία ειδήσεων ασχολούνται με ένα έγκλημα πάθους. Ασχολούνται με τον πιο χυδαίο τρόπο, χωρίς να σεβαστούν τίποτα. Λες και ο συγκεκριμένος είναι ο μόνος έλληνας που είχε μία παράλληλη σχέση. Δεν το επικροτώ, αλλά θεωρώ ότι η δημόσια κατακραυγή και ο ηθικός λιθοβολισμός είναι δυσανάλογα με το ατόπημά του. Σήμερα κάποιοι ασχολούνται με το αν είχε πάρει viagra -τί άλλο μένει, να κατουρήσουν και στον τάφο του ανθρώπου;
Κάποιοι λένε, “το θέμα είναι πολιτικό”. Αν είναι πολιτικό, να ασχοληθείτε με το πώς έκανε την δουλειά του στο ΙΚΑ, αν υπήρχαν παρατυπίες, ατασθαλίες και παρανομίες. Μαζί σας. Μπορεί το προσωπικό του δράμα να αποκαλύπτει ένα μεγάλο σκάνδαλο -ασχοληθείτε με αυτό. Αφήστε τον άνθρωπο να αναπαυθεί.
Μας ταϊζουν τόσο πολύ σκουπίδια που έχει αρχίσει να μας αρέσει -και μάλλιστα κάποιοι το κάνουν πολύ επιτιδευμένα.
Έχεις δίκιο Παναγιώτη, έχει γίνει αηδία πλέον το θέμα τόσο καιρό, αλλά όταν δεν έχουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο (η Eurovision θα είναι πάλι hot στα τέλη του μήνα λογικά) κάπως πρέπει να γεμίσουν το δελτίο…
Έλεος..
Δεν είναι θέμα τηλεόρασης’ είναι ζήτημα media-κης νοοτροπίας.
Υπάρχει και blog – “ενημερωτής” που δυναμικά διεκδικεί την προσοχή μας για την διαδικτυακή μας ενημέρωση.
Οι επιτυχίες του δεν περιορίζονται στην οσμή σκανδάλου, αλλά επεκτείνονται και στην προσωπική ζωή του Βαρθολομαίου.
Όλα ξεκινούν από το αν αποζητάς τα νούμερα ή την ποιοτική δημοσιογραφία…δυστυχώς
Εγώ φοβάμαι ότι έχουμε μετατραπεί σε αρένα, πετάμε μέσα τους μονομάχους και το μόνο που μας νοιάζει είναι να δούμε σέξ και αίμα. Και κάποιοι το εκμεταλλεύονται αυτό.
Νομίζω ότι χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η υπόθεση της “ζαρντινιέρας”. Βγαίνει ο Πολύδωρας και λέει ότι σύμφωνα με την ενημέρωση που είχε οι αστυνομικοί δεν έδειραν τον φοιτητή. Στεκόμαστε όλοι μας στην είκονα του αίματος και δεν ασχολείται κανείς να πει ότι ρε παιδιά, αυτός ο υπουργός που τον κοροηδεύουν έτσι οι υπηρεσίες του ή πρέπει να παραιτηθεί ή να αποστρατεύσει τους αρμόδιους. Χορτάσαμε αίμα και πήγαμε στο επόμενο θέμα…
Ναι, Νίκο, δεν είναι μόνο η τηλεόραση, έχεις δίκαιο. Το ίδιο κάνουν και οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο σε μικρότερο βαθμό και -πρόσφατα- κάποια blogs.
Κυρίως η τηλεόραση, όμως, θα έπρεπε να αποφεύγεται. Έχει προ πολλού μετατραπεί σε πεδίο προβολής βίας, αίματος, σεξ, καβγά. Και δυστυχώς κάποια δελτία “ειδήσεων” δεν ντρέπονται καθόλου, και κάνουν αυτοαναφορικές διαφημίσεις του τύπου “τι καλό και σοβαρό δελτίο που έχουμε”.
Αυτό το επίπεδο τηλεόρασης θέλουμε; δεν το νομίζω… και σίγουρα, έχοντας μια κουλτούρα επικοινωνίας διαμορφωμένη και από τα σύγχρονα δεδομένα, το τελευταίο που θα έπρεπε να θεωρούμε “υγιή αντιπαράθεση” είναι τα κάθε λογής τηλεπαράθυρα.
Προσωπικά έχω την τηλεόραση στο off εδώ και πάρα πολύ καιρό… Ειδήσεις μαθαίνεις από παντού αν θέλεις. “Σχολιασμό” δίκην κακού κουτσομπολιού μπορείς να αποφύγεις όμως…
Συμφωνώ, πως η τηλεόραση έχει τα μαύρα της τα χάλια. Αυτό όμως αποτελεί μια υποκειμενική κρίση βρε παιδιά. Σε άλλους αρέσει το τηλεοπτικό σκουπίδι. Τους πάει. Τι να κάνουμε. Άνθρωποι είναι. Μαζί τους εργοζόμαστε, μετακινούμαστε. Ανάμεσά τους ζούμε. Στα ίδια εκλογικά τμήματα ψηφίζουμε μαζί τους. Στατιστικά, ό,τι κι αν ψηφίζουμε, πολλοί από αυτούς ψηφίζουν το ίδιο. Κι ας τους αρέσει το τηλεοπτικό σκουπίδι το οποίο προσβάλλει τη δική μας αισθητική.
Γιατί να παραιτηθεί ο υπουργός επειδή τον δουλεύουν οι υφιστάμενοί του; Οι ίδιοι υφιστάμενοι δεν κάνουν τα στραβά μάτια όταν τον βλέπουν στη μοτοσικλέτα δίχως κράνος; Ο ίδιος δεν κάνει τα στραβά μάτια όταν βλέπει τον προϊστάμενό του στο αυτοκίνητο (με συνοδηγό τον δικό του προϊστάμενο) δίχως ζώνες ασφαλείας; Μια χαρά δεν είμαστε έτσι;
Αν δεν αρέσει η πραγματικότητα σε 5-10-10.000 από μας, φτιάχνουμε τις δικές μας κοινότητες και τα βρίσκουμε μεταξύ μας. Μερικοί στήνουν νέα κόμματα. Άλλοι φτιάχνουν ηλεκτρονικά περιοδικά. Γινόμαστε εσωστρεφείς, αποφεύγοντας μια εξωστρέφεια που παραπέμπει σε μια κοινωνία σάπια για τα κριτήρια, την παιδεία, και την αισθητική μας.
Πριν αρκετούς αιώνες οι Αθηναιοι που δεν γούσταραν την κατάσταση στην Αθήνα, φεύγαν και ιδρύαν αποικίες στις ακτές της Μεσογείου. Πιο πρόσφατα, οι Έλληνες που δεν ανεχόμασταν την Ελληνική πραγματικότητα, μεταναστεύαμε. Σήμερα, στήνουμε αποικίες και κοινότητες στο διαδίκτυο. Κι όποιος θέλει έρχεται στα μέρη μας. Οι υπόλοιποι ας μείνουν καθηλωμένοι στα παράθυρα, προσκολλημένοι στους λαϊκίζοντες πολιτικούς, στα ταμπλόιντ, στο lifestyle τους. Δικαίωμά τους!