Όταν γεράσω…
Θέλω να γίνω ένας από αυτούς τους γέροντες που είναι 100 χρονών και κοιτάνε καλοσυνάτα τα πιτσιρίκια και τους έφηβους να ζούν με τον δικό τους τρόπο, να βάζουν τα δικά τους όρια, να έχουν τους δικούς τους κώδικες συμπεριφοράς και επικοινωνίας και χαμογελάνε.
Θέλω να λέω από μέσα μου πονηρά “για δες, τα ίδια κάναμε και εμείς, αλλά με άλλο τρόπο”.
Θέλω να μπορώ να διακρίνω τα όνειρά τους, άσχετα με το αν θα φοράνε σκισμένα τζιν, χρυσές φουτουριστικές φόρμες, χλαμύδες ή θα κυκλοφορούν γυμνοί.
Θεέ μου, μην με κάνεις από αυτούς τους στριμένους γέρους με απωθημένα που κουνάνε επικριτικά το κεφάλι τους λέγοντας φράσεις όπως “πού καταντήσαμε”, “πού πάμε” και “εμείς στην εποχή μας”…
–
Υ.Γ. Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο μετά από πολλά χρόνια και έχω γίνει το ένα ή το άλλο, θύμησέ το μου, σε παρακαλώ…
Εντάξει, αν γίνεις ένας κωλόγερας θα βγω πάλι να σε κράξω στο μόνιτορ. ;)
Thanks!
Καλά θα ήταν να μπορούσαμε να προγραμματίσουμε την αντίληψη μας για το απώτερο μέλλον. Είναι όμως τόσοι αστάθμητοι παράγοντες , όπως η υγεία και η γενικότερη ψυχοδυναμική κατάσταση της δύσης μιας ζωής, που παρεμβαίνουν.
Το σημαντικό είναι να μην ξεχνιέται κανείς στη διάρκεια της διαδρομής. Γιατί το να μπορεί κανείς όσο μεγαλώνει να διακρίνει τα όνειρα των νέων είναι μάλλον μια διαρκής άσκηση παρά μια ικανότητα που είτε κάποιος την έχει ή όχι.
ψιτ, να σου πώ, κάτσε να προλάβεις να γεράσεις με το καλό και μετά έχει ο θεός!
:P
Μεγάλε, το θέμα είναι ότι έχεις γεράσει ήδη και δεν το έχεις καταλάβει :-)
Πάντως για να είμαι ειλικρινής, είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν θα αλλάξεις καθόλου συμπεριφορά είτε είσαι 35 είτε γίνεις 100! Το ίδιο παράξενος (και καλοσυνάτος) θα είσαι…