Δηλαδή, αυτοί που γράφουν δημόσια εναντίων αυτών που γράφουν… δημόσια! Α, ναι υπάρχουν και μερικοί που γράφουν δημόσια και έτσι αλλά και αλλιώς! Μπορείτε να μου εξηγήσετε την διαφορά; Οι δημοσιογράφοι λέει πληρώνονται (καλά, μην βάζεται το χέρι σας στην φωτιά για αυτό…) ενώ οι bloggers δεν πληρώνονται (ακόμη, στην Ελλάδα). Λοιπόν;
Αν υπάρχει μία διαφορά είναι στο μέσο και όχι στους ανθρώπους. Είναι οι δυνατότητες, η δομή και η ελευθερία του νέου αυτού μέσου που διαφοροποιεί την δημόσια γραφή στο ένα και το άλλο. Είναι τα διαφορετικά φίλτρα που υπάρχουν για να αναδειχθεί κάποιος στο ένα και στο άλλο. Είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ των ίδιων των blogs, μεταξύ των blogs και των αναγνωστών τους, μεταξύ των αναγνωστών…
Όσο και αν μας αρέσει να νομίζουμε ότι ως bloggers είμαστε κάτι διαφορετικό, δεν είμαστε. Αυτό που είναι διαφορετικό είναι το μέσο. Το είχα γράψει και παλιότερα: Δεν με νοιάζουν οι bloggers αλλά τα blogs.
Θα έλεγες επίσης “δεν με νοιάζουν οι δημοσιογράφοι, αλλά τα έντυπα”;
@A.F.Marx: ΝΑΙ. Διότι πιστεύω ότι αυτά διαμορφώνουν τους δημοσιογράφους. Αυτά αναδεικνύουν τον Χ και όχι τον Ψ. Δεν το λέω με αρνητικό τόνο. Ούτε με συνομοσιολογική διάθεση (“υπάρχουν μερικοί που ελεγχούν και μπλα, μπλα, μπλα…”).
Είναι η δομή και οι περιορισμοί που έχουν (π.χ. σε χώρο, χρόνο, κόστος).
Παναγιώτη, είσαι σίγουρος για τον τίτλο σου; Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένας εκδότης / δημοσιογράφος vs ενός δημοσιογράφου, ενός άλλου δημοσιογράφου και ενός μπλόγκερ. Δηλαδή, 3 στους 4 ήταν δημοσιογράφοι!
Δεν μιλάω για την “συγκεκριμένη περίπτωση”. Γράφω κυρίως για τις αναλύσεις και τις σκέψεις που την ακολούθησαν και που έχουν ακουστεί πολλές φορές (άλλωστε αν δεις το άρθρο στο οποίο παραπέμπω, έχει γραφτεί πριν από 11 μήνες περίπου).
ΟΚ. Μπορώ τότε να πω κι εγώ πως με νοιάζουν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ οι μπλόγκερς (οι άνθρωποι, τα πρόσωπα) και καθόλου τα μπλογκς. Αρχή μου είναι πως το μέσον είναι (πρέπει να είναι) φτιαγμένο για τον άνθρωπο και όχι το αντίστροφο! Τέλεια μπλογκς χωρίς καλούς μπλογκεράδες, δε λέει. Το αντίθετο, λειτουργεί μια χαρά!
:-)
Πάνο, το “αντίθετο” δηλ. καλοί bloggers χωρίς blogs πώς ακριβώς το έχεις στο μυαλό σου;
Εμένα θα μού επιτρέψετε να ενδιαφέρομαι για τον άνθρωπο. Αυτόν και τις ιδέες του και την κουλτούρα του και την ιστορία του. Και κατά συνέπεια για το μήνυμα που μού στέλνει. Είτε βρίσκεται πίσω από ένα blog, είτε πίσω από ένα άρθρο εφημερίδας, είτε πίσω από μια μουσική, μια εφεύρεση, ένα πρόγραμμα υπολογιστή, ένα μυθιστόρημα.
Ενα έργο χωρίς το δημιουργό του είναι ένα μόνο ένα προϊόν μιας μηχανιστικής κοινωνίας.
Ωραίο blog. Με το νέο template. :)
Συμφωνώ και διαφωνώ μαζί Παναγιώτη:
“Αυτό που είναι διαφορετικό είναι το μέσο.”
Μα φυσικά, γιατί εδώ εκδίδουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, με όλα τα λάιτ κι ευχάριστα (μπορείς πχ να γράψεις όπως μιλάς σε κάποιον φίλο), αλλά και τα σοβαρά και τα δυσάρεστα (είσαι ανά πάσα στιγμή υπόλογος για τα γραφόμενά σου, και φέρεις ΚΑΙ εσύ -εξατομικευμένη έστω- ευθύνη για το τι χτίζεται ως μπλόγκινγκ).
“Το είχα γράψει και παλιότερα: Δεν με νοιάζουν οι bloggers αλλά τα blogs.”
Ναι, αλλά γράφονται αυτόματα? Αφ’ευατού τους? Γιατί εμένα μου βγαίνει η πίστη για κάθε ποστάκι (ειδικά όταν έχει τα ρούχα του ο μπλόγκερ ντοτ κομ….).
Αν εννοείς τα μπλογκς ως αποτέλεσμα της δουλειάς που βάζει ένας άνθρωπος, σαν περιεχόμενο και δυναμικό, μάλλον λέμε το ίδιο. Οπότε προτιμώ τον ορισμό “software” αυτού που εμφανίζεται στην οθόνη και εμπεριέχει και τον ίδιο που το τάισε με τα 01 του. Context (blog) & content (blogger’s input) = the same.
Αν όχι, διαφωνούμε αγαπητέ και τώρα τι θα κάνω?
(εδώ τρώμε πόρτα? να ξέρω να βάλω κράνος και αλεξιλίνκειο…)
:)))
Προς “ανθρωποκεντρικους” :-) Ρε παιδιά προφανώς, ένας καλός blogger ή ένας καλός δημοσιογράφος έχει το κάτι παραπάνω που τον κάνει ενδιαφέροντα, που δίνει στις σκέψεις και στην γραφή του μεγαλύτερη βαρύτητα. Προφανώς τα blogs δεν γράφονται από μόνα τους.
Το ερώτημα είναι σε τί διαφέρει ένας καλός/κακός/μέριος δημοσιογράφος (εφημερίδας, περιοδικού, ραδιοφώνου, τηλεόρασης ή και Internet) από ένα αντίστοιχο blogger; Κατά την γνώμη μου η διαφορά τους είναι στο μέσο.
Δείτε ένα παράδειγμα που μας είναι πιο οικείο: ηθοποιοί στο θέατρο, στην τηλεόραση, στο σινεμά. Σε τί διαφέρουν; Στις δυαντότητες και στους περιορισμούς που τους δίνει ή βάζει το κάθε μέσο. Π.χ. στο σινεμά υπάρχει κατά κανόνα περισσότερος χρόνος για να δουλευτεί κάθε σκηνή σε σχέση με την τηλεόραση και στο θέατρο είναι τα πάντα ζωντανά. Στο θέατρο ο ηθοποιός μπορεί να “συντονιστεί” με τις αντιδράσεις του κοινού, στο σινεμά και στην τηλεόραση δεν μπορεί (αλλά σε σειρές μπορεί να έχει αντιδράσεις πριν τελειώσουν όλα τα γυρίσματα όλων των επισοδείων).
Σκέψου όμως να παίζει την ίδια βιόλα επί σειρά μηνών… Κι αν πανε όλα καλά, επί σειρά σαιζόν… Ικ! Φρίκη! Οπότε θα συμπληρώσω ότι θα είναι σαν ορισμένα μπλογκς που ο συγγραφεύς έχει πάθει εμπλοκή και γράφει για το ΙΔΙΟ θέμα, βρέξει-χιονίσει… Είτε πολιτική ανάλυση κάνει, είτε συναισθηματικόν γράφει, ένα και το αυτόν. Έτσι και το κάνει ένας δημοσιογράφος αυτό, πάει, την έχασε τη δουλειά του.
Αλλά… μισό λεπτό, μα τι λέω? Δεν προτιμούμε μερικούς δημοσιογράφους ακριβώς γιατί η γραφή τους είναι αναγνωρίσιμη, μας αρέσει και τους διαβάζουμε έτσι ή αλλιώς? Θα χμ-ίσω….
Χμμμμ…..
Από την άλλη, στο σινεμά δεν γυρίζονται οι σκηνές σύμφωνα με τη ροή του σεναρίου, παρά αποσπασματικά, ενώ στο θέατρο έχεις μια αρχή, μέση και τέλος… Αρα αν λειτουργείς ωραία στο χάος, ίσως στο σινεμά να αποδίδεις περίφημα – και το ανάποδο, να χάνεις λίγο από τον ειρμό σου με κάθε “CUUUUT!!! ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ!”
…..
Ωραία, μπακ το δε ντασμπωρντ, δες τι γίνεται στο Ζάρα. Παρ’όλο που δεξια κι αριστερά στα υπόλοιπα καταστήματα στον ίδιο δρόμο οι πελάτες φέρονται νορμάλ, οι ίδιοι άνθρωποι με το που μπαίνουν στου Ζάρα γίνονται θεριά ανήμερα!
Αραγε στην Εστία να γράφει κανείς με τον ίδιο τρόπο σε σχέση με τον Ριζοσπάστη? Στο Θέμα και στην Καθημερινή? Ανώνυμα γενικώς ή επώνυμα γενικώς? Αν μιλάμε για τον ίδιο? Μαρκουλάκης θέατρο, Μαρκουλάκης σήριαλ, Μαρκουλάκης σινεμά, διαφήμιση, εσχάτως και ρηάλιτυ – Τζήζους… Παίζει εντελώς αλλιώς παντού? Χμμμμ….. Η διαφορά του είναι στο μέσο?
…..
Κύριε, λέω να μας βάζετε πιο εύκολα θέματα, ήδη έχω μπλέξει με 45 υπο-ενότητες!!!! Δεν ξέρω πλέον αν συμφωνώ ή όχι μαζί σας, πού και γιατί. Θα χρειαστώ όχι κόλλα αναφοράς, αλλά σεντονιάδα για να τα αναπτύξω!
Οπότε… ναι, βασικά συμφωνούμε όλοι νομίζω κι όλα καλά! (γελάκι). Μπορώ τώρα να έχω το ονομά μου με λινκάκι παρακαλώ όπως το έχετε οι υπόλοιποι, ώστε να μπορεί η παρέα να δει τα διαπιστευτήριά μου, η να βάλω τα κλάματα?
Η με το που μπαίνω δεν βγαίνει λινκάκι ώστε να μην χρειαστεί να μου αυξήσουν τη δόση των ληγμένων μου?
(“Ναι, κυρία μου, εσείς είστε, αφού ξέρετε ποιά είστε, τι να σας κανετε να μπαίνετε στο μπλογκ σας από εδώ?!”)
Αυτά.
(Μα τι κάνει ο Παναγιώτης, πάλι σε κάνα μουσείο ξημεροβραδιάζεται?)
;)