Το The Long Tail είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για τον τρόπο που το internet επιρρεάζει την σύγχρονη κουλτούρα, καθημερινότητα και επιχειρηματικότητα.
Είναι γραμμένο με απλό τρόπο, πολλά παραδείγματα και πολλά στοιχεία από πραγματικές περιπτώσεις. Γιατί τα μουσικά hits δεν είναι πλέον τόσο επιτυχημένα όπως την δεκαετία του ’80; Τί συμβαίνει όταν δώσεις σε ένα καταναλλωτή (σχεδόν) άπειρες επιλογές στο τί βιβλία θα διαβάσει, στο τί θα δει στο video, στο τί θα ακούσει στον ελεύθερο χρόνο του; Ποιός είναι ο ρόλος και η σημασία των social networks σε αυτή την “αγορά της αφθονίας”;
Νομίζω ότι είναι ένα βιβλίο που θα συζητηθεί πολύ και θα διαμορφώσει την κουλτούρα και την ζωή μας τα επόμενα χρόνια. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να καταλάβει πόσο βαθιά είναι η αλλαγή που συντελείται στις σύγχρονες κοινωνίες.
Αυτό περίμενα να διαβάσω από εσένα.
Είμαι φανατικός οπαδός της θεωρίας του Long Tail. Οι Ελληνικές επιχειρήσεις ειδικά, θα χρειαστούν 10 χρόνια για να καταλάβουν τις επιπτώσεις του Long Tail στις δραστηριότητές τους.
Έχω μεγάλη περιέργεια να δω ποιά θα είναι η πρώτη ελληνική επιχείρηση που αξιοποιεί τη μακρυά ουρά και την αναδεικνύει ως επιχειρηματικό της πλεονέκτημα.
Μάλλον θα περιμένω πολύ, ε?
Θα μπορούσες να πείς ότι το e-shop.gr είναι στην σωστή κατεύθυνση. Αντίστοιχα, τα διάφορα μουσικά sites όπως musichellas.gr.
Αλλά το Long Tail επειδή ακριβώς δημιουργεί μία αγορά με “άπειρα” προϊόντα έχει ανάγκη τα διάφορα social networks, search engines κ.λ. που θα επιτρέψουν στον “καταναλωτή” να μάθει την ύπαρξη των προϊόντων που θα τον ενδιέφεραν, να μάθει πληροφορίες για αυτά κ.λ.
Αυτά τα “navigation layers” ή “φίλτρα” λείπουν από τον ελληνικό χώρο. Αυτό τον ρόλο παίζουν στην Αμερική τα blogs, τα forums και τα διάφορα sites όπως myspace, digg, κ.λ.
Εδώ, τώρα τα φτιάχνουμε αυτά ;-)
Ενδιαφέρον βιβλίο. Η χαρά του niche marketer.
Η όλη θεωρία του Long Tail ξεκίνησε από αυτό το άρθρο.
Όμως παραδοσιακά το “niche marketing” έχει να κάνει με μικρές ομάδες. Το Long Tail λέει ότι ουσιαστικά πηγαίνουμε από το μαζικό, το pop, σε άπειρα niches, πολλά από τα οποία είναι τόσο μικρά που ούτε το “niche marketing” δεν θα ασχολούνταν μαζί τους -αλλά είναι τόσο πολλά που όλα μαζί έχουν σημασία!
Καμία αντίρρηση. Let me rephrase: Η χαρά του niche marketer που θέλει να έχει τις αποδόσεις του mass marketer!
Να σου πω.
Για τη music hellas δεν ήξερα τίποτα. Δείχνει ότι έχει ένα recommendation engine (με σχετικά περιορισμένη χρήση βέβαια), άρα είναι στη σωστή κατεύθυνση. Βέβαια υπάρχουν μικρά προβληματάκια που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν (πχ. δέχτηκε την εγγραφή μου χωρίς email επιβεβαίωσης – η φόρμα εγγραφής δεν παίζει σε Firefox κλπ.), αλλά είναι κάτι καλύτερο από ό,τι είχαμε μέχρι τώρα. Έχει και live charts (Top Downloads).
Θέλω να δω αν θα έχει μηχανισμό που κάνει τις σελίδες personalized ανάλογα με το προφιλ που μου χτίζει. Το θεωρώ θεμελιώδες.
Πάντως Long Tail δεν νομίζω ότι είναι. Δεν βλέπω community, κριτικές πελατών ή κουβέντα. Δεν βλέπω ratings, ενώ ένα long tail μουσικό κατάστημα πρέπει να παρέχει widgets.
Όμως το σημαντικότερο είναι το εξής: δεν υπάρχει η σελίδα για τους ανεξάρτητους δημιουργούς να ανεβάσουν τη δική τους μουσική. Παίζει μόνο με τις δισκογραφικές. Δεν υπάρχει Long Tail μόνο με δισκογραφικές. Ακόμη κι αν έχουν μπει και οι πιο μικρές…
Για το E-Shop μπορώ να πω το ίδιο με πολύ μεγαλύτερη έμφαση. Είναι Ηλεκτρονικό κατάστημα, αλλά ποτέ Long Tail. Κάποια στιγμή ήθελα να γράψω και ένα ποστ για αυτούς (αρκετά πράγματα που δεν μου άρεσαν) αλλά το άφησα στα draft για να μη γίνω κακός….
Να μην το μακρύνω το σεντόνι…
Niko, έχεις δίκαιο για το ότι από αυτά τα sites λοίπει το social μέρος.
Αλλά το e-shop έχει κατά κάποιο τρόπο απεμπλακεί από το πρόβλημα του ραφιού και της αποθήκης (πουλάνε πολλά πράγματα που δεν έχουν στην αποθήκη τους αλλά τα έχει κάποιος προμηθευτής τους, τουλάχιστον έτσι έχω καταλάβει).
Αυτό είναι *ένα* από τα χαρακτηριστικά του Long Tail, η πολύ μεγάλη (κατά τάξεις μεγέθους σε σχέση με ένα παραδοσιακό κατάστημα) ποικιλία προϊόντων.
Πάνο, το ότι έχουν απεμπλακεί από το πρόβλημα του ραφιού ή της αποθήκης, (πιθανότατα ίσως να) είναι μέρος ενός καλού επιχειρηματικού πλάνου.
Σίγουρα εκμεταλεύονται τα πλεονεκτήματα ενός ηλεκτρονικού καταστήματος σε σχέση με τα φυσικά.
Δεν είναι όμως κάθε (επιτυχημένο ή όχι) ηλεκτρονικό κατάστημα, Long Tail.
Η Αμαζον από τα πρώτα χόνια της λειτουργίας της είχε βάλει στόχο: “οποιοσδήποτε έχει γράψει κάποιο βιβλίο να το έχει διαθέσιμο σε εμάς”. ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ. Γιαυτό και η προτροπή “Έχεις γράψει βιβλίο? Πούλησέ το στην Αμαζον” ήταν μόνιμη.
Αδιαφορούσε αν το βιβλίο μου το εξέδιδε εκδοτικός οίκος. Αν είχα τα λεφτά να το τυπώσω μόνος μου, τους το έστελνα και άρχιζα να μαζεύω παραγγελίες από όλο τον κόσμο.
Το Netflix από την άλλη, νοικιάζει (ή πουλάει) χιλιάδες DVD από ανεξάρτητους παραγωγούς – έως και home videos.
Αυτή είναι η μαγεία του long tail.
Νίκο, δεν διαφωνώ.
Σε έπεισα δηλαδή, ή να συνεχίσω?
:-)
Pingback: The Long Tail. Ένα υπερεκτιμημένο βιβλίο. « Bizwriter
Pingback: Buzz
Pingback: Buzz
Pingback: vrypan|net|weblog » τί μπορούν να μάθουν οι νόμιμοι διανομείς από τους "πειρατές".