… είναι ότι είναι τόσο μονοδιάστατη που παύει να είναι πραγματικότητα.
Εδώ και χρόνια έχω την θεωρία ότι η γεννιές που μεγάλωσαν με την “εικονική” πραγματικότητα της τηλεόρασης ή αργότερα των ηλεκτρονικών παιχνιδιών αντιμετωπίζουν συχνά το πρόβλημα (που εγώ ονομάζω) “της μονοδιάστατης πραγματικότητας”. Γιατί όταν βλέπεις τα κατορθώματα ενός “Ράμπο” χάνεις το πρίν, το μετά και το γύρω. Ο “κακός” είναι κακός -δεν έχει παιδιά και γυναίκα να τον θρηνίσουν, δεν εκδικείται για τον χαμό του αδελφού του. Ο “καλός” είναι καλός -δεν κάνει ανδραγαθήματα λόγω βλακείας, δεν βγαίνει η συνείδησή του λαβωμένη από το “δίκαιο” θάνατο που σκόρπισε, δεν έχει καμία αμφιβολία για το δίκαιο και ηθικό των πράξεών του.
Η πραγματικότητα βέβαια, είναι πάντα πολύ πιο πολύπλοκη. Κάθε πράξη (ειδικά όταν έχει την βαρύτητα ενός φόνου ή μίας αυτοκτονίας) είναι αποτέλεσμα μίας μεγάλης διαδρομής. Βιώματα, συγκυρίες, σχέσεις. Ο φονιάς δεν σκοτώνει πάντοτε κάποιον αθώο. Ο αυτόχειρας δεν αυτοκτονεί πάντα σε μία στιγμή μεγαλείου ή αυτοκριτικής. Ο “κακός” μπορεί να έχει αθώα παιδιά. Ο “καλός” μπορεί να ήταν “κακός” στο παρελθόν.
Η αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις είναι βέβαια η “αυτοκτονία” ή αυτοκτονία του Ρώσου κατάδικου-φυγά-δολοφόνου-αυτόχειρα. Όχι τα γεγονότα, αλλά οι σκέψεις μας γύρω από αυτά. Όχι ότι προσπαθούμε να αναλύσουμε κάτι τόσο δύσκολο χωρίς να ξέρουμε ούτε το 1/100 από την πραγματικότητα. Ούτε το ότι είμαστε πρόθυμοι να βγάλουμε συμπεράσματα, στο κάτω κάτω ο ανθρώπινος νους έτσι λειτουργεί, δημιουργεί πάντα ένα απλούστερο μοντέλο κρατώντας μόνο τα στοιχεία που θεωρεί ότι είναι σημαντικά.
Αλλά γιατί προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε και να αναδείξουμε τον καλό και τον κακό. Καθώς επίσης και γιατί στα συμπεράσματά μας δεν φωλιάζει πάντα μία μικρή, τίμια αμφιβολία.
Το οτι τα Τρίκαλα δεν ήρθαν στην επικαιρότητα για τη δημιουργία Wi-Fi αλλά για το ανθρωποκυνηγητό που το βάζεις; Δεν είναι και αυτό ένα δειγμα του ειδησεογραφικού πολιτισμού μας; Δε το λεω, όπως θα συμπεράνει κανείς, επειδή επισκέφτηκα τώρα το ημερολόγιο σου και είδα την είδηση από κατω. Την είχα παρατηρήσει προ ημερών, όταν το έγραψες και εμφανίστηκε στο planet και έκανα την προαναφερθείσα σκέψη αρκετές φορές ενώ άκουγα τις συνεχείς ενημερώσεις από τα τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας….
Χθες, βλέποντας ειδήσεις συζήτηση μεταξύ εμένα και ενός φίλου:
— Άκουσες ότι δεν έχει καταγραφεί πουθενά το ότι ο Ρώσος είπε πως έκανε τους φόνους “για να δει πώς είναι να πεθαίνει κάποιος” και ήταν ένα ψέμα/κουτσομπολιό/φήμη που διαδόθηκε μέσω των ΜΜΕ;
— Μα είναι δυνατόν; Αφού το είπαν όλα τα κανάλια.
— Τώρα διαβάζουμε “Ξανανοίγει ο φάκελος της Κέρκυρας”. Πού στο καλό το ξέρουν;
— Έλα ρε συ, υποτιμάς τους δημοσιογράφους. Τυχαία το λένε όλα τα κανάλια; Κάτι ξέρουν περισσότερο από σένα.
Σήμερα, ακούω πως ο εισαγγελέας έβγαλε ανακοίνωση πως ποτέ δεν διέταξε να ανοίξει ξανά η υπόθεση.
Τα ξανάπαμε όμως για την ελληνική τηλεοπτική δημοσιογραφία ακόμη και εν μέσω αεροπορικών δυστυχημάτων όμως… ΝΕΤ και πάλι ΝΕΤ.
Με ενόχλησε η συνεχής αναφορά στον δράστη πάντα με την εθνική του ταυτότητα. Ακόμη και σήμερά, μερες μετα τα τραγικά συμβάντα, ακούω στις ειδήσεις για τον Ρώσο δολοφόνο Μαξίμ Ζιηλίν. Δηλαδή, εάν ήταν μόνο Μαξίμ Ζηιλίν, μας χάλαγε η τούρτα?
Οταν οι Ελληνες μετανάστες στη Γερμανία έκαναν την κουτσουκέλα τους, τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης έλεγαν “ο ελληνας που μας σκοτωσε τους πατριωτες, ο ελληνας αυτο , ο ελληνας εκεινο”?
Απλα αναρωτιέμαι, δεν υπερσπιζομαι δολοφόνους, αλλά δεν νομιζω να κολαει πουθενα η εθνικη ταυτοτητα, ειδικα οταν γινεται ιδιαίτερη εμφαση σε αυτην, λες και αυτη ειναι που καθοριζει εαν καποιος γινεται φονιας ή οχι. Σε λίγο θα μας πούνε οτι ολοι οι Ρώσοι ανεξαιρέτως είναι μουρλαμένοι κομπλεξικοί δολοφόνοι.